Ελλάδα – Ιρλανδία: δρόμοι αντίθετοι

Παρακολούθησα προχθές για λίγο τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής επί της πρότασης εξετασττικής επιτροπής που είχε καταθέσει η Ν.Δ. και αφορούσε το πρώτο εξάμηνο διακυβέρνσηης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και το πώς φτάσαμε στα capitlal control και στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Σοφότερος δεν μπορώ να πω ότι βγήκα. Το κάθε κόμμα, όπως πάντα, το δικό του βιολί. Η πιο σωστή πάντως πρόταση γύρω από το θέμα, είχε κατατεθεί από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) η οποία έλεγε ότι πρέπει να γίνει εξεταστική επιτροπή από το 2001 που μπήκαμε στο ευρώ μέχρι σήμερα. Ήταν μια σωστή πρόταση γιατί περιελάμβανε τις κυβερνητικές περιόδους όλων των κομμάτων και του ίδιου φυσικά του ΠΑΣΟΚ.
Απορώ όμως γιατί και ειδικά η κυβέρνηση δεν δέχτηκε αυτή την πρόταση. Η Ν.Δ. φυσικά είχε τους λόγους της που την απέρριψε γιατί δεν θέλει να βγουν στην επιφάνεια οι αμαρτίες των 5 χρόνων της κυβέρνησης Καραμανλή, όπου διπλασιάστηκε το χρέος και εκτροχιάστηκε στην κυριολεξία η ελληνική οικονομία. Κάποια στιγμή θα έρθουν στο φως και τα πεπραγμένα του περιβόητου Βαρουφάκειου εξάμηνου αλλά θα περίμενε κανείς μετά την υπογραφή και του τρίτου μνημονίου και μετά από 7 χρόνια οικονομικής κρίσης ότι οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας, θα είχαν βάλει επιτέλους μυαλό.
Αλλά πού τέτοια τύχη;
Τύχη όμως έχουν οι Ιρλανδοί πολίτες, οι οποίοι απ’ ό,τι έδειξαν οι εξελίξεις διαθέτουν πολτικούς με όραμα που βάζουν πάνω από το κομματικό τους συμφέρον, το συμφέρον της χώρας τους και την προκοπή των Ιρλανδών.
Διάβασα πριν λίγες με΄ρες ότι το 2015 έκλεισε με ρυθμούς ανάπτυξης – κρατηθείτε παρακαλώ! – 26,3% από 7,8% που ήταν οι προβλέψεις. Όσο ποσοστό του ΑΕΠ (25%) χάσαμε εμείς σε 4 χρόνια, η Ιρλανδία το πήρε και με το παραπάνω (26,3%) και μάλιστα σ’ένα χρόνο. Λόγω αυτής της ανάπτυξης και το δημόσιο χρέος της χώρας μειωθήκε από 93,8% σε 80% και χωρίς κανένα κούρεμα παρακαλώ.
Και να φανταστείτε ότι η Ιρλανδία μπήκε τελευταία στο μνημόνιο και βήκε φυσικά πρώτη. Και τούτο γιατί γνώριζαν όπως γνωρίζαμε φυσικά και εμείς εδώ, ότι εντός Ε.Ε. και ευρζώνης δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα βγεις από την κρίση, εκτός του μνημονίου. Κάθισαν κάτω τα πολιτιά κόμματα, συμφώνησαν σ’ένα πρόγραμμα και το στήριξαν μέχρι τέλους. Εδώ έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια, το κάθε κυβερνητικό κόμμα να υπογράψει και από ένα μνημόνιο για να αντιληφθούμε ότι ο μοναδικός δρόμος εξόδου από την κρίση, που ξεκίνησε το 2010, ήταν αυτός και μόνον αυτός.

Τι θα γίνει, Δήμαρχε, με τους νέους Αντιδημάρχους;

Οι άνθρωποι έχουν ράψει τα κοστούμια τους και τις τουαλέτες φυσικά  και περιμένουν το διορισμό τους. Διορισμό όμως δεν βλέπουν να έρχεται και ανησυχούν, όχι τίποτα άλλο μην πάνε χαμένα και τα ραφτικά και είναι άδικο σε καιρό οικονομικής κρίσης.

Καλά ρε φίλε,

πας για πραξικόπημα και δεν συλλαβάμνεις τον αρχηγό του κράτους; Δεν ελέγχεις τα μέσα ενημέρωσης;
Αυτοί νόμιζαν ότι βρίσκονταν στο 1970 όταν λειτουργούσε, όπως και εδώ, ένα τηλεοπτικό κανάλι, το κρατικό.
Δεν είχαν ακούσει τίποτα για ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Ερντογάν μπορεί να τη γλίτωσε τώρα αλλά με αυτά που έκανε και περισσότερο με αυτά που κάνει μετά την απόπειρα πραξικοήματος (έχει ήδη συλλάβει 60.000 άτομα) δεν φαίνεται να έχει ανέφελο μέλλον.

Από τις δωδεκάποντες γόβες των προηγούμενων χρόνων
φτάσαμε σήμερα στις σαγιονάρες παραλίας.
Καταλαβαίνω ότι το ψηλοτάκουνο μπορεί να μη σου ταιριάζει
ή μπορεί να σου δημιουργεί πρόβλημα στο κότσι,
αλλά χάθηκε ρε παιδί μου ένα φλατ παπουτσάκι, ή έστω
ένα παντοφλάκι της γιαγιάς; Στο τέλος τέλος, ένα σανδάλι
που θα ταίριαζε και με τις αριστοφανικές παραστάσεις.