Τα καινούργια παπούτσια του Γιάννη, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Διανύουμε την εποχή που οι γιορτές είναι πίσω μας, η επόμενη αργία καθυστερεί, ο χειμώνας και η κακοκαιρία πλησιάζει και το καλοκαίρι ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα. Έτσι, έχουμε βουτήξει για τα καλά στην καθημερινότητα. Στη γνωστή καθημερινότητα που πολλές φορές μας ταλαιπωρεί και κάποιες λιγότερες μας δίνει ευχαρίστηση. Σίγουρα όμως οι ρυθμοί της πολλές φορές μας αναγκάζουν να μην απολαύσουμε τη μέρα μας, να μην χαλαρώνουμε και να βασανίζουμε το σώμα και το μυαλό μας.

Η ένταση και η νευρικότητα χαρακτηρίζουν κάθε τομέα της ζωής μας και νοσταλγούμε το καλοκαίρι, τις διακοπές, τη ζωή στην επαρχία και ότι άλλο δίνει στον καθένα μας ηρεμία. Επίσης, η πολυπλοκότητα είναι -όπως όλοι πιστεύουμε – απαραίτητη καθώς έχουμε πιστέψει πως τα πράγματα δεν είναι απλά, τα μεγάλα καράβια έχουν μεγάλες φουρτούνες και αν δεν «λιώσεις» στην δουλειά δεν θα έχεις αποτελέσματα!
Χρειάζεται, συνήθως, να μας συμβεί κάτι άσχημο, να βρεθούμε μπροστά σε πραγματικά προβλήματα για να διαπιστώσουμε ότι τελικά η καθημερινότητά μας δεν είναι, δεν πρέπει να είναι αυτή που ζούμε. Μπορεί να έχουμε φτάσει στο σημείο να παραμιλάμε αλλά αυτό που θέλουμε είναι απλά να μιλάμε και να εξηγούμε. Να ακούμε τον φίλο μας και να κλείνουμε τα αυτιά μας σε ό,τι μας δημιουργεί αρνητική ενέργεια. Να μην προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε όλα αλλά να προσδοκούμε λιγότερα που όμως θα μας γεμίσουν χαρά. Να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή της ημέρας μας, ακόμη κι αν έχουμε πειστεί πως η ζωή δεν είναι δίκαιη.
Αξίζει να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε κάθε στιγμή της ζωής μας, γιατί κάθε ημέρα της είναι μοναδική και αναντικατάστατη – πιστέψτε με! Οφείλουμε την κάθε μέρα που περνάει να την ξεζουμίζουμε! Όσο μπορούμε καλύτερα, όσο περισσότερο αντέχουμε παίρνοντας ό,τι πιο όμορφο και ξεχωριστό έχει να μας δώσει! Άλλη ευκαιρία να το κάνουμε δεν θα μας δοθεί. Δεν υπάρχει επανάληψη της ίδιας ημέρας. Διώχνοντας ό,τι έχει αρνητικό πρόσημο, πετώντας ό,τι μας στενεύει και γκρεμίζοντας κάθε τι που δημιουργεί πολυπλοκότητα.

