Η ιστορία ενός ……… Μη βιαστείτε να συμπληρώσετε τον τίτλο

Ήταν ένα φύλλο, ένα πλατανόφυλλο, σε κάποιο ελληνικό ποτάμι. Τα νερά που το αγκάλιαζαν ήταν πράσινα, ή μάλλον μπλε, και βαθιά, όχι μετρώντας το ύψος, αλλά την υφή τους.

Το πλατανόφυλλο κολυμπούσε, απαλά, σταθερά. Απρόβλεπτα. Απέφευγε τους στροβίλους, άλλοτε ζαλιζόταν, άλλοτε ανάσαινε. Κιτρινισμένο, έμοιαζε νεκρό, όμως ήταν στην πραγματικότητα η ίδια η ζωή του φθινοπώρου. Ζαρωμένο, μα ολοκληρωμένο, αφυδατωμένο, μα δροσερό. Βρισκόταν κοντά σε καταρράκτες, τους μοναδικούς που είχε ποτέ αντικρύσει. Του φάνταζαν εχθρικοί, αλλά ακόμα και αν δεν ήταν, δε θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπο μαζί τους. Το πλατανόφυλλο επέπλεε, και γύρω του αποκτούσαν ουσία έντομα, ζώα, άνθρωποι. Τα φυτά το παρατηρούσαν. Το ζήλευαν, το αγαπούσαν, αδιαφορούσαν ή το μισούσαν. Κάτι από όλα, ή και όλα μαζί. Τα πλατάνια περισσότερο, εντονότερα, φανερότερα.
Το νερό, ο ουρανός, το χώμα, το συμπλήρωναν, προσφέροντάς του πολύτιμη υπόσταση, συγκεκριμενοποιώντας το ρόλο του. Ήταν φθινόπωρο. Ένα συννεφιασμένο φθινόπωρο, παρά τον όποιο ήλιο. Το πλατανόφυλλο κρύωνε, όμως έπρεπε να αντικρύσει την πραγματικότητα. Η θέση του ήταν μέσα στο ποτάμι, σε αυτό το ορισμένο ποτάμι, που πότε του επέτρεπε να αφεθεί, πότε το ανάγκαζε να αντισταθεί. Μαζί όμως προχωρούσαν. Η διαφορά ήταν απλή και μία. Το ποτάμι θα υπήρχε πάντα. Το αποκομμένο μέρος του δυνατού δέντρου, θα γινόταν σκόνη. Αργά ή γρήγορα. Κοντά ή μακριά. Το γνώριζε. Είχε αφήσει πίσω του ομοίους του. Και αυτό το καθησύχαζε, τρομάζοντάς το την ίδια στιγμή. Θα ακολουθούσαν την πορεία του; Έτσι δεδομένα; Θα σήμαιναν το μέλλον του, ή θα το αντικαθιστούσαν; Θα επεδίωκαν όλα τα επόμενα πλατανόφυλλα να απομακρυνθούν από τους καταρράκτες, ή θα αποφάσιζαν να χαράξουν το δικό τους δρόμο, εναντίον τους; Σίγουρα θα χρειάζονταν πολλά μαζί για κάτι τέτοιο. Ένα μόνο του θα γινόταν σκόνη μια ώρα συντομότερα. Θα κατάφερναν όμως να συνεργαστούν, να οργανωθούν; Το πλατανόφυλλο ήξερε πως στο δέντρο του είχαν όλοι το δικό τους μέρος, στο δικό τους κλαδί. Αν τύχαινε και βρίσκονταν δύο πιο κοντά, ατροφούσαν. Το ένα, το άλλο, ή και τα δύο.
Οι φιλίες μεταξύ των φύλλων ήταν τυχαίες. Όχι στην ολότητά τους, αλλά και πάλι, τυχαίες. Πώς άλλωστε μπορούσε το πλατανόφυλλο να γνωρίσει ένα διαφορετικό πλατανόφυλλο, σε ένα αλλιώτικο πλατάνι, χιλιόμετρα μακριά; Ακόμα δυσκολότερα, πώς θα μπορούσε ποτέ να συναντήσει ένα φύλλο λεμονιάς; Ίσως θα μπορούσαν να ταιριάξουν, όμως δε θα το μάθαινε ποτέ. Οι φίλοι του αποτελούσαν τις καλύτερες δυνατές επιλογές του, ανάμεσα στους γειτονιά. Οι περισσότεροι ζούσαν σε πλατάνια. Λιγότεροι σε άλλα δέντρα. Κάποτε, είχε θεωρήσει πως ήταν φίλος του ένα γεράκι, μα ένα άλλο φύλλο, πριν ξεκολλήσει από το κλαδί του, το συμβούλευσε να προσέχει, γιατί τα πουλιά δε μοιάζουν στα φύλλα. Δεν πρόσεχε, απλά περιορίστηκε στα δέντρα.
Τώρα το πλατανόφυλλο έχει τη μοναδική του ευκαιρία να ανταμώσει μακρινότερα μέρη, μακρινότερους φίλους. Η θυσία του ήταν βέβαια αναγκαία, να αποχωριστεί τους παλιούς. Δε μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν αν έμενε για πάντα στο κλαδί του. Δεν θα κινδύνευε – έστω και μέσα στο μυαλό του – από τους καταρράκτες, σίγουρα. Θα ζούσε όμως μια γνωστή ευτυχία. Και δεν του άρεσε το γνωστή. Ούτε το τυχαία. Αφού όμως δε θα μπορούσε, και να ήθελε, να μείνει για πάντα δεμένο στο πλατάνι του, προτίμησε να θέλει αυτό που μπορούσε. Τα νερά ήταν κρύα, αφού ήταν φθινόπωρο, μα έφτασε η σειρά του να βουτήξει στο ποτάμι. Οι πιο τυχεροί θα έπεφταν την άνοιξη, θα κολυμπούσαν μέχρι το καλοκαίρι. Το πλατανόφυλλο ωστόσο, συλλογιζόταν πως υπήρχαν και πιο άτυχοι, που θα έπεφταν το χειμώνα. Ήταν η σειρά του. Και η άνοιξη θα ερχόταν, με ή χωρίς αυτούς, όπως και ο χειμώνας. Έτσι προσπάθησε να χειριστεί όσο ήταν ικανό τη ζωή του, ανεξάρτητα από εποχές και τύχες.
Εγώ έμεινα να το κοιτάζω, ζεστή και στεγνή, σε μια πέτρα δίπλα στο ποτάμι. Μου μιλούσε και το άκουγα, μα δεν καταλάβαινα τα λεγόμενά του. Δεν ήταν ακριβώς λόγια, ήταν κινήσεις, όμως δεν ήξερα αν προέρχονταν από το πλατανόφυλλο ή από το ποτάμι, ακόμα και αν τα ένιωθα να εκφράζονται στις ρυτιδιασμένες όψεις του φύλλου. Το κοίταζα, αλλά δε με άφησε να πω την ιστορία μου. Καταστρέφονται τα όνειρά του όταν να ακούει πως η ζωή των ανθρώπων μοιάζει τόσο πολύ με αυτή των πλατανόφυλλων.
Είμαι ξανά στην Αθήνα αλλά σας λέω πως πράγματι υπήρξε το πλατανόφυλλο της Νέδας και η ανάμνηση της συντροφιάς του είναι πολύτιμη, ειδικά τώρα που παρακολούθησα ειδήσεις στην τηλεόραση μετά από πολύ καιρό.