Ο Παπαδιονυσίου που γνώρισα ,γράφει ο Βασίλης Γιαννακόπουλος

Θα ξεκινήσω γράφοντας αυτά τα λίγα λόγια για τον Βασίλη Παπαδιονυσίου κάπως ανάποδα. Θα ξεκινήσω από το τέλος μιας συνεργασίας που είχαμε για οκτώ χρόνια (1994-2001).

Ήταν γύρω στο τέλος του 2001 όταν σε μια χαλαρή, θα έλεγα, συζήτηση του είχα πει ότι δεν πρέπει να ξανακατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος Γαλατσίου στις επόμενες εκλογές του 2002 γιατί το κλίμα έχει αλλάξει και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να τις χάσει. Του είχα πει «Δήμαρχε, οι Γαλατσιώτες δεν λένε ότι δεν έχεις κάνει έργο αλλά η πολυετής παρουσία σου στο δήμο τους έχει κουράσει και γι’αυτό αναζητούν μια αλλαγή». Η χαρακτηριστική του απάντηση ήταν: «Εγώ, Παλμέ, και με τα τσικό να κατέβω θα τις πάρω τις εκλογές»!
Ο Παπαδιονυσίου συμμετείχε στις εκλογές του 2002 και, ως γνωστόν, τις έχασε. Έτσι αποχώρησε από το δημαρχιακό θώκο του Γαλατσίου μετά από 32 χρόνια ηττημένος. Δεν του άξιζε αυτό το τέλος στην πολιτκή του καριέρα αλλά το διάλεξε μόνος του.
Βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα ως έχουν, ο ίδιος ο Παπαδιονυσίου προβληματιζόταν. Υπήρχε στο μυαλό του η σκέψη της ήττας του και γι’αυτό δεν είχε την απόλυτη σιγουριά των πρηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων.
Υπήρξαν όμως οι, για χρόνια, συνεργάτες του και συνοδοιπόροι, οι οποίοι όχι μόνο δεν προσπάθησαν να τον πείσουν να μην κατέβει πάλι, αλλά το αντίθετο θα έλεγα. Κάποιος μάλιστα του είχε πει «Δήμαρχε, τόσα χρόνια μας βγάζεις εσύ δημοτικούς συμβούλους, ήρθε η ώρα να σε βγάλουμε εμείς μια φορά Δήμαρχο». Η επιλογή του τελικά να συμμετάσχει στις εκλογές του 2002 ήταν, για μένα, μεγάλο πολιτικό λάθος. Γιατί μετά από 32 χρόνια έφυγε ηττημένος.
Η αρχή της γνωριμίας μας ήταν ο Δεκέμβρης του 1993, όταν μας είχε κάνει μία δήλωση για τον νεογέννητο τότε «Παλμό». Έτσι ξεκίνησε η, όχι πάντα ανέφελη, συνεργασία μας. Στο τέλος του 1994 μας παραχώρησε και μία από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που είχε δώσει στη ζωή του. Σε αυτή τη συνέντευξη, την οποία θα διαβάσετε ολόκληρη στις σελίδες 10-11, έβγαλε κάποια προσωπικά στοιχεία.
Στην ερώτησή μου γιατί δεν παντρεύτηκε, γιατί δεν δημιούργησε δική του οικογένεια κι αν φοβάται τη μοναξιά, απάντησε: «Δεν είχα καιρό. Και πολλές φορές σκέφτομαι πως αν είχα κάνει οικογένεια και παιδιά, θα έμενε πίσω το έργο μου, αν έχω προσφέρει έργο σ’αυτόν τον τόπο. Δεν με φοβίζει η μοναξιά. Δε νοιώθω άλλωστε μοναξιά. Έχω την οικογένειά μου και τους συνεργάτες μου. Η μητέρα μου είναι η κινητήρια δύναμη του σπιτικού. Είναι το σημείο αναφοράς της οικογένειάς μας. Με την ήρεμη δύναμή της και τη συνεχή προσφορά της δημιουργεί σταθερό περιβάλλον. Έχει σταθεί και εξακολουθεί να στέκεται, παρά την ηλικία της, σ’όλα τα παιδιά. Οφείλουμε πολλά και στη μητέρα μου αλλά και στον πατέρα μου, που χάσαμε το 1975.»
Είναι γεγονός ότι αφιέρωσε τη ζωή του στα δημαρχιακά καθήκοντα. Το Δημαρχείο είχε γίνει, όχι το δεύτερο, αλλά στην ουσία το πρώτο σπίτι του, αφού τις περισσότερες ώρες εκεί τις περνούσε. Ο Βασίλης Παπαδιονυσίου ήταν χωρίς αμφιβολία μια ηγετική φυσιογνωμία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κι όπως όλοι οι ηγέτες, είχε και πάθη, έκανε και λάθη. Αλήθεια, ποιός είναι αυτός που θα διοικεί ένα δήμο για 32 χρόνια και δεν θα κάνει κανένα λάθος;
Δεν θα αξιολογήσω ούτε θα βαθμολογήσω αυτή τη στιγμή το έργο του στο Δήμο Γαλατσίου. Αυτό θα γίνει αργότερα και από μένα αλλά φαντάζομαι και από άλλους Γαλατσιώτες. Σαν χαρακτήρας ήταν απόλυτα συγκεντρωτικός αλλά δεν μπορώ να πω στ’αλήθεια αν ο συγκεντρωτισμός του ήταν ελάττωμα ή πλεονέκτημα. Για να το πεις αυτό πρέπει να έχεις γνώση των ικανότητων όλων των συνεργατών του.
Η μέρα του ξεκινούσε με μια βόλτα στις γειτονιές του Γαλατσίου. Επιστρέφοντας στο δημαρχείο η τσέπη του ήταν γεμάτη χαρτάκια, στα οποία έγραφε τα προβλήματα που του είχαν πει οι δημότες καθώς και διάφορες εξυπηρετήσεις που του ζητούσαν. Είναι γεγονός ότι πολλοί Γαλατσιώτες είχαν εξυπηρετηθεί όλα αυτά τα χρόνια από τον Βασίλη Παπαδιονυσίου. Κι όταν λέμε εξυπηρετήσεις, εννοώ προσωπικά ρουσφέτια (διορισμοί, δανεικά κλπ.). Κάποιοι από αυτούς οι οποίοι είχαν τύχει διπλής εξυπηρέτησης, δεν φάνηκαν ούτε στην κηδεία του.
Ο Παπαδιονυσίου ήθελε να ελέγχει και να έχει λόγο για τα πάντα. Ακόμα και για τις κουρτίνες ή για το χρώμα που θα βαφτούν τα κάγκελα στις παιδικές χαρές.
Θα κλείσω αυτό το μικρό αφιέρωμα στο πρόσωπο του Βασίλη Παπαδιονυσίου, όπως κλείνει ο ίδιος τη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει. Στην τελευταία ερώτησή μας αν μετά από τόσα χρόνια η γεύση στα χείλη του είναι γλυκιά ή πικρή, μας απάντησε καβαφικά λέγοντας: «Το ταξίδι του καθενός στην επιστροφή προς την Ιθάκη του, όσο πλουσιότερο είναι σε εμπειρία και γνώσεις, τόσο γλυκότερο είναι.»
Και ο εκλιπών ήταν πλήρης από εμπειρίες και γνώσεις.