«Το τραγούδι είναι κάτι εκστατικό, είναι σαν βγαίνεις έξω από τον εαυτό σου και να μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο», Βασιλική Παρασκευοπούλου – Τραγουδίστρια

Μιλά για τη μουσική, το τραγούδι και οι λέξεις «αγάπη», «πάθος», «έρωτας», «ζωή» βγαίνουν από τα χείλη της σαν χείμαρρος. Η Βασιλική Παρασκευοπούλου, παρά το νεαρό της ηλικίας της, μετρά χρόνια στο χώρο της μουσικής – σχεδόν από τα γεννοφάσκια της: Μουσικές Σπουδές και στην Εθνομουσικολογία και Πολιτισμική Ανθρωπολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Εθνικο ωδείο Αθηνών στο Σύγχρονο Τραγούδι με την Άννα Διαμαντοπούλου, Σπουδές στη μουσική της Μέσης Ανατολής και στο κανονάκι, σπουδές στο πιάνο, πτυχίο Ανωτερων Θεωρητικών και Αρμονίας… και όλα αυτά ξεκινώντας από τις βασικές σπουδές της ως μαθήτρια στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου. Ζει για να τραγουδά αλλά και για να μεταφέρει στην ακόμα νεότερη γενιά τις γνώσεις της, τις αξίες και τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής καθώς εργάζεται και ως δασκάλα μουσικοκινητικης αγωγής σε σχολεία και κέντρα απασχόλησης και σύγχρονου τραγουδιού στο Δημοτικό Ωδείο Ασπροπύργου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ: Από μικρή ηλικία οι γονείς μου κατάλαβαν ότι αγαπούσα πολύ τη μουσική. Ήμουν ένα από εκείνα τα παιδάκια που ήξεραν όλα τα τραγούδια απ’ έξω, που όλη την ώρα χόρευε, ακόμη και μέσα στη σχολική τάξη καμιά φορά, έτσι από μόνη μου. Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που λατρεύουν τη μουσική αλλά δεν έχουν καμία ειδική γνώση για το αντικείμενο. Δεν είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ένα μουσικό περιβάλλον λοιπον , αλλά σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη για τη μουσική. Θυμάμαι πολλές γιορτες στο σπίτι μας στην Αθήνα αλλά και πολλά γλέντια στο χωριό. Γλέντια με τραγούδια από όλους, ομαδικά. Θυμάμαι την γιαγιά να μου τραγουδάει, αυτό που λέμε τραγούδια της τάβλας. Τον μπαμπά μόνιμα να χορεύει και την μαμά πάντα να ακούει μουσική στο σπίτι. Όταν πετύχαινε μάλιστα Αττίκ, Κραουνάκη, Λάγιο λίγο σπάνια, είχε μεγάλη χαρά.

«Π»: Τί σας ώθησε στη μουσική λοιπόν;
Β.Π.: Τι με ώθησε στη μουσική; Νομίζω ήμουν πολύ τυχερή που οι γονείς μου κατάλαβαν πως ανάμεσα σε εμένα και τη μουσική υπάρχει μία σύνδεση και το κατάλαβαν από πολύ νωρίς. Μετέπειτα ο πρώτος μου δάσκαλος, που τον γνώρισα σε ηλίκια περίπου επτά ετών σε ένα από τα καλλιτεχνικά προγράμματα του Δήμου Αθηναίων όπου προσφέρονταν μαθήματα μουσικής.

«Π»: Τί είναι το τραγούδι για εσάς;
Β.Π.: Σε αυτή τη συνέντευξη θα αναφερθεί αρκετά η λέξη αγάπη. Το τραγούδι είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αλλά είναι και ο μεγάλος μου έρωτας, το μεγάλο μου πάθος. Δεν μπορώ χωρίς τραγούδι στη ζωή μου! Αυτό είναι κάτι που είχα καταλάβει από πολύ μικρή ηλικία, ωστόσο η συνειδητοποίηση αυτού έγινε όταν γνώρισα την δασκάλα τραγουδιού μου, την κυρία Άννα Διαμαντοπούλου. Αυτός ο άνθρωπος μου έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς το τραγούδι, με ποιο τρόπο μπορείς να το αγαπήσεις. Η δασκάλα μου είναι από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου και είμαι ευγνώμων που την γνώρισα και που κατάφερα να ολοκληρώσω το πτυχίο μου στο Σύγχρονο Τραγούδι μαζί της, στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Η Δασκάλα πολλών μεγάλων τραγουδιστών, Βίκυς Μοσχολιού, Γιώτας Νέγκα, Λένας Αλκαίου, Μανώλη Μητσιά, Λίτσας Διαμάντη, Χαρούλας Αλεξίου, είναι μεγάλος ο κατάλογος μαθητών γνωστών και μη που έχουν περάσει από τα χέρια της. Το σημαντικό, μας έλεγε, είναι αγάπη, φωνητική υγεία και φωνητική προσωπικότητα. Έτσι μέσα από εκείνη ανακάλυψα κι εγώ πολλές πτυχές του εαυτού μου και αγάπησα ολοκληρωτικά το τραγούδι.

«Π»: Πότε ανακαλύψατε το ταλέντο σας στο τραγούδι;
Β.Π.: Ταλέντο. Μία έννοια πολυδιάστατη. Ας πούμε μία εκ φύσεως κλίση ως προς αυτό. Μία πηγαία δύναμη που σε καλεί να κάνεις κάτι που δεν ξέρεις ουσιαστικά, αλλά στους γύρω σου και στον ίδιο σου τον εαυτό προκαλείς θετικά συναισθήματα.
Πιστεύω από τότε που άρχισα να μιλάω. Φήμες λένε πως μάλλον τραγουδούσα περισσότερο από όσο μιλούσα! Η αφοσίωσή μου στο τραγούδι υπήρχε από πολύ μικρή και συνεχίζει να είναι. Μελετούσα και συνεχίζω να μελετάω ερμηνευτές, μικρούς και μεγάλους, του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου με στόχο την αυτοβελτίωση. Μου αρέσει η μελέτη και θεωρώ πως δεν αρκεί να έχεις ταλέντο την σήμερον ημέραν. Προσωπικά, καθημερινά, προσπαθώ να εξελίσσομαι μέσα από μαθήματα και ατομική μελέτη.

«Π»: Τα μουσικά σχολεία πόσο σημαντικά είναι και πώς συμβάλλουν στην καλλιτεχνική εξέλιξη;
Β.Π.: Το μουσικό σχολείο θα το ξαναζούσα όλο από την αρχή και δεν θα άλλαζα τίποτε απολύτως. Αποφοίτησα από το μουσικό σχολείου Ιλίου. Αμέτρητες οι εμπειρίες. Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο, τελείως διαφορετικά προσανατολισμένο και διαμορφωμένο σχολείο σε σχέση με τα υπόλοιπα γενικά σχολεία. Πρόκειται για ένα σχολείο δημόσιο, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μόνο που μαζί με τα μαθήματα γενικής παιδείας πραγματοποιούνται επιπλέον μαθήματα μουσικών οργάνων, μουσικής θεωρίας, μουσικών συνόλων και μαθήματα όπως ιστορία της τέχνης και των επιστημών. Τα μουσικά σχολεία, όπως και τα καλλιτεχνικά, ανοίγουν τους ορίζοντες των παιδιών. Διαμορφώνουν πρώτα προσωπικότητες και χαρακτήρες και μετά καλλιτέχνες. Στο καλλιτεχνικό κομμάτι εμπλουτίζουν τους μουσικούς δρόμους των παιδιών φέρνοντας τα σε επαφή τόσο με την παραδοσιακή μουσική όσο και με τη δυτική μουσική αλλά και με το φολκλόρ. Αποφοιτώντας κάποιος από εκεί, έχει ήδη αποκτήσει εμπειρίες στο κομμάτι της μουσικής επιτέλεσης είτε ως σολίστ είτε ως μέρος ενός συνόλου, έτσι πέρα από τις ειδικές γνώσεις που έχει λάβει, είναι «προετοιμασμένος» για μία πιο επαγγελματική κατεύθυνση, αν αυτός το επιλέξει. Η αισθητική καλλιέργεια σε τέτοιου τύπου σχολικές δομές είναι βασικός στόχος.

