Γεννήθηκε στη Γερμανία. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ανήσυχο πνεύμα με καλλιτεχνικές δεξιότητες που φάνηκαν από μικρή ηλικία καθώς και η κλίση της και η αγάπη της για τη λογοτεχνία και την ποίηση. Η επιθυμία της ήταν να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών, που εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο στην Αθήνα αλλά δεν πραγματοποιήθηκε για οικονομικούς λόγους. Έτσι τελείωσε λογιστικά, γραμματειακή υποστήριξη, αγγλικά και ιταλικά και εργάσθηκε επί 27 χρόνια στο Λογιστήριο του Αγροκτήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από όπου και συνταξιοδοτήθηκε.
Πρώτη συμμετοχή της σε έκθεση ζωγραφικής ήταν στο Δημοτικό και ακολούθησε στο Α’ Γυμνάσιο Θηλέων. Παρακολούθησε στα ΝΕΛΕ πολλά τμήματα: μπατίκ, ξυλογλυπτικής, κερί, διακόσμηση εσωτερικού χώρου, λαϊκής τέχνης, πυρογραφίας σε δέρμα και σε ξύλο. Ως συνταξιούχος πλέον παρακολούθησε μαθήματα κοσμήματος αρχικά στο Δήμο Θέρμης με δασκάλα την Κατερίνα Καραίσκου και αργότερα στη ΧΑΝΘ με δασκάλα την εξαίρετη Εύη Δημολαίδου. Ασχολήθηκε με το κόσμημα αρκετά χρόνια και πήρε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στη Θεσσαλονίκη. Πριν τον κορωνοϊό, πήρε μόλις τρία μαθήματα πηλού και ο πηλός που βρέθηκε να έχει απόθεμα την περίοδο του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, της άνοιξε δρόμους για το ταξίδι της στην τέχνη αντιγράφοντας αρχικά έργα της Λαλαούνη που θαύμαζε.
Ανήσυχο πνεύμα όντας στράφηκε στην επανάχρηση των διαφημιστικών που αφήνουν στα γραμματοκιβώτια. Έτσι αυτοδίδακτη ξεκίνησε τη δική της τεχνική ως χόμπυ δημιουργώντας μικρά γλυπτά με κυρίαρχα υλικά το σύρμα και το χαρτί. Ο άπλετος χρόνος το πάθος για δημιουργία μαζί με τη φαντασία της την επιμονή της και την υπομονή της τη βοήθησαν να εξελιχθεί γρήγορα έχοντας οδηγό τα λάθη της. Πήρε μέρος (με παρότρυνση της φίλης της Σωτηρίας Κυρμανίδου η οποία διέκρινε το ταλέντο της από τις αναρτήσεις των έργων της στο fb) στον 11ο Παγκόσμιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, με το έργο της «Ορκωμοσία στην Αγία Λαύρα» από το έργο του Θεόδωρου Βρυζάκη μεταφέροντάς το σε μακέτα που περιέχει εκτός των άλλων 12 μορφές, όλα από ανακυκλώσιμα υλικά μια δημιουργία 190 ωρών εργασίας και απέσπασε το Α΄ Βραβείο.
Γράφει ποίηση και συμμετείχε με ποιήματά της στο βιβλίο «Ποίηση Ένας δρόμος προς το όνειρο Θεσσαλονίκη – Αθήνα». Δημιουργίες της δημοσιεύθηκαν στο βιβλίο: Εικαστικές Τέχνες Δημιουργοί και Δημιουργίες του Μιχαήλ Μιχαλάκη την κριτική των οποίων έκανε ο ιστορικός τέχνης κ. Λεόντιος Πετμεζάς.
Η Σολωμού Κατερίνα ζει και φιλοτεχνεί αυτοδίδακτη στην πόλη της Θεσσαλονίκης κυρίως με ανακυκλώσιμα υλικά με βασικό κίνητρο να περάσει το μήνυμα κυρίως στα παιδιά, τα οποία λατρεύει, πως τίποτα δεν πάει χαμένο και η ανακύκλωση είναι χρέος όσο αναλογεί στον καθένα, για τη σωτηρία του πλανήτη. Ωστόσο δεν παύει να πειραματίζεται με κάθε είδος τέχνης.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ
«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγαλώσατε; Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΟΛΩΜΟΥ: Ως παιδί μεταναστών μέχρι τα 5 μου χρόνια μεγάλωσα στην επαρχία με τον παππού, τη γιαγιά και τον αδερφό της μαμάς μου με την πολύπλευρη μόρφωσή του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου και στις αναζητήσεις μου. Μετακομίζοντας στη Θεσσαλονίκη στα 9 μου, έπρεπε να περιορίσω όλη μου την ενέργεια σε ένα διαμέρισμα. Από τότε άρχισα να αναζητώ διεξόδους για να διαχειρίζομαι με τον καλύτερο τρόπο τον ελεύθερό μου χρόνο. Έτσι εκτός από το διάβασμα που ήμουν βιβλιοφάγος, κατέφυγα στη ζωγραφική με όσα μέσα διέθετα και άρχισα να σκαρώνω και τα πρώτα μου ποιήματα.
«Π»: Τι σας ώθησε στις καλές τέχνες;
Κ.Σ.: Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να θαυμάζω καθετί χειροποίητο, μου δημιουργούνταν διάφορα συναισθήματα και ήθελα κι εγώ να εκφράζομαι δημιουργικά αποτυπώνοντας την εκάστοτε ψυχική μου κατάσταση, τα συναισθήματα μου, τις ιδέες μου. Κατά καιρούς κατέφευγα στη ζωγραφική σε διάφορες επιφάνειες, στην ποίηση στο κόσμημα αξιοποιώντας πάντα τον ελεύθερο χρόνο μου δημιουργώντας αφού ποτέ δεν έβλεπα τηλεόραση. Τελευταία με κέρδισαν οι γλυπτικές φόρμες από ανακυκλώσιμα υλικά χωρίς να περιορίζομαι μόνο σε αυτά αφού μου αρέσει να εναλλάσσω τα υλικά και τον τρόπο που δημιουργώ (πηλό, ζωγραφική, κολάζ, κόσμημα, γλυπτική).
«Π»: Ως αυτοδίδακτη, η ελευθερία που σας δίνει αυτό πώς το αξιοποιήσατε;
Κ.Σ.: Αυτοδίδακτη σχεδόν σε όλα όσα δημιουργώ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τα πιο πρακτικά της καθημερινότητάς μας έως τις καλλιτεχνικές μου δημιουργίες, σαν ανήσυχο πνεύμα που είμαι και μάλλον έχω την έμφυτη τάση για ανακάλυψη νέων δρόμων, η περιέργειά μου, το πείσμα, η αφοσίωση, η θέληση, η φιλομάθεια, η παρατηρητικότητα, η φαντασία, η εργατικότητά μου με ωθούν να φθάνω στον στόχο μου βαδίζοντας στους δικούς μου δρόμους χωρίς περιορισμούς και κανόνες. Όπως είπε και ο Πάμπλο Πικάσο, ως ένα βαθμό όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι. Ο άνθρωπος γενικότερα έχει στη φύση του την αυτοδιδαχή και τη δημιουργία, δεν έπαψε ποτέ να μαθαίνει πράματα για τον εαυτό του που αργότερα θέλησε να μοιραστεί. Όλοι οι μικροί μας στόχοι μπορούν να γεννήσουν την επιθυμία για αυτοδιδασκαλία και να τους πραγματοποιήσουμε έξω από κανόνες ρεύματα και πρέπει. Πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι ήταν αυτοδίδακτοι, όπως ο Στιβ Τζομπς, ο Ντα Βιντσι κ.α. Ο άνθρωπος όσο ζει μαθαίνει κι όσο μαθαίνει γοητεύει.
«Π»: Μιλήστε μας για το έργο σας «Ορκωμοσία στην Αγία Λαύρα» και το Α’ βραβείο που αποσπάσατε;
Κ.Σ.: Η πρόταση να συμμετέχω στον 11ο Παγκόσμιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση από την αγαπημένη φίλη Σωτηρία Κυρμανίδου, η οποία βλέποντας τις αναρτήσεις μου με τα έργα μου στο fb, διέκρινε το ταλέντο μου, ήταν πραγματικά μια πρόκληση για μένα εκείνη την περίοδο που είχα να αντιμετωπίσω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας εν μέσω κορωνοϊού. Αποφάσισα αμέσως για τη συμμετοχή μου και γρήγορα επέλεξα το θέμα από τον πίνακα του Θ. Βρυζάκη. Είχε προθεσμία υποβολής του έργου και είχα μόνο 19 μέρες για να το δημιουργήσω. Για 19 μέρες δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο παρά μόνο να φέρω σε πέρας το έργο μου που είναι μακέτα και αποτελείται από 12 φιγούρες όλα από ανακυκλώσιμα υλικά είναι ένα έργο που μου πήρε 190 ώρες στην κυριολεξία εργασιοθεραπείας. Το Α’ Βραβείο ήταν για μένα μια έκπληξη και μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω τις δημιουργίες μου.
«Π»: Η ανακύκλωση είναι μέρος των έργων σας σημαντική και τι μήνυμα στέλνετε μέσω αυτής;
Κ.Σ.: Βασικό στοιχείο των γλυπτικών κυρίως μορφών είναι τα ανακυκλώσιμα υλικά θέλοντας να προβάλλω τη σημασία, τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα της ανακύκλωσης.
Όταν η τέχνη ανακυκλώνει, είναι κάτι διαφορετικό από τη διαχείριση απορριμμάτων. Μας ευαισθητοποιεί σε ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του πλανήτη. Χρησιμοποιώντας αντικείμενα που δεν χρησιμοποιούμε πλέον στην καθημερινότητά μας διευρύνεται η σκέψη μας γύρω από αυτά τα αντικείμενα και απελευθερώνεται σχετικά με την αρχική χρήση, επανακαθορίζοντάς την αναζητώντας ένα ιδιότυπο ταξίδι που καθορίζεται από τις αρχές της τέχνης «Τrush art».
«Π»: Η σχέση σας με την ποίηση πότε ξεκίνησε;
Κ.Σ.: Θυμάμαι πως ήμουν στο δημοτικό και το πρώτο ποίημα που έγραψα ήταν για τον παππού μου που με μεγάλωσε και τον λάτρευα. Αργότερα μαθήτρια γυμνασίου με συγκίνησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου. Γράφω κατά καιρούς συνήθως για ό,τι με προβληματίζει. Πέντε από τα ποιήματά μου έχουν συμπεριληφθεί σε μια ομαδική έκδοση στο βιβλίο ποίησης «Ένας δρόμος προς το όνειρο» και το ποίημα «To είδωλο» κυκλοφορεί στο youtube οπτικοποιημένο.
«Π»: Μοιραστείτε με τους αναγνώστες του «Παλμού» λίγους στίχους σας.
Κ.Σ.: «Η δύναμη του χαμόγελου
Κι όταν η συννεφιά του κόσμου διαλύεται
Κι ο ήλιος ζεσταίνει την καρδιά μου
Ξέρω πως είναι το χαμόγελό σου
Που κάνει τις αχτίνες του ήλιου πιο λαμπρές
Και λιώνουν τα χιόνια στις κορφές
Ποτάμια γίνονται και τρέχουν να συναντήσω
Τη μάνα θάλασσα.
Ξέρω πως είναι το χαμόγελό σου
που κάνει τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
σε μια ρημαγμένη άνοιξη
κ η χλωμή θλίψη
παίρνει το χρώμα μιας φλέγουσας ανατολής
κι η φλόγα μέσα μου
είναι αυτή που δείχνει
πως τα όνειρά μου δεν στέρεψαν
και η καρδιά μου ψιθυρίζει
πως είναι το χαμόγελό σου
που κάνει τον κόσμο να φαίνεται όμορφος.»
Αφιερωμένο στο γιό μου, το παιδί της καρδιάς μου.
«Π»: Η Ευρώπη είναι κοινωνία της ανακύκλωσης. Εμείς εδώ στην Ελλάδα πού βρισκόμαστε ως προς αυτό;
Κ.Σ.: Η Ε.Ε. στοχεύει στην πρόληψη των αποβλήτων και την όσο το δυνατόν συχνότερη επαναχρησιμοποίηση των προϊόντων. Εάν δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα προτείνεται η μέθοδος της ανακύκλωσης – συμπεριλαμβανομένης της κομποστοποίησης – σε συνδυασμό με τη χρήση των αποβλήτων για την παραγωγή ενέργειας. Η επιβλαβέστερη λύση για το περιβάλλον και την υγεία είναι η απλή διάθεση των αποβλήτων για παράδειγμα μέσω υγειονομικής ταφής παρ’ ότι συνιστά μια από τις φθηνότερες επιλογές. Η μείωση των αποβλήτων και η σωστή επεξεργασία τους κρίνονται απαραίτητες ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις τους στο περιβάλλον. Η Ελλάδα κατατάσσεται στις χειρότερες επιδόσεις μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. Δεν έχει πετύχει τους στόχους των τελευταίων ετών και συνεχίζει την ταφή των απορριμμάτων ανακυκλώνοντας μόλις το 20%.
«Π»: Πόσο χρήσιμα μπορεί να είναι τα αστικά απορρίμματα στους καλλιτέχνες;
Κ.Σ.: Εφαρμόζοντας την κυκλική οικονομία που είναι ένα πράσινο μοντέλο ανάπτυξης επιτυγχάνεται η χρήση δευτερογενών υλικών και αποβλήτων ως παραγωγικών πόρων και χρήσιμων υλικών πολλά από τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους καλλιτέχνες της trust art, κάτι που ήδη γίνεται σήμερα αλλά με ιδιωτική πρωτοβουλία που στηρίζεται μεταξύ άλλων στη βελτιστοποίηση της χρήσης πόρων, στην επέκταση του κύκλου ζωής των προϊόντων, στην αύξηση ανακύκλωσης.
«Π»: Ποια είναι τα συναισθήματά σας όταν δημιουργείτε και όταν τελειώνει ένα έργο σας;
Κ.Σ.: Η ενασχόλησή μου με την τέχνη με ταξιδεύει σε ένα παράλληλο σύμπαν, ξεφεύγω από την πραγματικότητα χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου, παθιάζομαι με αυτό το συναισθηματικό δέσιμο με το έργο μου! Οι γλυπτικές φόρμες είναι για μένα πηγή έμπνευσης έκφρασης, ιδεών είναι χρώματα, κίνηση, ομορφιά, παραμύθι, παιχνίδι είναι ένα μέσο με δυναμική. Απελευθερώνει ενέργεια, συναισθήματα, με ευαισθητοποιεί μου δίνει ευκαιρίες να βρίσκω λύσεις για το επόμενο βήμα. Ηρεμεί ο νους και η ψυχή. Μου προσφέρει ψυχολογική, πνευματική και αισθητική απόλαυση. Κάθε έργο είναι μια κατάκτηση του στόχου μου, κάτι που μου δίνει χαρά ικανοποίηση και ώθηση να συνεχίσω. Είμαι ευγνώμων που μπορώ τις δυσκολίες να τις χειρίζομαι με αποτελεσματικό δημιουργικό τρόπο και, όπως έλεγε ο Επίκουρος, «η δυσκολία μπορεί να γίνει ένα εργαλείο να σκαλίσεις τη ψυχή σου, τη δημιουργικότητα σου και θα χαράξεις ένα πολύ ωραίο μέλλον. Μια ζωή τελματώνει όταν δεν έχει δημιουργικότητα».
«Π»: Έχουν εκτεθεί έργα σας με μεγάλη επιτυχία. Ποιά η αποδοχή του κοινού; Αγοράζει εύκολα;
Κ.Σ.: Είμαι σχετικά καινούργια στο χώρο της Τέχνης και δεν πήρα μέρος σε πολλές εκθέσεις. Από τις λίγες που συμμετείχα κυρίως στο εσωτερικό όπου ήμουν παρούσα βλέποντας τις αντιδράσεις μικρών και μεγάλων, πήρα μεγάλη ηθική ικανοποίηση από τα σχόλιά τους. Έβρισκαν στα έργα μου αισιόδοξα χρώματα και θέματα, εντυπωσιάζονταν από την κίνηση, τη θεατρικότητα και την παιδικότητα που έχουν κάποια, αλλά και από τα μηνύματα που εκπέμπουν, όπως της ειρήνης, της φιλίας, του έρωτα και κυρίως το ηχηρό μήνυμα που εκπέμπουν οι γλυπτικές φόρμες, αυτό της ανακύκλωση. Σκουπιδοτεχνούμε.
Όσον αφορά τις αγορές, διανύουμε δύσκολη οικονομική περίοδο και όλοι αποφεύγουμε να αγοράσουμε κάτι που δεν είναι χρηστικό. Προέχουν οι βασικές ανάγκες επιβίωσης. Απευθύνονται σε συγκεκριμένο κοινό και σε ελάχιστους που αποφασίζουν να αγοράσουν. Από την ομαδική έκθεση στο Παρίσι που διοργάνωσε η διακεκριμένη κ. Στέλλα Χαβιαροπούλου Stella Chaviart το ένα έργο μου με θέμα την «Ειρήνη» βρίσκεται στο Ελληνικό προξενείο του Παρισιού.
«Π»: Πώς βοηθά το διαδίκτυο στην προβολή του έργου σας;
Κ.Σ.: Το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι το μόνο μέσο προβολής των έργων μου. Συμμετέχω σε διάφορες σελίδες δημιουργιών κυρίως στη σελίδα Σκουπιδοτεχνήματα που για μένα είναι πολύ αξιόλογη και με συνέπεια. Επίσης έχω κάνει μια δική μου σελίδα (Gaia handmade art) όπου αναρτώ τα έργα μου κ τις σχετικές δραστηριότητές μου. Έτσι με βρίσκουν όσοι ενδιαφέρονται για τα έργα μου.
«Π»: Τι εκφράζετε μέσω της καλλιτεχνικής αναζήτησης;
Κ.Σ.: Με κάθε έργο μου κάνω ένα νέο ξεκίνημα, ένα νέο ταξίδι στο φως, στη χρωματική παλέτα της ζωής, στην αισιοδοξία, στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, στην ικανοποίηση που έχουμε να βλέπουμε και να αξιοποιούμε τα υλικά πέρα από τη συνήθη χρήση τους, εκφράζοντας την επιθυμία αλλά και την επιτακτική ανάγκη να βάζουμε το λιθαράκι μας για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Τίποτα δεν πάει χαμένο.
«Π»: Ποιο είναι το αγαπημένο σας έργο;
Κ.Σ.: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα έργα μου αφού στο καθένα έχω βάλει ψυχή και μου χάρισε ώρες ευχαρίστησης και ψυχικής ανάτασης. Είμαι ευγνώμων που μπορώ και βρίσκω τον αποτελεσματικότερο τρόπο να διαχειρίζομαι με «ευφυία και να γεμίζω τον ελεύθερο χρόνο μου δημιουργώντας», όπως είπε και ο Μπέρτραντ Ράσελ.
«Π»: Τι σας στενοχωρεί στην εποχή μας;
Κ.Σ.: Είναι πολλά αυτά που με στενοχωρούν. Κάτι σχετικό με τα έργα μου, με στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει μάθημα στα σχολεία σχετικό με την ανακύκλωση, για να γίνει συνείδηση η αναγκαιότητά της. Με στενοχωρεί ο μη σεβασμός στο περιβάλλον, η αλλόγιστη χρήση πλαστικού, οι πυρκαγιές και η καταστροφή των πράσινων πνευμόνων, η μόλυνση των θαλασσών, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, οι αρρώστιες, οι πόλεμοι, οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, η αποξένωση των ανθρώπων… υπάρχει πολλή ομορφιά αλλά και πολλή θλίψη γύρω μας. Ίσως η ομορφιά με την Τέχνη να σώσει τον κόσμο!
«Π»: Τι ετοιμάζετε;
Κ.Σ.: Ως μέλος των φίλων της Νέας Παραλίας Θεσσαλονίκης, θα ετοιμάσω τα κοστούμια με τα οποία θα συμμετέχω και το θέμα μας είναι για την 9η πασαρέλα που έγινε θεσμός της πόλης «Μονοχρωμία». Δεν σχεδιάζω κάτι άλλο αφού ζούμε σε μια εποχή αστάθειας αβεβαιότητας… οπότε εγώ δουλεύω και ο χρόνος θα μου δείξει τι θα κάνω.
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com