«Σε μερικά χρόνια θα μας ευγνωμονείτε» …που σας διαλύσαμε

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο ωμός εκβιασμός της τρόικας και των παρατρεχάμενών της από το… εσωτερικό, πέρασε. Πέρα από το γεγονός ότι το πακέτο των 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ έγινε τελικά 14 δισ., στη λαιμητόμο μπήκαν και τα εργασιακά κεκτημένα, τα οποία πέρασαν σε συντριπτικό βαθμό.

O μόνος τρόπος για να μπλοκάρει αυτό το πανηγύρι ήταν η ψηφοφορία στη Βουλή αφού με μεγάλο ενδιαφέρον περιμέναμε να δούμε πόσοι βουλευτές θα καταψηφίσουν και αν θα επαρκούν κιόλας. Έστω και την ύστατη ώρα μπορεί να υπάρξει μία ελπιδοφόρα αλλαγή στη ροή των πραγμάτων. Να γίνει μία ανατροπή, που μπορεί να δώσει άλλη προοπτική στη χώρα, στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στην Ευρώπη.
Λένε ότι είναι τρέλα να μην ψηφίσει η ελληνική βουλή τα μέτρα, που απαιτεί η τρόικα. Την ιστορία όμως την γράφουν πολλές φορές οι «τρέλες» – είχαμε αυτές τις μέρες την ευκαιρία να θυμηθούμε τι έγινε στην ιστορική διαδρομή αυτής της χώρας, με τις μεγάλες «τρέλες» της.
Δεν γίνεται να ψηφίσει η ελληνική βουλή ένα πακέτο μέτρων, που όλοι λένε ότι οδηγεί σε νέα αδιέξοδο και δεν δίνει καμία πραγματική λύση στο πρόβλημα – πέρα από το γεγονός ότι είναι άδικο και βάρβαρο.
Όμως, το πιο σοβαρό στοιχείο για μία χώρα, που γέννησε τη Δημοκρατία είναι τούτο: Το πακέτο των μέτρων, τουλάχιστον όπως το ξέρουμε τώρα από τις διαρροές και τις πληροφορίες, δεν έχει καμία σχέση με την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων, ούτε φυσικά με τις προεκλογικές εξαγγελίες τους. Άρα δεν έχει καμία νομιμοποίηση.
Άλλα υποσχέθηκαν τα τρία κόμματα προεκλογικά, άλλα συμφώνησαν μετεκλογικά και εντελώς άλλα αντιπροσωπεύει το πακέτο των μέτρων, στο οποίο κατέληξε η συζήτηση με την τρόικα.
Η εντολή που πήραν στις 17 Ιουνίου έλεγε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, επιμήκυνση του προγράμματος, όσο το δυνατόν λιγότερα βάρη σε εργαζόμενους και συνταξιούχους και φυσικά καμία άλλη αλλαγή στα εργασιακά. Πέντε μήνες μετά, όλα εξελίχθηκαν προς την αντίθετη κατεύθυνση – μα όλα!!!
Άλλα προβλέπονται στο δεύτερο μνημόνιο, που ενέκρινε η ελληνική βουλή την περασμένη άνοιξη και άλλα απαιτεί η τρόικα τώρα. Να με συγχωρούν όσοι κόπτονται για τη «σωτηρία της πατρίδας» και άλλα τέτοια, αλλά αυτό δεν είναι ούτε έντιμη στάση, ούτε ειλικρινής σχέση, ούτε πολύ περισσότερο ένδειξη ότι ζούμε σε Δημοκρατία.
Μπορεί όντως η κυβέρνηση με την τακτική που ακολούθησε να μην κατάφερε να πετύχει περισσότερα πράγματα. Τόσα μπορούσε, τόσα έκανε – τα χειροτέρεψε δηλαδή. Ας την πιστέψουμε για τις προθέσεις της. Όμως η ελληνική Βουλή δεν έχει τη νομιμοποίηση να εγκρίνει αυτή τη συμφωνία. Μα καμία.
Το ερώτημα φυσικά είναι τι θα απογίνουμε. Θα πεινάσουμε; Μα οι μισοί πεινάνε ήδη και πολλών άλλων έρχεται η σειρά! Θα φύγουμε από το ευρώ; Μα ο υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί, ο Φρανσουά Μπαρουέν παραδέχεται τώρα δημοσίως ότι εξετάστηκε το σενάριο της Grexit από το 2011 και το συμπέρασμα ήταν – προσοχή το λέει αυτό ένας νεοφιλελεύθερος, όχι ο Τσίπρας – ότι θα διαλυόταν το ευρώ!!!