«Π»: Οι μουσικές σπουδές στο Μουσικό Πανεπιστήμιο εντάσσουν τους αποφοίτους στη μουσική κοινότητα; Ποιές οι δυσκολίες στην πορεία της επαγγελματικής αποκατάστασης;
Β.Π.: Τα Μουσικά Πανεπιστήμια, και τα πέντε νομίζω πια, καλλιεργούν σε τριτοβάθμιο επίπεδο την τέχνη της μουσικής και της επιστήμης. Η πλειοψηφία των τμημάτων αυτών έχουν καλλιτεχνική και παραστατική κατεύθυνση και εκπαιδεύουν καλλιτέχνες, παιδαγωγούς και ερευνητές. Δεν είναι όλα τα ίδια. Τα πιο θεωρητικά τμήματα ουσιαστικά αφορούν δασκάλους και καθηγητές μουσικής, όπως επίσης και εθνομουσικολόγους και μουσικολόγους. Απόφοιτοι αυτών των τμημάτων συμβάλλουν καθοριστικά στον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση της μουσικής πραγματικότητας. Επειδή λοιπόν τα μουσικά Πανεπιστήμια είναι διαφορετικά μετάξυ τους, αυτή η ερώτηση θα ήθελε αρκετές σελίδες ως απάντηση.
Ως προς τις δυσκολίες για την επαγγελματική αποκατάσταση μπορούμε να ξεκινήσουμε από το πιο απλό, γιατί και πάλι όσες είναι οι κατευθυνσείς στα μουσικά πανεπίστημια τόσες και οι δυσκολίες. Για να εισαχθεί κάποιος ως ειδικότητα είτε σε σχολεία γενικής παιδείας ως μουσικός είτε σε μουσικά σχολεία είναι μία δύσκολη κατάσταση από μόνη της. Πόσο μάλλον όταν μειώνονται οι ώρες διδασκαλίας μουσικής στα σχολεία, όταν καταργείται το μάθημα από τα γενικά λύκεια αλλά αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους τους δασκάλους και καθηγητές. Από εκεί και πέρα για να βιοποριστεί κάποιος ως επαγγελματίας μουσικός σε οποιοδήποτε κλάδο στο πλαίσιο της εκτέλεσης και μόνο, είναι πάρα πολύ δύσκολο και δυστυχώς αποτελεί άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους.

«Π»: Ποιά τα ακούσματά σας;
Β.Π.: Τα ακούσματά μου είναι πολλά και διάφορα, όπως και οι μουσικές μου επιρροές. Από Rolling Stones, Beatles, U2, Pink Floyd, Queen, Buena Vista Social Club, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Ζαμπέτα, Καλδάρα, Νικολόπουλο, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Κραουνάκη, Αττικ, Χαιρόπουλο νομίζω δεν θα σταματήσω ποτέ. Αγαπημένες Αλεξίου, Βιτάλη, Πρωτοψάλτη, Αρλέτα, Μελίνα Κανά, Μαίρη Λω, Ρίτα Αμπατζή, Πόλυ Πάνου, Dulce Pontes, Amalia Rodrigues, Aretha Franklin επίσης δεν θα σταματήσω. Καζατζίδης, Διονυσίου, Μητροπάνος, Ιωαννίδης, Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

«Π»: Ποιό είδος τραγουδιού υπηρείτε;
Β.Π.: Νομίζω αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Κινούμαι κυρίως σε ρεμπέτικους, λαϊκούς και «έντεχνους» δρόμους. Τη φράση έντεχνη μουσική δεν τη συμπαθώ και τόσο οφείλω να πω. Η πλευρά μου, από τη μεριά των επιστημών, δεν τη δέχεται. Ας πούμε ελαφρό τραγούδι, που χρησιμοποιείται πια ευρέως ως κατηγορία. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι είμαι ξεκάθαρα τραγουδίστρια του ελαφρού ρεπερτορίου, αλλά ούτε και του λαικού ούτε και του ρεμπέτικου. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πόσο αγαπώ το τραγούδι.

«Π»: Όταν ερμηνεύετε ένα τραγούδι, ποιά τα συναισθήματά σας;
Β.Π.: Όταν τραγουδάω προσπαθώ, ό,τι και να συμβαίνει γύρω μου, εγώ να γίνομαι ένα με τον στίχο και τη μουσική του εκάστοτε τραγουδιού. Είναι πολύ σημαντικό για τον τραγουδιστή να κατανοεί τι τραγουδάει και πώς πρέπει να ερμηνεύσει κάτι. Η πρωταρχική οδηγία βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών. Εκει είναι και η οδηγία του συνθέτη και του στιχουργού. Εμείς μετά από αυτού καλούμαστε να βάλουμε το δικό μας στίγμα στην ερμηνεία. Όταν ανεβαίνεις σε μία σκήνη, το πρώτο που νιώθεις είναι άγχος, μετά από λίγο αρχίζεις και γίνεσαι ένα με τη μουσική και τον στίχο. Το τραγούδι είναι κάτι εκστατικό. Βιώνεις τόσα πολλά συναισθήματα ταυτόχρονα που έρχεσαι σε μία υπερβατική κατάσταση θα έλεγα. Είναι σαν βγαίνεις εξω από τον εαυτό σου και εκείνη την στιγμή μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο.

«Π»: Ποιές οι δυσκολίες που συναντήσατε στις μουσικές σκηνές; Πώς είναι αυτές σήμερα;
Β.Π.: Το βασικό ζήτημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν τόσες μουσικές σκηνές. Επομένως οι επιλογές είναι πάρα πολύ περιορισμένες. Δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγαζιά, μπαράκια με σκηνές που να μπορούν υποστηρίξουν μία μπάντα. Δεν μιλάμε για μαγαζιά, όπως για παράδειγμα κουτούκια και ταβερνάκια όπου εκεί παίζουν δύο με τρεις μουσικοί. Ακόμη και τέτοιοι χώροι αλλά με μεγάλο πάλκο δεν υπάρχουν πολλοί. Οι μουσικοί όμως πιά είμαστε πολλοί, οι μπάντες είναι πολλές και υπάρχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες με φοβερές ικανότητες που δεν τους δίνεται η ευκαιρία να αναδειχτουύν. Φυσικά δεν μιλάω για καριέρα πάνω σε κάτι τέτοιο. Αναφέρομαι μόνο στο κομμάτι το επιτελεστικό. Δεν υπάρχουν χώροι δυστυχώς.

«Π»: Ποιά τα όνειρά σας;
Β.Π.: Τα ονειρά μου… Να κάνω πολλά ταξίδια. Θα ήθελα να γνωρίσω όσους περισσότερους πολιτισμούς μπορώ. Να ακούσω, να γευτώ, να παρατηρήσω. Να γεμίσω εμπειρίες. Μουσικά, απλά να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, να το μελετώ και να προσπαθώ να βελτιώνομαι.

«Π»: Πώς είναι ο δρόμος στους νέους καλλιτέχνες, με τις απανωτές κρίσεις, οικονομικές και μη;
Β.Π.: Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Δεν υπάρχει για αρχή δισκογραφία. Έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται νέες μουσικές δημιουργίες. Σίγουρα το διαδίκτυο έχει βοηθήσει τους νέους να ανεβάζουν από μόνοι τους δικές τους δημιουργίες, αλλά ως εκεί. Δεν μπορούν εύκολα να κάνουν κάτι παραπάνω. Να ανοίξουν τους κύκλους τους.

«Π»: Αν ήταν στο χέρι σας, τί θα αλλάζατε;
Β.Π.: Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι; Θα ήθελα να σταματήσουν οι πόλεμοι, να μην υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός, να υπάρχει καλό, να μην κοιτάμε μόνο το εγώ αλλά τους γύρω μας. Αυτό το εγώ, είναι πολύ μεγάλο και μας τρώει. Αν ήταν στο χέρι μου, στον τομέα της μουσικής σίγουρα θα άλλαζα όλο τον τρόπο αντιμετώπισης των τεχνών στην Ελλάδα. Όλα για εμένα ξεκινούν από την εκπαίδευση. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει τεράστιο πρόβλημα, θέλει ουσιαστική αναδόμηση και αναδιαμόρφωση. Θα το έφτιαχνα όλο από την αρχή.

«Π»: Έχουμε καλούς νέους μουσικούς; Τί έχει αλλάξει λόγω των σπουδών πια στα ωδεία και τα πανεπιστήμια;
Β.Π.: Έχουμε εξαιρετικούς μουσικούς και σίγουρα σε αυτό παίζει πρωταρχικό ρόλο η μάθηση και η προσωπική μελέτη. Κατά την ταπεινή μου άποψη, επειδή πια τα μουσικά σχολεία έχουν πάρα πολλά παιδιά και η ζήτηση είναι τεράστια και εκεί η εκπαίδευση είναι σφαιρική και συνολική, αυτά τα σχολεία είναι σε θέση να βάλουν τα θεμέλια στη διαμόρφωση αλλά και τη δημιουργία καλλιτεχνών και καλλιτεχνικής σκέψης. Από εκεί και πέρα, τα Πανεπιστήμια μουσικής βοηθούν στην ανάπτυξη των καλλιτεχνών σε ένα προπτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό επιπέδο. Επομένως, ναι σίγουρα συμβάλλουν οι σπουδές στην δημιουργία καλών μουσικών χωρίς όμως αυτό να βγάζει απ’έξω όλους εκείνους τους πολύ καλούς μουσικούς που έχουν δημιουργηθεί χωρίς τέτοιου είδους σπουδές αλλά με ατομική μελέτη, μεράκι, καθ’ ότι η μουσική πληροφορία είναι διάπλατα ανοιχτή σε όλους, το ζήτημα είναι να καταλάβεις με ποιό τρόπο μπορείς να απορροφήσεις αυτή την τόσο μεγάλη πληροφόρηση.

«Π»: Τί σας θυμώνει;
Β.Π.: Με θυμώνουν αρκετά πράγματα. Με θυμώνει ο ρατσισμός στη διαφορετικότητα, με θυμώνει η βία, η οποία υπάρχει καθημερινά, λεκτική και μη. Στο καλλιτεχνικό κομμάτι, με θυμώνει που έχω συνδυάσει αυτό που αγαπώ, που δεν θα σταματήσω ποτέ να μελετώ, με το αν μπορώ να ζήσω από αυτό. Δυστυχώς, όχι, δεν μπορώ να βιοποριστώ από το τραγούδι και για να ζήσω πρέπει να το πάω περιφερειακά, αλλά με θυμώνει που μπαίνω σε τέτοια διαδικασία σκέψης εξ’ αρχής. Θα ήθελα να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες. Δεν λέω να μην δουλέψει κανείς για να τις κερδίσει, αλλά στην Ελλάδα έχουμε φτάσει σε άλλο επίπεδο. Κυνηγάμε τη γνώση μόνο ως βιοποριστικό μέσο και όχι ως εξέλιξη του εαυτού μας. Τίποτα δεν έρχεται χωρίς προσπάθεια, αλλά πια προσπαθούμε για ένα όνειρο, δεν είναι κακό αν το συνειδητοποιήσει κανείς. Εμένα μου αρέσουν τα όνειρα. Κάνω όνειρα και δεν θα το σταματήσω, όπως και το να εξελίσσομαι.

«Π»: Έχεις κάποιο αγαπημένο τραγούδι ως μότο;
Β.Π.: Αγαπημένα ταγούδια είναι πολλά. Υπάρχουν όμως κάποια που όταν εμφανίζομαι κάπου συνήθως μου τα ζητούν. Το «Αυτή η Νύχτα μένει» σε μουσική και στίχους του Σταμάτη Κραουνάκη, το Τζιβαέρι, το «Καίγομαι» σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, στίχους του Νίκου Γκάτσου και τις Μέλισσες σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή και στίχους της Ελένης Φωτάκη. Αυτά τα τέσσερα τραγούδια νομίζω τα ζητούν σχεδόν πάντοτε.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
Β.Π.: Τι ετοιμάζω; Με κάποιους πολύ αγαπημένους φίλους και συναδέλφους τον Θοδωρή τον Κυριακόπουλο στο τραγούδι, τον Γιάννη Σταματογιάννη στο μπουζούκι, τον Στέλιο τον Τσάκα στα πλήκτρα, ετοιμαζουμε μια βραδιά αφιερωμένη στο καλό λαϊκό τραγούδι που ευελπιστώ ότι θα γίνει μέσα στον Ιούνιο. Υπάρχει και κάτι ακόμη στα πλάνα αλλά ακόμη δεν είναι σίγουρο. Αναφέρομαι στην πρώτη μου συνεργασία με καποια πολύ αγπημένη μου τραγουδίστρια, ελπίζω απλά να γίνει όντως πραγματικότητα.