Ένας αλλά… Ναπολέων

Δήμαρχε, ακούς!!! Αναφωνεί αγανακτισμένος ένας δημοτικός σύμβουλος.
Πετάγεται περιχαρής ο Δήμαρχος: Ακούω, εγώ είμαι «Ναπολέων», μπορώ να κάνω ταυτόχρονα δέκα πράγματα, λέει απευθυνόμενος στο δημοτικό συμβούλιο.
Και τότε γιατί «κάνεις το Γιατρό και παριστάνεις το Δήμαρχο», πετάγεται ένας άλλος.

Στη στιγμή βλέπω δίπλα μου τον Ίκαρο να βγάζει γρήγορα γρήγορα απ’ το σακάκι το θυμιατό, ρίχνει μέσα δυο κάρβουνα και λιβανίζει τους δημοτικούς συμβούλους, ψελλίζοντας ακαταλαβίστικους χρησμούς. Πιο πέρα η κυρά Μαρκέλλα  είχε πεταχτεί όρθια και ξεμάτιαζε το Δήμαρχο, όχι με το γνωστό τρόπο, αλλά με το δικό της, περιστρέφοντας προς το μέρος του σαν άγκιστρο τον δείκτη του δεξιού της χεριού. Ο Βασίλης στα δεξιά μου, σε ήχο πλάγιο δεύτερο, έψαλλε το «σώσον κύριε τον λαό σου και ευλόγησον τον Νάπολεων σου». Ρε, πόσα πράγματα έχω να μάθω ακόμα μέσα σ’αυτή την αίθουσα.
Τά ‘βλεπε όλα αυτά ο Ναπολέων και το γέλιο του άφηνε εκτεθειμένα τα λαγόδοντα να χάσκουν ευτυχία. Η αλήθεια είναι πως μέσα στην αναταραχή, κάποιοι κομμουνιστές που είχαν μαζευτεί από νωρίς και του ζητούσαν τα ρέστα για τα δημοτικά τέλη των ανέργων και τα συσσίτια των υποσιτιζόμενων μαθητών, δεν άντεξαν το θυμίαμα του πατήρ Ίκαρου κι άρχισαν σιγά σιγά να αραιώνουν. Θα μου πεις πώς αντέχει το θυμίαμα ο ίδιος ο πατήρ Ίκαρος;; Αυτός παιδί μου δεν είναι κομμουνιστής, αυτός είναι αριστερός και μάλιστα συχνά – πυκνά επισκέπτεται το Άγιο Όρος διότι, όπως έχει δηλώσει, «Ευφραίμ-εται η καρδία του», κρυφόβατοπεδινός ο Καλαματιανός, άκου εμένα που σου λέω.
Κάποιοι δάσκαλοι που είχαν μαζευτεί για να διαμαρτυρηθούν για τις παρεμβάσεις του Δήμου και συγκεκριμένα της κυρίας Ντάγλα στο εκπαιδευτικό τους έργο, δεν πίστευαν στα μάτια τους μ’ αυτό που συνέβαινε στην αίθουσα. «Χάβρα Ιουδαίων» μου λέει ένας δάσκαλος, παιδική χαρά συμπληρώνει ένας άλλος. Κλείστε της τα μικρόφωνα, φώναζε η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, τι είναι αυτά που κάνεις, μάλωνε την κυρία Ντάγλα η κυρία Κιτσίνη, άλλα είπαμε στο προσυμβούλιο, άλλα κάνεις τώρα;;;
Η κυρία Λεπίδα – Ντάγλα στην κοσμάρα της, είχε πάρει ύφος υπουργού παιδείας και με μαλλί καρέ σε στυλ Άννας Διαμαντοπούλου, συνέχιζε να διαβάζει μια επιστολή γονέα, λες και το Δημοτικό Συμβούλιο τελούσε χρέη υπουργείου παιδείας… Άλλα ντ’ άλλα σας λέω, ορισμένοι σύμβουλοι δεν ξέρουν πού πατάν και πού βρίσκονται. Την καλούσε σε τάξη η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Ναπολέων αλλόφρων  και οι παρευρισκόμενοι δάσκαλοι προσπαθούσαν να την σταματήσουν μέχρι που στο τέλος η πρόεδρος διέκοψε την συνεδρίαση!  
Στο δεύτερο μέρος της περιπετειώδους συνεδρίασης, η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κυρία Γεωργία Κιτσίνη, έλαβε το λόγο λέγοντας πως το 2010, είχε καθ’ όλα νόμιμα επιλεγεί σε πρόγραμμα 5μηνης απασχόλησης ο γιος της σε Δημοτικό Οργανισμό στον οποίο εκείνη τελούσε πρόεδρος. Και αν κατάλαβα καλά απ’ τα λεγόμενά της, ήταν η μοναδική αίτηση που είχε κατατεθεί για τη συγκεκριμένη θέση λόγω του ότι το έργο, κατά την δική της πάντα ομολογία, ήταν εξαιρετικά επίπονο και ως εκ τούτου δεν το αιτήθηκε κανείς άλλος δημότης. Δεν θα αναφερόμουν καθόλου στο θέμα γιατί πραγματικά εμπλέκει έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος, όπως όλοι οι νέοι, έχει δικαίωμα πρόσβασης στην εργασία. Στέκομαι, όμως, στις ενέργειες της προέδρου, η οποία πρώτα θα έπρεπε να προστατέψει το παλικάρι της και δεύτερον τον εαυτό της από τις εύστοχες παρατηρήσεις του πολίτη που θέτει διλλήματα τούτες τις μέρες στον πολιτικό κόσμο, περί του «τι είναι νόμιμο και τι ηθικό».
Στο τέλος της απολογίας της η πρόεδρος μάλιστα αντέστρεψε τις κατηγορίες και απείλησε ακόμη και με μηνύσεις για το πώς βρέθηκαν δημόσια έγγραφα εκτός υπηρεσιών του Δήμου, σαν να ήταν αυτό το αντικείμενο της απολογίας της, αγνοώντας πως η φύλαξη και η προστασία των συγκεκριμένων εγγράφων είναι αρμοδιότητα του Δήμου και όχι των δημοτικών συμβούλων ή των πολιτών.
Επίσης, όταν μια απολογία καταλήγει στην λογική των μηνύσεων, σημαίνει ότι κάθε επιχείρημα έχει καταπέσει, η ψυχραιμία έχει εξαντληθεί και αντί να χαμηλώσουμε το μπόι, συνεχίζουμε να ψάχνουμε το χαμένο μας δίκιο εκτοξεύοντας απειλές.
Επίσης, κυρία πρόεδρε, μην θυμώνετε όταν, καλώς ή κακώς, σας ασκείτε κριτική, διότι ως δημόσιο πρόσωπο οφείλετε να δίνετε λόγο στους πολίτες αυτής της πόλης. Οι πολίτες σας εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους και έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν τις πράξεις σας από την θέση με την οποία σας τίμησαν.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσω πως πέρα απ’ την κριτική που ασκώ στην κυρία Κιτσίνη μέσα από αυτές τις γραμμές, οφείλω να της αναγνωρίσω, πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα θέματα ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, κατά την δική μου πάντα άποψη, είναι υποδειγματικός.
Εκείνη την στιγμή πετάγεται πίσω μου ένας ξεχασμένος κομμουνιστής, μαστουρωμένος απ’ το λιβανιστήρι του πατήρ Ίκαρου και μου λέει: ξέρεις πόσοι, όχι εργαζόμενοι αλλά άνεργοι γονείς με άνεργα παιδιά, ψάχνουν για μια θέση εργασίας στο Γαλάτσι;; Αμάν, του λέω, ρε φίλε, δείξε και ‘συ λίγη κατανόηση, μην τραβάς το θέμα απ’ τα μαλλιά. Γυρίζω πίσω τον κοιτάζω και για κακή του τύχη δεν υπήρχε ίχνος τρίχας στην κεφαλή του. Τι να τραβήξω, μου λέει, δεν επέμεινε τίποτα μ’ αυτά που ακούω.
