Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον, του Ελισσαίου Βγενόπουλου

Στην ταινία «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον»(η οποία στην τελετή των προσφάτως απονεμηθέντων Οσκαρ, χωρίς να αδικηθεί, δεν έλαβει αυτά που της αναλογούσαν), βρισκόμαστε στις αρχές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε όλες τις γερμανικές πόλεις επικρατεί ενθουσιασμός για τον πόλεμο που είναι σε εξέλιξη και την επιστράτευση που κορυφώνεται. Όλοι στους δρόμους πανηγυρίζουν ο καθηγητής του Γυμνασίου απευθύνεται στους μαθητές του με στόμφο και υπερηφάνεια τους προτρέπει να καταταχτούν εθελοντικά για να είναι μέρος της μεγάλης νίκης που επίκειται. Εμβατήρια, παρελάσεις, πλήθη από άνδρες, γυναίκες και παιδιά που παραληρούν και ραίνουν με άνθη τους εθελοντές, μαζί και τον Πάουλ Μπόιμερ τον 18χρονο ήρωά μας και όλη την τάξη του, που έτρεξαν κάτω από την εθνικιστική σαγήνη του καθηγητή του να καταταγεί σύσσωμη.
Οι ανυποψίαστοι νεαροί μαθητές στον στρατώνα αισθάνονται ότι έχουν πάει σε κατασκήνωση, απολαμβάνουν την αναμονή της μάχης και είναι βέβαιοι πως ακολουθείται από τη μέθη της νίκης και το στεφάνι της δόξας. Η διαταγή φτάνει για το πολυπόθητο μέτωπο και τη συνάντηση με την νίκη. Εκεί, στο Δυτικό Μέτωπο όμως τους περιμένει μια άλλη πραγματικότητα, φρικτή και απάνθρωπη.
Μέσα στα λασπόνερα, την ακινησία στο βυθό των ορυγμάτων, τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς και θανάτους, οι νεαροί εθελοντές μας, αντιλαμβάνονται γρήγορα και με βάναυσο τρόπο, ότι ο πόλεμος δεν είναι ένα ταξίδι στο λαμπρό δρόμο της δόξας και της τιμής όπως «Δεν είναι ούτε κατηγορία ούτε ομολογία», όπως έγραφε για το έργο του ο ίδιος ο συγγραφέας Ε.Μ.Ρεμάρκ «και κυρίως δεν είναι περιπέτεια, γιατί ο θάνατος δεν είναι περιπέτεια, για όσους τον αντιμετωπίζουν πρόσωπο με πρόσωπο».
Το «Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον» είναι κατ’ αρχάς ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα και κατ’ επέκταση η ταινία αφού έχει ως βάση της το βιβλίο κι αυτή έχει έντονο τον αντιπολεμικό χαρακτήρα. Παρουσιάζουν τον πόλεμο με μια νέα οπτική σκοπιά. «Χάσαμε πια κάθε αίσθημα αλληλεγγύης. Μόλις μπορούμε να διατηρήσουμε την αυτοκυριαρχία μας, όταν η ματιά μας —ματιά κυνηγημένου ζώου— φωτίζει τη μορφή κάποιου συνανθρώπου μας. Είμαστε αναίσθητοι, νεκροί, που κάποια τρομερή μαγεία δίνει τη δύναμη να τρέχουμε και να σκοτώνουμε». Ε.Μ.Ρεμάρκ
Ειρήσθω εν παρόδω και λαμβάνοντας υπ’ όψη όλα τα παραπάνω, πάντα αναρωτιόμουν κατά πόσο μια αντιπολεμική ταινία, που φιλοδοξεί να είναι τέτοια, πώς μπορεί να το πετύχει όταν η αναπαράσταση του πολέμου είναι από μόνο του ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα. Πώς μπορεί να διατηρεί τον αντιπολεμικό της χαρακτήρα μια ταινία, όταν δείχνει συνεχείς μάχες, φτιαγμένες με ρεαλιστικό τρόπο, απανωτούς νατουραλιστικούς σκοτωμούς, εντυπωσιακά πλάνα εκρήξεων, πλήθη κινούμενα το ένα εναντίον του άλλου, ογκώδεις πολεμικές μηχανές, τανκς, οχήματα μεταφοράς ή χιλιάδες άλογα και κομπάρσους και όλα αυτά χορογραφημένα με θαυμαστή ακρίβεια και με εντυπωσιακάοπτικά και ηχητικά αποτελέσματασε μια συμφωνία θανάτου; Η φιλμογραφία είναι πια πλούσια σε ταινίες με «αντιπολεμικά» μηνύματα όπως,«Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι, Γράμματα από την ΙβοΤζίμα, Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, Δουνκέρκη, Καλλίπολη 1915, Σταυροί στο Μέτωπο, Τα Κανόνια του Ναβαρόνε, Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή, Αποκάλυψη Τώρα, ΠΛΑΤΟΥΝ, 1917, Σταυροί στο Μέτωπο, FullMetalJacketκ.ά», το ερώτημα παραμένει πώς ένα γοητευτικό υπερθέαμα, που σαγηνεύει τις αισθήσεις και προκαλεί τον θαυμασμό, μπορεί να έχει και χαρακτήρα φιλειρηνικό; Αρκούν οι νύξεις του περιεχομένου για να κάνουν μια ταινία αντιπολεμική την στιγμή που η μορφή και το πλαίσιο είναι εντυπωσιακά φιλοπολεμικό μέχρι τελευταίου πλάνου;

Ελισσαίος Βγενόπουλος
Συγγραφέας – Σκηνοθέτης
elissaiosb@gmail.com