Σύμφωνο Συμβίωσης ΠΡΟΣ «προοδευτηκάριους», κομμουνιστοφοβικούς, «αριστεροΐσκιωτους» (κατά το ελαφροΐσκιωτους)

Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, 1848:
«Παντού όπου η αστική τάξη ήρθε στην εξουσία, κατέστρεψε όλες τις φεουδαρχικές, πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις. Έσπασε χωρίς οίκτο τους πολυποίκιλους φεουδαρχικούς δεσμούς που συνδέανε τον άνθρωπο με τους φυσικούς ανώτερούς του και δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη “πληρωμή τοις μετρητοίς”. Έπνιξε στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού τα ιερά ρίγη του ευλαβικού ρεμβασμού, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής μελαγχολίας. Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποκτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου. Με μια λέξη, στη θέση της καλυμμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπη, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση. Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ’ όλα τα ως τότε αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Το γιατρό, τo νομικό, τov παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της. Η αστική τάξη ξέσχισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις.»
Από την Καταγωγή της Οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους (Ένγκελς):
«Με το πέρασμα των μέσων παραγωγής σε κοινή ιδιοκτησία, παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ισότιμα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου είτε νόθα. Έτσι παύει η έγνοια για τις «συνέπειες», που σήμερα αποτελεί το κυριότερο κοινωνικό ηθικό και οικονομικό στοιχείο, που εμποδίζει ένα κορίτσι να δοθεί ανεπιφύλακτα στον αγαπημένο της άντρα. Μήπως αυτό δεν θα αποτελεί αρκετή αιτία για να αναπτυχθούν σιγά-σιγά πιο ανυπόκριτες σεξουαλικές σχέσεις και μαζί μια πιο χαλαρή κοινή γνώμη για την παρθενική τιμή και τη γυναικεία ντροπή; Και τέλος, μήπως δεν είδαμε ότι στο σύγχρονο κόσμο η μονογαμία και η πορνεία είναι βέβαια αντιθέσεις, αλλά αχώριστες αντιθέσεις, πόλοι της ίδιας κοινωνικής κατάστασης;»
Σκοπός ενός κομμουνιστή δεν είναι να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ζώων και να φέρει τους συνανθρώπους του πίσω στη φύση, να αναδείξει την καλαισθησία και τις καινοτομίες ενός εκκεντρικού καλλιτέχνη ή μιας νέας καλλιτεχνικής τάσης, να πολεμήσει τους φασίστες, να υπερασπιστεί τους καταπιεζόμενους αλλόγλωσσους και αλλόθρησκους ή να συμφιλιωθεί με τους ομοφυλόφιλους και να ανάγει μεμονωμένα προβλήματα σε αγώνες ζωής κα αποκλειστικούς σκοπούς. Τονίζω το «αποκλειστικούς».
Σκοπός μας είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μπορείς να μου πεις πώς θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση αν απομονώναμε ανθρώπους επειδή δεν είναι όπως η πλειοψηφία; Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος πρόοδο και να καταστρέψει τη φύση ή τις πηγές παραγωγής ενέργειας; Είναι δυνατόν να θέλεις ελεύθερο χρόνο και ελεύθερη έκφραση και να μην επιτρέπεις την καλλιτεχνική έκφραση;
Από την άλλη, σκοπός ενός καπιταλιστή θα μπορούσε να είναι η εμπορευματοποίηση του έρωτα και των εκφράσεων της σεξουαλικότητας.
Κι έτσι συμβαίνει, είτε η σεξουαλικότητα είναι ετεροσεξουαλική είτε όχι. Έχουν όλα μετατραπεί σε εμπόρευμα. Όχι από έναν καπιταλιστή αλλά από πολλούς μαζί.
Πασαρέλες, ρούχα, μακιγιάζ, ινστιτούτα καλλωπισμού, αδυνατίσματος… για «δυναμικές γυναίκες». Ταινίες, περιοδικά, βοηθήματα, ρούχα, αξεσουάρ… για «ψαγμένα ζευγάρια». Παρελάσεις, μπαρ, βιβλία, μόδα και ολόκληρη συλλογή εμπορευμάτων… για «LGBT».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ
Σκοπό ή στόχο ή τέλος έχουν οι ενσυνείδητοι και νοήμονες οργανισμοί. Σκοπό έχει ένα άτομο, ένας σύλλογος, ή (με πιο πολυσύνθετο και αντιφατικό τρόπο) μια κοινωνική τάξη. Οι μη νοήμονες και μη ενσυνείδητες οντότητες δεν έχουν «σκοπό».
Σκοπό, συνεπώς, δεν έχει το πιάνο, το πέος, το αιδοίο, ο ηλεκτρισμός ή τα βατράχια. Τα προαναφερθέντα έχουν απλώς ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ. Οι λειτουργίες των προαναφερθέντων διαφέρουν και ποικίλουν ανάλογα με τη ΧΡΗΣΗ τους.
Ο «σκοπός» ενός πράγματος δεν μπορεί να εξαχθεί από το τελικό αποτέλεσμά του. Ορισμένες φορές, δεν αρκεί καν το αποτέλεσμα αυτό να είναι για όλους το ίδιο για να συναχθεί από αυτό ένας σκοπός.
Παραδείγματος χάριν, το τελικό αποτέλεσμα ΚΑΘΕ ατομικής ζωής είναι ο θάνατος. Από αυτό όμως δεν συνάγεται ότι Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΘΕ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΖΩΗΣ.
Το τελικό αποτέλεσμα ΚΑΠΟΙΩΝ σεξουαλικών συνευρέσεων, παρόμοια, είναι η σύλληψη. Από αυτό δεν συνάγεται ότι Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΝ ΣΥΝΕΥΡΕΣΕΩΝ, πλην των περιπτώσεων όπου ενσυνείδητα επιδιώκεται αυτή. Στη ζωή μας ήδη συμβαίνει τα παιδιά να μεγαλώνουν στα νηπιαγωγεία, τα σχολεία, τα φροντιστήρια (και μπροστά στην τηλεόραση) και σε αυτά τα ιδρύματα καλλιεργείται ο ανταγωνισμός.
Στο κομμουνιστικό μανιφέστο προτείνεται μια αλλαγή που ήδη σιγά σιγά συμβαίνει: το να αναθρέφει η κοινωνία – από την ηλικία που αυτό είναι εφικτό – τα παιδιά.
Και δεν μπορώ να φανταστώ σοσιαλιστική κοινωνία που το ένα παιδί θα έχει δικαίωμα σε αγαθά που άλλα παιδιά δε θα έχουνε ή που η μια οικογένεια θα ανταγωνίζεται άλλες οικογένειες για να έχουνε τα παιδιά τους «τα απαραίτητα» κι ακόμα παραπάνω.
Πολύ περισσότερο δεν μπορώ να φανταστώ μια σοσιαλιστική κοινωνία που κάθε γονιός θα «προβάλλει» (όρος ψυχολογίας) τις δικές του φοβίες-ανάγκες σε παιδιά ή σε άλλους ανθρώπους.
Έτσι λοιπόν δεν είναι θέμα «εσείς έχετε παιδιά, θέλουμε κι εμείς».
Δεν είναι θέμα ανταγωνισμού για έναν κομμουνιστή αλλά θέμα συνεργασίας μεταξύ των ανθρώπων για το πώς όλα τα παιδιά θα έχουνε ίσα δικαιώματα και αξιοπρεπή ζωή. Η οικογένεια πρέπει να απαλλαγεί από κάθε καταναγκασμό, συμφέρον και ιδιοτέλεια, θα πρέπει να βασίζεται μόνο στην αγάπη και την αλληλοεκτίμηση. Η ταξική πάλη δεν ξεχωρίζει ομάδες σεξουαλικού ή θρησκευτικού ή φυλετικού ή κάθε άλλου προσδιορισμού αλλά εμπεριέχονται στην πάλη μας όλες αυτές οι ομάδες σαν εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι, όπως όλοι οι άλλοι και είναι αισχρή υποκρισία αυτοί που ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ κάποιους ανθρώπους να καταφεύγουν σε σύμφωνα και γάμους από ανάγκη για οικονομική αποκατάσταση, να κορδώνονται ως προοδευτικοί και είναι λυπηρό που κάποιοι άνθρωποι τους πιστεύουν ακόμα και δεν ορθώνουν το ανάστημα τους ,αλλά αντί γι’ αυτό βλέπουν με μισό μάτι αυτούς που αγωνίζονται για να καταργήσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματά τους θα δικαιωθούν μέσα από ταξικούς αγώνες και όχι με συμβάσεις και μικροαστικό βόλεμα του εαυτούλη τους. Τελικά το πιο δύσκολο να ξερριζωθεί είναι η αντίληψη για την «ιερότητα» της ιδιοκτησίας είτε αυτή αναφέρεται σε μέσα παραγωγής, είτε σε μέσα αναπαραγωγής είτε  ακόμα και σε απογόνους: Ένα δικό «μου» παιδί.
Εντάξει, λοιπόν, με το σύμφωνο συμβίωσης; Mπορούμε τώρα να μιλήσουμε  και για το Σύμφωνο Επιβίωσης και Διαβίωσης; Όχι, ε;
Α ρε προλαιτάριε, ως πότε θα σε παίζει ο αστός με τους δικούς του όρους;                                                       Υ.Γ. Τα αρπαχτικά  οι μεγαλέμποροι της υγείας και των ασφαλιστικών εταιρειών ακονίζουν τα νύχια τους. Έχουν επενδύση στην αδράνειά σου. Είναι η μόνη επένδυση που ενδιαφέρονται και κάνουν, χρόνια τώρα.
Μια ευχή σε σένα, Λαέ. Να γίνεις ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΟ 2016, και να τσακίσεις τα αρπακτικά. ΠΑ.ΜΕ σε πόλεμο. Δεν θα παραδώσουμε την Ασφαλισή μας στα νύχια των αρπαχτικών. ΠΑ.ΜΕ στη δική μας αντεπίθεση – Η επίθεση στο ασφαλιστικό είναι αιτία πολέμου.
ΠΑ.ΜΕ. προετοιμάζουμε την Απεργία.