«Στραβές», γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Τελικά κατάντησε κανόνας. Κάθε κυβέρνηση και η «στραβή» της ή και οι «στραβές» της. Και ως «στραβή» στο πολιτικό λεξιλόγιο καθιερώθηκε να θεωρείται ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο ή ένα δυστύχημα με ιδιαίτερα καταστρεπτικά επακόλουθα, ανθρώπινα θύματα, αναστάτωση της κοινωνικής ζωής, καταστροφή υποδομών κλπ., κλπ.

Επόμενο είναι ένα τόσο σοκαριστικό, σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο γεγονός, να επηρεάζει αρνητικά τους πολίτες απέναντι στο κόμμα που κυβερνά, τον αρμόδιο υπουργό και βέβαια συγκεκριμένους υπηρεσιακούς παράγοντες. Και είναι επόμενο διότι η καταστρεπτική μανία των φυσικών φαινομένων και τα επακόλουθα των δυστυχημάτων, ιδιαίτερα οι θάνατοι, έχει αποδειχθεί ότι θα μπορούσαν να ελεγχθούν και σε κάθε περίπτωση να περιοριστούν. Αυτό βέβαια στην περίπτωση που τηρούταν οι σχετικοί νόμοι, εφαρμόζονταν τα προβλεπόμενα αναγκαία μέτρα και μέσα αποτροπής και προστασίας και υπήρχε ετοιμότητα αντίδρασης από τους κατά νόμο πολιτικούς και διοικητικούς υπεύθυνους. Πρακτικές που έχει αποδειχθεί ότι οι κατά νόμο αρμόδιοι για διάφορους λόγους αποφεύγουν ή αδυνατούν να εφαρμόσουν.
Τα κόμματα, ως συνήθως προεκλογικά, όταν διεκδικούν την ψήφο μας, δεν φείδονται σχετικών υποσχέσεων και εξαγγελιών για μέτρα ελέγχου και περιορισμού των αρνητικών συνεπειών και προστασίας της ζωής των πολιτών από τις «στραβές». Οι τετραετίες βέβαια περνούν, τα κόμματα εναλλάσσονται στον κυβερνητικό θώκο, οι προεκλογικές εξαγγελίες και τα προγράμματα ξεχνιούνται στα κομματικά συρτάρια μέχρι τις επόμενες προεκλογικές ανάγκες, οι γνωστές συναλλαγές με τις εργολαβίες και τις αναθέσεις συνεχίζονται και τα προβλεπόμενα σχετικά κονδύλια αν δεν σπαταληθούν, στην καλύτερη περίπτωση «παγώνουν».

Παράλληλα η ρουτίνα σε διάφορους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης, όπου το ρουσφέτι και η συναδελφικότητα μοιράζουν τις όποιες καλές θεωρούμενες θέσεις και βάρδιες και κλείνουν τα μάτια σε παρατυπίες και λάθη, σιγά σιγά μεταλλάσσεται σε μηχανική επανάληψη, βαρεμάρα, αδιαφορία και τελικά σε απώλεια αισθήματος ευθύνης. Έτσι φτάσαμε να μετρούμε στην πρόσφατη «στραβή», όπως και στις προηγούμενες, δεκάδες νεκρούς επειδή οι διαδοχικές κυβερνήσεις άφησαν το σιδηροδρομικό δίκτυο καθηλωμένο σε απαράδεκτες συνθήκες λειτουργίας και η διοίκηση του ΟΣΕ εμπιστευόταν μια από τις πλέον κρίσιμες για την ασφάλεια των επιβατών θέσεις σε ανεπαρκείς, όπως αποδείχθηκε, υπαλλήλους. Πρακτικές δηλαδή που καθιστούσαν αναπόφευκτα τα δυστυχήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Συνεπώς, με την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι νόμοι, οι κανονισμοί και οι προβλεπόμενες διαδικασίες, οι καταστροφές και τα ανθρώπινα θύματα που προκαλούνται από τα διάφορα ακραία φυσικά φαινόμενα και τα δυστυχήματα, που η πιθανότητα να συμβούν πάντοτε θα υπάρχει, μπορούν να αποφευχθούν ή να ελεγχθούν και να περιοριστούν. Το ότι συμβαίνουν δεν είναι αναπόφευκτο και μοιραίο για να φτάνουμε στο σημείο να τα αποδίδουμε (ο όρος «στραβή» εκεί παραπέμπει) σε μεταφυσικές δυνάμεις. Δεν συμβαίνουν από μόνα τους. Οφείλονται σε ανθρώπινα λάθη, ανικανότητα, παραλήψεις ή και σκόπιμες ενέργειες και σε κάθε περίπτωση μπορούν να ελεγχθούν και οπωσδήποτε να περιοριστούν. Τους πολιτικούς όμως τους βολεύει η ερμηνεία της γκαντεμιάς, που τους έβαλε στο μάτι και τους κυνηγάει. Δυστυχώς όμως, όπως λειτουργεί το Ελληνικό Δημόσιο, τις στραβές είναι σαν να τις προγραμματίζει το ίδιο, σαν να τις προετοιμάζει…

ΟΙ ΣΤΡΑΒΕΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ 25ΕΤΙΑΣ
1999 Σεισμός στην Αττική (Πάρνηθα) Νεκροί 143
2000 Ναυάγιο Εξπρές ΣΑΜΙΝΑ (Πάρος) 81
2007 Δασικές Πυρκαγιές (Πελοπόνησος) 84
2017 Πλημμύρες Μάντρα – Δυτ. Αττική 24
2018 Πυρκαγιά Μάτι – Ανατ. Αττική 103
2023 Σύγκρουση τρένων (Τέμπη) 57

Για να είναι πλήρης η τραγική εικόνα των καταστροφών, που προκάλεσαν οι παραπάνω «στραβές», πρέπει να προστεθούν και τα εκατομμύρια οπωροφόρα και άγρια δένδρα και τα 60.000 ζώα που ανυπεράσπιστα παραδόθηκαν στις φλόγες μόνο στην Πελοπόνησο καθώς και τα χιλιάδες σπίτια που κάηκαν μόνο στην ανατολική Αττική.
Από την παραπάνω μακάβρια, περιγραφική εικόνα θανάτου και καταστροφών που προκλήθηκαν από τις «στραβές» προκύπτει ότι κατά τηn τελευταία 25ετία, που αυτές συνέβησαν, τη χώρα κυβέρνησαν τα τρία μεγάλα κόμματα του «ευρωπαϊκού τόξου». Συνεπώς η διαχρονικότητα των πολιτικών ευθυνών είναι δεδομένη και οι όποιες ευθύνες των κομμάτων αυτών αδιαμφισβήτητες. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε, μπροστά στη φρίκη «της στραβής των Τεμπών» (μετά και από εκείνης στο Μάτι), να είχε επιβάλει σιωπή στις αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων αυτών, να τα είχε ωθήσει στην αναγνώριση των ευθυνών που αναλογούν στο καθένα χωριστά και σε ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών για λήψη μέτρων προκειμένου στο μέλλον και ο κρατικός μηχανισμός να βρίσκεται σε ετοιμότητα, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά.
Μόνο μια τέτοια συμπεριφορά στην αδιανόητη «στραβή των Τεμπών» θα συνιστούσε ειλικρινή ανάληψη ευθυνών, θέση που πάντοτε ήταν αναγκαία και ξεχωριστά στις μέρες μας και για έναν πρόσθετο ιδιαίτερα σοβαρό λόγο: για να μην κλονιστεί σοβαρά η εμπιστοσύνη των πολιτών στην Πολιτική, για να αποφευχθούν ρήγματα στη συνοχή του λαού και να μην οδηγηθούμε για άλλη μια φορά σε κοινωνικές καταστάσεις που κυοφορούν το αυγό του φιδιού (οι μνήμες είναι πρόσφατες), σε μια περίοδο μάλιστα σοβαρής γεωπολιτικής αστάθειας στην περιοχή μας. Συνεπώς, πολιτικές παρεμβάσεις με υπεύθυνες θέσεις και πειστικές προτάσεις για τα στραβά και ανάποδα που προκαλούν τις «στραβές» έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός μας από τα κόμματα και όχι οργίλες κομματικές κραυγές , επικλήσεις του αλάθητου, αγριάδες και αφορισμούς προς εντυπωσιασμό μέχρι να ξεχαστεί και αυτή η «στραβή».
Παράλληλα θα περίμενε κανείς ότι ο διαχρονικός χαρακτήρας των πολιτικών ευθυνών και η αδιανόητη τραγικότητα της πρόσφατης «στραβής», αθροιστικά με την οδύνη και από τις προηγούμενες, θα ωθούσαν τα κόμματα στο ελάχιστο, αυθόρμητο και ανθρώπινο: σε μια κίνηση συλλογικής έκφρασης ταπεινής συγνώμης προς τους συγγενείς των θυμάτων όλων των «στραβών».
Κατά τη γνώμη μου, μια συλλογική δημοκρατική ανθρώπινη κίνηση του πολιτικού Συστήματος στο πνεύμα αυτό θα αποτελούσε και θα ερμηνευόταν ως ειλικρινής αναγνώριση των ευθυνών του. Παράλληλα, θα λειτουργούσε εκτονωτικά και ως προσκλητήριο σε μια ολοήμερη εκδήλωση δημόσιου βωβού παλλαϊκού πένθους σε μια Ελλάδα ακινητοποιμένη από τη μια μέχρι την άλλη της άκρη, να τιμά τη μνήμη των συνανθρώπων μας που έχασαν τη ζωή τους στις διαχρονικές «στραβές» των τελευταίων χρόνων.