Καίτη Λιανού – Ιωαννίδου, Συγγραφέας:Φοβάμαι τους ανθρώπους για τον ψεύτικο χαρακτήρα τους

Η Καίτη Λιανού – Ιωαννίδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη αλλά σήμερα ζει μόνιμα στο Γαλάτσι. Είναι παντρεμένη, έχει μια κόρη και δυο εγγόνια. Αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή Ουρσουλινών. Σπούδασε μουσική. Είναι υψίφωνος και κατέχει δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδράματος με τον βαθμό Άριστα, πρώτο βραβείο, αργυρό μετάλλιο, επίσης κατέχει πτυχίο Ωδικής με τον βαθμό Άριστα. Η συγγραφή και η ζωγραφική αποτελούν σήμερα την κύρια ενασχόλησή της.

πό το 2005 ασχολείται με το μυθιστόρημα. Έχει γράψει διηγήματα, μυθιστορήματα και ποιήματα. Η ποιητική της συλλογή «Το γυάλινο δωμάτιο» μπορεί να διαβαστεί ελεύθερα από το διαδίκτυο.Το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει η ίδια (πίνακας λάδι σε καμβά 80χ60 εκ.). Από τις εκδόσεις «θέσις» κηκλοφορεί το βιβλίο της με τίτλο «Η άλλη πλευρά του παραδείσου», το εξώφυλλο κοσμεί πίνακας της (λάδι σε καμβά 50χ70 εκ.) Διασκευάστηκε σε θεατρικό από την ίδια τη συγγρφέα. Το διήγημα της «Η επιστροφή» έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Λακωνικά τεύχος 233/2009 του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων. Στην φιλολογική Πρωτοχρονιά 2010, εκδόσεις Μαυρίδη αλλά και στον «Παλμό» τον Αύγουστο του 2012.
Είναι μέλος σε λογοτεχνικούς συλλόγους και πολιτιστικούς φορείς. Πιστεύει πως μέσα μας κρύβουμε έναν κόσμο που δεν τον γνωρίζουμε, η κάθε μορφή τέχνης μας βοηθά να τον ανακαλύψουμε, και μέσα απ’ αυτήν να εκφράσουμε τα πιστεύω μας.

«ΠΑΛΜΟΣ»: Κυρία Καίτη Λιανού – Ιωαννίδου, ευχαριστώ για την χαρά και την τιμή, καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ – ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ: Εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσω για μένα και τις απόψεις μου.
«Π»: Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου σας βιβλίου υπό τον τίτλο «Η άλλη πλευρά του παραδείσου», τί διαπιστώνετε στην αγορά του βιβλίου; Τί συμβαίνει;
Κ.Λ.Ι.: Άσχετα με το αν ένα βιβλίο πάει καλά, όπως λέμε, οι Έλληνες δεν διαβάζουν κι αυτό είναι λυπηρό. Ένα καλό βιβλίο είναι μια όμορφη συντροφιά.
«Π»: Είναι η εποχή κατάλληλη για τον συγγραφέα να μοιραστεί το πάθος του για τα έργα του με τον αναγνώστη;
Κ.Λ.Ι.: Περνάμε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Πιστεύω πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας δεν αφήνουν τον κατάλληλο χρόνο ή αν θέλετε την διάθεση ώστε ο αναγνώστης να μοιραστεί, όπως λέτε, το πάθος του συγγραφέα.
«Π»: Η επίγνωση των δυσκολιών σας κάνουν δυνατότερη; Τί εμπόδια υπερπηδάτε;
Κ.Λ.Ι.: Δεν υπήρξε ποτέ περίοδος της ζωής μου που οι εκάστοτε δυσκολίες να με καθήλωσαν. Εμπόδιο δεν υπάρχει. Η αγάπη γι’ αυτό που κάνω, είναι ο οδηγός μου.
«Π»: Ο συγγραφέας ποιούς υποστηρικτές έχει; Σκέφτεστε τις πωλήσεις ή παραμένετε στα σύννεφα της δημιουργίας μόνο;
Κ.Λ.Ι.: Το αναγνωστικό του κοινό είναι και ο μόνος υποστηρικτής. Σε κάποιο μου βιβλίο γράφω «… Ξεκίνησα μια πορεία μέσα σ’ ένα άγνωστο κόσμο, με ένα σκοπό. Να ζήσω τη μαγεία και να τη γράψω. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πως ό,τι βιώνεις, μπορείς να το πλάσεις με τα δάκτυλά σου μέσα στη φούχτα σου και να κτίσεις μια ολόκληρη πολιτεία, άγνωστη για σένα μέχρι τότε, που σιγά σιγά γίνεσαι μέρος της. Ζεις μαζί με τους ανθρώπους της…». Νομίζω πως αυτά τα λίγα λόγια λένε τα πάντα, γιατί πραγματικά από την στιγμή που αρχίζω να γράφω μπαίνω σε ένα χώρο που τον πλάθω μόνη μου και ζω τη μαγεία της δημιουργίας μου. Είμαι ο ήρωας, αλλά και ο κομπάρσος. Είμαι ο θεατής, ο αναγνώστης, ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας.
«Π»: Όλα βαίνουν καλά; Τί σας ενοχλεί σήμερα περισσότερο από ποτέ;
Κ.Λ.Ι.: Δυστυχώς τίποτε δεν πάει καλά. Εγώ μεγάλωσα, το τρένο έφυγε, τα παιδιά όμως; Όλα αυτά τα παιδιά που πάνω τους στηρίζουμε το μέλλον… θα υπάρξει μέλλον; Ανησυχώ..
«Π»: Είστε μουσικός, λυρική τραγουδίστρια, μας συνδέουν δάσκαλοι στο κλασικό τραγούδι και στη μουσική, χαίρομαι γι’ αυτό. Εγώ ντρεπόμουν πολύ, δεν τραγούδησα. Μιλήστε μας για την καριέρα σας, είχε την εξέλιξη που θέλατε;
Κ.Λ.Ι.: Η πρώτη όπερα που άκουσα ήταν η Τραβιάτα του Βέρντι. Ήμουν μικρή. Με μάγεψε! Πόσο θα ήθελα να ήμουν εγώ εκείνη που τραγουδούσε! Ονειρευόμουν… και τα όνειρά μου κάποτε άρχισαν να πραγματοποιούνται όταν μπήκα στο Ωδείο και ξεκίνησα κλασσικό τραγούδι. Μετά το τέλος των σπουδών μου άρχισαν νέα όνειρα, μιας μεγάλης επιτυχημένης καριέρας, όμως οι συνθήκες δε μου επέτρεψαν να αγγίξω αυτό το μεγάλο όνειρο κι έτσι παρουσιάστηκα μόνο σε πολιτιστικές εκδηλώσεις.
«Π»: Μπορεί η άποψη, όπως διατυπώνεται, του συγγραφέα να αλλάξει την αντίληψη και την προσέγγιση στα φαινόμενα του αναγνώστη;
Κ.Λ.Ι.: Πιστεύω πως ναι, αρκεί η γραφή του συγγραφέα να είναι πολύ δυνατή.
«Π»: Τί ευκαιρίες σας έχει δώσει η πόλη μας; Καθώς ξέρω είστε ενεργός πολίτης.
Κ.Λ.Ι.: Όταν θέλησα να παρουσιάσω το βιβλίο μου στο Δήμο Γαλατσίου, πραγματικά η πόλη μας με αγκάλιασε. Και αυτή την ζεστή αγκαλιά θα τη θυμάμαι πάντα.
«Π»: Αν σας έδιναν τη διεύθυνση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου μας, τί θα κάνατε; Τί θα αλλάζατε;
Κ.Λ.Ι.: Θα έδινα ευκαιρίες ώστε να φανούν τα ταλέντα. Υπάρχουν πολλά ταλέντα που βρίσκονται στην αφάνεια.
«Π»: Ποιά η γνώμη σας για το καλοκαιρινό Φεστιβάλ στο Δήμο μας;
Κ.Λ.Ι.: Είναι μια πολύ καλή προσπάθεια. Ο Δήμος φέρνει αξιόλογους καλλιτέχνες και η προσέλευση του κοινού είναι μεγάλη.
«Π»: Ποιά είναι η καινοτομία στο χώρο της συγγραφής; Στο χώρο της μουσικής επί παραδείγματι ένα έργο του Thomas Larcher για 14 έγχορδα έχει ως βασική ιδέα την παραγωγή ήχων και θορύβου με τη χρήση κερμάτων ευρώ αντί για δοξάρι στα έγχορδα. Ο συνθέτης λέει ότι το ευρώ είναι πιο ελαφρύ από το φράγκο.
Κ.Λ.Ι.: Απ’ ότι ξέρω σημαντική καινοτομία για τον χώρο αστυνομικών μυθιστορημάτων θεωρήθηκαν οι ιστορίες με ντετέκτιβ τον Σέρλοκ Χολμς, τις οποίες έγραψε ο Σκωτσέζος (ιατρός, συγγραφέας) Σερ Άρθουρ Ιγνάτιος Κόναν Ντόυλ. Μάλιστα επειδή θέλησε να επικεντρωθεί στα ιστορικά του μυθιστορήματα αποφάσισε πως έπρεπε να σκοτώσει τον Χολμς μαζί με τον καθηγητή Μοριάτρυ, όπου και πέφτουν από έναν καταρράκτη. Η κατακραυγή όμως του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που ανάγκασε τον Κόναν να επαναφέρει τον Χόλμς λέγοντας πως σκηνοθέτησε ο ίδιος τον θάνατό του.
«Π»: Πόσες φορές έχετε πάει στο Μέγαρο Μουσικής από την ίδρυσή του;
Κ.Λ.Ι.: Δυστυχώς μόνο τρεις.
