Από τύχη υπάρχουμε, γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

Τέμπη, Μάτι, Μάνδρα, Ηλεία, Εύβοια… ανθρώπινες τραγωδίες της σύγχρονης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που, λέμε τώρα, αναπτύσσεται, εκσυγχρονίζεται, επανιδρύεται, μεταρρυθμίζεται αλλά – διάολε! – τελικά τίποτα δεν αλλάζει.

Όλο λόγια, σχέδια, υποσχέσεις, πλάνα, ώσπου έρχεται μια τραγωδία και τα γκρεμίζει όλα σαν νά’ταν χάρτινος πύργος. Έρχεται και μας θυμίζει, δυστυχώς, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι θα περάσουν ακόμη δεκαετίες για να κατορθώσουμε να γίνουμε μια «σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Ο τραγικός – μέχρι τώρα – απολογισμός από τη φονική τραγωδία στα Τέμπη είναι πάνω από 40 νεκροί. Οι περισσότεροι εξ αυτών νέοι άνθρωποι με όνειρα και όλη τη ζωή μπροστά τους. Και ρωτώ γιατί; Γιατί χάθηκαν τόσοι άνθρωποι; Ποιός θα δώσει απαντήσεις στους χαροκαμένους γονείς, συγγενείς και φίλους για τον άδικο χαμό τους; Τί έφταιξε; Γιατί όταν το 2023 μέσω του κινητού τηλεφώνου σου μπορείς να παρακολουθήσεις ακόμα και τον ντελιβερά που σου φέρνει τα σουβλάκια στο σπίτι, να μην μπορούν να βλέπουν οι αρμόδιοι σε ποιά σημεία και σε ποιά σιδηροτροχιά βρίσκονται τα τρένα;
Δεν μπορεί να το χωνέψει ανθρώπου νους!
Παραιτήθηκε ο αρμόδιος υπουργός και κάποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες. Θα ακουστούν τα γνωστά σε τέτοιες περιπτώσεις περί «ανάληψης ευθυνών», ότι «θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση» και ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο». Μόνο που αυτό το γαμημένο μαχαίρι πάντα βρίσκει το δικό μας κόκκαλο!
Εγώ πάντως εδώ και καιρό έχω καταλήξει: ότι ως χώρα υπάρχουμε από τύχη. Κάποιος καλός Θεός μας προστατεύει – ίσως γιατί βλέπει πόσο ανίκανοι είμαστε.
Αλλά εκτός από τον καλό Θεό χρειάζεται πού και πού να βάζουμε κι εμείς το χέρι μας, να κάνουμε καμιά δουλειά της προκοπής για να μην μετράμε κάθε τρεις και λίγο ανθρώπινες ζωές.

*Φωτογραφία Associated Press