Το δικό μου συμπέρασμα από αυτή την ομολογία είναι ότι η απειλή για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ είναι μία μπαρούφα και μισή! Ένα σκιάχτρο και τίποτα περισσότερο. Εκτός κι αν όντως θέλουν κάποιοι ισχυροί να διαλύσουν τη νομισματική ένωση, άρα την ευκαιρία θα τη βρουν, είτε αυτή είναι η Ελλάδα είτε όχι. Πάντως έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δραματικές επιπτώσεις για πολλούς στην παγκόσμια οικονομία, αν όχι για τους πάντες.
Άλλο εύλογο ερώτημα: Θέλει το ΔΝΤ να διαλύσει το ευρώ και γι’ αυτό πιέζει τόσο την Ελλάδα για τα εργασιακά και πάει λέγοντας; Ε, τότε δεν είναι ελληνικό το πρόβλημα, είναι ευρωπαϊκό και σίγουρα γερμανικό, καθώς το Βερολίνο έχει κερδίσει πάρα πολλά από την κρίση χρέους – και μόνο ότι δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο φτάνει.
Τι θα γίνει εάν η ελληνική βουλή καταψηφίσει το πακέτο; Κατ’ αρχήν είναι γεγονός ότι ψηφίζοντας στο παρελθόν παρόμοια μέτρα, δεν έλυσε, παρά χειροτέρεψε το πρόβλημα. Σίγουρα όμως οι ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να απαντήσουν ευθέως εάν θέλουν τη διάλυση του ευρώ ή όχι. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα, που πρέπει το φορτωθούν πια εκείνοι, όχι εμείς. Εάν θέλουν το ευρώ θα την βρουν τη λύση, είμαι βέβαιος. Φτάνει, για παράδειγμα, να μην κερδοσκοπεί η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα σε βάρος της Ελλάδας.
Εκείνο όμως που μένει σαν πικρή γεύση, μετά από κάθε επίσκεψη με την τρόικα, είναι η απορία αν τελικά αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταλάβει τι κάνουν κι αν, εκτός από περικοπές μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων και επιβολή φόρων, υπάρχει και τίποτε άλλο στο manual που εφαρμόζουν απαρέγκλιτα σε κάθε χώρα που πέφτει στην ανάγκη τους.
Απορία υπάρχει και για τους πολιτικούς μας, που ενώ βλέπουν ότι εδώ και δύο χρόνια που είναι εγκατεστημένη αυτή η παρέα στη χώρα δεν έχουν κάνει καμία πρόταση για ανάπτυξη, συνεχίζουν και βαράνε προσοχή μπροστά τους. Έστω μια πρόταση, μια ιδέα, ρε αδελφέ. Τα πάντα κινούνται γύρω από τα δημοσιονομικά, φοροεισπρακτικά και εργασιακά. Δύο χρόνια χωρίς ούτε μια διέξοδος για επενδυτές.
Άραγε η διάλυση συθέμελα της ελληνικής κοινωνίας που είναι έργο των όρων και των απαιτήσεών τους, με αντίβαρο τη μη χρεοκοπία, τους αφήνει αδιάφορους; Εκτός και αν γίνει κάποιο θαύμα και οι πεινασμένοι και ρακένδυτοι Έλληνες θα αρχίσουν να καταναλώνουν και να επενδύουν ώστε να προκύψει η ανάπτυξη.
Συνένοχοι και οι Ευρωπαίοι εταίροι που αβαντάρουν την Τρόικα, σφυρίζουν αδιάφορα στην καταστροφή μιας χώρας με το άλλοθι ότι οι Έλληνες… τεμπέληδες φταίνε και ότι οι ίδιοι είναι άμοιροι ευθυνών. Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι ότι στο τέλος πρέπει να νιώθουμε υποχρεωμένοι στους Γερμανούς, στο ΔΝΤ και δεν ξέρω σε ποιους άλλους γιατί μας έσωσαν! «Σε μερικά χρόνια θα μας ευγνωμονείτε», είπε ο αξιότιμος Τόμσεν. Δηλαδή, να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή