Ο ετοιμοθάνατος βασιλιάς και το Μουντιάλ, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου (Μουντιάλ) που διεξάγεται στο Κατάρ είναι η 22η διεξαγωγή της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA. Στην χώρα μας οι αγώνες μεταδίδονται από τον ΑΝΤ1 τελικά, ύστερα από τα προβλήματα της συνδρομητικής πλατφόρμας Αnt1 plus. Διαγωνίζονται οι εθνικές ομάδες ποδοσφαίρου των ομοσπονδιών – μελών της FIFA. Είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξάγεται στον αραβικό κόσμο και ο τελικός θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου.

Η επιλογή της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ αποτέλεσε πηγή μεγάλων αντιπαραθέσεων. Αυτά αφορούν την καταχρηστική μεταχείριση των μεταναστών εργαζομένων από το Κατάρ, το φτωχό ιστορικό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη δίωξη των LGBT ατόμων. Έτσι, δεν ήταν λίγοι – φίλαθλοι, αθλητές, καλλιτέχνες – που υποστήριξαν ότι πρέπει να αγνοήσουμε την συγκεκριμένοι διοργάνωση, να την μποϋκοτάρουμε.
Από τις πρώτες τηλεοπτικές μεταδόσεις αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει ενδιαφέρον και πολλοί παρακολουθούν τους αγώνες. Δεν σημαίνει, βέβαια, πως όσοι το κάνουν είναι κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ποδόσφαιρο και η ζωή έχουν πολλά κοινά, «η ζωή είναι από μόνη της ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου» όπως λένε στην Αγγλία. Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι….
Αυτοί που βλέπουν 32 ομάδες, με 11 παίκτες και έναν προπονητή η καθεμιά. Απλά 22 παίκτες που τρέχουν σε ένα γήπεδο και κυνηγάνε μια μπάλα. Στην καλύτερη εκδοχή να δουν δυο ομάδες που προσπαθούν να πέτυχουν το στόχο τους, ακολουθώντας τους ίδιους κανόνες. Ακόμη κι έτσι, δεν είναι λίγο να βλέπεις κάποιους να είναι περισσότερο πειθαρχημένοι, ίσως καλύτερα προετοιμασμένοι και πιο αποτελεσματικοί. Παίκτες με ίδια χαρακτηριστικά, αλλά μερικούς να παίρνουν περισσότερα ρίσκα, να χρησιμοποιούν την δύναμη, την τεχνική και τη φαντασία τους για το καλό της ομάδας.
Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μπορείς να χάσεις τα πάντα αν πιστέψεις στην ανωτερότητά σου και δεν κάνεις αυτό που απαιτεί ο αγώνας. Αν πιστέψεις πως είσαι διαφορετικός και αυτό αρκεί να κατακτήσεις τη νίκη. Αν μειώσεις και υποεκτιμήσεις τον αντίπαλο, κανείς δεν θα σου δώσει το έπαθλο. Αν σε κυριεύσει η επιτυχία του παρελθόντος και πιστέψεις πως σου ανήκει κάθε τρόπαιο και δεν είναι υποχρεωτικό να προσπαθήσεις ξανά. Αν δηλαδή, ταυτιστείς με τον τρόπο σκέψης του ετοιμοθάνατου βασιλιά.

Ο βασιλιάς μας, λοιπόν, αν και υπήρξε πανίσχυρος, ήταν τώρα πια βαριά άρρωστος και απελπιζόταν: «Είναι δυνατόν ένας τόσο ισχυρός βασιλιάς να πρέπει να πεθάνει; Τι κάνουν οι μάγοι μου; Γιατί δεν με γλιτώνουν;». Οι μάγοι το είχαν βάλει στα πόδια, από φόβο μήπως τους πάρει το κεφάλι. Μόνο ένας είχε απομείνει, ένας γέρος μάγος, που κανένας δεν του έδινε σημασία… Εδώ και πολλά χρόνια ο βασιλιάς δεν τον συμβουλευόταν, αυτή τη φορά όμως πρόσταξε να τον καλέσουν.
– Μπορείς να σωθείς, είπε ο μάγος, αλλά με μία συμφωνία: να παραχωρήσεις για μία μέρα το θρόνο σου στον άνθρωπο που θα σου μοιάζει περισσότερο απ’ όλους τους ανθρώπους. Έτσι θα πεθάνει αυτός στη θέση σου.
Αμέσως βγήκε φιρμάνι σ’ όλο το βασίλειο: «Όσοι μοιάζουν στο βασιλιά να παρουσιαστούν στην Αυλή μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες, αλλιώς θα θανατωθούν.»
Παρουσιάστηκαν πολλοί: κάποιοι είχαν γενειάδα ίδια με του βασιλιά, αλλά η μύτη τους ήταν λίγο πιο μακριά ή λίγο πιο κοντή και ο μάγος τούς απέρριπτε, άλλοι έμοιαζαν στο βασιλιά όπως ένα πορτοκάλι μοιάζει με το διπλανό του στο καφάσι του μανάβη, αλλά ο μάγος τούς απέρριπτε, γιατί είτε τους έλειπε ένα δόντι ή είχαν μια κρεατοελιά στην πλάτη.
– Μα εσύ τους απορρίπτεις όλους, διαμαρτυρόταν ο βασιλιάς στο μάγο του. Άσε με να δοκιμάσω εγώ μ’ έναν απ’ όλους, να γίνει μια αρχή.
– Άδικα θα παιδευτείς, αποκρινόταν ο μάγος.
Ένα βράδυ, ο βασιλιάς κι ο μάγος του έκαναν περίπατο στις επάλξεις της πόλης και κάποια στιγμή ο μάγος φώναξε: «Να ο άνθρωπος που σου μοιάζει πιότερο απ’ όλους!» Και με τα λόγια αυτά, έδειξε ένα ζητιάνο σακάτη, καμπούρη, μισότυφλο, βρόμικο και γεμάτο πληγές.
– Μα πώς είναι δυνατόν; διαμαρτυρήθηκε ο βασιλιάς. Αμέτρητες διαφορές μας χωρίζουν.
– Ένας βασιλιάς ετοιμοθάνατος, επέμενε ο μάγος, μοιάζει μονάχα με τον πιο φτωχό, τον πιο κακότυχο της πόλης. Εμπρός, άλλαξε αμέσως ρούχα μαζί του για μία μέρα, βάλε τον στο θρόνο και θα σωθείς.
Αλλά ο βασιλιάς δεν θέλησε με κανέναν τρόπο να παραδεχτεί πως έμοιαζε μ’ ένα ζητιάνο. Γύρισε στο παλάτι κατσουφιασμένος κι άκεφος και το ίδιο βράδυ πέθανε, με το στέμμα στο κεφάλι και το σκήπτρο σφιχτά στην παλάμη.
Ας κρατήσουμε από την ιστορία του βασιλιά, αλλά και από το Μουντιάλ ότι πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι, να πατάμε στη γη και να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να περιορίζουμε τους στόχους και τις φιλοδοξίες μας. Όλοι είμαστε ίδιοι και για να κερδίσουμε πρέπει να το δείξουμε μέσα στο γήπεδο. Στόχος είναι η νίκη, αλλά πρέπει να αποδεχόμαστε την ήττα όταν ο άλλος είναι καλύτερος. Μόνο έτσι θα βελτιωνόμαστε, θα μαθαίνουμε και την επόμενη φορά θα προσπαθούμε περισσότερο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο αγώνας τελειώνει μόνο αν σφυρίζει ο διαιτητής.
Τέλος, η μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως ακόμη κι αν χάνεις 1-0 δεν σημαίνει πως τα παρατάς… Ποτέ!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com