Γιατί το περήφανο ΟΧΙ της Κύπρου μετατράπηκε σε ΝΑΙ στον γερμανικό Αττίλα Ο Κυπριακός λαός λέει το δεύτερο ΟΧΙ

Από κάθε άποψη σήμερα ζούμε ιστορικές στιγμές. Ο ιλιγγιώδης ρυθμός των εξελίξεων στις χώρες του Νότου αλλά και ιδιαίτερα στη χώρα μας,  κορυφώνεται αυτή την στιγμή στο μαρτυρικό νησί. Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, και τώρα Κύπρος.

Το νησί της Αφροδίτης, του μεγάλου απελευθερωτικού αγώνα, της Τούρκικης εισβολής του ΄74, του περήφανου ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, αυτή την φορά θα σημαδέψει χωρίς υπερβολές την πορεία ολόκληρης της Ευρώπης και ιδιαίτερα της ευρωζώνης. Η δολοφονική ομόφωνη απόφαση (μαζί  με τον Στουρνάρα) του Eurogroup αλλά και της Κυπριακής ηγεσίας, μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί σαν Αττίλας Νο3 με Ευρωπαϊκή και Γερμανική σφραγίδα.
Δεν πρόκειται για μια παράπλευρη απώλεια στο μαρτυρικό νησί. Αποτελεί μια ευθεία βολή στην καρδιά της Κύπρου.
Εκτελεί το Κυπριακό κράτος και τον Κυπριακό λαό. Είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που η Κυπριακή Βουλή και κυρίως ο Κυπριακός λαός σήκωσε το ανάστημα του, και έτριψε  την απόφαση στη μούρη της μαντάμ Μέρκελ. Γιατί η απόφαση για κούρεμα των καταθέσεων σημαίνει την καταστροφή   της Κυπριακής οικονομίας αφού διαλύει έναν από τους δύο πυλώνες της.
Το ΟΧΙ της Κύπρου έφερε ξανά το χαμόγελο στα χείλη του Ελληνικού λαού, έδειξε ότι ένας μικρός λαός στο πιο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης μπορεί να κάνει αυτό που δεν κάνουν μια σειρά κυβερνήσεις, μεταξύ αυτών και η κυβέρνηση Σαμαρά, και βασικά έδειξε ότι η Γερμανική  μηχανή – πολιτική δεν είναι αήττητη.
Θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για ένα ντόμινο εξελίξεων σε μια σειρά χώρες της Νότιας Ευρώπης, αντιστρέφοντας τη ρότα των εξελίξεων, υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Βούλωσε το στόμα του Σόιμπλε, του Μπαρόζο, της Λαγκάρντ, του δήθεν φίλου μας  Φρανσουά Ολάντ και μια σειρά άλλων Ευρωλιγούριδων.
Αλήθεια, πού είναι το ρήγμα μεταξύ ΔΝΤ και Ε.Ε.; Τι σόι ρήγμα είναι αυτό που κλείνει τόσο γρήγορα εκτελώντας ένα ολόκληρο λαό; Επιμένουμε  ακόμη ότι το ΔΝΤ μπορεί να αποτελέσει έστω και ένα προσωρινό σύμμαχο μας;
Ο μεγάλος εκβιασμός περίμενε απάντηση.
Η χαρά κράτησε, όμως, λίγο. Η Γερμανική ηγεσία διαμέσου Σόιμπλε και της μαντάμ Μέρκελ, έστειλε τελεσίγραφο: «Είτε εφαρμόζετε τις συγκεκριμένες αποφάσεις ή βγαίνετε από το ευρώ.» Από κοντά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ): «Έχετε χρηματοδότηση μέχρι την Δευτέρα 25 Μαρτίου.»
Υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε μπλόφαραν; Ότι απλά μας πίεζαν και ότι ήταν έτοιμοι για μια γενναία αναδίπλωση; Φαντάζομαι πως όχι. Διαφορετικά μπορούμε να ακούσουμε τις ενστάσεις τους. Περιμένουμε.
Η Γερμανική ηγεσία δεν μπλοφάρει. Δεν παζαρεύει την ηγεμονία της, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Ευρωζώνη. Θέλει να γίνει ο απόλυτος ηγεμόνας και να αρπάξει και τις ενεργειακές πηγές του νησιού. Στην ατζέντα της υπάρχει και αυτό το σενάριο, αν η Κύπρος δεν υποταχτεί πλήρως, αν  δεν γίνει αποικία, μπορεί άρον – άρον να εκδιωχθεί. Και ειδικά σήμερα είναι πιο έτοιμη για αυτό το  ενδεχόμενο, αλλά και για το μέγεθος της Κύπρου, και το χαρτοφυλάκιο των Κυπριακών τραπεζών.
Ο απόλυτος εκβιασμός βρίσκεται ακριβώς εδώ. «Μέσα στο ευρώ με τη δική μας πολιτική ή αύριο πρωί έξω από το ευρώ και με κλείσιμο της κάνουλας.»
Αυτός ο εκβιασμός ήταν πάνω στο τραπέζι και έπρεπε να απαντηθεί. Δεν επιλέχθηκε από την Κύπρο. Ο αντίπαλος παίζει δυνατό παιγνίδι και ζητάει ανάλογους παίχτες. Δεν μπορεί να παρακαμφτεί το δίλλημα, ζητάει απάντηση.   
Η Κυπριακή ηγεσία ήδη έχει κάνει ένα τεράστιο βήμα. Μπήκε ανώμαλα σε μια μορφή διαπραγμάτευσης, αρνήθηκε, είπε  όχι, δεν υποτάχθηκε, έστειλε μήνυμα, ζήτησε δικαιώματα. Έπρεπε  να  συνεχίσει.
Έπρεπε να απαντήσει, όμως, στον απόλυτο εκβιασμό της Ευρωζώνης με ένα ΣΧΕΔΙΟ Β.
Στο κέντρο του ΣΧΕΔΙΟΥ Β είναι οπωσδήποτε η προσφυγή σε εθνικό νόμισμα (λίρα) για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την οικονομία της, για  να αποφύγει τον οικονομικό στραγγαλισμό, για να καλύψει το χρηματοδοτικό κενό, για να μην πεινάσει ο λαός της, για να οργανώσει την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Και πάνω σε αυτή τη βάση να καλέσει τον λαό σε εγρήγορση, να επιδιώξει διεθνείς συμμαχίες, να χαράξει νέα πορεία, να δημιουργήσει ένα ντόμινο εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή. Η μεγάλη αντεπίθεση έπρεπε να γίνει πάνω σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο που να απαντάει στα διλλήματα αλλά και στις ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αυτά δεν έγιναν. Φυσικά, δεν μπορούσαν να γίνουν με τον ανεκδιήγητο δεξιό Αναστασιάδη. Θέλουν μια άλλη πολιτική ηγεσία.
Έτσι οδηγήθηκε σε μια μεγάλη αναδίπλωση, και σε ένα καταστροφικό ΝΑΙ.
Το ΣΧΕΔΙΟ Β είναι πλέον στο τραπέζι.
Προκύπτει με δραματικό τρόπο ένα βασικό συμπέρασμα. Η Ευρωζώνη, με επικεφαλής την Γερμανία, τα θέλει όλα. Δεν υποχωρεί και ζητάει στην  ουσία μια γενοκτονία των λαών της Ευρώπης.
Η χώρα μας, το πρώτο πειραματόζωο, μπορεί να αποτελέσει από την ανάποδη ένα μεγάλο, λαϊκό, κοινωνικό εργαστήρι όπου θα γεννηθούν οι  βασικές κατευθυντήριες γραμμές για το πώς θα σωθεί η χώρα και ο λαός της και σε αυτό η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει.
Μαζί με τον παλλαϊκό αντιμνημονιακό αγώνα, πρέπει να τεθεί και το ΣΧΕΔΙΟ Β για την απελευθέρωση της χώρας, την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική προκοπή.