Ο σπόρος του Γιάννη Αντετοκούνμπο – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Η χρονιά για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τους Μπακς τέλειωσε πρόωρα με τον αποκλεισμό τους από μια σχετικά κατώτερη ομάδα, τους Μαϊάμι Χιτς. Πράγματι ο Γιάννης δεν βοήθησε όσο θα μπορούσε την ομάδα του και έτσι η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη. Κατάφερε όμως με την «αποτυχία» του αυτή να μας δώσει ένα πολύτιμο μάθημα. Να καταλάβουμε τη σημασία της προσπάθειας και της βελτίωσης πριν βγάλουμε συμπεράσματα για την επιτυχία και την αποτυχία.

Μετά το τέλος του αγώνα ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο αν θεωρεί ότι η φετινή χρονιά ήταν «αποτυχημένη» για εκείνον και την ομάδα του. Αυτά που είπε ο Έλληνας μπασκετμπολίστας προβλήθηκαν από το σύνολο των ελληνικών ΜΜΕ ως «ο εκνευρισμός του Γιάννη Αντετοκούνμπο» ή «η αναφορά του Γιάννη Αντετοκούνμπο στον Μάικλ Τζόρνταν. Ωστόσο, η απάντηση του Γιάννη ήταν πολλά περισσότερα από αυτό.
Ο «Greek Freak» παρά την αρχική του δυσφορία για την ερώτηση, μέσα σε ελάχιστα λεπτά έδωσε ένα μάθημα ζωής που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Είπε όλα όσα οι γονείς πρέπει να πουν στα παιδιά τους, αναφορικά με το τι πραγματικά σημαίνει αποτυχία και πως κάθε αναποδιά μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα «βήμα» που μας φέρνει πιο κοντά στον στόχο μας. Όποιος κι αν είναι αυτός ο στόχος… Τα μαθήματα και οι βαθμοί, οι δραστηριότητες και οι διακρίσεις, αλλά και οι Πανελλήνιες εξετάσεις που αυτές τις ημέρες «ζορίζουν» παιδιά και γονείς!
Η απάντηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο ήταν η παρακάτω:
«Ω Θεέ μου. Με ρώτησες το ίδιο και πέρυσι. Παίρνεις προαγωγή κάθε χρόνο στην δουλειά σου; Οπότε, κάθε χρονιά σου σου είναι αποτυχημένη; Κάθε χρόνο δουλεύεις προς έναν στόχο: Για να πάρεις προαγωγή, να φροντίσεις την οικογένειά σου, να φροντίσεις το σπίτι σου. Δεν είναι αποτυχία, αλλά ένα βήμα προς την επιτυχία. Δεν θέλω να το κάνω προσωπικό με σένα, μιλάω γενικά.
»Πάντα υπάρχουν βήματα. Ο Μάικλ Τζόρνταν έπαιξε 15 χρόνια και κατέκτησε 6 πρωταθλήματα. Τα άλλα 9 χρόνια απέτυχε; Αυτό μου λες; Σε ρωτάω. Γιατί με ρωτάς κάτι τέτοιο; Είναι λάθος ερώτηση. Δεν υπάρχει αποτυχία στον αθλητισμό. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Κάποιες φορές είσαι πετυχημένος, κάποιες όχι. Κάποιες φορές είναι η σειρά σου και κάποιες όχι. Αυτό είναι ο αθλητισμός. Δεν νικάς πάντα. Φέτος θα νικήσει κάποιος άλλος.
»Θέλουμε να επιστρέψουμε την επόμενη χρονιά και να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Είχαμε 50 χρόνια να κατακτήσουμε πρωτάθλημα στο Μιλγουόκι. Ήταν 50 χρόνια αποτυχίας; Όχι, απλώς ήταν βήματα προς την επιτυχία. Κερδίσαμε ένα πρωτάθλημα, ελπίζω να κερδίσουμε άλλο ένα. Συγγνώμη δεν ήθελα να το κάνω προσωπικό. Πέρυσι δεν είχα το μυαλό να απαντήσω σωστά, αλλά θυμάμαι ότι με είχες ρωτήσει το ίδιο».

Αυτή η απάντηση για τον αθλητισμό έχει να κάνει με την συμπεριφορά μας σε κάθε τομέα της ζωής μας. Και αποκτά μεγαλύτερη σημασία όταν την λέει ένας άνθρωπος που έχει αντιμετωπίσει τόσες δυσκολίες στη ζωή του. Ένας άνθρωπος που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει αποτυχία. Ένας άνθρωπος που απέτυχε πολλές φορές στη ζωή του. Όμως δεν το έβαλε κάτω και σήμερα βρίσκεται στην κορυφή του παγκόσμιου αθλητισμού.
Μια παρόμοια διδακτική ιστορία που λένε στην μακρινή Κίνα είναι αυτή του μικρού σπόρου:
Φυτεύεις ένα μικρό σπόρο κινέζικου μπαμπού και για έναν ολόκληρο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει. Το δεύτερο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει. Τον τρίτο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει. Πόσο αποθαρρυντικό αρχίζει να γίνεται! Τον τέταρτο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει. Τον πέμπτο χρόνο, συνεχίζεις να τον ποτίζεις και να του βάζεις λίπασμα και τότε… επιτέλους φυτρώνει και μεγαλώνει είκοσι επτά μέτρα μέσα σε μόλις έξι εβδομάδες!
Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει ότι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πρώτων χρόνων δεν υπήρχε καμία ανάπτυξη. Όμως ανάπτυξη υπήρχε, απλά συνέβαινε χωρίς να την βλέπουμε. Κάπου στα υπόγεια ένα τεράστιο ριζικό σύστημα αναπτυσσόταν και εξαπλωνόταν σε βάθος και σε πλάτος κάτω από την επιφάνεια της γης, για να είναι τελικά σε θέση να υποστηρίξει την εντυπωσιακή και ραγδαία ανάπτυξη.
Η ζωή όλων μας μοιάζει πολύ με τη διαδικασία που αναπτύσσεται και μεγαλώνει το κινέζικου μπαμπού. Νιώθουμε ότι δεν κάνουμε βήματα και συχνά αποθαρρυνόμαστε. Αν και κάνουμε τα σωστά πράγματα, αισθανόμαστε ότι τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει. Κι όμως συμβαίνει, απλά δεν φαίνεται! Και όσοι από μας συνεχίσουμε με υπομονή την προσπάθεια, επιμείνουμε και δεν τα παρατήσουμε, θα δούμε τα αποτελέσματα σε όλη τους την έκταση και θα απολαύσουμε την επιτυχία μας.
Ευτυχώς η σημερινή νεολαία θαυμάζει τον Γιάννη όχι μόνο για τις νίκες και τους πόντους που σημειώνει σε κάθε αγώνα. Τον ακούει κάθε φορά που μιλάει, διότι νιώθει σαν να μας χαρίζει ένα μικρό σποράκι. Όσοι φροντίσουν αυτό το σποράκι, σύντομα θα το δουν να μεγαλώνει και να δίνει καρπούς. Χορταστικούς και γευστικούς καρπούς που έχει ανάγκη η ζωή τους. Η ζωή όλων μας!