Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν

Καλή χρονιά, φίλοι αναγνώστες. Λίγο καθυστερημένος αλλά η ευχή όποτε κι αν δωθεί, καλό κάνει. Και φέτος ειδικά, για να βγει πέρα το 2013, θα χρειαστούμε πολλές ευχές που στο τέλος δεν ξέρω κιόλας αν θα είναι αρκετές.

Όχι ότι η προηγούμενη χρονιά ήταν καλή, αλλά η φετινή ξεκινά με πολλά προβλήματα. Τα εισοδηματικά μέτρα που ψηφίστηκαν στο τέλος του 2012, αφαίρεσαν από την αγορά 9,5 δισ. ευρώ. Φανταστείτε σε μια οικονομία κατεστραμμένη και ουσιαστικά χρεοκοπημένη, αντί να της ρίχνεις φρέσκο χρήμα, να της αφαιρείς ένα τέτοιο τεράστιο ποσό. Μακάρι, όπως λένε οι κυβερνώντες, να είναι η τελευταία εφιαλτική χρονιά που ζούμε. Μακάρι έστω και από τις αρχές του επόμενου χρόνου να αρχίσει η περιβόητη ανάκαμψη, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να παραχθεί καινούργιο χρήμα, να σταματήσουν να μπαίνουν λουκέτα στα μαγαζιά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Μακάρι και χίλες φορές μακάρι…
Αλλά ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, φίλοι μου, κάποιοι στο δημόσιο τομέα φαίνεται ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τί γίνεται και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πήγα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον Πύργο, για να μαζέψω τις ελιές και να εξασφαλίσω το λαδάκι (κορωναίικο παρακαλώ) για τις ανάγκες της οικογένειας και μερικών φίλων. Επισκέφτηκα και το λιμάνι του Κατακόλου για να δω αν κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με πέρσι, σ’ ένα λιμάνι που δέχεται περί τα 800 έως 1.000 κρουαζιερόπλοια το χρόνο. Και ω του θαύματος, κάτι είχε αλλάξει! Η διαφορά από πέρσι ήταν εμφανής.
Αν θυμάστε, όποιοι διαβάζετε τη στήλη, πέρσι είχα παρουσιάσει μια φωτογραφία ενός παρατημένου και ερειπωμένου κτιρίου, ιδιοκτησίας του Λιμενικού Σώματος, το οποίο βρίσκεται στην αποβάθρα που δένουν τα κρουαζιερόπλοια. Αυτό λοιπόν το κτίριο, όπως θα δείτε και από τις φετινές φοωτογραφίες, έχει πράγματι αλλάξει από πέρσι αλλά προς το χειρότερο!
Παραμένει ακόμα εκεί, ερειπωμένο να στολίζει την είσοδο του λιμανιού. Ουδείς ενδιαφέρθηκε να το αξιοποιήσει. Δεν νοικιάστηκε, δεν πωλήθηκε, ούτε επισκευάστηκε αλλά ούτε και βάφτηκε. Το αφήνουν έτσι ανεκμετάλλευτο να το καταστρέφει η αλμύρα.
Και αν οι απώλειες για την τοπική οικονομία αλλά και την οικονομία της ΄χώρας γενικότερα θα ήταν απλά το ενοίκιο που θα εισέπραττε το ελληνικό δημόσιο, κάποιοι θα μου λέγατε «σιγά το πράγμα, ρε φίλε». Δεν είναι όμως έτσι. Φανταστείτε τον εαυτό σας ως τουρίστα κρουαζιέρας, να κατεβαίνετε στο λιμάνι του Κατακόλου με σκοπό να επισκεφθείτε την Αρχαία Ολυμπία και το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσετε μπροστά σας θα είναι αυτό το κτίριο. Με ποιά διάθεση θα βάλετε στο χέρι στην τσέπη για να αφήσετε έστω κι ένα ευρώ στην τοπική αγορά; Έχει υπολογιστεί από διεθνείς στατιστικές ότι ο τουρίστας κρουαζιέρας σε κάθε λιμάνι που δένει το κρουαζιερόπλοιο δαπανά κατά μέσο 50 ευρώ. Στο λιμάνι του Κατακόλου αποβιβάζονται 1,5 έως 2 εκατομμύρια το χρόνο. Κανονικά θα έπρεπε να μπουν στα ταμεία της τοπικής οικονομίας 75 έως 100 εκατ. ευρώ. Αυτά τα χρήματα όμως χάνονται. Και χάνονται διότι κάποιοι, προφανώς βολεμένοι, ουδόλως ενδιαφέρονται γι’ αυτό που λέμε ανάπτυξη ή θέσεις εργασίας και κοινωνικό όφελος.
Θα μου πείτε, όλα αυτά μπορούν να γίνουν αν νοικιαστεί το εν λόγω κτίριο; Αυτό θα πρέπει να είναι η αρχή για να δημιουργηθούν στη συνέχεια κατάλληλες και σύγχρονες υποδομές για την υποδοχή των εκατομμυρίων τουριστών. Η απώλεια από το τουριστικό συνάλλαγμα είναι το ένα κομμάτι. Ένας άλλος τομέας στον οποίο υπάρχει απώλεια εσόδων είναι ο αγροτικός. Ο νομός Ηλείας είναι από τις πιο εύφορες περιοχές της χώρας και παράγει εξαιρετικής ποιότητας αγροτικά πορϊόντα. Ένα από αυτά είναι και το ελαιόλαδο. Η ετήσια παραγωγή αυτή τη στιγμή του νομού σε ελαιόλαδο είναι περίπου 25.000 τόνοι. Με τη σημερινή τιμή, που είναι 2,5 ευρώ ανά κιλό, μπαίνουν στην οικονομία του νομού 62,5 εκατ. ευρώ το χρόνο. Αν, όμως, υπήρχε ένα ή δύο εργοστάσια επεξεργασίας και τυποποίησης, τότε τα έσοδα από την πώληση του ελαιολάδου θα ήταν το λιγότερο 150 εκατ. ευρώ! Χάνονται λοιπόν άλλα 90 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Συμπερασματικά, από τη μη εκμετάλλευση του λιμανιού και από τη μη τυποποίηση ενός και μόνο προϊόντος χάνονται από τα νοικοκυριά του νομού περί τα 170 εκατ. ευρώ το χρόνο, τα οποία αν έμπαιναν, θα λειτουργούσαν πολλαπλασιαστικά.
Αυτό, όμως, που γίνεται στο νομό Ηλείας, δυστυχώς, δεν είναι μοναδικό φαινόμενο. Το ίδιο παρουσιάζεται σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Έχουμε πει ότι η κρίση υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει ευκαιρία για μία χώρα. Αλλά εγώ φοβάμαι ότι θα χάσουμε και αυτή την ευκαιρία όπως έχουμε χάσει τόσες και τόσες στο παρελθόν. Πιο πρόσφατο παράδειγμα η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τα κουφάρια των ολυμπιακών εγκαταστάσεων μάς θυμίζουν την αδιαφορία και την ανικανότητά μας.