Πόσο πολιτισμένοι είμαστε;

Πάντα αυτό το θέμα με απασχολούσε και ήθελα να βρω μια ευκαιρία να ασχοληθώ. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε με τις παρακάτω φωτογραφίες.

H πρώτη είναι από την έξοδο της λεωφόρου για Ολυμπιακό χωριό με κατεύθυνση το αεροδρόμιου Τατοΐου ακριβώς στο φανάρι κυκλοφορίας. Κάθε οδηγός που σταματά εκεί περιμένοντας το πράσινο, πετά και ένα μπουκάλι, ένα κουτί, χαρτιά και ό,τι άλλα σκουπίδια δεν θέλει να πάρει σπίτι του. Αυτός ο τύπος είναι πολύ πιθανό να είναι πολύ καθαρός στο σπίτι του, αλλά σίγουρα δεν είναι έξω από αυτό. Αυτή η τακτική είναι απόδειξη απουσίας αγωγής, αδιαφορίας για το περιβάλλον και αδιαφορίας για τους άλλους.
Κοιτάξτε τώρα τη διπλανή φωτογραφία. Αυτό δεν γίνεται ούτε στην Παπούα Νέα Γουινέα!!! Όπως βλέπετε ο τύπος είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του, το σκέπασε και πιθανόν πήγε διακοπές ή κατέθεσε πινακίδες. Πέρασε το συνεργείο του δήμου για να ασφαλτοστρώσει το δρόμο και αφού ο ιδιοκτήτης δεν είχε μετακινήσει το αυτοκίνητό του ενώ ήξερε ότι γίνονται έργα, αν προσέξετε στην φωτογραφία, το συνεργείο ασφαλτόστρωσης ούτε που ενδιαφέρθηκε να καλέσει ένα γερανό να το μετακινήσουν και να χρεώσουν τον ιδιοκτήτη. Αυτό έγινε στο Δήμο Θερμαϊκού Θεσσαλονίκης.
Ας δούμε και την τρίτη (πάνω) φωτογραφία. Είναι η πλατεία Κολιάτσου. Πήγε ο Δήμος Αθηναίων, έφτιαξε αυτά τα παρτέρια για να βάλει λουλούδια και τελικά έγιναν χωματερές…
Αυτά είναι μερικά μικρά παραδείγματα από την καθημερινότητά μας που είναι εύγλωττα για το ποιόν του σημερινού Έλληνα ιδιώτη ή δημοσίου υπαλλήλου.
Δυστυχώς, σήμερα οι περισσότεροι συμπατριώτες μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν συμπεριφέρονται ως υπεύθυνοι πολίτες. Όλοι ζητάνε να λύσουν τα προβλήματά τους καθώς και τα προβλήματα της κοινωνίας οι πολιτικοί, το κράτος. Μα ποιοι είναι οι πολιτικοί και ποιοι αποτελούν το κράτος και βέβαια του νόμους που το διέπουν; Είναι μέσα από εμάς. Ζητάμε εμείς να τα κάνουν οι πολιτικοί, αμέσως διώχνουμε κάθε ευθύνη και πιθανές τύψεις από πάνω μας και περιμένουμε να μας λύσουν τα προβλήματα οι άλλοι. Επειδή στο μυαλό μας έχουμε μεταθέσει τις ευθύνες μας συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν αγροίκοι.
Πριν μερικές μέρες ήρθε ο Επίτροπος Περιφερειακής Ανάπτυξης της Ε.Ε. Γιοχάνες Χαν και δήλωσε ότι θα επιβληθούν πρόστιμα στην Ελλάδα, αν δεν λύσει σύντομα το θέμα των 396 παράνομων χωματερών. Επί λέξει ο Επίτροπος δήλωσε ότι «πρέπει να δουλέψει η Κυβέρνηση με τις περιφέρειες για την επίλυση του προβλήματος και να κάνει χρήση των ευρωπαϊκών κονδυλιών που διατίθενται για τη δημιουργία σύγχρονων μονάδων διαχείρισης απορριμμάτων». Κινδυνεύουμε να πληρώνουμε 12,7 εκατ. ευρώ την ημέρα, αν δικαστούμε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπου μας πήγε την περασμένη Πέμπτη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Βλέπουμε συνεπώς ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά δεν τα παίρνουμε γιατί δεν το επιτρέπουν τα συμφέροντα που υπάρχουν γύρω από τις παράνομες χωματερές. Θυμηθείτε την χωματερή στην Κερατέα. Προσπάθησε το κράτος να βάλει κάποια τάξη και οι πολίτες ξεσηκώθηκαν γιατί δεν ήθελαν την χωματερή στο δικό τους μέρος. Ας πάνε τα σκουπίδια στους άλλους. Εμάς μην ενοχλήσετε. Βλέπουμε, λοιπόν, από αυτές τις συμπεριφορές ότι η αγωγή που έχουμε σαν άτομα δεν είναι αυτή που θα επέτρεπε για να έχουμε το δικαίωμα να ονομαζόμαστε πολίτες.
Ας δούμε τώρα κάτι άλλο. Έχετε παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται οι νέοι «βολευτές» στη Βουλή; Τα άτομα είναι ζωντανή απόδειξη της δουλειάς που δεν γίνεται στο ελληνικό σχολείο. Τα παιδιά βγαίνουν αγράμματα. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας, δεν έχουν κοινωνική παιδεία. Μπορεί να γνωρίζουν μαθηματικά (για μένα βέβαια όχι) ή φυσική κ.τ.λ., αλλά η γνώση και συμπεριφορά που πρέπει να έχουν ως πολίτες απουσιάζει από αυτούς. Κοιτάξτε και τα πρωϊνάδικα στα κανάλια. Δημόσια πρόσωπα που «υποτίθεται» ότι έχουν μια κάποια παιδεία, να φωνασκούν όλοι μαζί χωρίς να βγαίνει κανένα νόημα από την συζήτηση. Οι τηλεπαρουσιαστές από την άλλη με τον τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα και με την απλοϊκή σκέψη που τους διακατέχει, διαστρεβλώνουν την αλήθεια, λένε βλακείες, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξάψουν τον μη σκεπτόμενο τηλεθεατή ώστε να τα βάλει με την κυβέρνηση κυρίως ή με κάποιον που πήγε να εκφράσει μια ρηξικέλευθε άποψη για ένα θέμα. Δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα προκειμένου να αυξήσουν την τηλεθέαση των καναλιών τους. Λέγοντας ψέματα και κουταμάρες παρασύρουν τους χαμηλής νοημοσύνης τηλεθεατές να γίνονται φανατικοί, να αυξάνει η τηλεθέαση και τα κανάλια να τα οικονομάνε. Μόνο στην Ελλάδα γίνεται να λέει κάποιος κουταμάρες – για να μην πω κάτι άλλο – και να τα οικονομάει. Πώς προέκυψαν όλα αυτά;
Για τους παλαιότερους θα υπενθυμίσω τον θόρυβο που έγινε με τις λέξεις «αρωγή και ευδοκίμηση» οι οποίες υπήρχαν στο θέμα έκθεσης των εισαγωγικών στις 3 Ιουνίου του 2006. Τότε σηματοδοτήθηκε η αρχή καταβαράθρωσης της Ελληνικής Παιδείας. Η εφημερίδες «έκρωζαν» ότι δεν είχαν δικαίωμα οι εξεταστές να συμπεριλάβουν αυτές τις λέξεις στο θέμα της έκθεσης. Κατηγορούσαν το Υπ. Παιδείας για εβδομάδες. Οι μετέπειτα υπουργοί παιδείας, μην έχοντας ραχοκοκαλιά, υπέκυψαν, άλλαξαν τα προγράμματα προς το χειρότερο και σιγά – σιγά φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ο μαθητής του 12 της δεκαετίας του ‘70 έγινε μαθητής του 18 σήμερα.
Η άγνοια της γλώσσας έχει σαν συνέπεια την απλοϊκή έκφραση νοημάτων. Δεν είναι δυνατόν κάποιος που γνωρίζει δύο χιλιάδες λέξεις, να εκφράσει με σαφήνεια και ακρίβεια νοήματα και περιγραφές για τον κόσμο. Η απλοϊκότητα στην σκέψη οδηγεί το άτομο σε καταστάσεις πλήρους άγνοιας που άγεται και σύρεται από κάποιους που χειρίζονται σωστά τον λόγο γιατί έτσι εκπαιδεύτηκαν αυτοί είτε στο Κολέγιο Αθηνών π.χ. είτε στο εξωτερικό.
Οι μετριότητες κυριάρχησαν σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, στην εκπαίδευση, στο συνδικαλισμό, στο δημόσιο και στη δημόσια ζωή γενικότερα και φτάσαμε στο σημερινό κατάντημα. Για να επανακάμψουμε σαν έθνος και να σταθούμε στα πόδια μας χρειάζεται ριζική αλλαγή στην παιδεία πράγμα που βέβαια είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί υπάρχει παντού διάβρωση. Το σύστημα δεν μπορεί να κάνει πράγματα που το αυτοαναιρούν.
Θα κλείσω με ένα μικρό κείμενο που βρήκα δημοσιευμένο για το θέμα της «αρωγής και ευδοκίμησης». Το έγραψε η Juanita La Quejica, μια Ελληνοϊσπανίδα.
«Ήμουν ένα από εκείνα τα παιδιά. Τον υψηλότερο βαθμό στις εξετάσεις τον πήρα χάρη σε αυτές τις δύο λέξεις: 17.5 για την αρωγή που οδηγεί στην ευδοκίμηση. Στα υπόλοιπα μαθήματα δεν αρκούσε η ευρύτερη παιδεία και κουλτούρα, χρειαζόταν και διάβασμα. Πόσο διαφορετικός μου φαίνεται ο κόσμος σήμερα, 21 χρόνια μετά, όταν παιδιά φαίνονται να έχουν μετατραπεί σε ψυχρούς εκτελεστές.
Τί σκατά έγινε η παιδεία μας; Πού γκρεμοτσακίστηκε η κουλτούρα μας; Τί κάναμε την ψυχή μας; Ποιούς αφήσαμε να παίξουν με το μυαλό μας;
Ήταν ψέματα όσα μου έλεγαν οι παππούδες μου, ότι ο λαός μου έβαζε στην αγκαλιά του τον πονεμένο, τον πεινασμένο, τον ξένο και πάλευαν μαζί για μια καινούργια μέρα;
Γιατί επιτρέψαμε να οδηγηθούμε σε τέτοια πνευματική και ηθική κατάντια;
Τί σημασία έχει αν το απεχθές έγκλημα έγινε τελικά στην Βέροια; Έτυχε εκεί να γίνει η αρχή.
Είμαστε όλοι συμμέτοχοι, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Μεγαλώνουμε παιδιά στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε.
Ζητούμε και προσφέρουμε την αρωγή για να κάνουμε ένα τέλειο έγκλημα που θα μας οδηγήσει σε μία σάπια ευδοκίμηση.»