Τάκης Χρυσικάκος, Ηθοποιός:Η υποκρισία είναι βασική αιτία της σημερινής παρακμής

O Tάκης Χρυσικάκος κατάγεται από τη Μάνη και γεννήθηκε στη Νίκαια Αττικής. Φοίτησε στη Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης – Καρόλου Κουν» και συγχρόνως άρχισε να παίζει στο «Θέατρο Τέχνης» επί μία 10ετία ξεκινώντας έτσι μια πετυχημένη πορεία – η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα – στο χώρο του θεάτρου («Όρνιθες», «Βάτραχοι», «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, «Πέρσες» του Αισχύλου, «Οιδίππους Τύραννος» του Σοφοκλή, «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ, Μονόπρακτα του Αραμπάλ, «Ισαβέλλα τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς» του Ντάριο Φο κ.α.)

Υστερα προσχωρεί στο «Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο» του Λ. Τριβιζά και παίζει σε έργα του Ρετζιανί, του Μ. Μπρεχτ, του Α. Τσέχωφ και του Β. Γκούφα. Κατόπιν συνεργάζεται με το «Προσκήνιο» του Α. Σολωμού και παίζει στο «Μπαλκόνι» του Ζ. Ζενέ, «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες» του Ι. Βερν, «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μ. Θεοδωράκη και «Εκάβη» του Ευριπίδη στην Επίδαυρο.
Συνεργάζεται με τον Θύμιο Καρακατσάνη στα έργα «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, «Επιστάτης» του Χ. Πίντερ, «Ο Θάνατος του εμποράκου» του Α. Μίλλερ, «Ο Χαρτοπαίκτης» του Χουρμούζη.
Επίσης συμμετέχει σε πολλούς θιάσους με διάφορα έργα όπως το «Κεκλεισμένων των θυρών» του Ζ. Π. Σαρτρ στο θέατρο ΟΡΒΟ, «Καμπύρια» του Νηλ Σάιμον στο θέατρο Αλίκη, «Εραστής» του Χ. Πίντερ στο θέατρο Πανελλήνιο (σκηνοθεσία Μ. Βολανάκη), «Ο χορός του θανάτου» του Α. Στρίνμπεργκ στο θέατρο Ιλίσια (σκηνοθεσία Μ. Βολανάκη), Ιάγος στον «Οθέλλο» του Σαίξπηρ στο Ηρώδειο, «Λίστα Γάμου» του Δ. Χαριτόπουλου στο θέατρο Αμιράλ, «Η Διαθήκη» του Μ. Ποντίκα με το Θεσσαλικό Θέατρο, «Νταντάδες» του Γ. Σκούρτη στο Θέατρο «Ζίνα», «Αλήτες Θεατρίνοι» του Σάιμον Γκρέυ και πολλά ακόμα.
Από το 1988 αρχίζει να σκηνοθετεί και συγχρόνως παίζει. Ορισμένα από τα έργα εκείνης της εποχής οι «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, «Σφηκες» του Αριστοφάνη στο Ηρώδειο, «Βαβυλωνία» του Δ.Κ. Βυζάντιου, «Η Κυρία με τις Καμέλιες» του Α. Δουμά Υιού…
Τα τελευταία χρόνια παίζει έργα Ελλήνων λογοτεχνών στα περισσότερα Φεστιβάλ: Γ. Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου», Α. Παπαδιαμάντη «Άνθος του Γυαλού», «Ο καιρός των Χρυσανθέμων» του Μ. Ελευθερίου.
Στον κινηματογράφο πρωτοπαίζει το 1978 στην ταινία «Υπόθεση Πολκ» και παίρνει βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ακολουθούν άλλες εννέα (9) ταινίες, ενώ στην τηλεόραση παίζει στο «Θέατρο της Δευτέρας» της ΕΡΤ πάνω από 20 θεατρικά έργα, καθώς και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές.
Εδώ και 15 χρόνια είναι δάσκαλος σε δραματικες σχολες.
Ασχολήθηκε και με τα κοινά καθώς διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος και σύμβουλος δημάρχου στο Δήμο Αθηναίων, όπου επίσης ήταν πρόεδρος του Δ.Σ. Μουσικά Σύνολα και αντιπρόεδρος του Δ.Σ. στον Πολιτιστικό Οργανισμό.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Ευχαριστώ, Τάκη Χρυσικάκο, για την τιμή και χαρά που μου κάνετε με τη συνέντευξη αυτή.
ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ: Ευχαριστώ κι εγώ εσάς.
«Π»: Είστε ένας πολύ ταλαντουχος ηθοποιός και παράλληλα σύμβολος ελληνικής ανδρικής ομορφιάς. Έχετε «όλο το πακέτο», όπως λέγεται. Σας βοήθησε αυτό στην καριέρα σας;
Τ.Χ.: Με βοήθησε πάρα πολύ. Όμως ο φίλος μου και δάσκαλος, Βασίλης Διαμαντόπουλος, έλεγε: «Τάκη, ο μεγαλύτερος εχθρός του ταλέντου είναι το ταλέντο». Ο ηθοποιός που έχει ευκολίες, κινδυνεύει από τον εαυτό του, έτσι και η εμφάνιση. Στη Σχολή του Κουν μού τσάκισαν αυτή την εμφάνιση. Παράλογες εκδηλώσεις θαυμασμού είδα στην τηλεόραση, ευτυχώς όμως με βοήθησαν οι καταβολές μου να μην εγκλωβιστώ στην εικόνα.
«Π»: Ποιά είναι η έμφυτη τάση σας;
Τ.Χ.: Ο τρόπος ζωής, η δουλειά, η συνέπεια, η έρευνα. Αυτά τα στοιχεία είναι η τάση μου. Ξέρετε δεν σταματώ ποτέ, δεν ησυχάζω ποτέ. Νιώθω ότι ξέρω ελάχιστα πράγματα και η ζωή είναι λίγη και μικρή για το βάθος της γνώσης. Δεν ψάχνομαι αλλά ψάχνω!
Ερευνώντας, ψάχνοντας γίνομαι καλύτερος. Στο τέλος κάθε χρόνου κάνω έναν απολογισμό. Φέτος κάνω τον Παπαδιαμάντη και με αφορμή αυτό, κοιτώ αν έγινα καλύτερος… Το ίδιο κοιτώ και για τη ζωή όπου θέλω να αποβάλλω κάθε τι περιττό, να γίνομαι λιτός – ο νόμος της πνευματικής βαρύτητας – να αποβάλλω τα βαρίδια που σε κρατούν κάτω.
«Π»: Πώς αποφύγατε τον τίτλο του Καζανόβα; Όλοι σας έχουμε συνδέσει στο μυαλό μας με αυτόν από τους ρόλους σας.
Τ.Χ.: Δεν έδωσα αυτή την εικόνα αφού την τσαλάκωσα. Ποτέ δεν πίστευα ο ίδιος στον Καζανόβα. Είχα πλούσια ερωτική ζωή, είμαι χορτασμένος αλλά δεν είχα ποτέ τη συνείδηση του Καζανόβα. Τώρα ζω συνειδητά με την σύντροφό μου.
«Π»: Το μοναδικό σας στυλ, σας το έδωσε το υποκριτικό σας ταλέντο;
Τ.Χ.: Όλοι νόμισαν ότι το στυλ μου, όπως λέτε, έχει να κάνει με αριστοκρατική κληρονομιά, όμως έχει να κάνει με την ευγένεια της οικογένειάς μου. Μέναμε στη Νίκαια, ο πατέρας μου ήταν πολύ ευγενής άνθρωπος, κομμωτής και κουρέας, γνωστός στην Αθήνα. Όλοι μου μιλούν για την ευγένειά του, την οποία κληρονόμησα τόσο από εκείνον όσο και από τη μητέρα μου. Είμαι παιδί της αγάπης, είμαι πολύ συναισθηματικός και να ήθελα να αλλάξω δεν μπορώ…
«Π»: Σε ποιό ρόλο ταυτίστηκε η ψυχή σας;
Τ.Χ.:  Τώρα με τον Παπαδιαμάντη με «Το Άνθος του Γυαλού». Όπως επίσης και με τον Βιζυηνό στο «Αμάρτημα της Μητρός μου». Νιώθω ότι ταυτίζομαι με όλους τους μεγάλους συγγραφείς – όχι από ματαιοδοξία, απλώς μελετώντας τους γίνομαι καλύτερος. Ξέρετε, δεν έχω αρχείο από δουλειές μου, δεν κρατώ ούτε φωτογραφίες, γιατί για μένα το σημαντικό είναι τί κέρδισα, τί «πήρα» εγώ ως άνθρωπος.
«Π»: Σε ποιά ηλικία βρήκατε τί θα ακολουθήσετε στη ζωή;
Τ.Χ.: Από την πρώτη δημοτικού ήξερα. Αρχικά ήθελα να γίνω καπετάνιος, στα 17, αλλά δεν κατάφερα να δώσω εξετάσεις. Έτσι πήγα στη Σχολή του Κουν. Δεν είχα αντιδράσεις από τους δικούς μου και με βοήθησε πολύ η γειτονιά μου στη Νίκαια. Ως εξωστρεφής, έπαιζα ρόλους και μιλούσαν γι’αυτό στη μητέρα μου οι γειτόνισσες.
«Π»: Με ποιόν σκηνοθέτη Έλληνα ή ξένο, θέλετε να δουλεύατε;
Τ.Χ.: Με όλους τους σημαντικούς, δεν κάνω διακρίσεις. Πιστεύω ότι συλλέγουμε τη γνώση κι εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω τους μεγαλύτερους Έλληνες, όπως τον Κάρολο Κουν και τον Μίνωα Βολονάκη. Ο Βολονάκης καθόρισε την αισθητική μου πορεία. Αν έχεις μάτια, ψυχή και μυαλό ανοιχτά, με όποιον συνεργάζεσαι, κερδίζεις!
«Π»: Έχει σημάνει το τέλος στις παραγωγές υψηλών προδιαγραφών και απαιτήσεων; Εσείς ποιά ξεχωρίζετε ως τέτοια;
Τ.Χ.: Το «Σικάγο» θεωρώ πως είναι μια μεγάλη παραγωγή. Διακρίνω την τάση ή μεγάλες παραγωγές ή μικρές παραγωγές. Δηλαδή, όπως και στην ελληνική κοινωνία εξαφανίστηκε η μεσαία τάξη και πλέον ή θα είσαι πλούσιος ή φτωχός, έτσι και στις παραγωγές. Χάθηκε η μέση…
«Π»: Ποιό στοιχείο λείπει στο θέατρο στις παραστάσεις και δεν «σπάνε» τα ταμεία;
Τ.Χ.: Η πληθώρα των θεάτρων, η συνένωση των δυνάμεων. Φανταστείτε μεγάλους ηθοποιούς πρωταγωνιστές όλοι στο ίδιο έργο! Στο θέατρο «Μουσούρη» έγινε και στο θέατρο Φέρτη – Καλογεροπούλου, στον «Γλάρο». Αυτό λείπει από τον θεατή. Πλέον ο καθένας κάνει τον δικό του θίασο.
«Π»: Έχετε μυστικό για την επιτυχία στις ερμηνείες σας;
Τ.Χ.: Ναι, το έμαθα από τον Κουν και έχει τρία συστατικά: δουλειά, δουλειά, δουλειά!
«Π»: Τί σημαίνει ευθύνη για εσάς;
Τ.Χ.: Η καταναλωτική μας εποχή κατάφερε πολλοί άνθρωποι να γίνουν «ο εαυτούλης μας». Δυστυχώς, δεν έχουμε αντιληφθεί τί σημαίνει κοινωνία. Κοινωνώ σημαίνει έχω ευθύνη, για το τί συμβαίνει γύρω μου, στο μέτρο φυσικά που μου αναλογεί και στο μέτρο που μπορώ, ως άνθρωπος με αδυναμίες, να στέκομαι όρθιος, να μην το βάζω στα πόδια όχι μόνο σε ό,τι αφορά εμένα αλλά και τους δίπλα μου.
«Π»: Έχετε απορρίψει ρόλο;
Τ.Χ.: Έχω απορρίψει δουλειές πολλές φορές. Από τα όχι που θα ξεστομίσεις γεννιέται η καριέρα. Πονάς όταν αρνείσαι αλλά έτσι χτίζεις την πορεία σου.
«Π»: Σας αφήνουν αδιάφορο τα φώτα της δημοσιότητας; Γιατί;
Τ.Χ.: Το 1980 έγινα γνωστός από τα σήριαλ. Τότε ένιωσα ότι υπήρχε ένα μάτι που με ακολουθούσε. Για λίγο μπήκα σ’αυτή τη νοοτροπία, η οποία σου επιβάλλει μια πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά. Τώρα πια δεν βλέπω τί συμβαίνει γύρω μου. Μου λέει η σύντροφός μου «σε κοιτούν» αλλά εγώ δεν κοιτώ πια. Νιώθω πως θα χάσω τη φυσική μου συμπεριφορά, πως θα είμαι ένας ψεύτης άνθρωπος.
«Π»: Πείτε μας για μια πλευρά του χαρακτήρας σας που σας αρέσει και για μία που δεν σας αρέσει.
Τ.Χ.: Είμαι απόλυτα συναισθηματικός, συγκινούμαι εύκολα, είμαι φιλεύσπαχνος. Ο πόνος των άλλων με γονατίζει, νιώθω την καλοσύνη μέσα μου και αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Η άλλη μου πλευρά, είμαι εγωιστής – δεν μπορεί ο καλλιτέχνης αλλιώς. Θα ήθελα να είμαι πιο ταπεινός. Επίσης, ένα άλλο μεγάλο μου ελάττωμα είναι ότι είμαι πολύ παθιασμένος σε μερικά θέματα. Καλό το πάθος αλλά στην πορεία της ζωής το μυαλό και η καρδιά οφείλουν να ισορροπούν. Ακόμα απογοητεύομαι εύκολα και έτσι απομονώνομαι εύκολα. Ενώ είμαι κοινωνικός, είμαι γεμάτος αντιθέσεις.
«Π»: Σε ποιά κοινωνικά «πρέπει» και φραγμούς επαναστατείτε;
Τ.Χ.: Στην υποκρισία. Ξεχωρίζω την υποκρισία από την υποκριτική. Το χειρότερο απ’ όλα με την υποκρισία είναι ότι κάνει κακό και στους άλλους αλλά και στον εαυτό σου διότι χάνεις την αλήθεια. Πιστεύω πως αιτία γι’αυτό είναι το life style, καμώνονται την ελαφρότητα, γίνονται αλλαλάζοντα τύμπανα… Είναι μια από τις βασικές αιτίες της σημερινής παρακμής. Ψεύτικοι άνθρωποι, σε μια κοινωνία υποκριτική όπου όλοι καμώνονταν ότι δεν συμβαίνει τίποτα μέσα από τις χαζοεκπομπές. Και όταν η προσφορά είναι μηδενική, τότε και η επιτυχία είναι πρόσκαιρη. Κάποτε οι γελωτοποιοί έκαναν τους ανθρώπους να γελούν, σήμερα αυτοί ούτε αυτό δεν κάνουν!
«Π»: Είναι η εποχή μας, η εποχή που θα θέλατε να ζείτε;
Τ.Χ.: Όλες οι εποχές έχουν ενδιαφέρον. Έχω ζήσει μεταβατικές εποχές με την έννοια της πνευματικότητας. Το 1960 οι αγρότες, οι εργάτες, οι σπουδαστές, τραγουδούσαν τραγούδια με στίχους μεγάλων ποιητών μας, ήταν μια εποχή ανάτασης… Πιστεύω ότι την ασχήμια την έχουμε μέσα μας σ’ όποια εποχή κι αν ζούμε. Γι’αυτό και πρέπει να εστιάζουμε στο καλό και στην ομορφιά, μόνο τότε θα το βρούμε.
«Π»: Ποιό είναι το πάθος σας, η δύναμή σας, το ιδανικό σας;
Τ.Χ.: Το πάθος μου είναι ο άνθρωπος που αγαπώ και η δουλειά μου. Θέλω να είμαι χρήσιμος, να προσφέρω, να είμαι καλά στην υγεία μου και μπορώ, ως καλλιτέχνης αλλά κυρίως ως άνθρωπος, να υλοποιώ τις σκέψεις μου και τα όνειρά μου. Θέλω να είναι καλά οι άνθρωποι που είναι κοντά μου γιατί είναι πολύ σημαντικό και ν’αγαπάς αλλά και ν’αγαπιέσαι.
Η δύναμή μου είναι το πείσμα μου. Είμαι Μανίτης, είμαι υπερήφανος και το ιδανικό μου είναι η δικαιοσύνη. Θέλω να μου δωθεί αυτό που δικαιούμαι, τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο.