Περπατάω στο απέναντι πεζοδρόμιο, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Με το που ανοίξουμε τα μάτια μας κάθε πρωί βρισκόμαστε μπροστά σε διλήμματα και «αναγκαζόμαστε» να επιλέξουμε, να πάρουμε μια απόφαση. Προβλήματα, αβεβαιότητες απαιτούν από εμάς να εντοπίσουμε, αναλύσουμε καταστάσεις ώστε τελικά να ακολουθήσουμε τον ένα ή τον άλλο δρόμο. Πολλές φορές, βέβαια, όλα γίνονται τόσο γρήγορα στο μυαλό μας, που πιστεύουμε πως οι αποφάσεις είναι μια γρήγορη αυτόματη διαδικασία, μια συνήθεια.

Στην πραγματικότητα πριν πάρουμε κάποια απόφαση πρέπει να ακολουθήσουμε συγκεκριμένα στάδια. Το πρώτο στάδιο είναι η συγκέντρωση και καταγραφή όλων των εναλλακτικών. Ακολουθεί η αξιολόγηση όλων των λύσεων, ώστε αφού βρούμε τα θετικά και τα αρνητικά, τι μας ταιριάζει και τι όχι, να μπορέσουμε να πάμε στο επόμενο στάδιο. Αυτό είναι η επιλογή της κατάλληλης λύσης, η εφαρμογή της και τυχόν διορθώσεις που θα προκύψουν στην πορεία υλοποίησης.
Όπως όμως πέφτουμε στην παγίδα της συνήθειας και επιλέγουμε με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά που θα βρεθούμε σε ένα δίλημμα που επαναλαμβάνεται συχνά, έτσι συμπεριφερόμαστε και σε περιπτώσεις που δεν μας συμβαίνουν συχνά. Αγνοούμε κανόνες και λογικές και αφήνουμε τον εαυτό μας να λειτουργήσει αυθόρμητα με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λάθη και παγίδες. Κι όπως είναι λογικό ύστερα από μια ή περισσότερες λανθασμένες επιλογές, η κατάστασή μας θα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο. Μεγαλύτερα προβλήματα θα μας δυσκολέψουν αν δεν επιλέγουμε και αφήνουμε για αργότερα προβλήματα που πρέπει να λυθούν σήμερα. Αν δεν πάρουμε σήμερα τις αποφάσεις μας, είναι σαφές πως η αναποφασιστικότητα μας οδηγεί στον πόνο.

Την αναβλητικότητα ή την επιμονή σε μια λύση που δεν έχει προκύψει μέσα από την διαδικασία επιλογής αποφάσεων περιγράφει με ακριβή μα και απολαυστικό τρόπο το παρακάτω ποίημα. Μας λέει τι συμβαίνει όταν απλά ακολουθούμε τη συνήθεια στις δυσκολίες που μας συμβαίνουν καθημερινά. Καθόλου δεν έχει σημασία αν αυτό το έγραψε ένας Θιβετιανός μοναχός ή ένας συγγραφέας. Σημασία έχει πως αν είμαστε ειλικρινείς μάλλον θα δούμε τον εαυτό μας μέσα από την παρακάτω περιγραφή:
«Σηκώνομαι το πρωί. Βγαίνω από το σπίτι μου. Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.
»Την επόμενη μέρα βγαίνω από το σπίτι μου, ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο και ξαναπέφτω μέσα.
»Την τρίτη μέρα βγαίνω απ’ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο. Ωστόσο, δεν το θυμάμαι και πέφτω μέσα.
»Την τέταρτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ την τρύπα στο πεζοδρόμιο. Τη θυμάμαι και, παρόλα αυτά, δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.
»Την πέμπτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου. Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω στο νου μου την τρύπα στο πεζοδρόμιο και περπατάω κοιτάζοντας κάτω. Την βλέπω και, παρόλο που τη βλέπω, πέφτω μέσα.
»Την έκτη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου. Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο. Πηγαίνω ψάχνοντάς την με τα μάτια μου. Την βλέπω, προσπαθώ να πηδήξω από πάνω, αλλά πέφτω μέσα.
»Την έβδομη μέρα βγαίνω απ΄ το σπίτι μου. Βλέπω την τρύπα. Παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω με την άκρη των ποδιών μου ως την άλλη μεριά, αλλά όχι αρκετά μακριά και πέφτω μέσα.
»Την όγδοη μέρα, βγαίνω απ΄ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω, φτάνω στην άλλη άκρη! Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα που χοροπηδάω από τη χαρά μου… Και, έτσι όπως χοροπηδάω, ξαναπέφτω μέσα.
»Την ένατη μέρα, βγαίνω απ΄ το σπίτι μου, βλέπω την τρύπα, παίρνω φόρα, πηδάω και συνεχίζω το δρόμο μου.
»Τη δέκατη μέρα, σήμερα μόλις, συνειδητοποιώ ότι είναι πιο βολικό να περπατάω… στο απέναντι πεζοδρόμιο.»

Ας σκεφτούμε πόσες φορές η επιμονή μας «να αποφύγουμε μια τρύπα» με τον ίδιο τρόπο, μας έχει οδηγήσει σε πόνο και ταλαιπωρία. Ας σκεφτούμε πως κάθε φορά που πέφτουμε πάνω σε ένα πρόβλημα, η όρασή μας φτάνει μέχρι το πρόβλημα, που υψώνεται σαν τοίχος μπροστά μας και δεν βλέπουμε λίγο πιο ψηλά ή λίγο πιο μακριά. Αυτό που δεν έχουμε και πρέπει να κάνουμε είναι να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας ώστε να μπορεί να ψάχνει εναλλακτικές και να βρίσκει λύσεις. Να μη μένουμε στο πρόβλημα αλλά να εντοπίζουμε ευκαιρίες σε κάθε δυσκολία που χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε.
Όσες τρύπες κι αν χρειαστεί να πηδήξουμε κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι μπορούμε και να αλλάξουμε δρόμο. Όσα προβλήματα κι αν εμφανίζονται μπροστά μας υπάρχει και η εναλλακτική να κάνουμε λίγο πίσω ώστε να τα αποφύγουμε ή να στρίψουμε και να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε δρόμο, περιοχή, χώρα αν νιώθουμε ότι είμαστε σε ένα περιβάλλον που μας χαρίζει μόνο λύπες και τρύπες.
Τέλος, ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως όταν υπάρχει ανάγκη να πάρουμε μια απόφαση, το καλύτερο πράγμα είναι να κάνουμε το σωστό. Πάντα παραμονεύει και η πιθανότητα να κάνουμε το δεύτερο καλύτερο πράγμα που είναι να κάνουμε λάθος. Παραμένει όμως το χειρότερο απ’ όλα που είναι να μην κάνουμε τίποτα.

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com