9 Μάη 1945 Ηµεροµηνία γραµµένη µε ανεξίτηλο κόκκινο «µελάνι» φτιαγµένο από το αίµα των λαών του Απ.Σπανού

9 Μάη του 1945. Ηµέρα που η
σηµαία της απελευθέρωσης κυµάτισε στο Ράιχσταγκ.
9 Μάη του 1945. 71 χρόνια,
από την άνευ όρων συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερµανίας.
9 Μάη του 1945.
 71 χρόνια
από τότε που ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς
Ζούκοφ, ο ναζισµός – φασισµός
υπογράφει την ήττα του.
9 Μάη του 1945.
71 χρόνια
απο την νίκη του Ανθρώπου
εναντίον του φασισµού. Η αντι-
φασιστική νίκη ήταν γεγονός.
ννέα Μάη 1945.
71χρόνια από
τη νίκη του κόκκινου στρατού
ενάντια στο τέρας του φασι-
σµού – ναζισµού.
Σ’ ένα µέτωπο, το
µήκος του οποίου κυµαινόταν από
3.000 έως 6.200 χιλιόµετρα, ο Κόκ-
κινος Στρατός έδωσε αδιάλειπτα
µάχες για 1.418 µερόνυχτα. Κάθε
λεπτό του πολέµου, η Σοβιετική
Ένωση θρηνούσε κατά µέσο όρο 9
νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς.
Κάθε µέρα 1.400 νεκρούς.
Σε έναν πόλεµο που η Βρετανία
είχε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣ∆ προσέφερε πάνω
από 20 εκατοµµύρια παιδιά της.
 Πάνω από 10 εκατοµµύρια οι ανάπηροι και
οι τραυµατίες. Ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος στοίχισε στην ΕΣΣ∆ σε υλικές ζηµιές
το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατοµµυρίων δολαρίων, µεγαλύτερο απ’
αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία µαζί.
Πάνω από 1.700 πόλεις,
πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιοµηχανικές επιχειρήσεις, πάνω
από 100.000 συνεταιριστικές µονάδες, αµέτρητες χιλιάδες νοσοκοµεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣ∆ από τους ναζί.

Επτά δεκαετίες αργότερα, η Ευρώπη (η αστική τάξη των ευρωπαϊκών
χωρών και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι) έχει κάνει τα πάντα για να υποβαθ-
µίσει και να διαστρεβλώσει το ρόλο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στη
νίκη ενάντια στο ναζισµό. Βασικός άξονας αυτής της προσπάθειας είναι η χυ-
δαία προσπάθεια εξίσωσης του κοµµουνισµού µε το φασισµό – µια προσπά-
θεια που µεθοδεύτηκε κατά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέµου και εντάθηκε
µετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣ∆ το 1991. Ο στόχος
είναι διττός: Να αποκρυφτεί ο καθοριστικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης
στην ήττα των ναζιστικών στρατευµάτων και ταυτόχρονα να συκοφαντηθεί
ο σοσιαλισµός-κοµµουνισµός, να ταυτιστεί µε το ναζισµό ως«απολυταρχικό
καθεστώς». Πηγή αυτής της επιχείρησης δεν είναι άλλη απ’ τον ωµό αντικοµµουνισµό των αστικών τάξεων που επικράτησαν στην Ευρώπη µετά το
τέλος του Ψυχρού Πολέµου και οι οποίες προσπαθούν να ξαναγράψουν την
Ιστορία µέσα από τον διαστρεβλωτικό φακό της καπιταλιστικής εξαπάτησης.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο αντικοµµουνισµός της Ευρώπης των µονοπωλίων,
της ΕΕ και του Μάαστριχτ, των 26 εκατοµµυρίων ανέργων, των µνηµονιακών
συµβάσεων και των ιµπεριαλιστικών πολέµων; Είναι ο αντικοµµουνισµός του
Συµβουλίου της Ευρώπης.
 Στις 14 ∆εκέµβρη 2005 η Επιτροπή Πολιτών Θεµάτων της Κοινοβουλευτι-
κής Συνέλευσης του Συµβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε την πρόταση ψη-
φίσµατος (αριθµ. 1481) µε τίτλο «Ανάγκη για διεθνή καταδίκη των
εγκληµάτων των ολοκληρωτικών κοµµουνιστικών καθεστώτων». Ένα µήνα
αργότερα το εν λόγω ψήφισµα έγινε αποδεκτό µε 99 ψήφους υπέρ, 42 κατά
και 12 αποχές.
Είναι ο αντικοµµουνισµός της ∆ιακύρηξης της Πράγας (2008), µιας πρωτοβουλίας του πρωτεργάτη της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία  και
µετέπειτα προέδρου της Τσεχίας – Βάσλαβ Χάβελ.
Είναι ο αντικοµµουνισµός
του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το οποίο – προφανώς από… ένδειξη ευγνωµοσύνης στα εκατοµµύρια ευρωπαίων και σοβιετικών κοµµουνιστών που
πρωταγωνίστησαν στον αντιφασιστικό αγώνα – καθιέρωσε την 23η Αυγού-
στου ως πανευρωπαϊκή ηµέρα µνήµης των «ναζιστικών και κοµµουνιστικών
εγκληµάτων».
Την πρόταση είχαν στηρίξει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα, η Συµ-
µαχία Φιλελευθέρων και ∆ηµοκρατών για την Ευρώπη, οι Πράσινοι (European
Free Alliance) και η Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών.
Ο αντικοµµουνι-
σµός παροξυσµός ενώνει ακόµη και
φαινοµενικά πολιτικά αντίθετες πλευ-
ρές, όπως τους Πράσινους των Γιό-
σκα Φίσερ, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και
τη νεοφασιστική Λίγκα του Βορρά
(Ιταλία).
Είναι ο αντικοµµουνισµός των κυβερνήσεων χωρών όπου επικράτησε
η καπιταλιστική αντεπανάσταση.

Στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Μολδαβία, τη Σλοβακία, τη Ρουµανία και
αλλού έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει
µια πολύπλευρη προσπάθεια ποινι-
κοποίησης του κοµµουνισµού. Με
µπροστάρηδες πολιτικές µαριονέτες
του µεγάλου κεφαλαίου και µε όπλο
τη νοµοθετική εξουσία.
Στην Πολωνία έχει απαγορευτεί η
λειτουργία οποιουδήποτε κόµµατος
πρεσβεύει ως ιδεολογία το µαρξισµόλενινισµό ενώ έχει ποινικοποιηθεί η χρήση κοµµουνιστικών
συµβόλων. Αυτό συµβαίνει την ίδια
ώρα που η πολωνική κυβέρνηση επιτίθεται στα εργασιακά κεκτηµένα,
προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις στη
χώρα  την ίδια ώρα που η Πολωνία,
σύµφωνα µε στοιχεία του Οργανισµού Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανά-
πτυξης (ΟΟΣΑ), αντιµετωπίζει ιδιαίτερα οξυµένο πρόβληµα παιδικής φτώχειας και αύξησης της ψαλίδας µεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Στην Τσεχία,
ο αντικοµµουνισµός διδάσκεται στα σχολεία µε την ευγενική χορηγία µη-κυ-
βερνητικής οργάνωσης µε την επωνυµία «People in Need» (γέννηµα της αν-
τεπανάστασης).

Στη Μολδαβία, το 2010 υπογράφτηκε προεδρικό διάταγµα µε το οποίο η
28η Ιούνη καθιερώνονταν ως «ηµέρα σοβιετικής κατοχής». Τραγική ειρωνεία: Ήταν ο Κόκκινος Στρατός που στις 28 Ιούνη 1940 απελευθέρωσε την
περιοχή από την τότε φασιστική Ρουµανία (αργότερα σύµµαχο του «Άξονα»)
δηµιουργώντας τη Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική ∆ηµοκρατία.
Είναι ο αντικοµµουνισµός που οργιάζει στις χώρες της Βαλτικής, όπου φιλελεύθεροι / νεοφιλελεύθεροι / σοσιαλδηµοκράτες ευρωπαϊστές συγκυβερνούν µε νοσταλγούς του φασισµού. Στη Λετονία, η Βουλή έχει επισήµως
αποκαταστήσει τα SS απονέµοντας συντάξεις σε επιζώντα µέλη τους, τα κοµ-
µουνιστικά σύµβολα έχουν ποινικοποιηθεί, η κοµµουνιστική ή φιλοκοµµουνι-
στή πολιτική δράση συνιστά ποινικό αδίκηµα, ενώ στην Εσθονία η κυβέρνηση
(υπουργείο άµυνας) τιµά τα ναζιστικά Waffen-SS.

Η συνεργασία των «ευρω-
παϊστών» µε τους νεοφασίστες της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουα-
νίας δεν περιορίζεται στην τοπική πολιτική των χωρών, αλλά επεκτείνεται
και στα ίδια τα όργανα της Ε.Ε. Το ακροδεξιό λετονικό κόµµα «Εθνική Συµ-
µαχία», για παράδειγµα, µετέχει στην Συµµαχία Ευρωπαίων Συντηρητικών
και Ρεφορµιστών (AECR) όπου µετέχει και το βρετανικό Συντηρητικό Κόµµα,
το κυβερνών κόµµα του Ντέιβιντ Κάµερον.
Είναι ο αντικοµµουνισµός που εκφράζεται από αστικοδηµοκρατικές πολι-
τικές – και ενίοτε κυβερνητικές – συµµαχίες σε όλη την Ευρώπη, απ’ την Ολ-
λανδία (Κόµµα για την Ελευθερία / Βίλντερς) µέχρι την Ιταλία (Λίγκα του
Βορρά/Φίνι) και απ’ την Φινλανδία (Αληθινοί Φινλανδοί / True Finns) µέχρι την
Ουγγαρία (Jobbik). Αλλά και στη δική µας χώρα είδαµε τη δηµιουργία συγ-
κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Νέας ∆ηµοκρατίας – ΛΑΟΣ, την συµµετοχή ακροδε-
ξιών (βλ. Μ. Βορίδης) σε τεχνοκρατικές κυβερνήσεις (Λ. Παπαδήµος).
Είναι ο αντικοµµουνισµός άλλωστε που φέρνει κοντά νεοφιλελεύθερους,
σοσιαλδηµοκράτες και νεοφασίστες σε κυβερνητικούς συνασπισµούς, σε
κοινό µέτωπο ενάντια στην εργατική τάξη, σε αντιδραστικές πολιτικές που
βαφτίζονται «µεταρρυθµίσεις».
Είναι ο αντικοµµουνισµός του ευρωπαϊκού οπορτουνισµού. Ο αντικοµ-
µουνισµός του Κόµµατος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (στην οποία πρωτα-
γωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ). Χαρακτηριστικό είναι ότι, µε βάση το ίδιο του το
καταστατικό, το Κόµµα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (European Left) θέτει την
καταδίκη του «σταλινισµού» ως προϋπόθεση για την αποδοχή οποιουδήποτε
ευρωπαϊκού κόµµατος στους κόλπους του. Στην ιδρυτική διακύρηξη του ΚΕΑ (Ρώµη, 9 Μάη 2004) διαβάζουµε: «Κρατάµε τη
µνήµη αυτών των αγώνων (σ.σ. κοινωνικών
αγώνων) ζωντανή, καθώς και τις θυσίες και τα
δεινά κατά την πορεία αυτών των αγώνων. Το
κάνουµε αυτό σε ανεπιφύλακτη αντιδιαστολή
προς τις αντιδηµοκρατικές σταλινικές πρακτικές
και εγκλήµατα, τα οποία ήταν σε πλήρη αντί-
θεση µε τα σοσιαλιστικά και κοµµουνιστικά ιδα-
νικά».

Προφανώς για το, πιστό στις ιδέες του
ευρωενωσιακού µονόδροµου, Κόµµα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τα «σοσιαλιστικά και κοµµουνιστικά ιδανικά» ταυτίζονται µε την Συνθήκη
του Μάαστριχτ, την πολιτική πάλη στα πλαίσια
της ΕΕ, την έµµεση στήριξη των ιµπεριαλιστι-
κών σχεδίων σε Λιβύη, Συρία, Μέση Ανατολή,
την ψευδεπίγραφη αντικαπιταλιστική ρητορεία
και την υπόκλιση στους ευρωπαϊκούς θε-
σµούς…
Για τους πλαστογράφους, την τερατώδη
µήτρα που ξερνά ακόµα τα φίδια του φασισµού,
και για τα αφεντικά τους η 9η Μάη θα είναι
πάντα η µέρα που θα τους στοιχειώνει.Η 9 Μάη
είναι η µέρα των 200 της Καισαριανής, του
Σουκατζίδη, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη,
του Πλουµπίδη, του Χαρίλαου, του Σαράφη και
του Άρη. Είναι η µέρα της Κοκκινιάς της Καλογρέζας του ∆ιστόµου των Καλαβρύτων του Κάστρου του Υµηττού του Γοργοπόταµου του
ΕΑΜ του ΕΛΑΣ της ΕΠΟΝ των Αετόπουλων.

Είναι η µέρα που η Γκουέρνικα και η Ακροναυ-
πλία, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγά-
λου ∆εκέµβρη, το Κουρσκ και ο Πειραιάς της
«Ηλεκτρικής» γίνονται οι «γειτονιές του κό-
σµου» µε πρωτοπανηγυριώτες τον Ρίτσο και
τον Χικµέτ, τον Νερούδα, τον Μπρεχτ και τον
Λειβαδίτη.
Έχουµε και λέµε λοιπόν: Σκόπιµη διαστρέ-
βλωση της ιστορίας (η 9η Μάη καθιερώνεται
ως… «Ηµέρα της Ευρώπης» και όχι ως Ηµέρα
Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών), ο αντικοµ-
µουνισµός θεσµοθετείται επίσηµα µέσα από τα
όργανα της Ε.Ε., τα κοµµουνιστικά σύµβολα
σταδιακά ποινικοποιούνται, οι υµνητές του Χίτλερ και του Μουσολίνι τιµούνται και συµµετέ-
χουν στη διαµόρφωση της πολιτικής ατζέντας.

Η βαθύτερη σηµασία του αντικοµµουνισµού
της ΕΕ βρίσκεται στο ότι, επί της ουσίας, απο-
τελεί τον προποµπό για ισχυρότερα χτυπήµατα
ενάντια στο εργατικό κίνηµα στις χώρες της
Ένωσης, στοχεύοντας στην πολιτική ποινικοποί-
ηση των λαϊκών αγώνων ενάντια στο αστικό κα-
πιταλιστικό σύστηµα, στην θωράκιση των
αντιδραστικών κατασταλτικών ευρωενωσιακών
µηχανισµών. Απέναντι σε αυτήν την προσπά-
θεια βάρβαρης παραχάραξης της Ιστορίας το
εργατικό λαϊκό κίνηµα έχει χρέος να αντισταθεί
µε όλες του τις δυνάµεις.
Όπως µε απαράµιλλο
ηρωϊσµό αντιστάθηκαν οι κοµµουνιστές στο Β’
Παγκόσµιο Πόλεµο ενάντια στο τέρας του ναζι-
σµού και τους καπιταλιστές πατρόνες του.
Y.Γ. Κώστας Κάππος: Η στάση απέναντι στον
Στάλιν είναι Λυδία λίθος για να κρίνουµε αν ένας
είναι κοµουνιστής ή όχι. Όποιος τάσσεται εχ-
θρικά προς τον Στάλιν είναι δειλός αντικοµµου-
νιστής. Κριτική και αυτοκριτική για τον Στάλιν
είναι δεκτή, αλλά όχι ξεθεµέλιωµα των πάντων
και ταύτιση µε τον Χίτλερ. Αν δεν υπήρχε ο Σο-
βιετικός Λαός, µε επικεφαλής τον Στάλιν, η γερ-
µανική σηµαία µπορεί να κυµάτιζε ακόµα στην
Ακρόπολη. Αυτά και καλά κρασιά!