Την παρακάτω ιστορία μου την είπε ο φίλος μου ο Γιάννης την τελευταία ημέρα που ήταν στη δουλειά. Ο συνάδελφός μου είναι τυχερός διότι συνταξιοδοτήθηκε, αλλά κι εγώ έτσι νιώθω που μοιράστηκε την ιστορία αυτή μαζί μου.
Ο Γιάννης από τότε που ενηλικιώθηκε φορούσε παπούτσια νούμερο 41,5. Όλα τα χρόνια της ζωής του κάθε φορά που ήθελε να αγοράσει ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, ήξερε το νούμερό του και επέλεγε το σχέδιο που του πήγαινε πιο πολύ. Ο Γιάννης, επίσης, είχε μια καλή συνήθεια: να δίνει μια δεύτερη ευκαιρία στα παπούτσια του και έτσι όταν τα βαριόταν τα χάριζε στον φίλο του τον Τάκη, που έμενε μόνιμα στο χωριό του. Κάθε φορά που ο Γιάννης πήγαινε στο χωριό του πήγαινε και ένα δυο ζευγάρια παπούτσια για τον Τάκη.
Ο Τάκης ήταν πολύ χαρούμενος και απολάμβανε να φορά τα παπούτσια του φίλου του. Καθόλου δεν τον ένοιαζε που ήταν δεύτερο χέρι. Ίσα ίσα ένιωθε μοντέρνος και αισθανόταν υπέροχα μέσα στα παπούτσια του Γιάννη. Άλλωστε ήταν πάντα σχεδόν καινούργια. Τα πρόσεχε, τα καθάριζε και έκανε τις καλύτερες βόλτες στα δρομάκια του χωριού του. Από την άλλη και ο Γιάννης αισθανόταν καλά βλέποντας τον Τάκη να φορά τα παπούτσια του. Έτσι, ήταν και οι δυο ευχαριστημένοι.
Τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης πηγαίνοντας να αγοράσει καινούργια παπούτσια δέχτηκε να πάρει ένα ζευγάρι που του άρεσαν πάρα πολύ με τη μόνη διαφορά ότι δεν ήταν στο νούμερό του. Το κατάστημα τα είχε μόνο στο 42 νούμερο. Παρόλα αυτά ο Γιάννης τα ευχαριστήθηκε πάρα πολύ διότι του άρεσαν. Αυτό βέβαια τον έκανε να το ξανασκεφθεί κάθε φορά που αγόραζε παπούτσια. Επειδή είχε απολαύσει τα συγκεκριμένα παπούτσια στο εξής κάθε φορά που του ζητούσαν το νούμερο του έλεγε πως φοράει 42. Όλα τα επόμενα παπούτσια του Γιάννη ήταν 42 νούμερο.
Εννοείται πως δεν μεγάλωσε το πόδι του Γιάννη, ούτε έδωσε μεγάλη σημασία. Όταν όμως πήγε να χαρίσει το επόμενο ζευγάρι, ο Τάκης αφού τον ευχαρίστησε για ακόμη μια φορά, σχολίασε πως κάτι άλλαξε διότι τα τελευταία παπούτσια που του χάρισε είναι πολύ καλά. Μάλλον αγοράζεις πιο ακριβά παπούτσια, του είπε… Ο Γιάννης προσπέρασε το σχόλιο λέγοντας πως η τεχνολογία μάλλον προχωράει και μάλλον αυτός είναι ο λόγος…
Τις επόμενες ημέρες όμως προσπάθησε να εξηγήσει αυτό το σχόλιο του Τάκη. Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και διαπίστωσε πως η μόνη αλλαγή ήταν το νούμερο των παπουτσιών. Αυτό το μισό νούμερο στένευε και καταπίεζε τον Γιάννη σχεδόν για όλη του τη ζωή! Κανένας δεν τον ανάγκασε αλλά ο Γιάννης πίστευε πως έτσι πρέπει να είναι τα παπούτσια του. Να μην χαλαρώνει το πόδι του μέσα σε αυτά, αλλά να είναι ετοιμοπόλεμος και αποφασισμένος. Κι αν τον στενεύει, με λίγη υπομονή όλα ξεπερνιούνται. Άλλωστε όταν επιστρέψει από την δουλειά του και γυρίσει στο σπίτι του, θα τα βγάλει και θα ηρεμήσει.
Όπως μου είπε ο Γιάννης, η αλλαγή στο νούμερο έγινε εκεί γύρω στα πενήντα του χρόνια. Τα στενά παπούτσια τα φόρεσε πάνω από τριάντα χρόνια. Ο συνάδελφός μου ήθελε αντί συμβουλής να μου πει με αυτή την ιστορία πως τα πράγματα τελικά είναι απλά και δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πολύπλοκα. Η ζωή είναι εύκολη και εμείς την κάνουμε να φαίνεται σαν λαβύρινθος. Η κάθε ημέρα μας είναι απολαυστική και χαλαρή, αλλά εμείς την κάνουμε δύσκολη και στενή.
Κι αν δεν μπορούμε να το δούμε οι ίδιοι, πάντα θα υπάρχει ένας Τάκης, ένας Γιάννης, ένας Θανάσης για να μας βοηθήσει να τη δούμε. Αρκεί να του δώσουμε τα παπούτσια που βαρεθήκαμε να φοράμε…

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com