«Πυρήνας του θεάτρου είναι η ανθρώπινη ανάγκη για ζωή» – Ευθύμης Χρήστου, σκηνοθέτης – ηθοποιός

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«Πυρήνας του θεάτρου είναι η ανθρώπινη ανάγκη για ζωή» – Ευθύμης Χρήστου, σκηνοθέτης – ηθοποιός

Ο Ευθύμης Χρήστου γεννήθηκε το 1992. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Αθηνών «Γ. Θεοδοσιάδης». Παρακολούθησε το μεταπτυχιακό πρόγραμμα performing arts, με κύριο άξονα το σώμα και την κίνηση στο θέατρο, του «English Τheater Berlin» με την υποστήριξη του «Goethe Institut».
Από το 2011 έως σήμερα έχει συνεργαστεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο, με σημαντικούς καλλιτέχνες σε Ελλάδα και εξωτερικό, ως βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός χορογράφου, ηθοποιός και δραματουργός και με οργανισμούς και θέατρα όπως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φεστιβάλ Αθηνών, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, Goethe Institut Athen, Gwjuanju Peace Festival στη Ν. Κορέα, Τρένο στο Ρουφ κ.α.
Οι παραστάσεις και performances που σκηνοθέτησε ο ίδιος από το 2014 έως σήμερα είναι: «ΜονΑξία» (Θέατρο Βικτώρια & Χώρος Τέχνης art63), «Απέναντι» (Τεχνόπολη), «Σαν τον Μικρό πρίγκηπα» (Ιανός), «Επέκεινα – Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης» (Τρένο στο Ρούφ), «Από… έρωτα» (Sfiga Music Theater & Tempus Verum- Εν Αθήναις & Αρχαιολογικό μουσείο Αιανής), «Vincent River| Αίμα στο Χιόνι» (Τρένο στο Ρούφ), «Το άγχος» (Τρένο στο Ρούφ & Θέατρο Αλκμήνη), «Χριστούγεννα Ξανά» (ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης), «Επέκεινα – Ο μύθος της Περσεφόνης» (Αρχαιολογικός χώρος Αιανής- Βασιλική Νεκρόπολη), «Αποχωρισμός και άλλες πολεμικές τέχνες» (Sfiga Music Theater), «Παρασκευή & 13» (Θέατρο Νους), «Το Γονεοτροφείο» (Θέατρο Νους), «Λαχτάρα για Κεράσια» (Τρένο στο Ρουφ), «ΛάΣΠΗ» (Θέατρο Φούρνος).
Τον Οκτώβρη του 2018 ταξίδεψε στο 2nd Gwjuanju Peace Festival, στη Ν. Κορέα, για την παράσταση «Odys-sea’s memory».
Το 2017 υπήρξε εισηγητής για το «Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση». Τα έτη 2017-2019 διετέλεσε ειδικό στέλεχος θεατρολογίας στις κατασκηνώσεις της Εθνικής Τράπεζας (ΤΥΠΕΤ). Από τον Οκτώβρη έως τον Ιούλιο του 2019 του ανατέθηκαν από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης εννέα τμήματα θεατρικών εργαστηρίων (παιδιών, εφήβων, ενηλίκων, ΑΜΕΑ κ.α)
Από την άνοιξη του 2017 έως σήμερα, συνεργάζεται σταθερά με την Αμαξοστοιχία Θέατρο «Το Τρένο στο Ρούφ».


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ


«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΕΥΘΥΜΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ: Μεγάλωσα με δύο υποστηρικτικούς, δοτικούς, αφοσιωμένους γονείς, που έδιναν άμεσες λύσεις, που μιλούσαν για την αγάπη και το σεβασμό πιο συχνά από ότι μπορεί τα λάμβαναν οι ίδιοι, που αντιμετώπιζαν μπροστά μας τα προβλήματα σαν να έχει βρεθεί ήδη λύση ώστε να θεωρούμε πάντα πως έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε όλα. Ήταν πολύ μικροί σε ηλικία, ήταν παιδιά που μεγάλωναν παιδιά. Παρόλα αυτά μέσα στην ανωριμότητά τους υπήρξαν υπερφυσικά ώριμοι. Μεγαλώναμε μαζί και αυτό ίσως με έκανε να νιώθω ότι έχω ίσες ευθύνες με εκείνους και έτσι από μικρός υπήρξα υπεραναλυτικός και οργανωτικός σε τέτοιο βαθμό που δυσκολευόμουν με τα παιδιά της ηλικίας μου. Ήμουν όμως και υπερβολικά ανήσυχος. Δεν έβρισκα ηρεμία σε τίποτα. Στο σχολείο δεν ήμουν καλός μαθητής, μου άρεσε όμως η λογοτεχνία, η ποίηση, τα αρχαία γι’ αυτό και πολλά από αυτά τα θυμάμαι ακόμα απ’έξω ενώ δυσκολεύομαι ακόμα στην προπαίδεια για παράδειγμα. Ήμουν κλειστός πολύ. Μου φαίνονταν όλα πολύ δύσκολα στη συναναστροφή, οι φιλίες, οι άνθρωποι γενικότερα, είχα υπερβολικό άγχος. Με τα χρόνια και κυρίως μετά την επαφή μου με το θέατρο αυτό άλλαξε και πλέον μοιάζω άκρως κοινωνικός αν και μέσα μου ακόμα αποζητώ κάποια μοναχικότητα.

«Π»: Τί σας ώθησε στην Υποκριτική Τέχνη και το Θέατρο;
ΕΥ.ΧΡ.: Ένιωθα πάντα πως κάτι με κάνει να νιώθω οικεία με τις τέχνες. Έβρισκα κάτι συγγενικό σε κάθε ίχνος τέχνης παρουσιαζόταν. Όταν μια καθηγήτρια στο λύκειο μας πήγε σε μια παράσταση – όχι παιδική – και ενώ είχα παρακολουθήσει κι άλλες παραστάσεις ως τότε – εκείνο το βράδυ κάτι διαφορετικό συνέβη. Ένιωσα μια βαθιά επιθυμία να ανέβω εκεί πάνω μαζί τους να γίνω μέρος τους. Ανατρίχιασα και δάκρυσα, όχι τόσο από τη θεματολογία της παράστασης αλλά από το πάθος με το οποία μας μεταδιδόταν. Νομίζω πως δάκρυσα γιατί δεν ήξερα πως να εκφράσω αυτό που αισθανόμουν εκείνη την ώρα. Ίσως ήταν το δέος απέναντι στην ανακάλυψη της επιθυμίας.

«Π»: Τί είναι το θέατρο για εσάς;
ΕΥ.ΧΡ.: Είναι αυτό στο οποίο πιστεύω. Αυτό στο οποίο καθημερινά – με απόλυτη πίστη – προσφέρω ως θυσία την προσωπική μου ζωή, το σώμα μου, τον εαυτό μου πολλές φορές. Του προσφέρω κομμάτια του εαυτού μου αυτούσια και μου προσφέρει λίγο από τη μαγεία του ως αντάλλαγμα.

«Π»: Πότε ανακαλύψατε το ταλέντο σας; Τί σας βοήθησε;
ΕΥ.ΧΡ.: Γύρω στα 16 – 17 μου, δεν ξέρω αν ανακάλυψα κάποιο ταλέντο, σίγουρα όμως είδα την τρομακτική επιθυμία μου να μπω στα άγνωστα νερά και να δουλέψω σκληρά γι’ αυτό. Εγώ που δεν είχα αγάπη στο διάβασμα, ξαφνικά, μέσα στη δραματική σχολή, έπαιρνα από τη βιβλιοθήκη τρία τρία τα θεατρικά έργα και διάβαζα όλο το βράδυ! Είναι αυτό που είπα και παραπάνω ένιωσα ότι ξαφνικά άρχισα να πιστεύω σε κάτι και τότε όλα είχαν νόημα.

«Π»: Είναι υποστηρικτικό το οικογενειακό σας περιβάλλον;
ΕΥ.ΧΡ.: Είναι και ήταν από την αρχή απολύτως υποστηρικτικό. Σχεδόν, εκείνοι μου έδειξαν το δρόμο. Ίσως και να είναι λίγη η λέξη για τον τρόπο με τον οποίο η οικογένεια μου είναι μαζί μου σε αυτό. Το πίστεψαν από την πρώτη στιγμή και αυτό μου έδινε περισσότερη δύναμη να πιστεύω και εγώ σε εμένα.

«Π»: Τί θεωρείτε σημαντικό στην Τέχνη σας; Μιλήστε μας για τις σπουδές σας.
ΕΥ.ΧΡ.: Να θέλεις κάτι να πεις!
Αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις στη Δραματική σχολή Αθηνών «Γ. Θεοδοσιάδης» από την οποία και αποφοίτησα 3 χρόνια μετά. Παράλληλα έκανα εντατικά μαθήματα σύγχρονου χορού. Στη συνέχεια προέκυψε η ανάγκη μου να συνδυάσω τις σπουδές μου σε κάτι που θα με βοηθούσε στη συνολική εικόνα και ακολούθησε το τμήμα performing arts architecture στο Βερολίνο το οποίο συνδύαζε τη σκηνοθεσία και την κίνηση στο θέατρο.

«Π»: Ποιός είναι ο πυρήνας – κέντρο στο θέατρο;
ΕΥ.ΧΡ.: Οι ίδιοι οι άνθρωποι, η ανθρώπινη ανάγκη για ζωή, ο φόβος του θανάτου.

«Π»: Ηθοποιός – Σκηνοθέτης: ποιό πριμοδοτεί το άλλο;
ΕΥ.ΧΡ.: Δεν την έχω απαντήσει ακόμα μέσα μου αυτή την ερώτηση! Κάνοντας μια προσπάθεια να απαντήσω, σκέφτομαι πως σίγουρα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αναπόφευκτα συνυπάρχουν. Μολονότι το κομμάτι του ηθοποιού δηλώνει παρών όταν σκηνοθετώ και με βοηθά στο να συνθέσω τα στοιχεία και τα υλικά της παράστασης, ενώ το κομμάτι του σκηνοθέτη, όταν δουλεύω ως ηθοποιός, προσπαθώ να κρύβεται για να μην επηρεάσει, όσο γίνεται, την κρίση μου.

«Π»: Τί είναι η σκηνή για εσάς και τί για τον θεατή;
ΕΥ.ΧΡ.: Ένα οικόπεδο. Πηγαίνουμε με τους ηθοποιούς και λοιπούς συνεργάτες και σκάβουμε, χτίζουμε θεμέλια, φτιάχνουμε ένα οικοδόμημα και ο θεατής έρχεται να επαληθεύσει την ύπαρξη του, να φανταστεί αν θά ’θελε να ζει εκεί. Να προσθέσει τη σκέψη, τη φαντασία, το συναίσθημα του.

«Π»: Τί νέο φέρνουν σήμερα οι νέοι καλλιτέχνες ηθοποιοί ως προς την κοινωνική συλλογικότητα και την άρνησή τους στο life style;
ΕΥ.ΧΡ.: Βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα, νομίζω πως έχουμε καταλάβει την ανάγκη του κόσμου για ουσία. Η κοινωνία έχει γίνει πιο ευαίσθητη σε θέματα συλλογικότητας και αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Η τέχνη πάντοτε ήταν ο πομπός και η σκέψη της κοινωνίας. Αντανακλά την καθημερινή ανάγκη των ανθρώπων. Και γι’αυτό αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία της τέχνης θα δει μέσα από πίνακες, έργα τέχνης, θεατρικά έργα την αλήθεια κάθε εποχής. Αυτό φέρουν και οι σημερινοί νέοι καλλιτέχνες όχι κάτι νέο αλλά κάτι που συμβαδίζει και καθρεφτίζει όσα συμβαίνουν σήμερα.
Όσον αφορά στο life style, δεν ξέρω αν το έχουμε αρνηθεί. Ίσως έχει αλλάξει τρόπο. Έχει μεταλλαχτεί. Τώρα υπάρχουν τα social media. Όλα υπάρχουν όπως όλα υπήρχαν, απλώς με άλλον τρόπο.

«Π»: Ποιοί οι αγαπημένοι σας σκηνοθέτες;
ΕΥ.ΧΡ.: Με συγκινούν οι σκηνοθέτες και χορογράφοι που αντιστέκονται στο χρόνο και τον διαστέλλουν, όπως ο Bob Wilson, ο Αγγελόπουλος, η Pina Bausch, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, είναι ή ήταν αντίστοιχα, ποιητές της εικόνας, σαν να έχουν καταλάβει κάποιο κομμάτι στο σύμπαν και εκπέμπουν από εκεί.

«Π»: Ποιούς ηθοποιούς θαυμάζετε;
ΕΥ.ΧΡ.: Έχω μια αδυναμία σε ένα συγκεκριμένο είδος ηθοποιών. Θα μου συγχωρήσετε το να μην τους ονοματίσω. Για μένα ξεχωρίζουν εκείνοι που με ησυχία χτίζουν τουβλάκι τουβλάκι το οικοδόμημα που λέγαμε παραπάνω. Και στο θέατρο και στη ζωή.

«Π»: Τί θεωρείτε πυξίδα στην Τέχνη σας;
ΕΥ.ΧΡ.: Την ίδια την κοινωνία. Την παρατήρησή της.

«Π»: Ποιές από τις σημαντικότατες συνεργασίες σας ξεχωρίζετε, έστω λίγο παραπάνω;
ΕΥ.ΧΡ.: Πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποια. Και δεν είναι κλισέ. Η κάθε μια από αυτές ήταν και είναι για μένα όλα όσα είμαι σήμερα. Αν πρέπει κάποιες να ξεχωρίσω θα είναι κάποιες συνεργασίες κλειδιά. Αυτή με τη χορογράφο Λία Τσολάκη η οποία είναι και η μέντορας μου, μαζί της ανακάλυψα τον κόσμο του θεάτρου και του χορού, «σκληραγωγήθηκα» για όσα θα συναντούσα παρακάτω. Ίσως μετά είναι η πρώτη μου σκηνοθεσία που στάθηκε και η αφορμή για το ξεκίνημά μου και μου επέφερε πολλές επόμενες δουλειές. Η συνεργασία μου με τη Δραματική σχολή Αθηνών, τη σχολή από την οποία αποφοίτησα, όταν επέστρεψα σε αυτήν ως συνεργάτης. Η συνεργασία μου με το Τρένο στο Ρούφ που κρατάει πλέον 6 χρόνια. Η εκπροσώπηση της Ελλάδας στη Ν. Κορέα με την παράσταση «Odyssey’s memory». Η πολύχρονη συνεργασία μου με την σκηνοθέτη Άσπα Τομπούλη ως βοηθός της και ως ηθοποιός. Η γνωριμία μου με την ηθοποιό Μαρία Ζορμπά που συνεργαστήκαμε φέτος για δεύτερη χρονιά. Αν συνεχίσω ίσως τις γράψω όλες τελικά. Νομίζω πως έχω υπάρξει ευλογημένος στις συνεργασίες μου.

«Π»: Τί σας χαρακτηρίζει: η κωμωδία ή το δράμα;
ΕΥ.ΧΡ.: Φροντίζω να θυμίζω στον εαυτό μου πως, όπως και στη ζωή, το ένα ενέχει μέσα του το άλλο.

«Π»: Πώς καλύπτει τις ανάγκες του κοινού ο σκηνοθέτης – ηθοποιός;
ΕΥ.ΧΡ.: Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να δουλέψει με αυτό το σκεπτικό, καλύπτεις πρώτα κάτι που θεωρείς εσύ σημαντικό, με την ελπίδα το κοινό να επικοινωνήσει.

«Π»: Το πρόσφατο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, που συγκλόνισε τη χώρα, τί αποτύπωμα αφήνει στις ψυχές μας αλλά και σε εσάς, τους νέους. Είναι εφικτό να αλλάξουμε νοοτροπία και να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες και τα λάθη του;

ΕΥ.ΧΡ.: Όπως ανέφερα, ξανά, πρόσφατα «ένα τρένο τράκαρε πάνω μας». Νιώθουμε μουδιασμένοι σαν να έπεσε με όλο του το βάρος πάνω στην κοινωνία. Χάσαμε κάθε σταθερά όπως αυτό βγήκε από τις ράγες του. Δεν είμαι αισιόδοξος όταν σκέφτομαι πολιτικά. Είμαι αισιόδοξος όταν βλέπω πόσος κόσμος βγαίνει στο δρόμο και διαμαρτύρεται γι’ αυτό.

«Π»: Περιγράψτε μας τα αισθήματά σας για τις σημαντικές παραστάσεις που έχετε σκηνοθετήσει από το 2014 έως σήμερα.
ΕΥ.ΧΡ.: Σκεφτόμουν προχθές κάτι, μόνος μου, και θα απαντήσω με αυτό. Είμαι 31 και όταν κοιτάξω πίσω μου συνειδητοποιώ πως έχω διανύσει ήδη μια τόσο πυκνή πορεία, με πολλά λάθη, επιτυχίες, αποτυχίες, σημαντικά, μέτρια κλπ… που, όμως, ξεπερνάει το όνειρο και τις προσδοκίες που είχε ο 18χρονος εαυτός μου όταν ξεκινούσε. Και αυτό είναι το σημαντικότερο.

«Π»: Ταξιδέψατε στη Ν. Κορέα για το «Odyssey’s memory». Μοιραστείτε την εμπειρία σας με τους αναγνώστες μας.
ΕΥ.ΧΡ.: Ήταν το 2018, όταν μαζί με την συνεργάτη Ανθή Φουντά, ξεκινήσαμε τις πρόβες μας για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο παγκόσμιο φεστιβάλ Ειρήνης «Gwjuanju Peace Festival», με την Οδύσσεια, ένα μύθο που, απ’ ότι καταλάβαμε, αγαπούν πολύ και γνωρίζουν καλά οι Κορεάτες. Κάναμε μια πρώτη παρουσίαση στην Αθήνα για φίλους και συνεργάτες και λίγες μέρες μετά ξεκινήσαμε το μεγάλο και πολύωρο ταξίδι. Μια πολύ διαφορετική χώρα από τις ευρωπαϊκές. Οι Κορεάτες έχουν έναν απερίγραπτο θαυμασμό για την Ελλάδα. Παίξαμε σε πόλεις όπως η Yesan, η Gwuangju, σε απίστευτα τεχνολογικά και εξοπλισμένα θέατρα. Παντού στους δρόμους της Ν.Κορέας υπήρχαν μεγάλες αφίσες με το πρόσωπο μου. Είχαν χρησιμοποιήσει μια φωτογραφία μου από τη δική μας παράσταση για την αφίσα ολοκλήρου του φεστιβάλ, ίσως γιατί για εκείνους ήταν σημαντικό να φανεί η διεθνής πνοή του φεστιβάλ. Μας κοιτούσαν ως εξωγήινους κάποιες φορές- μια κυρία ήθελε να πιάσει τα μούσια στο πρόσωπο μου και να βγάλουμε φωτογραφίες. Την παράσταση είδαν πολλές χιλιάδες ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Ήταν και για μας μια δύσκολη παράσταση – εμπειρία. Είναι μια από τις μεγαλύτερες εμπειρίες στην ως τώρα επαγγελματική πορεία αλλά και τη ζωή μου.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;
ΕΥ.ΧΡ.: Είμαι σε πρόβες, ως ηθοποιός αυτή τη φορά, για το έργο του Τσέχου συγγραφέα Κάρελ Τσάπεκ «Υπόθεση Μακρόπουλος», που κλείνει φέτος ακριβώς 100 χρόνια από την συγγραφή του. Η παράσταση θα παρουσιάζεται από 26 Απριλίου, στο Θέατρο ΕΛΕΡ, σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, για 15 παραστάσεις. Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία μαγικού ρεαλισμού. Αποτελεί μια συναρπαστική, μεταφυσική αλληγορία για την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στο μυστήριο του θανάτου. Θα βρισκόμαστε επί σκηνής οι: Κώστας Αρζόγλου, Ρήγας Αξελλός, Κερασία Σαμαρά, Περικλής Λιανός, Δημήτρης Καραβιώτης, Ευθύμης Χρήστου, Αλίκη Αβδελοπούλου, Τζώρτζης Παπαδόπουλος, Ξένια Παυλοπούλου και ο μικρός Αλέξης. Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι ανάμεσα σε τέτοιους καλλιτέχνες.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή