Υπάρχει στ’αλήθεια ο πρίγκηπας των κοριτσίστικων ονείρων;

 

Γράφει η 
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΓΓΑΝΑ,
Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια
Πόσα κορίτσια από την εφηβεία τους και μετά δεν ερωτεύονται, απογοητεύονται, και ξανά αγαπούν με πάθος, αναμένοντας την ευτυχή εκείνη στιγμή που θα συναντηθούν με τον ιδανικό αγαπημένο; Τον πρίγκιπα που θα τις αγαπήσει μοναδικά, ανεπανάληπτα, για πάντα; Υπάρχει κάπου αυτός ο ιδανικός σύντροφος για κάθε μια; Και σε πόσα κομμάτια βγαίνει;
 
ΛΑΤΡΕΙΑ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ 
ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Μια νέα γυναίκα, η οποία είναι ήδη σε σχέση συγκατοίκησης αλλά δεν την ικανοποιεί, περιγράφει πως θα ήθελε να είναι ο άντρας της ζωής της. Να την λατρεύει σαν θεά, να την προστατεύει από όλους και από όλα, να προλαβαίνει τις ανάγκες της, να ζει μόνο για εκείνη,  με δυο λόγια, αφιερωμένος σε ό, τι την κάνει να νοιώθει καλά. Κάποιος σχεδόν αψεγάδιαστος. Όταν ρωτάς εκείνη τι θα κάνει, τι θα είναι για τον ιδανικό σύντροφο, σηκώνει τους ώμους, ψάχνει να βρει τις λέξεις…, ε, εντάξει κι εκείνη θα τον αγαπάει, θα τον φροντίζει…
Σε ερωτηματολόγια για το ποιος πιστεύουν πως είναι ο ιδανικός σύντροφος για εκείνες, οι περισσότερες γυναίκες συγκλίνουν σε ορισμένα κοινά στοιχεία: είναι κάποιος που τις λατρεύει, τις προστατεύει, τις καταλαβαίνει χωρίς καν να μιλήσουν, έτσι με μια ματιά και, τις κάνει να νοιώθουν ασφάλεια. Στοιχεία που διανθίζονται και από εξωτερική εμφάνιση, ενδιαφέροντα, χρηματική ευμάρεια κλπ, τα οποία ποικίλλουν σε σχέση με το υποκείμενο κάθε απάντησης. Αν το διαβάσουμε χωρίς να κοιτάξουμε κάτω από τις γραμμές, θα πούμε αυθορμήτως: φυσικά, δίκιο έχουν, αυτό δεν θέλουν όλοι; Όταν προσπαθήσουμε όμως να περάσουμε την επιφάνεια μπορούμε να σκεφτούμε πολλά. Ας δούμε λίγα από αυτά.
«ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ 
Η ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ;»
Πρώτος ο Φρόιντ μίλησε για την ερωτική επιλογή ως παράγοντα υψηλής ασυνείδητης επεξεργασίας.  Το ερωτικό αντικείμενο μας υπάρχει ήδη μέσα στο ασυνείδητο. « Όταν βρίσκουμε το αγαπημένο εξωτερικό αντικείμενο ουσιαστικά είναι σα να το ξαναβρίσκουμε». Με μια δεύτερη ματιά λοιπόν, όλες αυτές οι ιδανικές ποιότητες του ερωτικού συντρόφου της ζωής αντηχούν στις ποιότητες που χρειάζεται να έχει μια αρκετά καλή μητέρα τα πρώτα χρόνια ζωής του παιδιού, ιδίως κατά το πρώτο έτος που η επικοινωνία είναι εξωλεκτική για το βρέφος. Επικοινωνεί μαζί της με το σώμα, την κίνηση, το βλέμμα. Χρειάζεται την αποκλειστικότητά της, να το καταλαβαίνει και να προλαβαίνει τις ανάγκες του, να του νοηματοδοτεί τον άγνωστο κόσμο που ήρθε να ζήσει, να το κάνει να νοιώθει ασφάλεια μέσα στους φόβους που το κατατρέχουν εκείνη την ευαίσθητη περίοδο της αρχής της ζωής.
Η ερωτική φαντασίωση για τον άλλο χτίζεται πάνω στις ελλείψεις μας, τις μεταβιβάσεις μας , τις ασυνείδητες επιθυμίες μας επανόρθωσης, συμπλήρωσης, λύτρωσης. Αν ο πρώτος χρόνος της ζωής ήταν στερημένος από χάδια, αγκαλιές, ζεστασιά, σωματική και βλεμματική επαφή, στην ενήλικη ζωή δημιουργείται η έντονη ανάγκη  να βρεθεί ο σύντροφος που θα αντικαταστήσει την μητέρα σε βελτιωμένη έκδοση. Αυτό λοιπόν που αναζητούμε ως ιδανικό σύντροφο είναι η αποκατάσταση, εκ των υστέρων, της μαμάς που πιθανόν δεν είχαμε, που δεν καταφέραμε να χορτάσουμε πριν την «αφήσουμε» για να γίνουμε ενήλικες, δεν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις να την εσωτερικεύσουμε όσο χρειαζόταν για να γίνουμε με την σειρά μας «μητέρα» του εαυτού μας.
Ξανακοιτώντας την παραπάνω περίπτωση, αναδεικνύεται πόσο ασυνείδητα θέτει η νεαρή γυναίκα τον εαυτό της στην θέση ενός ανυπεράσπιστου μωρού, που χρήζει λατρείας, προστασίας, κατανόησης και ασφάλειας άνευ όρων. Και είναι δύσκολο να σκεφτεί τι δίνει με την σειρά της στην σχέση. Όχι ως χαριτωμένο μωρό, αλλά ως ώριμος και αυτόνομος άνθρωπος.
«ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ!»
Συχνά πιστεύουμε ότι βρέθηκε ο Ένας! Ζούμε μαζί του, τον παντρευόμαστε, προλαβαίνουμε να κάνουμε και παιδιά κάποιες φορές, πριν ανακαλύψουμε την «απάτη». Την οποία ρίχνουμε όλη πάνω του, εκείνος μας εξαπάτησε, εμείς δεν φταίμε. Συνήθως, η αλήθεια είναι ότι απλώς δεν θέλαμε να δούμε. Μετά τον πρώτο βραχύ χρόνο της ερωτικής «τύφλωσης» (για όσους την παθαίνουν…!), μπορούμε να υποψιαστούμε ως και να κατανοήσουμε τα σημάδια που ο άλλος μας δίνει στην καθημερινότητα, ώστε να μην παριστάνουμε τις τσακισμένες πριγκίπισσες από το άσπρο άλογο. Κανείς εξάλλου δεν είναι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου, ούτε εμείς. Η απογοήτευση μας καλύτερα να γίνει αφορμή για προσωπική αναρώτηση, να καταλάβουμε γιατί κάναμε εκείνη ή την άλλη επιλογή, που θα είναι πιο γόνιμη και για εμάς και για την σχέση.
Την πρώτη απάτη άλλωστε την δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας: δεν υπάρχει τίποτα τέλειο σε αυτή την ζωή. Σε άλλη, δεν ξέρω! Κανείς «ιδανικός» δεν στερείται ελαττωμάτων, δεν έχει τις ώρες του, τις παραξενιές του, όλα αυτά τα ιδιαίτερα δικά του πράγματα που τον κάνουν μοναδικό. Γιατί πρέπει να μας καταλαβαίνει εμάς απόλυτα και όπως ακριβώς είμαστε – με τις φρίκες μας μέσα και όλα τα στραβά μας- κι εμείς να μην είμαστε διατεθειμένες να το κάνουμε; Με το σωστό τρόπο, χωρίς υποτίμηση, σαρκασμούς και ατελείωτες συγκρούσεις;
«Ε, ΚΑΛΑ, ΘΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΕΓΩ…»
Στις σχέσεις που πετυχαίνουν δεν παίζει το σενάριο του «ιδανικού συντρόφου». Συναντιούνται δυο άνθρωποι που ωριμάζουν και είναι αυτόνομοι, αγαπούν τον εαυτό τους σαν κάτι αυτονόητο, πέρα από τις γενικολογίες για το τι αξίζει, με μοδάτα κοινωνικά κριτήρια. Σαν συνέχεια της αγάπης που κάποτε δέχτηκαν όταν ήταν μικροί κι έτσι αισθάνονται ότι κάποια αγάπη υπάρχει στον κόσμο. Αποδέχονται τον εαυτό τους, προσπαθούν να τον κατανοήσουν και να τον βελτιώσουν, μια δημιουργική διαδικασία προς την αλλαγή, κάτι καλύτερο. Με κόπο και προσπάθεια, χωρίς να αποκλείουν ή να υπερτονίζουν αντίθετα, το κακό κομμάτι του εαυτού τους. Ένα είδος αγάπης ή έρωτα, που δίνει νόημα στα πράγματα και στον κόσμο, τον κάνει πιο όμορφο. Και αυτός ο έρωτας ή η αγάπη είναι της ίδιας ποιότητας όταν αναφέρεται είτε στον άλλον είτε στον εαυτό. Τότε, δεν μας λέει πια τίποτα ο μύθος του ιδανικού συντρόφου. Ο δικός μας είναι ο καλύτερος στον κόσμο, για μας! Όπως το τριαντάφυλλο του μικρού πρίγκιπα, στο παραμύθι του Σεν Εξιπερί…

 

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή