Ο χορός της σαρανταποδαρούσας, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ήταν 26 Φεβρουαρίου 2020 όταν αμέσως μετά την ανακοίνωση του κρούσματος, ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας, ανάρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook: «Το πρώτο κρούσμα του νέου κορωνοϊού στη χώρα μας επιβεβαιώθηκε. Ήταν κάτι που περιμέναμε. Είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πανικού.» Ο λόγος για μια 38χρονη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, η οποία είχε ταξιδέψει στη Βόρεια Ιταλία, λόγω των επαγγελματικών της δραστηριοτήτων. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε θετική στον κορωνοϊό και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.

Από τότε πέρασαν τρία χρόνια που ο καθένας θυμάται τις δικές του στιγμές και ιστορίες. Κάθε τι που του έκανε εντύπωση, θετική ή αρνητική, αλλά κυρίως όλα αυτά που για πρώτη φορά έκανε στο πλαίσιο αντιμετώπισης της πανδημίας. Κάποια από αυτά μας κάνουν εντύπωση ακόμη και σήμερα, ενώ κάποια άλλα μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά που αναρωτιόμαστε γιατί τότε δεν μπορούσαμε να τα αποδεχθούμε.

Αισθανόμαστε λοιπόν, σαν την όμορφη σαρανταποδαρούσα που χόρευε υπέροχα χωρίς καν να έχει κάνει μαθήματα σε κάποια σχολή χορού. Η ιστορία λέει πως παρά τα πολλά πόδια της, η σαρανταποδαρούσα ήξερε να χορεύει υπέροχα σχεδόν όλους τους χορούς. Έτσι, κάθε φορά που λικνιζόταν μάγευε το πλήθος και μαζεύονταν γύρω της όλα τα ζώα του δάσους για να την θαυμάσουν. Όλα ήταν γοητευμένα από την τέχνη της.
Μόνο ένα ζώο δεν άντεχε, από τη ζήλια του, ο βάτραχος. Σκεφτόταν συνεχώς πώς θα την έκανε να σταματήσει το χορό. Δεν μπορούσε, φυσικά, να πει ότι ο χορός δεν του άρεσε και δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο ίδιος χόρευε καλύτερα γιατί, απλά, κανείς δεν θα τον πίστευε. Με τα πολλά, σκέφτηκε ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο.
Κάθισε και έγραψε στη σαρανταποδαρούσα ένα γράμμα.
«Ασύγκριτη χορεύτρια σαρανταποδαρούσα, είμαι ένας ταπεινός θαυμαστής της εξαίσιας χορευτικής σου τέχνης και πολύ θα ήθελα να μάθω πώς ακριβώς χορεύεις. Σηκώνεις πρώτα το αριστερό πόδι υπ’ αριθμ.27 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.12; Ή αρχίζεις το χορό σηκώνοντας το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.33 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμ.39; Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σου. Με όλη μου την αγάπη, το Βατράχι.»
Μόλις η σαρανταποδαρούσα πήρε το γράμμα άρχισε να σκέφτεται, για πρώτη φορά στη ζωή της, πώς ακριβώς χόρευε. Ποιο πόδι σήκωνε πρώτο; Ποιο πόδι ερχόταν δεύτερο;
Η σκέψη της, είχε πνίξει τη φαντασία της και με τη φαντασία της χόρευε. Έτσι, η σαρανταποδαρούσα μας δεν ξανά χόρεψε ποτέ.

Παρόμοιες σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μας κάθε φορά που αναφερόμαστε στα τρία χρόνια της πανδημίας. Όταν προσπαθούμε να αναλύσουμε το καθετί, το συμπέρασμα είναι πως όλα αυτά που συνέβησαν κακώς έγιναν και δεν θέλουμε να τα ξανανιώσουμε. Αν όμως σταματήσουμε την ανάλυση και απλά τα αποδεχτούμε, διαπιστώνουμε ότι είναι φυσιολογικό να προσέχουμε την δική μας υγεία, αλλά και των υπολοίπων. Γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι όταν νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας και όταν μοιραζόμαστε με τον συνάνθρωπο. Ομορφαίνει η καθημερινότητά μας όταν οι προτεραιότητες της ζωής μας ξεκινούν από την αγάπη και την καλοσύνη.
Οι πολλές σκέψεις πνίγουν την φαντασία, αλλά και την ανθρωπιά μας. Κανένα λόγο δεν έχουμε να βυθιστούμε στις ψεκασμένες συνωμοσίες που βρήκαν χώρο έκφρασης. Ούτε στην υπερανάλυση των εμβολίων και των μέτρων προφύλαξης. Όλα αυτά που ζήσαμε μας έκαναν να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Αυτό ας κρατήσουμε και ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε όλα αυτά που μας κάνουν να …χορεύουμε υπέροχα.
Ο Άγγλος συγγραφέας και φιλόσοφος Alan Watts, πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι σαν ένα τραγούδι και ο μόνος σκοπός του τραγουδιού είναι ο χορός. Έλεγε ότι την στιγμή που ακούμε ένα κομμάτι, δεν χορεύουμε με στόχο το τέλος της μουσικής. Χορεύουμε για να το απολαύσουμε. Είναι όμως αυτός ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας; Πολλές φορές δεν είναι. Πολλές φορές περνάμε βιαστικά τις μικρές στιγμές, σκεπτόμενοι ότι υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο, κάποιος στόχος που πρέπει να αγωνιστούμε και να πέτυχουμε.
Δεν απαιτείται υπερανάλυση, ούτε πολύ σκέψη για να συνειδητοποιήσουμε ότι το παρελθόν και το μέλλον είναι πραγματικές ψευδαισθήσεις, ότι ο όλος ο χρόνος μας είναι η παρούσα στιγμή μέσα στην οποία υπάρχουν τα πάντα. Το νιώσαμε την τριετία της πανδημίας, αλλά εύκολα το βγάζουμε από τη ζωή μας όσο απομακρυνόμαστε από τα συγκεκριμένα γεγονότα.
Αισθανόμασταν πλούσιοι χωρίς καν το μυαλό μας να πηγαίνει στα χρήματα που είχαμε. Διαπιστώσαμε ότι τελικά κάνοντας κάτι «άσκοπο», κάτι που δεν εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα, ο περίπατος στη γειτονιά μας, δεν μας οδηγεί στην αποτυχία και την απογοήτευση. Χαιρόμασταν και τον περίπατο και το «άσκοπο» τιτίβισμα των πουλιών στο πάρκο. Λατρεύαμε να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας. Ήταν όλα αυτά υπέροχα σαν τον χορό της σαρανταποδαρούσας.
Κατά την προηγούμενη τριετία κάποιοι «κλείστηκαν» και κάποιοι «άνοιξαν» περισσότερο. Κάποιοι περιορίστηκαν και κάποιοι μοιράστηκαν περισσότερο. Κάποιοι σταμάτησαν το χορό και κάποιοι χορεύουν ακόμη. Κι αν σταματήσεις το χορό, δύσκολα ξαναβρίσκεις τα βήματα…