Για τους εργαζόμενους του ΔΟΛ

Καλή δύναμη
Της ΣΟΦΙΑΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΟΥ

Επειτα από δεκαεπτά χρόνια στον ΔΟΛ, έφτασε η στιγμή που η ταινία της ζωής σου δεν έχει το χάπι εντ που περιμένεις· είναι η ώρα που οι προσδοκίες, τα σχέδια, τα όνειρά σου μετατρέπονται σε εφιάλτη· είναι ο καιρός που μετά το άγχος, το στρες, την αγωνία ολόκληρων μηνών βλέπεις τις ελπίδες σου να σβήνουν η μία μετά την άλλη και να σε πετάνε στον δρόμο· είναι η στιγμή που πρέπει να έρθεις πια αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, να γίνεις ρεαλιστής, να αντιμετωπίσεις το φάσμα της ανεργίας, το ενδεχόμενο ότι μπορεί να μην ξαναβρείς εργασία, να απαντήσεις στις ερωτήσεις των παιδιών σου και να τους εξηγήσεις γιατί δεν μπορείτε πια να κάνετε τα πράγματα που κάνατε πριν. Ούτε οι πρώτοι είστε ούτε οι τελευταίοι, θα μπορούσε να πει κάποιος. Χιλιάδες άνθρωποι είναι στην ίδια θέση με σας. Σωστά! Και θα μπορούσε να συμπληρώσει: Φταίτε και εσείς γιατί δεν αντιδράσατε όταν έπρεπε. Σωστό και αυτό! Αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα! Δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό – ειδικά όσοι έχουν περάσει από τέτοια «μαγαζιά» ξέρουν τι γίνεται.
Σήμερα απευθύνομαι σε όλους εσάς, που τόσα χρόνια μας τιμάτε, από τη θέση της διορθώτριας, μιας απλής εργαζόμενης, που αποτελεί και αυτή μέλος της αλυσίδας της έκδοσης μιας εφημερίδας και συχνά αφανή κρίκο, όπως και οι γραφίστες, οι τεχνικοί και τόσοι άλλοι που επισκιάζονται από τα κείμενα των μεγαλοδημοσιογράφων και των υπόλοιπων αρθρογράφων που εσείς διαβάζετε. Με δύσκολα βραδινά ωράρια, ανύπαρκτη προσωπική ζωή, μισθούς σίγουρα χωρίς πολλά μηδενικά – το αντίθετο μάλλον -, αντιμετωπίζοντας όλα τα απρόοπτα που καθορίζουν τις εξελίξεις, γεγονός που μεταφράζεται σε άγχος, ξενύχτια, κούραση, όμως και περήφανοι για την εργασία μας.
Και ξαφνικά, έρμαια επιχειρησιακών αστοχιών, συνδικαλιστικών και πολιτικών παιχνιδιών, κομματικών αντιπαραθέσεων και τραπεζικών σχεδίων, βρισκόμαστε να διεκδικούμε τα δεδουλευμένα μας, να παλεύουμε για την εργασιακή μας εξασφάλιση και να αγωνιούμε για το μέλλον μας, έχοντας στους ώμους μας βαρύ το φορτίο της αδικίας, της απογοήτευσης, του θυμού, ακόμα και της οργής γι’ αυτά που κάναμε ή που δεν κάναμε ή που θα έπρεπε να γίνουν. Δεν έχει σημασία πια. Μπορούμε ακόμα να αντιδράσουμε; Θα φανεί, αν και μάλλον τελικά άλλοι αποφασίζουν για μας. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι καλή δύναμη σε όλους μας!

Τα πλακάκια
Της ΠΕΠΗΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗ

It takes two to tango λέει μια παλιά πελοποννησιακή παροιμία. Σε ελεύθερη μετάφραση, σε μία σύγκρουση φταίνε πάντα δύο πλευρές. Σε αυτόν τον επαγγελματικό «χορό του θανάτου» τα ζευγάρια που «χόρεψαν» είναι πολλά και εναλλασσόμενα. Η ιδιοκτησία του ΔΟΛ με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η κυβέρνηση με τις πιστώτριες τράπεζες. Η ιδιοκτησία με τις τράπεζες. Οι τράπεζες μεταξύ τους. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τη Νέα Δημοκρατία. Από χθες μπήκε στον χορό και η δικαστική εξουσία που, μεταφράζοντας κατά γράμμα τον νόμο, σφράγισε την ήδη κλειστή κάνουλα η οποία θα μπορούσε να δώσει την οριακή ποσότητα οξυγόνου σε εργαζόμενους που δουλεύουν για έβδομο ήδη μήνα απλήρωτοι.
Οταν όμως δύο «χορεύουν τανγκό», ποδοπατιούνται τα πλακάκια. Και στην προκειμένη περίπτωση, τα πλακάκια είμαστε εμείς. Αλλοι χόρεψαν πάνω μας, άλλοι έπαιξαν παιχνίδια εξουσίας, εμείς όμως χάσαμε όπως αποδεικνύεται, αφού αυτό το φύλλο μπορεί να είναι το τελευταίο. Διατηρούμε ωστόσο ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπαρξιακά χαμένους ή τους εμφανώς κερδισμένους σε αυτήν την ιστορία. Σε σχέση, για παράδειγμα, με τον κύριο Καμμένο που πόζαρε σαν κυνηγός κεφαλών με τα «ΝΕΑ» ως λάφυρο ή με τον κύριο Τσίπρα που, όταν ο κύριος Μουλόπουλος είχε κάνει εισοδισμό στον ΔΟΛ, αναγνώριζε την ιστορικότητα των εντύπων του και όταν το deal χάλασε μιλούσε πάλι για πιόνια της διαπλοκής.
Εμείς είμαστε δημοσιογράφοι. Και καλοί δημοσιογράφοι. Και όταν τεκμηριώσουμε τις ευθύνες, εμείς θα κρεμάσουμε τους πραγματικά υπαίτιους από τα μανταλάκια της Ιστορίας. Με κλειστά ή ανοιχτά έντυπα. Γιατί οι δημοσιογράφοι μπορούν να γράφουν τη γνώμη τους ακόμη και στους τοίχους.