Ανήλικοι VS ανηλίκων

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟΣ*

Η ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα ανηλίκων εναντίον συνομηλίκων τους προκαλεί θλίψη και συνάμα ανησυχία. Τα περιστατικά βίας που παρακολουθούμε να εκτυλίσσονται στις γειτονιές της Αθήνας με θύματα εφήβους και με σκοπό την υφαρπαγή κινητών τηλεφώνων ή/και χρημάτων, αποτελούν ζήτημα μείζονος σημασίας και πρέπει να μας προβληματίζει ως κοινωνία. Προσωπικά εκφράζω την έντονη αγωνία μου, ως γονέας παιδιών εφηβικής ηλικίας.

Επισκέφθηκα αστυνομικά τμήματα διαφόρων περιοχών και συζήτησα εκτενώς το συγκεκριμένο ζήτημα.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας, το 2020, το διάστημα δηλαδή που η ελληνική κοινωνία βρισκόταν σε καραντίνα λόγω της πανδημίας, σημειώθηκε αύξηση κατά 10% σε βίαιες συμπεριφορές σε βάρος παιδιών του Δημοτικού και κατά 30% της εφηβικής παραβατικότητας σε σύγκριση με το 2019. Την επόμενη χρονιά, το 2021, σχηματίστηκαν περισσότερες δικογραφίες εις βάρος ανηλίκων σε σχέση με το 2020, με βασική κατηγορία την πρόκληση σωματικών βλαβών.
Κάθε χρόνο τα δικαστήρια της Αθήνας απασχολούν περίπου 1.700 υποθέσεις με κατηγορούμενους ανηλίκους, εκ των οποίων οι περισσότεροι κατηγορούνται για κλοπές, σωματικές βλάβες και διακίνηση ναρκωτικών.

Οι δυσλειτουργίες στο οικογενειακό περιβάλλον, η κακή σχέση των εφήβων με το σχολείο ή κάποιες φορές και η αναγκαστική διακοπή του προς αναζήτηση εργασίας, καταγράφονται από τους ειδικούς ως αίτια της ανήλικης παραβατικότητας. Ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό των ανηλίκων που εκδηλώνουν παραβατική συμπεριφορά είναι η έλλειψη στόχων, κινήτρων και προσδοκιών για προσωπική, εκπαιδευτική ή επαγγελματική ανέλιξη, ενώ προστίθενται στα παραπάνω ο μιμητισμός της παρέας ή δράσεων του διαδικτύου. Συνήθως, τα παιδιά στην εφηβεία αναζητούν την ταυτότητα τους και είναι πολύ εύκολο να ταυτιστούν με άλλους συνομηλίκους τους, δεδομένουυ ότι συνήθως, σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά βρίσκονται σε φάση αναζήτησης ταυτότητας.

Ανέκαθεν πίστευα πως η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Έχουμε καθήκον ως γονείς να στεκόμαστε στο πλευρό των παιδιών μας και να γινόμαστε οι ίδιοι τα πρότυπα που έχουν ανάγκη να βλέπουν. Παράλληλα, παραμένει εξαιρετικά σημαντικό το έργο των εκπαιδευτικών, οι οποίοι συχνά αναγνωρίζουν τα ανησυχητικά σημάδια στη συμπεριφορά των μαθητών. Οφείλουμε να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μας και εμείς οι ίδιοι να τους δίνουμε το παράδειγμα του ανθρώπου που θα θέλαμε να γίνουν.

*Ο Γιώργος Σ. Κουμουτσάκος είναι βουλευτής του Β1 Βόρειου Τομέα Αθήνας με τη Ν. Δημοκρατία.