Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης- Συγγραφέας : Αγαπώ τον άνθρωπο που σηκώνει ψηλά το κεφάλι του με κίνδυνο ακόμα και να του το αποκόψουν

O Γιώργης Π. Δρυμωνιάτης (κατά κόσμον Κασιμάτης) γεννήθηκε στα Κύθηρα στα μέσα του περασμένου αιώνα (1954). Σπούδασε Οικονομικά στην τότε
ΑΣΟΕΕ και με αυτά, εργαζόμενος ως οικονομολόγος επί 44 χρόνια, εξασφάλισε την τροφή του για το ζην. Παράλληλα ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και με τις τέχνες του λόγου, προς εξασφάλιση του ευ ζην. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα οκτώ βιβλία:

1. «Κουριόζικες Τσιριγώτικες διηγήσεις», Διηγήματα στην τοπική διάλεκτο των Κυθήρων, Εκδόσεις «Kυθηραϊκά» 1998.
2. «Οι Θ8 κι ο ‘ξαδοδώ» θεατρική θεοκωμωδία, Εκδόσεις «Κυθηραϊκά» 2009
3. «Τάφος με θέα», Αλληγορικό, αναρχικό Μυθιστόρημα, Εκδόσεις «Ζάθεον Πυρ» 2012
4. «Επιβίβαση για την Αλεξάνδρεια», Ποικίλη Ποίηση, Εκδόσεις «Ζάθεον Πυρ» 2013.
5. «Φώτης Τάφος», Νουβέλα για την πάλη των φώτων με τα σκοτάδια, Εκδόσεις Έλευσις και Υδράνη 2017
6. «Καληνύχτα φως» Μακρύ ερωτικό πένθιμο Ποίημα, Εκδόσεις Έλευσις και Υδράνη 2018
7. «Κυθέρειες αναμνήσεις» Λαογραφικά διηγήματα, Εκδόσεις «Ζάθεον Πυρ» 2022
8. «Θέλγα», φιλικό προς την ζωή εκ καρδίας γράμμα, ένα ποίημα 4.678 στίχων που κυκλοφόρησε σε βιβλίο 170 σελίδων τον Ιανουάριο του 2023 από τις Εκδόσεις «Οδός Πανός».
Συμμετείχε στην ίδρυση του κινήματος Πολιτισμού «Αίτιον» και του καλλιτεχνικού σωματείου
«Έλευσις και Υδράνη» και έχει επίσης ανεβάσει επί σκηνής, και έχει παίξει ο ίδιος με μεγάλη επιτυχία, την «Γυναίκα της Ζάκυθος» του Διονυσίου Σολωμού.‘Εχει στο ενεργητικό του 24 ανέκδοτες ποιητικές συλλογές, ένα θεατρικό έργο, τέσσερα μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων. Δημοσιεύει έργα του και σε διαδικτυακά μέσα. Σήμερα ασχολείται με τους αγρούς του, ζώντας πλέον μόνιμα στην πατρογονική του γη των Κυθήρων, ενίοτε και με την ποίηση και την συγγραφή, ενώ συμμετέχει και στην συντακτική ομάδα του διακεκριμένου ηλεκτρονικού καλ-
λιτεχνικού περιοδικού e-Υδράνη. «Βραβεία και τίτλους δεν έχει να επιδείξει, καθόσον αντιπαθεί εκ πεποιθήσεως τους διαγωνι-
σμούς, τους ανταγωνισμούς και τις αγενείς άμιλλες εν γένει»όπως ομολογεί.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στα Κύθηρα;

ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ: Γεννήθηκα στο πατρικό σπίτι αλλά πέρασα τα περισσότερα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στο μοναστήρι
της Μυρτιδιώτισσας, όπου ο παππούς ήταν παπάς κι ο πατέρας μου ψάλτης επί 65 χρόνια. Έφυγα από εκεί ανήμερα που έκλεινα τα 18 μου.
Των πρώτων μου ημερών το κάλλος ήταν ό,τι πιο σπουδαίο έχω ζήσει ως τα σήμερα. Θα μπορούσα να σας μιλώ έναν αιώνα συνεχόμενα για αυτά τα 18 χρόνια.

«Π»: Ως οικονομολόγος, πώς βλέπετε την ελληνική οικονομία και την ανάπτυξη που τόσα λέγονται γι’αυτήν;

Γ.Π.ΔΡ.: Η Ελλάδα έχει πλήρη αυτάρκεια στα πάντα και στην ενέργεια ακόμη, έχει όμως πλήρη ανεπάρκεια από ικανούς και έντιμους διαχειρι-
στές. Όση ανάπτυξη κι αν υπάρξει,οι άπληστοι ποτέ δεν θα χορτάσουνε κι ο λαός πάντα μεροδούλι – μεροφάϊ. Θλίψη.

«Π»: Τί αποτύπωμα αφήνουν μακροπρόθεσμα οι αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις και η πανδημία του κορωνοϊού, με το χρέος διαρκώς ν’ αυξάνεται;

Γ.Π.ΔΡ.: Δεν είναι τόσο το χρέος το πρόβλημα, το οποίο, δυστυχώς, παρά τις τεράστιες θυσίες του Ελληνικού λαού, την εν μέρει κατάλυση
του Συντάγματος από τα μνημόνια και την απώλεια τόσων και τόσων με αίμα κεκτημένων δικαιωμάτων, ουδόλως μειώθηκε και, μάλλον ναι, αυξάνεται ακόμη. Οι παρενέργειες αυτών των καταστάσεων είναι τρομερές και δεν είναι οικονομικές. Κι αυτές με ανησυχούν προσωπικά πιό-
τερο από την οικονομική μιζέρια μας.Οι απώλειες των αξιών, των βασικών ελευθεριών, ο εξανδραποδισμός της προσωπικότητας, η αριθμοποί-
ηση του ανθρώπου. Είμαστε απλά το ΑΦΜ μας σήμερα, τίποτα περισσότερο νομίζω.

«Π»: Πώς συνάδουν τα οικονομικά με την συγγραφή;

Γ.Π.ΔΡ.: Πάρα πολύ απλά. Τα οικονομικά είναι η φυλακή, η συγγραφή είναι η απόδραση, τα οικονομικά είναι η αμαρτία, η συγγραφή είναι η μετάνοια και πάνω απ’όλα για μένα στα 40 χρόνια που εργαζόμουν σκληρά, επί 12ωρο πάρα πολλές φορές και έγραφα τις νύχτες,
η συγγραφή ήταν η λύτρωση από το βάσανο της καθημερινότητας.

«Π»: Πότε ξεκινήσατε να γράφετε, θυμάστε ηλικία ή γεγονός;

Γ.Π.ΔΡ.: Ηλικία ακριβώς δεν θυμάμαι, πάντως ήταν όταν ξεκίνησα να ερωτεύομαι. Κάπου εκεί στην τρίτη δημοτικού. Είχε πλακώσει με την βέργα ο δάσκαλος την κοπελιά που είχα ερωτευτεί κι έκλαιγε το καημένο κι εγώ πήγα και της έγραψα στο πρόχειρό της: «Μην κλαις βροχούλα μου, σε αγαπάω». Έκτοτε έπεσε πολύ ακόμα κλάμα και από εμένα ενίοτε – η Ποίηση χαριεντίζεται αρκετά συχνά με το κλάμα, βλέπετε.

«Π»: Τί είναι για εσας η συγγραφή και η ποίηση;

Γ.Π.ΔΡ.: Είναι ένας δύσκολος αλλά όμορφος τρόπος επιβίωσης, μέσα στο τοξικό περιβάλλον του κόσμου που ζούμε. Είναι το αντίδοτο τού, ενζωή, θανάτου. Δεν αποβλέπω στο να γίνω ξακουστός μέσα από την συγγραφή και την ποίηση. Επιδιώκω όμως να τις χρησιμοποιώ ως εργα-
λείο άξιας ύπαρξης, ως εξαιρετικο καρύκευμα στο μενού των στιγμών μου. Αγαπώ όλες τις καλές τέχνες γενικά και μέσα από αυτές προσπαθώ
να προσεγγίσω την ευδαιμονία της Επικούρειας ευζωίας.

«Π»: Πώς σας εμπνέουν τα όμορφα Κύθηρα; Τί έχετε γράψει για τον τόπο γέννησής σας;

Γ.Π.ΔΡ.: Τα πάντα που έχω γράψει είναι εμφανώς ή αφανώς εμπνευσμένα από τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα του νησιού μου – πάνω στα
στοιχεία αυτά, άλλωστε, θεμελιώθηκαν ο νους, η καρδιά και η ψυχή μου.Λατρεύω τον μικρό μου Παράδεισοκαι είμαι ευτυχής, που μετά την συν-ταξιοδότηση, επέστρεψα, ο απολωλός, και του έχω δοθεί με πάθος.

«Π»: Τί πραγματεύονται τα οκτώ βιβλία που έχετε εκδώσει και τι απήχηση είχαν στο αναγνωστικό κοινό;

Γ.Π.ΔΡ.: Βασικά όλα περιέχουν την προσωπική μου φιλοσοφική ή την αμπελοφιλοσοφική, αν θέλετε, άποψη για την ζωή, την κοινωνία, το κράτος δικαίου, την δημοκρατία κι ανάμεσα σ’ αυτά μπερδεύονται και τα συναισθήματά μου και οι προτάσεις μου και τα όνειρά μου, τα οράματά μου ίσως για ένα άνθρωπο πιο Άνθρωπο, για ένα κόσμο λιγότερο δαιμονικό. Από εκεί και πέρα, μεγάλο μέρος στα έργα μου, κυρίως τα πεζά, καταλαμβάνει η φαντασία, την οποία ιδιαιτέρως εκτιμώ και μαζί με το γέλιο, τα κατατάσσω στις κορυφαίες δυνατότητες του ανθρώπου.Πρόσωπα, καταστάσεις, εικόνες,έρωτες και θάνατοι, επιθυμίες, θλίψεις και χαρές , είναι κι αυτά στοιχεία της ζωής μου που συχνά με ακολουθούν στα γραφτά μου.

«Π»: Ποιό λογοτεχνικό είδος σας εκφράζει και αγαπάτε;

Γ.Π.ΔΡ.: Δεν μπορώ να πω πως ξεχωρίζω κάποιο, αν και έχω κάποια σχετική αδυναμία στο διήγημα.Ωστόσο τα είδη του λόγου αγαπιούνται το καθένα για τις χάρες του,όπως οι γυναίκες, ας πούμε, άλλη για την ομορφιά της, άλλη για την εξυπνάδα της, άλλη για την εντιμότητά της. Την Ποίηση, φερ’ ειπείν, την αγαπώ για την ακτινοβολία της, ακτίνες της Ποίησης, την λέγω.

«Π»: «Θέλγα» ποίημα 4.678 στίχων, βιβλίο 170 σελίδων, κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2023 από τις εκδόσεις «Οδός Πανός». Μιλήστε μας γι’ αυτό σας το έργο;

Γ.Π.ΔΡ.: Είναι ένα έργο που ξεκίνησε ξαφνικά από έναν απρόσμενο στίχο κι έφτασε τους 4.678 μετά από πάλεμα πέντε περίπου χρόνων.
«Καταρρέει το σύμπαν μέσα μου την ώρα που μου συμβαίνεις» έγραψα καθισμένος σ’ ένα βράχο,κοιτάζοντας την θάλασσα, στο νησίμου και νοιώθοντας μέσα μου το απέραντο μεγαλείο της ζωής να ταρακουνά την ύπαρξή μου. Το στιγμιαίο που μοιάζει με αιώνιο. Με αυτόν τον στίχο ξεκινάει αυτό το πεζοποίημα. Στη συνέχεια πρόκυψε όλο αυτό το γράμμα, αυτός ο μονόλογος που απευθύνω προς την ίδια την ζωή, που την προσωποποιώ και την φαντάζομαι σαν μια υπερόμορφη γυναίκα, με το όνομα Θέλγα, εκ του θέλγω. Η ζωή που θέλγει το θείον, το γοητεύει, το έλκει κι έρχεται κι εγγίζει το γήινο και ενώνεται με αυτό μες στο ανθρώπινο σώμα. Και ξεκινώντας να την υμνώ, συνεχίζω να της δίνω συμβουλές (κατ’ ουσίαν συμβουλές σε μένα για το πώς θα ήθελα εγώ να την ζήσω), μιλώ για τις ζωές τριγύρω μας των πολλών και των λίγων, κρίνω τις εξουσίες και αυτοκρίνομαι και καταλήγω σ’ ένα θλιμμένο επίλογο αποχωρισμού: «Όπως μόνος προσήλθα, μόνος απέρχομαι,γέννημα καιαπόρριγμα του χάους»,λέω τελειώνοντας τους στίχους μου κι αυτό είναι ένας πρόωρος οδυρμός για την επικείμενη απώλειά της, την
αναπόφευκτη. Ένας μακρύς μονόλογος λοιπόν, απευθυνόμενος στην ίδια μου την ζωή είναι η Θέλγα μου.
Θα ήθελα από εδώ να ευχαριστήσω θερμά τις εκδόσεις «Οδός Πανός» και προσωπικά τον ποιητή κ. Γιώργο Χρονά, που δέχτηκε και το
μελέτησε και ευμενώς το ενέταξε στις εκλεχτές εκδόσεις που διευθύνει. Ήταν για μένα μέγιστη χαρά η εκτύπωσή του!

«Π»: Ποιοί οι αγαπημένοι σας συγγραφείς – ποιητές;

Γ.Π.ΔΡ.: Θα αδικήσω, αν αναφέρω ονόματα. Γενικά έχω μια αδυναμία στους μη διάσημους, στους μη βραβευμένους, όσους δεν ήταν του συστήματος αλλά άξιζαν πολύ πιο πολύ από τους συστημικούς και τους διαπλεγμένους, σαν τον Πεσόα π.χ. που εν ζωή δεν τον ήξερε κανένας, αυτόν εγώ (και πόσοι άλλοι!) τον έχω ψηλά ψηλά, στην κορυφή σήμερα. Και βέβαια δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις κορυφές των κορυφών, αυτούς που και ο Ελύτης είπε να μνημονεύουμε στα δύσκολά μας και που τις εικόνες τους τις έχω στο προσκέφαλο μου. Σολωμός και Παπαδιαμάντης, με δέος μπροστά τους.

«Π»: Τί διαμορφώνει την σωστή οπτική πάνω στα πράγματα;

Γ.Π.ΔΡ.: Η γενναιότητα με την οποία τα κοιτάζεις και η ελευθερία με την οποία μπορείς να τα πλησιάσεις. Και επειδή η ελευθερία, εκτός από
τόλμη, θέλει και Αρετήν, κατά τον μέγα Κάλβο, η αρετή είναι προϋπόθεση για την σωστή οπτική όχι μόνο των πραγμάτων, αλλά και των ιδεών
και των οραμάτων. Δυσεύρετα , βέβαια, όλα αυτά, ιδίως μεταξύ των κατεχόντων τις εξουσίες.

«Π»: Η ποίηση ως δημιουργία μπορεί να είναι και τρόπος ζωής;

Γ.Π.ΔΡ.: Μα αν δεν είναι και τρόπος ζωής, τότε είναι παραποίηση.Τουλάχιστον οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Ποιητές, πρέπει να το έχουμε
αυτό καλά στο νου μας. Να είμαστε και εν τοις πράγμασι ποιητές, αλλιώς είμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα. Μακάρι να μπορούσαμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας, αντί με πεζό, με ποιητικό λόγο όλοι οι άνθρωποι.Φαντάζεστε τι αρμονία, τι μέτρο και τι ρυθμό θα είχαν οι ζωές μας;

«Π»: Τί μας προσφέρει η ελευθερία στην γραφή;

Γ.Π.ΔΡ.: Η ελευθερία στη γραφή, η ελευθερία του Λόγου γενικότερα, είναι ένα κεκτημένο στις δημοκρατικές χώρες, που χρειάστηκαν θυσίες
πολλών χρόνων και ανθρώπων για να επιτευχθεί. Είναι όμως καθοριστικός παράγοντας προσδιορισμού της αληθούς δημοκρατίας. Χωρίς ελεύθερη γραφή, χωρίς ανεπιτήρητη ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, χωρίς σύνθεση των αντιθέτων, είναι επικίνδυνη η διολίσθηση στον αυταρχισμό
και σε ακραία πολιτικά ολισθήματα. Θέλει αγώνα πάντως, διότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σήμερα, ιδίως κάτω από τον αόρατο έλεγχο των
ανεξέλεγκτων ηλεκτρονικών μέσων .

«Π»: Γιατί η γραφή γίνεται υπαινικτική; Τί την ωθεί;

Γ.Π.ΔΡ.: Η γραφή γίνεται συνήθως υπαινικτική, όταν βάλλεται η ελευθερία της έκφρασης, κυρίως από δικτατορικά καθεστώτα και γίνεται
προσπάθεια από τον λογοτέχνη να περάσει μέσα από τα γραφτά του υποκρυπτόμενα μηνύματα. Ο απελευθεριότητα χρησιμοποιούμενος υπαινιγμός, ωστόσο και το υπονοούμενο ευρύτερα, αποτελούν σημαντικά εργαλεία στα χέρια ενός καλού Λογοτέχνη, που προσδίδουν μια ιδιαίτερου ενδιαφέροντος μορφή, αλλά και ουσία στο γραπτό του.

«Π»: «Τα στήθια μας και οι καρδιές τάφος για σένα Μίκη, αγέρωχε, αθάνατε, Έλληνα ουρανομήκη»,στίχος από το ποίημα σας για την
απώλεια του Μέγιστου Μίκη Θεοδωράκη. Τί σημαινει για εμάς;

Γ.Π.ΔΡ.: Η μεταπολεμική αλλά και η μεταπολιτευτική Ελλάδα ήταν ένα αεροπλάνο που το ωθούσαν στα ψηλά, που ανέβηκε αυτά τα χρόνια,
κάποιες λίγες πολύ δυνατές τουρμπίνες. Μία από αυτές ήταν ο Μεγάλος Μίκης! Χάθηκε και χάσαμε ύψος,ωστόσο το έργο του, παρά το ότι
έχει καταχωνιαστεί από τα σαπιοκάναλα αλλά και από το επίσημο, απολίτιστο σήμερα Ελληνικό κράτος, δεν παύει να αποτελεί τουρμπίνα για τις
ψυχές των ταπεινών και καταφρονεμένων Ελλήνων.

«Π»: Τί είναι το θέατρο και πώς λειτουργεί στον θεατρικό συγγραφέα;

Γ.Π.ΔΡ.: Θεωρώ ότι ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της ανθρώπινης νόησης είναι το δραματικό είδος ποιητικού λόγου που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα, το αρχαίο δράμα, που το αποτελούν η αττική τραγωδία και κωμωδία και που έχουν τις απαρχές τους στη ποίηση, τον διθύραμβο κλπ…. που συνοδευόταν από δρώμενα κατά τις γιορτές προς τιμήν του Θεού Διονύσου, τις τότε Αποκριές δηλαδή. Θέατρο, λοιπόν, είναι η ανώτερη εξελικτική μορφή της επικής και της λυρικής ποίησης, που απέκτησαν ακόμα μεγαλύτερο κύρος και απήχηση στο λαό, μέσα από την παρά-
σταση που αντικατέστησε την απαγγελία. Βαρύ φορτίο στον ώμο του σύγχρονου θεατρικού συγγραφέα, να σταθεί αντάξιος αυτών των αρχών, στις οποίες και το σύγχρονο θέατρο στηρίζεται.

«Π»: Τί αγαπάτε και τί σας ωχλεί;

Γ.Π.ΔΡ.: Αγαπώ τον Άνθρωπο, που εκθέτει ψηλά το κεφάλι του και το περιεχόμενό του, με κίνδυνο ακόμα και να του το αποκόψουν, με ωχλούν τα
ανθρωπάρια και τα ανθρωποειδή, τα δουλοπρεπή και τα υποταγμένα, τα σερνάμενα που μοιρολατρούν πως έτσι είναι η ζωή και δεν πασχίζουν να
την κάνουν καλύτερη.

«Π»: Η τοποθέτησή σας σχετικά με το θέμα που έχει προκύψει από το νέο Π.Δ. που αφορά στον καλλιτεχνικό κλάδο;

Γ.Π.ΔΡ.: Τα προχωρημένα δείγματα παρακμής ενός κράτους, μιας κοινωνίας, ενός πολιτισμού, έτσι εκδηλώνονται. Με τέτοια διατάγματα.
Όταν πολεμούνται οι τέχνες και οι καλλιτέχνες οδηγούνται σε πενία, τότε αρχίζουν να κινδυνεύουν με κατάρρευση όλα τα επιτεύγματα του
ανθρώπου.

«Π»: Τί ετοιμάζετε;

Γ.Π.ΔΡ.: Οι Κινέζοι λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί σκάνε στα γέλια. Γι’ αυτό κι εγώ προτιμώ να γελάω παρά να σχεδιάζω, αν
και δεν το αποφεύγω γενικά. Με ένα χαμόγελο επίσης θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτήν εδώ την συνέντευξη, με την οποία περιποιείσατε ιδιαίτερη τιμή στο πρόσωπό μου. Κάθε καλό μαζί σας!