Ένας ιερέας, ένας πρώην και μια αρκούδα, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Tις τελευταίες ημέρες κερδίζει τα φωτά της δημοσιότητας – με αρνητικό τρόπο – ένας κληρικός, ίσως ο πιο αγαπητός, ο πατέρας Αντώνιος από την Κιβωτό του Κόσμου. Μαρτυρίες, καταγγελίες παιδιών αντί να μιλούν για την προσφορά και φροντίδα που πήραν στην Κιβωτό, άρχισαν να μιλούν για κακοποιητικές συμπεριφορές που εμπλέκουν τόσο τον πατέρα Αντώνιο, όσο και άλλα στελέχη της οργάνωσης αυτής.

Έτσι, μοιραστήκαμε σε αυτούς που συνεχίζουν να στηρίζουν τον ιερέα για το «πολύτιμο έργο» που έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια και σε εκείνους που υιοθέτησαν τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας. Έτσι κι αλλιώς το έχουμε εύκολο να ρίχνουμε μια κλωτσιά σε αυτόν που πέφτει για να πέσει πιο γρήγορα και με περισσότερο θόρυβο. Κι όπως συνήθως συμβαίνει τα λαϊκά και τηλεοπτικά δικαστήρια έχουν εκδώσει απόφαση πριν καν η δικαιοσύνη μιλήσει.
Πριν δυο χρόνια ο Ανδρέας Κονάνος …«πέταξε τα ράσα». Ήταν τέλος Αυγούστου του 2020 όταν έγραφε: «Σήμερα, 24/8/20, υπέβαλα στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών την παραίτησή μου από́ τις τάξεις του Κλήρου, και έγινα πάλι ένας απλός πολίτης αυτού́ του κόσμου. Πλέον, είμαι “σκέτο” ο Ανδρέας Κονάνος… Οι λόγοι της αποχώρησής μου είναι αρκετοί́ και δεν θα αναλυθούν σήμερα εδώ́».
Αρκετοί μίλησαν για δεσμά και λογοκρισία από τα οποία ο Ανδρέας Κονάνος είναι πλέον ελεύθερος. Άλλοι σημείωσαν ότι μπορεί να φτάσει κάποιος στη θέωση χωρίς να είναι ιερέας. Αρκετοί όμως απογοητεύτηκαν και δεν δίστασαν να μιλήσουν για προδοσία από την πλευρά του, καθώς δεν συγχωρούν που ένας «δικός τους» άνθρωπος της εκκλησίας αποφάσισε να διακόψει αυτή την σχέση. Ένιωσαν πως ο ιερέας τους σταμάτησε να αγωνίζεται για τη σωτηρία τους.
Στις παραπάνω δυο περιπτώσεις, δεν υπάρχει κάποιο άλλο κοινό χαρακτηριστικό πέρα από το ότι είναι ή ήταν κληρικοί. Βέβαια, η Κιβωτός είναι ιδιωτικός οργανισμός που δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, αλλά το συναίσθημα που κυριάρχησε, κυρίως στους πιστούς, είναι η απογοήτευση. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου ανέφερε ότι «η Κιβωτός του Κόσμου» δεν υπάγεται στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και δεν είναι υπό την εποπτεία της. «Πρόκειται για ένα αυτόνομο ιδιωτικό έργο του πατέρα Αντώνιου. Είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός». Παρόλα αυτά όλοι όσοι είχαν στηρίξει πολλά στον πατέρα Αντώνιο, ένιωσαν να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Έχασαν ένα στήριγμά τους, όπως αναφέρουν.
Ένιωσαν ότι οι δυο ιερείς είναι δικοί τους άνθρωποι, οι φίλοι που μπορούν να εμπιστευθούν, αυτοί που θα τους βοηθήσουν αν ποτέ χρειαστούν βοήθεια. Έτσι τώρα, με δύσκολο και απότομο τρόπο είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν τα λόγια της αρκούδας στο παραμύθι των δυο φίλων.
Μια φορά και έναν καιρό, δυο φίλοι βάδιζαν στον ίδιο δρόμο, μέσα από βουνά και κοιλάδες. Παρόλο που βρισκόταν σε άγνωστο μέρος, ο άντρας ένοιωθε ασφαλής γιατί ήταν σίγουρος ότι ο φίλος του θα τον βοηθούσε να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε κίνδυνο εμφανιζόταν μπροστά τους.
Εκεί που περπατούσαν και συζητούσαν για να περάσει η ώρα, ξαφνικά μια αρκούδα παρουσιάστηκε μπροστά τους, στη μέση του δρόμου. Ο ένας άντρας έτρεξε γρήγορα σε ένα κοντινό δέντρο, άρπαξε ένα κλαδί και σκαρφάλωσε. Έτσι κατάφερε να γλιτώσει από την αρκούδα που δεν τον έβλεπε. Ο άλλος άντρας έμεινε για μια στιγμή ακίνητος και μετά έπεσε στο έδαφος με σκοπό να υποκριθεί ότι είναι νεκρός.
Το άγριο θηρίο έτρεξε αμέσως πάνω από τον άντρα που ήταν στο έδαφος, με σκοπό να αρπάξει το θύμα του. Με τα γαμψά αρκουδίσια νύχια της, σήκωσε τον κακόμοιρο άντρα από το έδαφος. Τα πόδια και τα χέρια του άντρα είχαν γίνει, από τον φόβο του, τόσο άκαμπτα και παγωμένα ώστε η αρκούδα νόμισε ότι πραγματικά είχε βρει έναν νεκρό.
Έτσι, παρά τον θυμό της, εγκατέλειψε τον άντρα και έφυγε μακριά, για να πάει στην φωλιά της. Όταν ο άλλος αισθανόταν πλέον ασφαλής αφού δεν έβλεπε την αρκούδα, κατέβηκε από τον δέντρο και ρώτησε τον σύντροφο του θέλοντας να κάνει και τον έξυπνο:
«Πες μου φίλε μου, τι σου είπε η αρκούδα όταν ήσουν ξαπλωμένος, τρέμοντας από τον φόβο; Πρέπει να σου είπε πολλά πράγματα σε αυτήν την μακριά συζήτηση σας».
Κι εκείνος του απάντησε: «Η αρκούδα μου είπε να μην ταξιδεύω από δω και μπρος με φίλους που μ’ εγκαταλείπουν την ώρα του κινδύνου».
Στο δικό μας ταξίδι χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους που μπορούμε να βασιστούμε. Φίλους που εμπιστευόμαστε. Είναι απαραίτητη στην ζωή μας η εμπιστοσύνη και δεν πρέπει τα παραπάνω δυο παραδείγματα να μας κάνουν να αμφιβάλουμε και να μην εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους. Πολύ χαρακτηριστικά ο Ησίοδος μας δίδαξε πως τόσο η εμπιστοσύνη όσο και η έλλειψή της έχουν καταστρέψει ανθρώπους. Είναι σημαντικό να γίνουμε τόσο καλοί ώστε να μπορούμε να αποφύγουμε τις αρκούδες μόνοι μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αγνοήσουμε γνωστούς και φίλους που θέλουν και μπορούν να μας βοηθήσουν.
Δύσκολη η διαδικασία να αποκτήσεις εμπιστοσύνη σε κάποιον, αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε. Ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι, σε κάποιες περιπτώσεις, θα απογοητευθούμε. Διότι όσο ανόητο είναι να εμπιστεύεσαι τους πάντες, άλλο τόσο ανόητο είναι να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Η προσπάθεια είναι να εμπιστευόμαστε τους σωστούς ανθρώπους. Πολύ απλά το περιέγραψε ο Μαχάτμα Γκάντι: «Δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας στην ανθρωπότητα. Η ανθρωπότητα είναι ένας ωκεανός. Αν μερικές σταγόνες του ωκεανού είναι βρόμικες, δεν σημαίνει ότι έχει βρομίσει ολόκληρος ο ωκεανός.»

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com