Ιωάννης Βέλλης:Υπάρχουν στιγμές που θέλω να κάνω φωτογραφία δρόμου, κοινωνική φωτογραφία. Εκεί κυριαρχούν τα πρόσωπα. Ο συγγραφέας,φωτογράφος στον Παλμό

Ο Ιωάννης Β. Βέλλης γεννήθηκε στην Ήπειρο το
1967. Ηπειρώτης στην καταγωγή. Από το 1982 ζει στον Περισσό και εργάζεται στη
Νέα Ιωνία Αττικής. Δημοσιογράφος, φωτογράφος, συγγραφέας, ποιητής. Τακτικό
μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Δραστηριοποιείται στο χώρο της
πολιτικής, της τοπικής αυτοδιοίκησης, του πολιτισμού. Με κοινωνικούς αγώνες από
το 1988 μέχρι σήμερα. Μέλος αντιρατσιστικών οργανώσεων και εθελοντικών ομάδων
κοινωνικού χαρακτήρα. Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος, Γενικός Γραμματέας, Ειδικός
Γραμματέας, Σύνδεσμος & μέλος Διοικητικών Συμβουλίων πολλών πανελλαδικών
και τοπικών Συλλόγων

 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ -ΓΚΙΩΝΗ

Γεννηθήκατε στις Φιλιάτες Θεσπρωτίας οι ομορφιές του
τόπου σας είναι ο λόγος η αιτία της αγάπη σας για την φωτογραφία ;

Γεννήθηκα, αλλά δεν έζησα στην περιοχή. Ήμουν συνεχώς στις
μεταθέσεις του πατέρα μου…Οι αλλαγές εικόνων, τοπίων και καταστάσεων με οδήγησαν
μετά από κάποια χρόνια στην αγάπη μου για τη φωτογραφία. Μια αγάπη που με το
χρόνο έγινε πάθος.

Πότε ξεκινήσατε να γράφετε;

Την Τρίτη Δημοτικού. Ίσως τότε κατάλαβα την αξία της
ποίησης στη ζωή μου. Στην Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού αυτά φιλοξενούνταν στη
σχολική εφημερίδα, στο Καναλάκι Πρέβεζας. 
Κάτι η αγάπη για τον Κώστα Καρυωτάκη και την ποίησή του, κάτι ο
Λουντέμης με τη μελαγχολία του στα πεζά του κείμενα, με έστρεψαν στην αρχή προς
την ποίηση και αργότερα προς τη λογοτεχνία γενικότερα.

Πως θα περιγράφατε τον εαυτόν σας ;

Ευαίσθητο στα ερεθίσματα, αλλά και παράλληλα σκληρό στον
εαυτό μου όταν πιστεύω σε κάτι και θέλω να παλέψω για αυτό. Υπάρχουν φορές που
θέλω να είμαι πολύ κόσμο και άλλες την απόλυτη ησυχία μου. Δεν ξέρω αν έχω με
τη στάση μου αυτή κάποια προνομοιακή μεταχείριση από την κοινωνία.

Ο συγγραφέας- ποιητής πόσο αυαίσθητος κι ευάλωτος είναι
και πόσο επηρεάζεται απο τις δυσκολίες της καθημερινότητας

Νομίζω ότι επηρεάζεται το ίδιο με το καθένα, στις
δυσκολίες, ίσως λίγο περισσότερο λόγω της ευαισθησίας του σε αυτά που βλέπει
και την αδιαφορία -που είναι πολλές φορές κυρίαρχη απέναντι στις ανάγκες του
ανθρώπου, είτε αφορούν την επιβίωσή του, είτε την πολιτιστική του εξέλιξη,
ανάγκη, ελευθερία, κ.λπ.

Είστε πολυπράγμων με πλούσιο βιογραφικό πως καταφέρνετε
να έχετε χρόνο για την συγγραφή;

Έχω ασχοληθεί, ιδίως τα τελευταία 25 χρόνια, με αρκετά
πράγματα γιατί ήταν και παραμένουν ενδιαφέρονται. Δεν το θεωρώ δύσκολο. Μου
αρέσει το πρόγραμμα στη ζωή μου και έτσι εξασφαλίζω τον απαραίτητο χρόνο για να
γράψω ποιήματα ή μυθιστορήματα. Πολλές φορές αργά το βράδυ είναι ιδανικός ο
χρόνος για συγγραφή, θα το πρότεινα σε νέους συγγραφείς.

Η ποίηση ή η φωτογραφία είναι η έκφραση της ψυχής σας;

Και τα δύο, σε διαφορετικές περιστάσεις. Με την ποίηση
όμως είναι ευκολότερο να μεταφέρω τα συναισθήματα που θέλω, προς τα έξω. Να τα
εξωτερικεύσω. Δεν χρειάζεται να αναζητήσω φωτογραφικό θέμα για να μεταφέρω ένα
συναίσθημα που εκείνη την στιγμή, θέλει διέξοδο.

Είστε βραβευμένος φωτογράφος ποιό είναι το αγαπημένο σας
θέμα;

Μου αρέσει πολύ η φωτογραφία τοπίου φύσης. Λατρεύω την
ιδιαίτερη παρτίδα μου την Ήπειρο και με εμπνέει κάθε φορά που την
επισκέπτομαι.  Αλλά υπάρχουν στιγμές που
θέλω να κάνω φωτογραφία δρόμου, κοινωνική φωτογραφία. Εκεί κυριαρχούν τα
πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση η φωτογραφία μου, επιλέγει να είναι
“κινηματογραφική” στην απεικόνιση των θεμάτων της.

Ποιός ο ρόλος της δημοσιογραφίας στην ζωή σας ;

Η δημοσιογραφία είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό,
μπερδεύεται σε ό,τι κάνεις, είτε το θέλεις είτε όχι. Ο σχολιασμός, η αναζήτηση,
το σωστό και λάθος, η παρουσίαση ενός γεγονότος, η κριτική, όλα είναι μέσα σ’
αυτή. Έρωτας πραγματικός.  Τη θεωρώ
σημαντική για τη ζωή μου, δεν έχω μετανιώσει ποτέ γιατί την επέλεξα. Υπάρχει και
η κακή δημοσιογραφία, αλλά σ’ αυτή δεν θα ήθελαν να μετέχω, ούτε φυσικά να της
δώσω μεγαλύτερο βάρος από ότι έχει.

Μιλήστε μας για τα 3 μυθιστορήματα σας υπ΄εκδοσιν με
τίτλο “Κράτος των αδυνάτων στην χώρα των λιπόσαρκων” , “ Στο πέρασμα της
καρδερίνας”, “κι αν αλλάξω τον κοσμο” ;

“Κράτος των αδυνάτων στη χώρα των λιπόσαρκων”: έχει πολλά
κοινωνικά θέματα μέσα του, που απασχολούν την καθημερινότητα των ελλήνων, ίσως
και άλλων λαών. Κινείται σαν παραμύθι σε μια άλλη εποχή αρχαία, γεννάει
προβληματισμούς, κρίνει, διατηρεί το χιούμορ, έχει στοιχεία που αφορούν πληγές
που δεν κλείνουν στο χρόνο…

“Στο πέρασμα της καρδερίνας”: θα μπορούσε να χαρακτηριστεί
και ιστορικό μυθιστόρημα, αν και δεν επιδιώκει τέτοιο ρόλο. Μέσα από τον ήρωα,
έναν Κωνσταντινουπολίτη μεταφέρεται η Ελλάδα της Ανατολής, η Ελλάδα του
εμφυλίου και της απελευθέρωσης, η Ελλάδα του κόσμου και η Ελλάδα στα καλά και
τα κακά της. Αλλά και ο ρομαντισμός μιας εποχής που χάθηκε.

“Κι αν αλλάξω τον κόσμο;”: Οι ανησυχίες των νέων στην
Ελλάδα που τους εκμεταλλεύεται, περιθωριοποιεί, κοροϊδεύει. Παράλληλα οι
ανησυχίες και το πως βλέπουν τους νέους οι συγγενείς τους, οι γείτονες, τα
τρίτα πρόσωπα. Γλυκός και σκληρός ο λόγος ταυτόχρονα. Καταγγελτικός.

Ως δημοσιογράφος ποιό είδος ρεπορτάζ σας ενδιαφέρει
περισσότερο;

Με ενδιαφέρει το κοινωνικό ρεπορτάζ. Να βλέπω το θέμα, να
το καταλαβαίνω και να το μεταφέρω σωστά, ώστε με το κείμενό μου ο κόσμος να το
“βλέπει” και να δρα. Αλλά και τα πολιτιστικά όταν έχουν κάτι νέο, έξυπνο,
δημιουργικό και χρήσιμο να προσφέρουν.

Έχετε τιμηθεί για την πολύτιμη προσφορά σας για την
προστασία των ζώων. Πως βλέπετε την κατάσταση που επικρατεί στην ελλάδα;

Υπάρχουν βελτιώσεις στο νομοθετικό πλαίσιο, μετά από
πολύχρονες πιέσεις και καταγγελίες φιλοζωικών οργανώσεων και πολιτών. Το θέμα
είναι η παιδεία των ελλήνων, εκεί υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι ούτε η οικονομική
κρίση, ούτε η στενότητα των νοικοκυριών, που περνάνε δύσκολα πολλά ζώα, ιδίως
τα αδέσποτα. Είναι οι άνθρωποι που διασκεδάζουν ρίχνοντας μια φόλα στα αδέσποτα
της γειτονιάς και χαίρονται το πρωί που ο τόπος είναι γεμάτος με αυτά ή τα
κλωτσάνε, τους πετάνε πράγματα, τα κρεμάνε στα δέντρα και άλλα τόσα που
βλέπουμε στις ειδήσεις και το διαδίκτυο. Αν βοηθήσουμε, μέσα από τα σχολεία,
τους συλλόγους, τους δήμους, στην ευαισθητοποίηση των νέων ανθρώπων, θα έχουμε
πετύχει.

Έχετε πλούσια κοινωνική δραστηριότητα ποια προβλήματα
της καθημερινότητας αντιμετωπίζετε;

Όταν βλέπω ένα πρόβλημα, σε επίπεδο πόλης συνήθως,
στέκομαι σε αυτό, αναζητώ συμμάχους, πολίτες και οργανώσεις που θα ενδιαφερθούν
το ίδιο και θα μπορούν δώσουν λύση σε αυτό. Δεν περιορίζομαι σε μια κατηγορία
προβλημάτων, επειδή έχω ασχοληθεί στο παρελθόν με αυτά και όπως είναι φυσικό τα
γνωρίζω καλύτερα Οι δήμοι και η περιφέρεια, με την αρωγή και των συλλόγων,
κάνουν σημαντικό έργο τα τελευταία χρόνια, ιδίως την περίοδο της κρίσης.  Αλλά τα προβλήματα είναι πολλά και
γεννιούνται κάθε μέρα περισσότερα. Σημασία, κατά τη γνώμη μου, είναι να υπάρχει
το στοιχείο της αλληλεγγύης και όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε σε όλα τα
προβλήματα -με τις δυνάμεις μας- ώστε να υπάρχει κάποια ικανοποιητική λύση.

Πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις και η χρήση τους για
εσάς ;

Οι λέξεις έχουν την μαγεία τους. Με μια λέξη μπορείς να
δώσεις χαρά στον άλλο ή να τον πληγώσεις. Στη λογοτεχνική χρήση τους είναι όλη
η δύναμη ενός κειμένου, είτε είναι ποίημα, είτε άλλο λογοτεχνικό κείμενο. Θεωρώ
ότι δεν πρέπει να σπαταλούνται, για να δείξουμε ότι τις ξέρουμε, ότι έχουμε
πλούσιο φιλολογικό λεξιλόγιο, αλλά να βγαίνουν μόνες τους από μέσα μας, ως
έκφραση ενός δυνατού συναισθήματος.

Θεωρείτε τον εαυτόν σας μελαγχολικό;

Είμαι αισιόδοξο άτομο, αλλά στην ποίησή μου με όσα βλέπω
καθημερινά ενώ δίνω αυτό το στίγμα δεν μπορώ να αρνηθώ τη μελαγχολία που
κυριαρχεί στις προσωπικές στιγμές των ανθρώπων. Αν το έκανα θα ήμουν ένας
ψέυτης, δεν θα το ήθελα ποτέ. Πρέπει να δίνουμε αισιοδοξία εμείς οι ποιητές,
αλλά να βλέπουμε και την αλήθεια, τα όρια.

Η κρίση περισσότερο βαθαίνει παρά ανακάμπτουμε. Πως
βλέπετε τα πράγματα στο μέλλον;

Ζούμε μια ασφυκτικά δύσκολη κατάσταση, ως χώρα. Θεωρώ ότι
τα επόμενα χρόνια, τουλάχιστον η επόμενη δεκαετία, θα κινείται σε αυτά τα
επίπεδα. Αυτό είναι κακό γιατί η νεολαία θα φύγει στο εξωτερικό, η Ελλάδα θα
αδειάσει, οι υπηρεσίες θα υπολειτουργούν, το φορολογικό σύστημα δεν θα
εισπράτει γιατί δεν θα υπάρχουν έσοδα νέα και ο δανεισμός θα συνεχίζεται με
άλλους όρους και παραχωρήσεις…Ελπίζω η εθνική περιουσία, να μείνει απείραχτη
σε όλο αυτό το κατάντημα…

Οι νέοι ωθούνται πρός την συγγραφή;

Οι νέοι, όπως και όλες οι ηλικίες, είναι κοντύτερα στην
ποίηση παρά τη συγγραφή. Ένα συναίσθημα, με ένα ποίημα δίνεται καλύτερα. Το
θέμα είναι τι γνώσεις και εμπειρίες έχεις για το παραπέρα, το ποίημα σου να
αρέσει και να γίνει κάποια στιγμή μεγάλο ποίημα.

Τι θα συμβουλέυατε την νέα γενιά;

Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση να ψάξει να βρει το βηματισμό
της. Να κάνει μικρά βήματα και σταθερά, σε αυτό που θέλει. Οι προηγούμενες
γενιές κάνανε τα λάθη τους και τα πληρώνουν, το κακό είναι ότι άφησαν πολλά και
για αυτούς. Οι νέοι μας είναι μορφωμένοι, έξυπνοι, ευαίσθητοι, θα βρούνε τις
λύσεις.

Ποιός είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Να γίνουμε μια απρόσωπη σκληρή κοινωνία. Να χαθεί κάθε
εαισθησία για τον πλησίον μας, ό,τι κι αν είναι αυτός. Φοβάμαι μη φτάσουμε στο
άλλο άκρο λόγω της κρίσης, στον απόλυτο ατομισμό. Και αυτό θα είναι το
μεγαλύτερό μας έγκλημα. Πιστεύω ότι υπάρχουν θύλακες αντίστασης και δεν θα
οδηγηθούμε σε κάτι τέτοιο.

Τι σας ξεκουράζει;

Να είμαι με τον άνθρωπο που αγαπώ και να συζητάμε χαλαρά
για διάφορα πράγματα. Αυτός είναι ο ιδανικότερος “κόσμος” μου.

Τι δεν έχετε πραγματοποιήσει;

Πολλά, ακόμα θεωρώ ότι είμαι στην αρχή και πρέπει να βάλω
στόχους γιατί τα χρόνια περνάνε. Ελπίζω να κάνω κάποια από αυτά.

“Να το ξέρεις, θα φύγουν σύντομα τα σύννεφα, οι
καταιγίδες, άνοιξη έρχεται, χαρούμενη όπως την ήξερες τότε/ θα ανοίγεις πάλι τα
παράθυρα, να παίζει ο ήλιος με τα μάτια σου, όσο τα λουλούδια θα ανθίζουν και
θα βγαίνουν οι δροσιές στον κήπο σου/ ο δρόμος προς την ευτυχία; λίγα τσιγάρα
καλά, τι κι αν σκοτώνουν τις μέρες μας, ένας καφές ζεστός και το φιλί σου μη
ξεχνάς/ τόσους πολέμους παλέψαμε και ζήσαμε, τόσες καταιγίδες, ας κλέψουμε κι
εμείς λίγη σοδειά απ’ τον παράδεισο, έστω ελάχιστη.” Γιάννης Βέλλης

—————————————————–

“Περίπλοκη κατάσταση, οι ειδήσεις φθάνουν αναμασημένες,
οι έρωτες ξεθωριασμένοι, οι ιδέες αναποφάσιστες, μόνο κραυγές πνίγουν τη σιωπή
σου/ αδύνατον να εκφραστείς σωστά, τόση η πίεση, τα μάτια θαμπώνουν,
μελαγχολικά κοιτάζουν τα χρόνια τους/ κρατάς με αγωνία ένα πιστεύω, λες τίποτα
δεν άλλαξε σ’ αυτό, επιμένεις, αγωνίζεσαι να το σώσεις απ’ τα χτυπήματα/
καταχνιά απλώνεται πάλι στα γεγονότα, όλοι λένε ότι έχουν το σωστό μα τι να
πιστέψεις, οι μετόπες στολίστηκαν με ψέματα/ φαγώθηκαν οι σάρκες σου, ατιμώθηκε
η συνέχεια σου, απατήθηκε η ζωή σου, μόνο τα φεγγάρια μένουν απείραχτα και η
νύχτα, για να ξεχνιέσαι.” Γιάννης Βέλλης

“Εκείνο το σπιτάκι κοντά στη θάλασσα, σε περιμένει,
ανέτοιμο πάντα για περισσότερους επισκέπτες/ μικρό, σφηνωμένο στις πέτρες, να
ξεγελάς τον καφέ σου το πρωί, όταν αφήνεις τα μάτια σου βαθιά στον ορίζοντα/ με
κύματα καθημερινά να χτυπάνε, θυμίζοντας ότι μακριά είναι ο παράδεισος, μα κι
οι αγωνίες σου/ ξεχασμένος πια, περιμένεις βοήθεια, φτερά για να πετάξεις,
σφυρίζοντας μια παλιά μελωδία.” Γιάννης Βέλλης

