Οι εποχές αλλάζουν, οι νοοτροπίες όχι του Βασίλη Γιαννακόπουλου

Μπορεί να µπήκαµε στον έβδοµο
χρόνο της µεγαλύτερης οικονοµικής κρίσης που βιώνουµε σαν
χώρα, µπορεί να έχουµε 25% ανεργία (60% στους νέους), µπορεί να
έχει σχεδόν εξαφανιστεί η µεσαία τάξη, µπορεί σε όλες τις περιοχές
της Ελλάδος να λειτουργούν συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία
αλλά οι συνήθειες, οι νοοτροπίες και οι συµπεριφορές δεν αλλάζουν
εύκολα.
∆εν αλλάζουµε ούτε ως δηµόσια διοίκηση, ούτε ατοµικά ως
πολίτες.

Το δηµόσιο είχε βάλει λουκέτο για µια εβδοµάδα και για πολλούς δηµόσιους υπαλλήλους έγιναν 10ήµερο οι πασχαλινές διακοπές.
Γι’αυτό
είχαν φροντίσει οι κυβερνώντες και πρώτα απ’όλους ο υπουργός Εργασίας, ο οποίος µετέφερε την αργία της Πρωτοµαγιάς.
Φτάσαµε να
έρχουµε εβδοµάδα δύο εργάσιµων ηµερών στο ελληνικό δηµόσιο, ακο-
λουθώντας τη Βενεζουέλα.
∆εν µπορούµε να ξεφύγουµε από νοοτροπίες και κακές συνήθειες
του παρελθόντος, όπως δεν µπορούν να ξεφύγουν και οι πολίτες είτε
ζουν στο κέντρο είτε στην περιφέρεια.
Η κρίση, όπως όλοι πλέον το
έχουµε αντιληφθεί, έχει φτάσει και στην ελληνική περιφέρεια. Όσοι ταξίδεψαν αυτό το Πάσχα εκτός Αθηνών, θα είχαν την ευκαιρία να το διαπιστώσουν. Όπως είχα και γω την ευκαιρία να διαπιστώσω την κρίση,
όχι για την ιδιαίτερη πατρίδα µου, αλλά για την περιοχή της Αιγιαλείας
του Ν. Αχαΐας.
Φιλοξενούµενος γιόρτασα το Πάσχα στο χωριό Ριζόµυλος, λίγο έξω
από το Αίγιο. Είναι µια πανέµορφη περιοχή, τυλιγµένη στο πράσινο και
µε ένα θαυµάσιο παραλιακό µέτωπο.
Η πρώτη εικόνα όµως που έρχεται µπροστά σου ανιχνεύοντας την περιοχή είναι εικόνα εγκατάλειψης.
Το 80% των χωραφιών στην παραλιακή ζώνη παραµένουν χέρσα. Μετά
το ξερίζωµα της µαύρης σταφίδας και των αµπελιών, στα χωράφια δεν
ξαναµπήκε ξινάρι.
 Έµειναν µέχρι σήµερα ακαλλιέργητα και το µόνο που
φυτρώνει είναι φτέρη και το τσιποκάλαµο.

Η οικονοµία της περιοχής καθώς επίσης και των νοµών Ηλείας και
Μεσσηνίας, για πολλές δεκαετίες, στηριζόταν ως επί το πλείστον στην
καλλιέργεια της µαύρης σταφίδας.
 Η οποία σταφίδα ήταν πολύ αξιόλογο ως αγροτικό προϊον και για το λόγο αυτό ήταν περιζήτητο στις
ξένες αγορές και ειδικά στις αγγλοσαξωνικές χώρες. Ήταν το προϊόν το
οποίο, όχι µόνο κράτησε ζωντανούς τους πληθυσµούς σ’αυτές τις περιοχές, αλλά ήταν και η αιτία να αναπτυχθούν εµπορικά και βιοµηχα-
νικά το Αίγιο, η Πάτρα, ο Πύργος, η Καλαµάτα. Η αξία του προϊόντος
ήταν τέτοια που ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1893 είχε βάλει ενέχυρο όλη
την εθνική παραγωγή για να συνάψει δάνειο µε ξένους πιστωτές.

Πρέπει να ήταν στο τέλος της δεκαετίας του ‘80, όταν η Ε.Ε. άρχισε
να επιδοτεί την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών. Ήταν η εποχή που η
µαύρη σταφίδα δεν έβρισκε χώρο στις ξένες αγορές και το παραγόµενο προϊόν είχε πλέον γίνει ασύµφορο λόγω υψηλού κόστους παραγωγής.
Την εποχή εκείνη ήταν που και ο δικός µου πατέρας πήρε την
απόφαση να σταµατήσει την καλλιέργεια της σταφίδας.

Επισκέφθηκα τότε τη ∆ιεύθυνση Γεωργίας, στη Νοµαρχία Ηλείας, για
να µε ενηµερώσουν οι υπεύθυνοι, υποτίθεται, γεωπόνοι ποιό είναι το
κατάλληλο προϊόν για την συγκεκριµένη περιοχή όπου µέχρι χθες καλλιεργούσαµε την σταφίδα. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλαµε τα χωράφια
που καλλιεργούσαµε σταφίδα να µείνουν χέρσα. Για να καταλάβετε την
αντίδρασή τους θα έπρεπε να συνοδεύω τα λόγια µου και από φωτογραφία της στιγµής εκείνης, στο γραφείο των πέντε γεωπόνων.
Μετά
την αδιαφορία τους και την ενόχλησή τους από την επίσκεψή µου, άρχισα να απαριθµώ εγώ τα προϊόντα τα οποία θα ήταν κατάλληλα για τις
εδαφολογικές και κλιµατολογικές συνθήκες της περιοχής.
∆υστυχώς,
όµως, η επιστηµονική τους δήθεν απάντηση ήταν συνεχώς «όχι, αυτό
δεν κάνει»! Ώσπου καταλήξαµε στην γνωστή οδό της ελαιοκαλλιέργειας, για την οποία δεν χρειαζόταν να µου δώσουν καµία γεωπονική
απάντηση.

Ανάλογο σκηνικό φαντάζοµαι θα έγινε και στην περιοχή της Αιγιαλείας µε τους ντόπιους αγρότες καλλιεργητές. Ξεριζώθηκε η σταφίδα
αλλά δεν προχώρησαν σε καµία αναδιάρθρωση καλλιεργειών.
 Η ευθύνη
ανήκει κατ’αρχάς στη δηµόσια διοίκηση γιατί δεν προγραµµάτισε, δεν
ενηµέρωσε τους αγρότες και δεν ήλεγξε πού πήγαν τα χρήµατα από
τις επιδοτήσεις. Και κατά δεύτερο λόγο στους ίδιους τους αγρότες.

Μέχρι το 2009 θα µπορούσες να δικαιολογήσεις κάποιες συµπερι-
φορές και νοοτροπίες – σήµερα όµως όχι! Θα πρέπει η πολιτεία να
πάρει απόφαση τα ακαλλιέργητα χωράφια να δωθούν σε όποιον ενδιαφέρεται να τα καλλιεργήσει χωρίς ανταλλάγµατα για τους ιδιοκτήτες τους. Οι εποχές αλλάζουν, τα πράγµατα αλλάζουν κι αν θέλουµε
να ξεκολλήσουµε κάποια στιγµή από τη λάσπη, θα πρέπει να αλλά ξουµε και νοοτροπία.