«Π»: Είδαμε στη Λυρική να προσεγγίζει το κοινό με εμφανίσεις όπως στην Βαρβάκειο αγορά και αλλού. Ποιά είναι η γνώμη σας;
Κ.Λ.Ι.: Λυπάμαι πραγματικά. Όταν ήμουν μικρή έμαθα πως μια καλή εμφάνιση δεν τιμά μόνο τον απέναντι μας αλλά δείχνει και την προσωπικότητα μας. Δυστυχώς, όλα αυτά τα πιστεύω μου με τα χρόνια καταρρίφθηκαν.
«Π»: Ανήκομεν εις την Δύσην; Ποιές οι επιρροές μας από την εποχή της Τουρκοκρατίας που μας οδήγησαν καλλιτεχνικά; Μουσικά;
Κ.Λ.Ι.: Μετά το τέλος της δικτατορίας του 1967 και την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981, ανήκομεν εις την Δύσην, δεν έπαψαν όμως τα 400 χρόνια της Τουρκικής κατοχής που τότε επηρέασαν τους Έλληνες, όχι μόνο μουσικά αλλά και στον τρόπο ζωής τους, να καθορίσουν την πορεία του νεότερου πολιτισμού. Παρατηρούμε μια συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να θεωρεί κάθε τί ανατολίτικο, παραδοσιακό. Το παρελθόν μοιάζει να στριφογυρίζει. Ο σημερινός Έλληνας θα χαρεί να ακούσει Ανατολίτικη μουσική. Να χορέψει ζεϊμπέκικο ή χασάπικο. Να απολαύσει τούρκικα φαγητά, γλυκά. Χρησιμοποιεί τούρκικες λέξεις στο λεξιλόγιο του. Κι όμως ανήκομεν εις την Δύσην.
«Π»: Υπάρχει οργασμός στον χώρο των τεχνών και των γραμμάτων, πληθώρες οι εκδηλώσεις – δημιουργίες. Τί κοινό έχει διαμορφωθεί κατά τη γνώμη σας;
Κ.Λ.Ι.: Πιστεύω πως όλες αυτές οι πληθώρες εκδηλώσεων δημιούργησαν ένα κοινό αδιάφορο για την τέχνη.
«Π»: Η μνήμη και η φαντασία σας σας οδηγούν πάντα στη συγγραφή ή εκφράζεστε και με διαφορετικούς τρόπους;
Κ.Λ.Ι.: Αγαπώ πολύ και την ζωγραφική. Τον ελεύθερο χρόνο μου ζωγραφίζω. Μεταφέρω τα συναισθήματα μου αγγίζοντας με τα πινέλα μου τον καμβά.
«Π»: Η μουσική είναι ένα μέσο επικοινωνίας και κατανόησης, ένα μέσο για συμφιλίωση όπως λέει ο Hans Werner Henze, ο ιστορικός συνθέτης, που έφυγε στις 27/10/2012. Συμφωνείτε με αυτό;
Κ.Λ.Ι.: Πιστεύω πως η μουσική, εάν βρισκόταν σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, θα μας ένωνε. Η μουσική δεν έχει όρια, δεν τη χωρίζουν ηγέτες, κράτη. Μιλάει την ίδια γλώσσα σε όλους τους λαούς.
«Π»: Ποια η γνώμη σας για τα ηλεκτρονικά βιβλία (e-books);
Κ.Λ.Ι.: Έμαθα σε έναν άλλο τρόπο ανάγνωσης, όπως εξάλλου και οι περισσότεροι, πόσο μάλιστα εκείνοι της δικής μου γενιάς. Παρόλα αυτά δε θα έλεγα ποτέ όχι σε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο. Πρέπει να πηγαίνουμε μπροστά.
«Π»: Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γράφει:… «Φοβάμαι τους ανθρώπους…» Εσείς τους φοβάστε και γιατί;
Κ.Λ.Ι.: Κυρία Γκιώνη, ο Αναγνωστάκης υπήρξε ένας ποιητής που πάντα θαύμαζα. Το ποίημά του «φοβάμαι» μας φέρνει τόσο κοντά στην πραγματικότητα, μια αλήθεια που τη ζούμε καθημερινά. Ναι, κυρία Γκιώνη, φοβάμαι κι εγώ τους ανθρώπους για τον ψεύτικο χαρακτήρα τους. Ναι, κυρία Γκιώνη, φοβάμαι ακόμα πιο πολύ σήμερα και θα φοβάμαι ίσως κάθε μέρα και περισσότερο.
«Π»: Με τί αισθητήριο επιλέγει το κοινό ένα βιβλίο;
Κ.Λ.Ι.: Όλα τα βιβλία έχουν υπέροχα εξώφυλλα. Αυτό είναι και το πρώτο που θα κοιτάξει το κοινό. Θα δει την τιμή. Θα διαβάσει το οπισθόφυλλο, θα δει φυσικά και το όνομα του συγγραφέα και θα αποφασίσει.