“Δεν ξέρω γιατί λείπεις, γιατί χάνεσαι, γιατί
προσεκτικά σβήνεις και την τελευταία εικόνα σου απ’ τη μνήμη μου/ έξω, όλα
συνεχίζουν κανονικά να γελάνε, να μελαγχολούν, να ασπάζονται κάποια ιδεολογία,
ή μια δικαιολογία για να αποστατήσουν απ’ την καθημερινότητα/ ο χειμώνας
παραμένει,στην ίδια ένταση και απόσταση, τι κι αν υποσχέθηκαν άνοιξη, θέμα
χειρισμού είναι; τόσες εποχές αλλοιώθηκαν στα χρόνια/ μια παρένθεση, γράφω το
γράμμα, με τόσα λάθη κρυμμένα, αλλά περιμένω απάντηση, σ’ ένα τραγούδι ξένο, ή
με το ξέσπασμα κάποιας θάλασσας στη στεριά.” Γιάννης Βέλλης

“Δεν ξέρω γιατί λείπεις, γιατί χάνεσαι, γιατί
προσεκτικά σβήνεις και την τελευταία εικόνα σου απ’ τη μνήμη μου/ έξω, όλα
συνεχίζουν κανονικά να γελάνε, να μελαγχολούν, να ασπάζονται κάποια ιδεολογία,
ή μια δικαιολογία για να αποστατήσουν απ’ την καθημερινότητα/ ο χειμώνας
παραμένει,στην ίδια ένταση και απόσταση, τι κι αν υποσχέθηκαν άνοιξη, θέμα
χειρισμού είναι; τόσες εποχές αλλοιώθηκαν στα χρόνια/ μια παρένθεση, γράφω το
γράμμα, με τόσα λάθη κρυμμένα, αλλά περιμένω απάντηση, σ’ ένα τραγούδι ξένο, ή
με το ξέσπασμα κάποιας θάλασσας στη στεριά.” Γιάννης Βέλλης

“Δεν ξέρω γιατί λείπεις, γιατί χάνεσαι, γιατί
προσεκτικά σβήνεις και την τελευταία εικόνα σου απ’ τη μνήμη μου/ έξω, όλα
συνεχίζουν κανονικά να γελάνε, να μελαγχολούν, να ασπάζονται κάποια ιδεολογία,
ή μια δικαιολογία για να αποστατήσουν απ’ την καθημερινότητα/ ο χειμώνας
παραμένει,στην ίδια ένταση και απόσταση, τι κι αν υποσχέθηκαν άνοιξη, θέμα
χειρισμού είναι; τόσες εποχές αλλοιώθηκαν στα χρόνια/ μια παρένθεση, γράφω το
γράμμα, με τόσα λάθη κρυμμένα, αλλά περιμένω απάντηση, σ’ ένα τραγούδι ξένο, ή
με το ξέσπασμα κάποιας θάλασσας στη στεριά.” Γιάννης Βέλλης

“Στάθηκες για λίγο, γνώρισες όλα όσα άφηνες ζωντανά στη
μνήμη σου, αλλιώτικα πια, ξένα/ παραπάτησες, ήταν και τα χρόνια που περίμενες,
δεν άξιζε όμως/ σφράγισες τη μνήμη, για ασφάλεια, άφησες ένα λουλούδι, έτσι σαν
αντίδωρο στην προσπάθεια και αδυναμία.” Γιάννης Βέλλης

“Κλεισμένες αυλόπορτες, μαζί παράθυρα, τηλέφωνα,
ακροάσεις, μνήμες, ζωές/ όλα σε ένα βαθύτατο κλείσιμο, επιλεγμένο, σωστά
οργανωμένο, λες και παραμονεύει το θεριό απ’έξω/ αδυναμίες των ανθρώπων να
βλέπουν την αλήθεια, σκοτώνοντας καθημερινά στους δρόμους συναισθήματα/ αύριο ο
ήλιος θα είναι φωτεινός, η θάλασσα ήρεμη και γαλάζια, οι άνθρωποι ερωτευμένοι
περισσότερο από ποτέ/ τίποτα δεν θα αφήσει το σκοτάδι στις καρδιές μας, ακούς
τίποτα, είμαστε ζωντανοί!” Γιάννης Βέλλης 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