«Η αγάπη είναι το ωραιότερο συναίσθημα του κόσμου ακόμη κι αν πολλές φορές πονάει», Μυρτώ Πέρκιζα

«Από μικρή, με λόγια στολισμένα από ενδιαφέρον, άκουγα να μου λένε πως μπορώ να καταφέρω ό,τι αποφασίσω. Για παράδειγμα, να σπουδάσω και να προσπαθήσω να κάνω αργότερα στη ζωή μου αυτό που με ευχαριστεί. Όμως η πραγματικότητα ήταν διαφορετική που σιγά σιγά άρχισα να την συνειδητοποιώ από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, εξαιτίας της ιδιαιτερότητας μου. Ξέρετε, δεν έχω όραση. Δεν γνωρίζω εάν έτσι γεννήθηκα γιατί οι γονείς μου με υιοθέτησαν σε ηλικία 15 μηνών περίπου. Αυτό βεβαίως δεν στάθηκε εμπόδιο στο να με κάνουν παιδί τους και να έχω εισπράξει στο έπακρον τη μεγάλη αγάπη τους για μένα. Είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη.» Έτσι μας συστήνεται η Μυρτώ Πέρκιζα, η 16χρονη ποιήτρια, η οποία είναι τυφλή και η οποία πρόσφατα παρουσίασε το πρώτο βιβλίο με ποιήματά της, «Λόγια Ψυχής». Είναι η «πρώτη της δοκιμαστική πτήση στην λογοτεχνία προσεγγίζοντας με τον απέριττο λόγο της έναν κόσμο, δίχως εικόνες».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιό περιβάλλον μεγάλωσες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
ΜΥΡΤΩ ΠΕΡΚΙΖΑ: Μεγάλωσα στο πιο όμορφο περιβάλλον που θα μπορούσε να μεγαλώσει ένα παιδί. Ένοιωθα την έντονη προστασία των γονιών μου, την αγάπη τους, την ομορφιά μιας οικογενειακής ζωής, βίωνα την ποιότητά της και διδάχθηκα την ευγένεια και τον σεβασμό. Μεναμε τότε σε ένα όμορφο σπίτι δίπλα στη Ρεματιά Χαλανδρίου και ακούγα το αηδόνι να τραγουδάει, το φάλτσο κουάξ των βατράχων, τις τρυφερές φωνούλες των τριζονιών και τη φωνή του γκιώνη που ερχόταν κοντά μου από λίγο πιο μακριά… Το σπίτι μας ήταν ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και χαρές! Με λουλούδια που μοσχοβολούσαν και τη μυρωδιά της κανέλας και του πορτοκαλιού με το άνοιγμα της πόρτας του. Είχα την τύχη να έχω έναν πατέρα μοναδικό που με λάτρευε όπως και η μητέρα μου και η γιαγιά μου. Οι γονείς μου με έκαναν να αισθάνομαι πως δεν είχα καμία ιδιαιτερότητα και έτσι είχα συμμετοχή σε όλες τις κοινωνικές τους συγκεντρώσεις. Κοντά τους ένιωθα ασφάλεια και τότε ναι, μπορώ να πω πως υπήρξα ευτυχισμένη!

«Π»: Τί είναι για σένα η ποίηση; Τί σε ώθησε σε αυτή;
Μ.Π.: Από πολύ μικρή θυμάμαι πως η μητέρα μου, μου διάβαζε Ελύτη και Δημουλά. Από την άλλη η γιαγιά μου που ήταν από την Κρήτη, μου έλεγε όμορφες μαντινάδες… μάλλον κάπως έτσι άρχισα κι εγώ να παίζω με τις λέξεις.

«Π»: Ποιές ώρες γράφεις;
Μ.Π.: Συνήθως τα βράδια με την απόλυτη σιωπή.

«Π»: Σε ποιά ηλικία έγραψες το πρώτο σου ποίημα;
Μ.Π.: Δειλά δειλα το 2004 όταν πρόσφατα είχα χάσει τον λατρεμένο μου πατέρα… τότε άρχισα να γράφω, νομίζω. ήταν το: «Ο ήλιος πάλι φώτισε. Κοιτώ τον ουρανό, ψάχνω για τη σκιά σου. Πάλι δεν είσαι εδώ. Πατέρα, μη λησμονείς το παιδί σου. Εκεί από ψηλά στείλε μου την ευχή σου…»
Μετά ασχολήθηκα με τα μαθήματα γιατί η μητέρα μου ήταν αυστηρή και ήθελε να είμαι άριστη μαθήτρια και η αλήθεια ήταν πως είχα ένα πολύ κουραστικό ωράριο γιατί αναγκαζόμουν μετά το σχολείο να πηγαίνω στο ΚΕΑΤ στην Καλλιθέα για να κάνω ενισχυτική διδασκαλία σε μαθηματικά και φυσική από καθηγητές ειδικής αγωγής με αποτέλεσμα η επιστροφή στο σπίτι να ήταν γύρω στις 20.30 με 21.00. Κάπως έτσι ήρθε το «Λόγια Ψυχής», το οποίο παρουσιάστηκε πριν λίγες ημέρες.

«Π»: Ποιό είδος ποίησης αγαπάς;
Μ.Π.: Θα έλεγα το έμμετρο. Θα ήθελα να αρχίσω να γράφω μαντινάδες για να τις ακούω με λαούτο και λίρα.

«Π»: Και ποιό είναι το αγαπημένο σου θέμα;
Μ.Π.: Λόγω ηλικίας, εκτιμώ πως ο έρωτας πρωταγωνιστεί στη ζωή μας. Σε αυτή τη φάση ίσως…

«Π»: Τί πιστεύεις ότι μας προσφέρει η ποίηση;
Μ.Π.: Μια πρόσκαιρη φυγή από τη δύσκολη καθημερινότητά μας. Μια εκφρασμένη ευαισθησία, ένα παράθυρο στο όνειρο, αν θέλετε.

«Π»: Έχεις φίλους της ηλικίας σου με τα ίδια ενδιαφέροντα;
Μ.Π.: Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι ο ρατσισμός που βιώνω, με έχει στην… απομόνωση. Μια φίλη έχω και άλλους τρεις φίλους όλοι τους τυφλοί, που γνωριστήκαμε στο ΚΕΑΤ. Αλλά κατοικούμε σε διαφορετικές περιοχές που αυτο δυσκολευει τις συναντήσεις μας.

«Π»: Τί είναι αυτό που σε κάνει χαρούμενη;
Μ.Π.: Η μουσική και η συντροφιά με τους δύο τρεις φίλους μου.

«Π»: Έχεις στο μυαλό σου κάποιο στίχο αγαπημένο;
Μ.Π.: Δεν θα σας πω στίχο αλλά ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη. «Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο, είναι ζωντανός αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου, είναι Άνθρωπος»!

«Π»: Τί ονειρεύεσαι;
Μ.Π.: Δεν ονειρεύομαι γιατί λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει όνειρα, ο Θεός γελάει και δεν θέλω να απογοητευτώ – αν και και με τα όνειρα ζούμε οι περισσότεροι.

«Π»: Τα ποιήματά σου απευθύνονται σε όλους μας;
Μ.Π.: Υποθέτω σε όσους θα μπορούσε να τους αρέσουν.

«Π»: Ποιά η σχέση σου με τις λέξεις και τη δυναμική τους;
Μ.Π.: Πιστεύω στη δυναμική του λόγου και πειραματίζομαι με πολλές άγνωστες αλλά και γνώσεις λέξεις. Τρυφερές, σκληρές, άκαμπτες, λιτές, ρεαλιστικά ωμές μα και όμορφες!

«Π»: Τί κεντρίζει το ενδιαφέρον σου;
Μ.Π.: Πρωτίστως η ανθρώπινη συμπεριφορά, γι’αυτό και η επιλογή μου σε τμήμα σπουδών Ψυχολογίας. Ακολουθει η αγάπη, ο έρωτας, ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ομορφιά, τη μουσική, τους ήχους της φύσης, τη μοναξιά, το ενδιαφέρον για τον μοναχικό άνθρωπο που υποφέρει με αξιοπρέπεια αλλά και με την επικαιρότητα της καθημερινότητας μας.

«Π»: Είναι στόχος να μεταφέρεις μηνύματα μέσω της γραφής σου;
Μ.Π.: Ότι η αγάπη είναι το ωραιότερο συναίσθημα του κόσμου ακόμη κι αν πολλές φορές τυχαίνει να πονάει. Επίσης, ότι η ζωή παρόλες τις δυσκολίες της δεν παύει να είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο.

«Π»: Τί αγαπάς;
Μ.Π.: Δεν έχω τίποτα άλλο στον κόσμο να αγαπάω εκτός από την μητέρα μου! Φυσικά αγαπώ και τη μουσική.

«Π»: Μελλοντικά σχέδια;
Μ.Π.: Είμαι ένα με αναπηρία και τα όνειρα μου είναι απλοϊκά. Θα ήθελα ένα μικρό σπιτάκι ώστε να μην αναγκαστώ σε κάποιο ίδρυμα να κλειστώ και έναν άνθρωπο για συντροφιά. Να είναι αν γίνεται λιγότερες οι επιληπτικές μου κρίσεις ώστε να έχω τη διάθεση να συνεχίσω να γράφω και θέλω να ελπίζω πως μια μέρα θα μου δοθεί η δυνατότητα να τραγουδήσω, ώστε να μπορώ να βιοπορεύομαι σε μια ήσυχη ζωή με την βοήθεια του Θεού.