Η Μαριανίνα & τα Σπαθιά, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Το περασμένο Σαββάτο ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Κατάποσης Σπαθιών. Η Διεθνής Ένωση Κατάποσης Σπαθιών με την πρωτοβουλία της θέλησε να αναδείξει την πανάρχαιη αυτή τέχνη. Οι ρίζες της ξεκινούν περίπου το 2000 π.Χ. στη νότια Ινδία ενώ αργότερα επεκτάθηκε σε Κίνα, Ιαπωνία, Ελλάδα και Ρώμη. Στη σύγχρονη εποχή έγινε γνωστή μέσα από το τσίρκο και τους ζογκλέρ, που έδιναν παραστάσεις στους δρόμους. Οι βιρτουόζοι της κατάποσης σπαθιών, εκτός από το να εξασκούνται στο παράξενο και επικίνδυνο χόμπι τους, έχουν συνεισφέρει στην πρόοδο της …Ιατρικής! Για παράδειγμα, το 1868 ένας από αυτούς βοήθησε τον Γερμανό Δρα Άντολφ Κούσμαουλ να αναπτύξει την πρώτη μέθοδο ενδοσκόπησης κι ένας συνάδελφός του το 1906 υποβλήθηκε στην Ουαλία στο πρώτο οισοφαγικό καρδιογράφημα.

Η σπουδαία Ελληνίδα στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή γεννήθηκε το 1947 και πολλοί την γνωρίσαμε από την θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», καθώς έγραψε τους στίχους όλων των τραγουδιών. Την άνοιξη του 1977 άρχισε να συνεργάζεται με το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ όταν διευθυντής ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Εκεί ξεκίνησε να γράφει στίχους. Αργότερα συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Στράτο Διονυσίου, την Δήμητρα Γαλάνη, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον Γιάννη Σπανό.
Τα δυο παραπάνω, άσχετα μεταξύ τους, παραδείγματα έχουν κάτι να μας πουν; Μπορούν με κάποιο τρόπο να μας δώσουν κάποιες απαντήσεις; Τι σχέση μπορούν να έχουν με το σήμερα;
Μήπως μας διευκολύνουν να καταλάβουμε πως ακόμη κι ένα επικίνδυνο χόμπι ή μια τρομακτική συνήθεια μπορεί να βοηθήσει την πρόοδο της Ιατρικής επιστήμης. Μια καθημερινή και ασήμαντη συνήθεια μας μήπως μπορεί να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι σε μια άλλη εργασία μας. Να πάρουμε μέρος ή συγκεκριμένα στοιχεία μιας εργασίας μας και να τα εντάξουμε σε μια άλλη πράξη μας επιτυγχάνοντας καλύτερα αποτελέσματα.
Ακόμη κι αν δεν έχουμε καταφέρει, μέχρι σήμερα να το κάνουμε, μπορούμε τουλάχιστον να βλέπουμε διαφορετικά την συγκεκριμένη συνήθεια, καθώς ποτέ δεν ξέρουμε που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη. Αν όχι σε εμάς ίσως σε άλλους κι αν όχι σήμερα ίσως στο μέλλον. Προεκτείνοντας ποτέ δεν ξέρουμε αυτό που μας είπε ή μας έδειξε ένας άνθρωπος που τυχαία συναντηθήκαμε, πόση χρησιμότητα θα έχει σε κάποια μελλοντική στιγμή στη ζωή μας.
Ο Ντ.Χ.Λώρενς, ο συγγραφέας του έργου «ο Εραστής της λαίδη Τσάτερλυ» αν και – όπως έλεγε – δεν μπορούσε να αποφασίσει αν οι σκέψεις του είναι αποτέλεσμα των ονείρων του ή τα όνειρα αποτέλεσμα των σκέψεών του, ήταν σίγουρος πως «καλύτερα να πεθάνεις παρά να ζεις μηχανικά μια ζωή επανάληψη επαναλήψεων». Έτσι, ακόμη και η διαφορετική οπτική που θα επιλέξεις να δεις μια επαναλαμβανομένη πράξη η συνήθεια θα σε βοηθήσει να δεις μέσα από άλλο πρίσμα την καθημερινότητα και τη ζωή.
Η Μαριανίνα Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χωρίς να πάρει πτυχίο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Διακοσμητική και Σκηνογραφία στα εργαστήρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Πήγε το 1969 στο Παρίσι για να σπουδάσει σχέδιο υφάσματος, επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως γραφίστρια. Επέλεξε κάποια στιγμή στη ζωή της να μην γίνει δέσμια του παρελθόντος της και «να φτιάξει το δικό της παραμύθι». Χωρίς να πετάξει κάθε τι που είχε ζήσει. Χωρίς να μετανιώσει για όλα όσα είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Με αυτό το σκεπτικό, καθετί που συμβαίνει στη ζωή μας έχει να προσθέσει ένα λιθαράκι στης ζωής μας το οικοδόμημα. Το πόσο μεγάλο και ψηλό θα γίνει τελικά, έχει να κάνει με το πόσο πολύ μας αρέσει η διαδικασία της οικοδομής. Αν δεν αγαπάμε το κάθε πετραδάκι, τίποτα δεν θα χτιστεί στο τέλος. Αν δεν αφιερώνουμε όλη μας την αγάπη και φροντίδα το αποτέλεσμα δεν θα εντυπωσιάσει κανέναν. Αν δεν χρησιμοποιούμε όλες τις γνώσεις που έχουμε αποκτήσει, δεν θα γίνει κάτι εξαιρετικό. Ό,τι έχουμε μάθει να το χρησιμοποιήσουμε για να χτίσουμε και όχι να το αγνοήσουμε. Είναι δική μας εμπειρία και μπορεί να μας βοηθήσει.
«Η δημιουργικότητα απλά συνδέει τα πράγματα. Όταν ρωτάς δημιουργικούς ανθρώπους πώς έκαναν κάτι, αισθάνονται λίγο ένοχοι επειδή δεν το έκαναν πραγματικά, απλώς είδαν κάτι. Αυτό συνέβη επειδή ήταν σε θέση να συνδέσουν τις εμπειρίες που είχαν και να συνθέσουν νέα πράγματα». Κάπως έτσι σκέφτοταν και δημιουργούσε ο Steve Jobs. Κάπως έτσι οφείλουμε να ζούμε την καθημερινότητα με ό,τι κι αν καταπιανόμαστε. Δεν χρειάζεται να φέρουμε την επανάσταση στα έξυπνα κινητά!
Η Μελίνα Κανά τραγουδάει: «Κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ» και αμέσως μετά στο ρεφρέν επαναλαμβάνει: «Αχ ζωή μάγισσα, να σε μάθω άργησα…». Ας βρει ο καθένας το όνειρό του και ας μην το χάσει ποτέ. Ας μάθουμε όλοι τη ζωή που θέλουμε να ζήσουμε διότι το αργά είναι σχετικό. Το σημαντικό είναι να συναντηθούμε με τη στιγμή αυτή. Κάποιοι ζουν όλη τη ζωή και δεν το βρίσκουν ποτέ!
Το πόσο σημαντική είναι αυτή η στιγμή το κατάλαβε ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν. Όταν του ζήτησαν να επιλέξει δυο μόνο ημέρες στη ζωή ενός ανθρώπου εξήγησε πως «οι δυο πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί».

* eetsi@windowslive.com