Και εκεί που όλοι νόμιζαν συμπολίτευση και αντιπολίτευση πως το Δημοτικό Συμβούλιο θα ήταν ως συνήθως, ένας υγιεινός βραδινός περίπατος και πριν αλέκτωρ λαλήσει 12, το λόγο παίρνει πάλι ο Ναπολέων, και με παιχνιδιάρικο και περιπαιχτικό τόνο στη φωνή, υπογραμμίζει πως στα χέρια του έχει περίπου 24 περιπτώσεις δημοτικών συμβούλων που έχουν διορίσει τους δικούς τους ανθρώπους τα τελευταία χρόνια στο δήμο. Αυτό βέβαια δεν το κατέθεσε εν είδει απειλής, αλλά ως απλή διαπίστωση. Η ατομική βόμβα ήρθε κι έσκασε στη συνέχεια.
Δεν σας κρύβω, συνεχίζει ο Ναπολέων, πως στις τελευταίες προσλήψεις του Οκτώβρη, όπου επιλέγησαν 144 άνεργοι συμπολίτες μας για 5μηνη εργασία απο την ΜΚΟ «Αλέξανδρος», στο γραφείο μου έφτασαν ιδιόχειρα χαρτάκια από όλους σχεδόν τους συμβούλους της Συμπολίτευσης και της Αντιπολίτευσης, οι οποίοι «μου ζητούσαν να προσλάβω 3 με 5 άτομα ο καθένας».
Εκείνη τη στιγμή ο πατήρ Ίκαρος από δίπλα βάζει όλο το μασούρι με τα καρβουνάκια στο θυμιατό, ο Βασίλης μπήκε κατευθείαν στο «δεύτε τελευταίον ασπασμόν», και εκεί που νόμιζα πώς θα γίνει της… Κορέας, από την προσβλητική καταγγελία του Ναπολέοντα προς το Σώμα, παρατηρώ αποσβολωμένος τους δημοτικούς συμβούλους, άλλος να παίζει με το στυλό του, άλλος να φοράει τη ζακέτα του να μην κρυώσει απ’ το αεράκι που φύσηξε, και άλλοι σεμνοί και ταπεινοί κατέλυσαν το πικρόν ποτήριον τούτο, λες και ήτο λεμονάς.
Πετάγομαι απ’ τη θέση μου έξω φρενών, τι συμβαίνει, ωρέ παλικάρια ξεφωνίζω, πώς επιτρέπετε στον Ναπολέοντα να σας προσβάλει έτσι;; Άκρα του τάφου σιωπή στους κάμπους βασιλεύει. Τι θα πείτε, ωρέ κλεφτόπουλα, στο λαό σας όταν βγείτε έξω να ζητήσετε την ψήφο τους σε δύο χρόνια;;
Και όπως ήταν φυσικό, ο Ναπολέων, ο οποίος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα όπως ομολόγησε και ο ίδιος στην αρχή, αμόλησε μελάνι ως πονηρή σηπία σε ολόκληρο το Σώμα του δημοτικού συμβουλίου για να μολύνει τους πάντες με τις αμαρτίες του, αλλά οι αποχωρήσεις αρκετών συμβούλων της αντιπολίτευσης τον έθεσαν σε καραντίνα επ’ αόριστον, παρέα με την κυρία Αυλωνίτου, τον κύριο Καπέλη και όλα τα σεμνά και ταπεινά παλικάρια της συμπολίτευσης.

Ξέρεις πώς λέγεται στην Καρδίτσα ο Ναπολέων Βονα-πάρτης;;; «Πονηρός ο Βλάχος». Καλά να πάθω ο αφελής που είχα φάει το πρόσχημα του ΑΣΕΠ. Και ενώ, λέω, ήταν αδιάβλητες οι διαδικασίες γιατί οι σύμβουλοι της συμπολίτευσης και κάποιοι της αντιπολίτευσης έστειλαν χαρτάκια με ονόματα;; Την στιγμή που ήξεραν εκ’ των έσω ότι δεν γίνονται παρεμβάσεις;; Έψαξα όμως και βρήκα πως ο ΑΣΕΠ μόνο στις ενστάσεις κάνει αναψηλάφηση και η όλη διαδικασία μοριοδότησης και επιλογής έγινε τελικά από την ΜΚΟ «Αλέξανδρος».
Νά ’σαι καλά, Ναπολέων Βονα-πάρτη μου, «οι μέρες και τα έργα της ηγεμονίας σου θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στις σελίδες αυτής της πόλης».