Χθες δεν γινόταν, σήμερα όμως γίνεται!, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Μιας και ακόμη διανύουμε τις πρώτες ημέρες του νέου έτους, είναι πρόσφατες οι ευχές για μια καλή χρονιά και για τελεσφόρηση των στόχων μας μέσα στο 2023. Όσο όμως κι αν ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε, στο μυαλό μας έρχονται απαισιόδοξες σκέψεις πως τα πράγματα είναι δύσκολα και δεν έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε. Μεγάλο ρόλο παίζουν και τυχόν αποτυχίες του παρελθόντος που προσπαθούν να καθορίσουν και τις μελλοντικές προσπάθειές μας. Ξεχνάμε εύκολα πως το παρελθόν δεν πρέπει να γίνει η φυλακή μας.

Αϊνστάιν το είχε πει πολύ σωστά: «Αν κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα και περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα, είσαι τρελός». Ακόμη κι αν δεν είναι ο Αϊνστάιν που το είπε, είναι σίγουρα σωστό. Έτσι, πολλές φορές αρκεί να κάνουμε κάτι με διαφορετικό τρόπο για να έρθουν τα αποτελέσματα που επιθυμούμε. Αρκεί να εστιάσουμε στη λύση, όχι στο πρόβλημα και θα εντοπίσουμε το νέο τρόπο δράσης μας για να τα καταφέρουμε. Ένα σημαντικό μάθημα μου έδωσε η δασκάλα Θεοδώρα Κουκουρίκου, κατά τη συνέντευξη του προηγούμενου φύλλου. Κάποια στιγμή την ρώτησα να μου πει μια ξεχωριστή ιστορία από τις σχολικές αίθουσες που έχει εργαστεί. Μου περιέγραψε με λεπτομέρεια την παρακάτω ιστορία που σας μεταφέρω ακριβώς όπως μου την είπε:

«Ως στιγμής έχω ζήσει πολλά συγκινητικά συμβάντα με τους μαθητές και καμαρώνω που τους βλέπω να μεγαλώνουν, να εξελίσσονται και να ανθίζουν τόσο όμορφα. Θα σας αναφέρω ωστόσο μια ιστορία που έχει μείνει στην καρδιά και την αναπολώ με πολλή αγάπη.
»Κάποια στιγμή, είχα έναν μαθητή που δεν μιλούσε, δεν κινούταν καθόλου, ήταν κυριολεκτικά σαν μια μικρή κούκλα. Οι συνάδελφοί μου νόμιζαν πως είχε χαμηλή νοημοσύνη, γι’ αυτό δεν ανταποκρινόταν σε καμία δράση. Η μητέρα του ωστόσο υποστήριζε πως στο σπίτι επικοινωνούσε κανονικά και πως ήταν πολύ κοινωνικός. Κατάλαβα τότε πως ο μικρός μαθητής είχε επιλεκτική αλαλία.
»Ξεκίνησα να παίζω με τα παιδιά μαζί του, να τον παίρνω αγκαλιά για να τρέξουμε μαζί, όταν παίζαμε κυνηγητό, να του κρατάω τα μουσικά όργανα με το χεράκι του, για να αισθάνεται πως παίζει μουσική. Σε κάθε του προσπάθεια οι συμμαθητές του τον χειροκροτούσαν. Μέρα με τη μέρα, ο μικρός άρχισε να αποκτά βλεμματική επαφή, να χαμογελά και άρχισε να επικοινωνεί με τα χέρια, δείχνοντας πράγματα. Κάποια στιγμή σ’ ένα αστείο παιχνίδι μουσικοκινητικής, όπου με τα στεφάνια και ήχους που δημιουργούσαμε με τα χέρια και τα πόδια μας, “προετοιμάζαμε” όλοι μαζί την παραδοσιακή πίτσα της Ιταλίας, σε μια φάση, ένα παιδάκι έβαλε τα πόδια του μέσα στο στεφάνι. Τότε αστειευόμενη του λέω εγώ: “Καλά βρε Α. εσύ θα μαγειρέψεις την πίτσα με τα πόδια;” και εκείνη τη στιγμή γελώντας το παιδάκι με την επιλεκτική αλαλία σήκωσε τους ώμους, ίσιωσε το κορμί του και είπε σε όλους: “Εμένα δεν μου αρέσει η πίτσα με τα πόδια. Προτιμώ την πίτσα με το κασέρι και τις ντομάτες”.
»Μείναμε όλοι άφωνοι! Τα παιδιά άρχιζαν να μιλούν και να παίζουν μαζί του κι εκείνο ανταποκρινόταν κανονικά όπως κάθε παιδί, γελώντας, τρέχοντας και δίνοντας τρομερές απαντήσεις. Μόλις όμως τελείωσε η ώρα και ήλθε το διάλειμμα, το παιδάκι χαμήλωσε τους ώμους του και σταμάτησε να μιλάει μόλις βγήκε από την τάξη. Το πρώτο βήμα είχε όμως γίνει. Κάθε μέρα άρχιζε να ανθίζει όλο και πιο πολύ και να κοινωνικοποιείται σταδιακά με τα άλλα παιδιά και τους άλλους δασκάλους.
»Αυτή η ιστορία είχε αποτελέσει για μένα ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της ζωής μου, αφού μέσω του παιχνιδιού, της ισότιμης αντιμετώπισης και της ενθάρρυνσης, ένα παιδάκι με επιλεκτική αλαλία κατάφερε να “ξεκλειδωθεί” και να απολαύσει την παρέα των παιδιών».

Η εύκολη λύση για την Θεοδώρα ήταν να αποδεχθεί το πρόβλημα, να κρυφτεί πίσω από τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες και να μην προσπαθήσει καθόλου. Να πιστέψει πως υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται. Δυσκολίες που δεν ξεπερνιούνται. Αντ’ αυτού εστίασε στη λύση του προβλήματος και αναζήτησε τρόπους που θα μπορούσαν να την βοηθήσουν ώστε να έχει το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος αν θέλουμε να τα καταφέρουμε.
Ο Χόρχε Μπουκάι σημείωνε πως «αν κοιτάξουμε το παρελθόν, είναι εύκολο να μας πιάσουν τύψεις. Σημαντικό είναι όμως να στραφούμε προς το μέλλον. Πρέπει να σκεφτούμε την αλλαγή!». Αν αισθανθούμε την ανάγκη για αλλαγή, πρέπει να μην φοβηθούμε και να τολμήσουμε. Να μετακινηθούμε, να κινητοποιηθούμε, να φύγουμε από εκεί που βρισκόμαστε και να πάμε κάπου αλλού. Κι αυτό μπορεί να αφορά τον τρόπο σκέψης ή τον τρόπο δράσης μας. Αμέσως θα νιώσουμε την θετική αλλαγή τόσο σε εμάς, όσο και στους γύρω μας. Σιγά σιγά θα αλλάξει ο κόσμος όλος!
Τέλος, μαζί με την τόλμη, μια δόση πίστης και αισιοδοξίας πάντα βοηθάει. Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας τον ταλαιπωρημένο γέροντα όταν τον ρώτησαν αν πιστεύει πως ο Θεός τον αγαπάει και ακούει τις προσευχές του, εκείνος απάντησε: «Ζήτησα στην προσευχή μου δύναμη και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες να αντιμετωπίσω. Ζήτησα σοφία και μου έδωσε προβλήματα να λύσω, ζήτησα θάρρος και μου έδωσε κινδύνους να ξεπεράσω. Ζήτησα αγάπη και ο Θεός μου έδωσε ανθρώπους με προβλήματα να βοηθήσω. Ό,τι ζήτησα στην προσευχή μου, ο Θεός μου το έδωσε!».

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com