Ο Αχινός

Alessandro, συμπαθέστατε, ευφάνταστε δημιουργέ και λαϊκέ ζωγράφε, εσύ που ανάλαβες με περισσή θέρμη και αγάπη να απαθανατίσεις με λαϊκά λαμπερά χρώματα την ιστορική Δημοτική διαδρομή αυτής της πόλης και την προσωπογραφία της παρούσας άρχουσας τάξης. Με το μπαρδόν, αλλά θα μου επιτρέψεις να υποβάλω μερικά ερωτήματα καλλιτεχνικής φύσης, καθώς «ό,τι δημόσια εκτίθεται, δημόσια κρίνεται».

Θα πρέπει να σου καταθέσω ότι τα ταπεινά ελατήρια που παρασύρουν την αναθεματισμένη μου γραφή, δεν κρύβουν ούτε κακία ούτε υστεροβουλία, αλλά έχουν να κάνουν με διάθεση εαρινή και την συνήθη αυτόκλητη θεραπευτική μου κριτική ανάγκη, θα μου πεις «τους κριτές ποιος θα τους κρίνει»;;; Άσε, αυτό το έκανε ήδη ο λαός.
Επίσης σου ζητώ να ‘σαι επιεικής μαζί μου διότι δυο πράγματα δηλώνω πως δεν κατέχω καθόλου: την ποίηση και τη ζωγραφική, για όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσα ανεπιφύλακτα να δίνω συμβουλές … Επίσης δεν θα ‘θελα με τούτα τα λόγια να ψυχοπονέσεις, δεν κρύβεται πουθενά κακή διάθεση, θα πρότεινα να δες την κριτική μου με διάθεση θετική και φιλική, με αίσθηση χιούμορ, με όπλα που, ως συνήθως, κρύβει στη χρωματική του παλέτα ένας ταλαντούχος ζωγράφος.
Γι’ αυτό θα προσπαθήσω τοίχο – τοίχο, μέσα απ’ τη μαύρη σκοτεινιά του θολωμένου μου μυαλού, να κυλίσω γλυκά στο επίμαχο καλλιτεχνικό θέμα, απευθύνοντας απορίες και ερωτήματα σε σένα και σε όσους γενικά αντιλαμβάνονται τη τέχνη της ζωγραφικής.
Πολλές φορές βλέπω έργα εικαστικά και πίνακες αφηρημένης τέχνης, έργα επωνύμων καλλιτεχνών, αριστουργήματα εκατομμυρίων δολαρίων που κάνουν τους ειδικούς να παραμιλάνε και τους συλλέκτες να παραξηλώνονται, και έρχεται εκεί σαν φράκτης αγκαθωτός το χαμηλό καλλιτεχνικό μου επίπεδο και η ταπεινή μου καταγωγή και με προδίνουν ανεπιστρεπτί, βάζοντας συνεχώς και αδιαλείπτως βασανιστικά το ερώτημα … «τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης».
Η αλήθεια είναι ότι μπορώ εύκολα να καταλάβω έναν πίνακα που απεικονίζει το όμορφο στήθος μιας αιθέριας λαμπερής ύπαρξης … αλλά δεν μπορώ να καταλάβω «δυο ισοϋψείς τελείες» στο μέσο ενός καμβά, όπου ο καλλιτέχνης τις τοποθετεί ως σημεία στίξης ενός αόρατου γυναικείου στήθους για να διεγείρει τη φαντασία του θεατή ώστε να αποτυπώσει τα υπόλοιπα κομμάτια του έργου μόνος του. Είναι σα να πάμε δηλαδή στα μπουζούκια να ακούσουμε Άντζελα και εκείνη να μας προτείνει το μικρόφωνο να τραγουδήσουμε εμείς, με το γνωστό συνοδευτικό εκνευριστικό επιφώνημα «δικό σας».
Επίσης μπορώ να αντιληφθώ ένα καλλίγραμμο κορμί με φόντο τη θάλασσα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης όταν βάζει στον καμβά κάτω από τη γραμμή του σαγονιού δεξιά και αριστερά ένα ζευγάρι θελκτικά βότσαλα και «χαμηλά πιο χαμηλά» έναν αχινό.
Μπορώ επίσης να ερμηνεύσω τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης που ζωγράφισε τον Κολοκοτρώνη με περικεφαλαία πάνω στο άλογο με προτεταμένο το δεξί του δάχτυλο … αλλά δεν μπορώ να καταλάβω σε ποιόν μιλάει διαρκώς ο Δήμαρχος στο κινητό, καβάλα στο μηχανάκι χωρίς κράνος.
Alessandro, βρισκόμενος μπροστά στο εικονιζόμενο έργο τέχνης, αντιλαμβάνομαι το ταλέντο σου και το θαυμασμό που ανεπιφύλακτα εκδηλώνουν οι φίλοι σου στην πόλη, εκείνο όμως το καταραμένο ερώτημα που δεν παύει να βασανίζει το μυαλό μου είναι ένα … «τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης».

Δεν μπόρεσα να εξηγήσω πώς σου ‘ρθε τούτη η έμπνευση, και από πού πηγάζει αυτή η αχαλίνωτη φαντασία.
Ποιο μαγικό χέρι πήρε το πινέλο και έφτιαξε το εικόνισμα του Δημάρχου πάνω από τη πόλη …
Είναι σωρός τα ερωτήματα που τριβελίζουν το αρρωστημένο μου μυαλό, Alessandro.
Απορώ π’ως δεν εμπνεύστηκες το επίμαχο έργο δύο χρόνια πριν, να ζωγραφίσεις το Δήμαρχο αιωρούμενο πάνω από τον ΟΠΑΠ;
Επίσης ρωτώ, η συγκεκριμένη «Λαϊκοδημοτική» τεχνοτροπία … «θα βγει και σε ολόσωμο»;
Το «φωτοστέφανο» θα μπει πριν ή μετά τις εκλογές;
Υπάρχει περίπτωση να δούμε το έργο και σε «γλυφτό»;
Επιτρέπεται να γίνονται φωτογραφίσεις θαυμαστών και λαϊκών ανθρώπων μπροστά από ένα τέτοιο έργο; «Είναι ή δεν είναι βεβήλωση του έργου»;
Θα τηρήσουμε τον κανόνα της εκκλησίας που λέει ότι «η αγιοποίηση γίνεται μετά από 100 χρόνια» ή θα το περάσουμε Δημοτικό Συμβούλιο με συνοπτικές διαδικασίες για να προχωρήσει άμεσα;
Τη δεύτερη Κυριακή, Alessandro, στήριξα Γεώργιο Μαρκόπουλο… Παρεμπιπτόντως λύσε μου, σε παρακαλώ, μια απορία: πες μου να χαρείς τι συμβολίζει «ο Αχινός» γιατί θα σκάσω!