Η δημοκρατία δεν κινδυνεύει από τα βασιλικά σταγονίδια, γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

Είναι αλήθεια, αγαπητοί αναγνώστες, πως το γεγονός που μονοπώλησε την ειδησεογραφία την εβδομάδα που τελειώνει δεν ήταν άλλο από τον θάνατο και την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Όλα τα μέσα ενημέρωσης – εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, σάιτ – όχι μόνο κάλυψαν το γεγονός αλλά έχυσαν και πολύ μελάνι τόσο για το παρελθόν του τέως όσο και για το σήμερα: αν δηλαδή έπρεπε η κηδεία του να γίνει με τιμές αρχηγού κράτους. Πλούσια αρθρογραφία, αναλύσεις επί αναλύσεων και οπωσδήποτε κομματική αντιπαράθεση.

Να ξεκινήσω από αυτό όμως που προξένησε τις αντιπαραθέσεις κι όχι μόνο μεταξύ των κομμάτων: για το πώς έπρεπε να γίνει η κηδεία του τέως βασιλιά. Η απόφαση της κυβέρνησης ήταν να κηδευτεί ως απλός ιδιώτης – και πολύ σωστή απόφαση! Μπορεί ο Κωνσταντίνος να έχει διατελέσει αρχηγός του ελληνικού κράτους αλλά αυτό έγινε από μία θέση η οποία εδώ και 48 χρόνια έχει καταργηθεί με απόφαση του ελληνικού λαού μέσω του δημοψηφίσματος.
Δεύτερον, οι τιμές αρχηγού κράτους που αποδίδονται στον εκλιπόντα δεν εξαρτώνται μόνο από τη θέση την οποία κατείχε αλλά και από τη συνολική προσφορά του προς το κράτος και το λαό τον οποίο υπηρέτησε. Γι’αυτό και στο παρελθόν έχουν αποδοθεί τιμές αρχηγού κράτους σε πρόσωπα τα οποία δεν κατείχαν αυτή τη θέση αλλά ήταν σημαντική η προσφορά τους προς την πατρίδα από άλλους τομείς (Μελίνα, Θεοδωράκης).
Ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε διατελέσει αρχηγός κράτους αλλά δεν αποτιμάται ως θετική η προσφορά του προς την Ελλάδα. Ο αρχηγός του κράτους οφείλει, σύμφωνα με τον όρκο που δίνει, να προστατεύει το Σύνταγμα. Ο Κωνσταντίνος καταπάτησε το Σύνταγμα κατ’αρχάς ορκίζοντας τους χουντικούς στην κυβέρνηση αλλά και μη σεβόμενος την ετυμηγορία του ελληνικού λαού ο οποίος είχε εκλέξει ως πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, στον οποίο αρνήθηκε, ως μη όφειλε, να αναλάβει ο Γέρος της Δημοκρατίας το Υπουργείο Άμυνας.
Ο Κωνσταντίνος είχε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να είναι μέχρι σήμερα βασιλιάς της Ελλάδος και να είχε ανακηρυχθεί ως εθνικός ήρωας, αν έκανε αυτό το οποίο είχε ορκιστεί: την προστασία δηλαδή του Συντάγματος. Του εδώθη αυτή η δυνατότητα όταν οι τρεις καμπαλέρος (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος) τον επισκέφθηκαν στο Τατόι για να του ανακοινώσουν ότι αναλαμβάνουν με το πραξικόπημα τη διακυβέρνηση της χώρας. Το Τατόι φυλασσόταν τότε από πάνοπλες και βαριά οπλισμένες ειδικές δυνάμεις. Όταν οι τρεις χουντικοί μπήκαν στο γραφείο του τέως βασιλιά, απαίτηση του διοικητή της φρουράς του Τατοΐου ήταν να αφήσουν τα πιστόλια τους στον προθάλαμο.
Γιατί, λοιπόν, δεν έδωσε εντολή στον διοικητή της φρουράς του να τους συλλάβει και με τα «βραχιολάκια» στα χέρια να τους παρουσιάσει στον ελληνικό λαό και να ανακοινώσει ότι οι πραξικοπηματίες συνελλήφθησαν και το πανηγύρι έληξε;
Ταυτόχρονα, ως αρχηγός του στρατεύματος που ήταν, να δώσει διαταγή όλες οι μονάδες που είχαν κινητοποιηθεί να επιστρέψουν στα στρατόπεδά τους. Κάποιοι λένε ότι ήταν μικρός τότε και δεν είχε την κατάλληλη εμπειρία. Δυο χρόνια όμως πριν, παρότι μικρότερος, είχε έρθει σε πλήρη ρήξη με τον νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας Γεώργιο Παπανδρέου.

Α, ξέχασα! Μας είχε πει ότι έδειξε τη δυσαρέσκειά του για τη Χούντα γιατί στη φωτογραφία που είχε βγάλει μαζί με τη χουντική κυβέρνηση ήταν… συνοφρυωμένος!
Και μην ξεχνάμε ότι ο Κωνσταντίνος στην ουσία δεν αποδέχθηκε ποτέ το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του ‘74 γιατί, όπως αναφέρουν τα αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, από το 1975 έως το 1978 προσπαθούσε να δημιουργήσει κίνημα για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και την επαναφορά της μοναρχίας στην Ελλάδα με τον ίδιο, φυσικά, στο θρόνο!
Για τους λόγος αυτούς, ο Κωνσταντίνος δεν δικαιούτο τιμές αρχηγού κράτους.
Πολύ κουβέντα έγινε και για τους υπουργούς και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που παρευρέθηκαν στην κηδεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα πολυσυλλεκτικό. Ξεκινά από την άκρα δεξιά και φτάνει μέχρι το κέντρο. Υπάρχουν περιοχές της χώρας μας (Λακωνία, Μεσσηνία, Έβρος) στις οποίες οι βασιλόφρονες ζουν και βασιλεύουν. Μικρό μεν ποσοστό, αλλά υπάρχουν.
Όσο για τον κόσμο που βρέθηκε στην κηδεία δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί πιστεύουν στην βασιλεία – ειδικά οι νέοι. Πολλοί πήγαν γιατί ήθελαν να ζήσουν από κοντά την γκλαμουριά των εστεμμένων.
Και για να κλείσω αυτό το σχόλιο: η δημοκρατία μας δεν κινδύνει από τα βασιλικά σταγονίδια.

Υ.Γ. Δεν θα πρέπει όμως να αποσιωπήσουμε τις ευθύνες όλων των κυβέρνήσεων για την αδιαφορία τους στην προστασία και την ανάδειξη ως τουριστικού αξιοθέατος του πρώην βασιλικού κτήματος στο Τατόι. Όλα τα κράτη, ακόμα και το Ιράν, έχουν αναδείξει τα ανάκτορα των πρώην βασιλέων. Εμείς εδώ τα αφήσαμε να ρημάξουν.