Ελένη, Σταθμάρχης Νέων Πόρων, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 11:00 το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία με 350 επιβάτες που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε με την εμπορική που έκανε την αντίθετη διαδρομή. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που βαγόνια τυλίχθηκαν στις φλόγες, έγιναν μία άμορφη μάζα, ενώ ολόκληρα κομμάτια εκσφενδονίστηκαν μέτρα μακριά. Λίγο πριν τις 05:00 το πρωί έγινε γνωστό ότι ο σταθμάρχης βάρδιας του ΟΣΕ Λαρίσης, στη βάρδια του οποίου συνέβη το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα της Λάρισας.

Επέλεξα να αποκλείσω την τηλεόραση από τα μέσα ενημέρωσης για τις επόμενες ημέρες, έτσι έμαθα ελάχιστες λεπτομέρειες και σχεδόν τίποτα από τις ανθρώπινες ιστορίες των επιβατών και θυμάτων. Μπόρεσα όμως να ακούσω στο διαδίκτυο κάποια ηχητικά ντοκουμέντα από συνομιλίες του μοιραίου σταθμάρχη. Σε ένα από αυτά, περίπου μια ώρα μετά τη σύγκρουση, η σταθμάρχης των Νέων Πόρων επικοινωνεί σοκαρισμένη με τον σταθμάρχη Λάρισας και με οργή, που ελάχιστα κρύβει, τον ρωτά «γιατί» έγινε η σύγκρουση. «Δεν ξέρω, Ελένη, δεν ξέρω, ό,τι και να σου πω, θα σου πω ψέματα», απαντά εκείνος.
Η Ελένη τον ρωτάει: «Βασίλη, τί έχει συμβεί;» αλλά από τη φωνή της καταλαβαίνεις ότι γνωρίζει πολύ καλά τί έγινε, γνωρίζει γιατί έγινε και ξέρει πολύ καλά τί επιπτώσεις έχει το λάθος του συναδέλφου της. Αρκεί μια ερώτηση της Ελένης για να πάρουμε απαντήσεις σε όλα! Με τέσσερις λέξεις αντιλαμβανόμαστε πως η σταθμάρχης αυτή γνωρίζει ότι η δουλειά της δεν είναι να πατάει κουμπιά ούτε να γυρίζει κλειδιά. Είναι κάτι μεγαλύτερο και σημαντικότερο. Είναι να εξασφαλίζει την ασφαλή μετακίνηση ανθρώπων. Νιώθει πόσο σημαντική και υπεύθυνη είναι η εργασία που κάνει.
Ήμουν μαθητής στην Β΄ Γυμνασίου όταν ο Διευθυντής του Σχολείου απέβαλλε εμένα και ακόμη δύο συμμαθητές μου διότι ξεπεράσαμε τα …επιτρεπτά όρια. Μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι, η μάνα μου είχε μάθει τα …νέα. Έτσι, φτάνοντας στο σπίτι με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε με το ίδιο ακριβώς ύφος: «τί έγινε, Θανάση;». Ήταν ολοφάνερο ότι ήξερε πολύ καλά τί είχε συμβεί και δεν περίμενε από εμένα να της εξηγήσω κάτι. Αυτό μου θύμισε το παραπάνω ηχητικό απόσπασμα. Δεν μπορείς να κρυφτείς όσες εξηγήσεις κι αν προσπαθήσεις να δώσεις.

Άκουσα πολλές φορές το συγκεκριμένο απόσπασμα διότι η Ελένη μου θύμισε αυτό το περιστατικό με τη μάνα μου. Αργότερα στο Στρατό, έχει επικρατήσει ο επιλοχίας να αποκαλείται «η μάνα του λόχου». Είναι ο άνθρωπος που φροντίζει για την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία του λόχου. Έτσι, ο κάθε στρατιώτης σε αυτόν θα τρέξει για κάθε θέμα που τον αφορά και με αυτόν θα διευθετήσει θέματα αδειών, υπηρεσιών κλπ. Το ίδιο γίνεται και στην εργασία. Πάντα θα υπάρχει ο συνάδελφος που όλοι εμπιστεύονται, αγαπούν και θα τρέξει να βοηθήσει τον καθένα. Θα είναι δίκαιος όμως και θα σου επισημάνει τα λάθη σου.
Βέβαια, για να σου δώσουν οι συνάδελφοι σου τον τίτλο «η μάνα του λόχου», πρέπει να έχεις κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν αρκεί να γνωρίζεις το αντικείμενό σου, ούτε να το εκτελείς γρήγορα και σωστά. Δεν αρκεί, επίσης, να είσαι πρόθυμος και φιλικός με τους συναδέλφους σου. Πρέπει, κυρίως, να είναι ειλικρινής, να αναλαμβάνει την ευθύνη και να μην κάνει πίσω στα δύσκολα. Κάτι που από τα ελάχιστα λόγια της Ελένης μπορούν όλοι να το διαπιστώσουν.
«Κατά τη διάρκεια της 10ετούς πορείας μου στη Google περνούσα αρκετό χρόνο πραγματοποιώντας συνεντεύξεις για δουλειά. Έτσι, για να κάνω πιο εύκολη τη διαδικασία, έψαχνα μία συγκεκριμένη δεξιότητα – χαρακτηριστικό στους υποψήφιους εργαζομένους, την αυτογνωσία», αποκαλύπτει η Κλερ Τζόνσον. Η εμπειρία και οι σπουδές έχουν μεγάλη σημασία, ωστόσο, όταν κάποιος έχει υψηλή επίγνωση του εαυτού του, γνωρίζει δηλαδή, και αντιλαμβάνεται τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του, διαθέτει μεγαλύτερο κίνητρο να μάθει επειδή είναι ειλικρινής σχετικά με τα αδύναμα σημεία του. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα παρόλα αυτά, αν και το 95% των ανθρώπων πιστεύουν ότι διαθέτουν αυτογνωσία, μόνο το 10% έως 15% έχουν πράγματι.

Όποια εργασία κι αν επιλέξουμε, οφείλουμε να εργαζόμαστε σαν την Ελένη. Με υπευθυνότητα αλλά και με πλήρη επίγνωση για τις συνέπειες των πράξεών μας. Ο νεαρός που μας ετοιμάζει τον καφέ μπορεί να μας φτιάξει όλη τη μέρα μας, αλλά μπορεί να μας στείλει και στο νοσοκομείο. Ο ταξιτζής μπορεί να κάνει τη διαδρομή σπίτι – γραφείο ευχάριστη και απολαυστική, αλλά μπορεί, με την απροσεξία του, να μας οδηγήσει τραυματισμένους στο ΚΑΤ. Ο λογιστής μας μπορεί να μας βοηθήσει να πληρώσουμε τον φόρο που μας αναλογεί, αλλά μπορεί να μας πάρει στο λαιμό του με την απροσεξία του και να …μπλέξουμε. Το ίδιο και ο δικηγόρος, ο γιατρός και ο μηχανικός στο συνεργείο.
Κάθε εργασία έχει ευθύνες, υποχρεώσεις και χαρές. Κάθε εργασία όμως μπορεί να ενοχλήσει, ταλαιπωρήσει και στεναχωρήσει τους συνανθρώπους μας. Για να την εκπληρώσουμε σωστά πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά και να αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντική είναι. Αν θεωρούμε πως απλά φτιάχνουμε καφέδες ή πατάμε κουμπιά, κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά…