Αυτές τις μέρες αισθάνομαι μια περίεργη αγωνία μέσα μου, έναν κόμπο στο λαιμό και ένα σφίξιμο στο στομάχι που μου φέρνουν μνήμες απ’ τα μαθητικά μου χρόνια, την αγωνία πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Κάτι όμως μέσα μου λέει πως υπάρχει ελπίδα για μια νέα πορεία ένα νέο ξεκίνημα και δεν μένει παρά το πρόσταγμα του αφέτη για μια κούρσα ταχύτητας διαφορετική από όλες τις άλλες, μέσα σε αυτή την κοινωνική και ηθική κατάπτωση μάλλον «κάτι νέο Γεννιέται».
Tον επόμενο μήνα συμπληρώνω 18.250 μέρες ζωής, δεν ξέρω αν είναι λίγες ή πολλές, αλλά προτιμώ να είμαι ημερών παρά ετών. Σήμερα περνούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τα πάντα απ’ τη μνήμη μου σαν νά ‘ταν χτες. Την ρούφηξα τη ζωή στάλα στάλα, όπως το γάλα της μάνας μου που την έχασα στα δεκατέσσερά μου χρόνια. Τότε κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνεις ούτε μια μέρα να περάσει χωρίς να πάρεις και να δώσεις όσα περισσότερα μπορείς στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω σου, κι όσα λιγότερα κρατάς για τον εαυτό σου, τόσο πιο πλούσιος γίνεσαι.
Αυτό έκανε κι η μάνα μου. Σκέψου λέω, μια αγράμματη χωριατοπούλα, που μόνο δεκατέσσερα χρόνια έζησα μαζί της, μού ‘δωσε τόση αγάπη και τόση γνώση που ακόμα δεν μπορώ να την εξαντλήσω. Έκτοτε δεν άφησα τίποτα να πάει χαμένο, μου είχε δώσει να καταλάβω «χωρίς να μου πει τίποτα» ποιο ήταν το μυστικό της ζωής, κι έτσι απλά πριν φύγει έκρυψε στο χέρι μου το κλειδί της γνώσης. Αυτή η αγράμματη χωριατοπούλα δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό της. Έφυγε όμως τόσο πλούσια γιατί κατάφερε να μου δώσει τα πάντα, μου έμαθε τι έπρεπε να κάνω για να αποκτήσω μια καλή οικογένεια, μια ισορροπημένη ζωή, και συνάμα με δίδαξε, πως «πλούσιος είναι αυτός που δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του».
Πολύ νωρίς επίσης έμαθα να χειρίζομαι τέλεια τα όπλα και τις παραστάσεις που με εφοδίασε η ταπεινή μου καταγωγή. Τι κι αν δεν μπόρεσαν οι γονείς μου να με ταξιδέψουν σε χώρες μακρινές, τι κι αν δεν μπόρεσαν να με στείλουν σε φροντιστήριο αγγλικών, τι κι αν δεν μπόρεσαν να μου αγοράσουν το πολυπόθητο ποδήλατο, τι κι αν ερχόμενος στην Αθήνα τράκαρα με το σύνθημα των αναρχικών «Έξω οι Βλάχοι απ’ την Αθήνα», τι κι αν δεν πήγαμε ποτέ μας διακοπές… Μου έμαθαν όμως τον τρόπο να τα αποκτήσω. Κάθε καλοκαίρι έκανα διακοπές στα περιβόλια του πατέρα μου, κι είχα μετρήσει όλα τα αστέρια του ουρανού, είχα μυρίσει όλα τα αρώματα της φύσης, είχα κυλιστεί στο χώμα, είχα δει πώς βγαίνει το νερό από τη γη, είχα ποτίσει τις ντοματιές, ήξερα να τους μιλάω για να μεγαλώσουν.
Με το χρόνο κατάλαβα επίσης με ποιον τρόπο έπρεπε να διεκδικώ και, γιατί όχι, και να διακρίνομαι. Αντιλήφθηκα πως, για να διακριθείς ή να διεκδικήσεις, υπάρχουν δύο τρόποι: είτε να απαιτείς μετ’ επιτάσεως ασχέτως αν προσφέρεις, είτε να ωφελείσαι από την ανάδραση της προσφοράς σου. Εγώ διάλεξα τον δεύτερο τρόπο. Πάντα φρόντιζα να δίνω περισσότερα από αυτά που εισέπραττα, και έτσι η ανταμοιβή μου ή η διάκρισή μου δεν ήταν προϊόν διαπραγμάτευσης, αλλά αυτονόητης ανταποδοτικής πράξης. Γιατί αν δεν ποτίσεις τη γη, μου έλεγε ο πατέρας μου, δεν την σκαλίσεις, δεν της μιλήσεις, δεν την αγαπήσεις, δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις καρπούς.
Η αλήθεια είναι πως για να τα δεις όλα αυτά πρέπει να υπάρξεις στη ζωή «και Θεατής και Ρέκτης». Κάποιος θα πρέπει να σε ανεβάσει στις πλάτες του, να σου δείξει τον κόσμο από ψηλά. Κάποιος πρέπει να σε ταξιδέψει στα μονοπάτια, που οδηγούν στην ωριμότητα και στην απλότητα με την οποία πρέπει να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Κάποιος που θα ‘χει κατά νου ένα «Όραμα», ο άνθρωπος δηλαδή που θά ‘χει την ικανότητα της σύλληψης, της δημιουργίας, της επιμονής και της υπομονής για την υλοποίηση μιας ιδέας. Αυτός ο άνθρωπος που σε παίρνει απ’ το χέρι και σε κατευθύνει με το όραμά του, ο λαός τον ονομάζει «Ηγέτη». Και για να μην διχάσω για το αν υπήρξαν και ποιοι ήταν οι Ηγέτες σ’ αυτή τη χώρα, δεν θα επιλέξω ένα παράδειγμα πολιτικού Ανδρός, αλλά ένα εξόφθαλμο παράδειγμα Ηγέτη στον αθλητικό χώρο, μη αμφισβητήσιμο, και αγαπητό σε όλους μας, τον «Νίκο Γκάλη». Ο Νίκος Γκάλης διέπρεψε στον «ομαδικό» αθλητισμό και κατάφερε να δημιουργήσει στο άθλημά του, αθλητική «Κουλτούρα». Ως πραγματικός Ηγέτης δεν διεκδίκησε και δεν διεκδικεί ακόμη και σήμερα τίποτα για τον εαυτό του «εντός και εκτός γηπέδων», γι’ αυτό και οι πάντες του απέδωσαν τιμές: συμπαίκτες, αντίπαλοι, Έλληνες, ξένοι. Αυτός είναι ο Ηγέτης, αυτός που απ’ το δικό του μετερίζι καταφέρνει να σηκώσει τη χώρα του ψηλά, να γίνει παράδειγμα, και να μυήσει κι άλλους στον σκληρό τρόπο δουλειάς. Με αυτό το παράδειγμα πορεύτηκαν ολόκληρες γενιές στο χώρο του αθλητισμού και έτσι δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε ομαδικό άθλημα «Αθλητική Κουλτούρα».
«Κουλτούρα», λοιπόν, χρειάζεται και σήμερα η χώρα για να ξεφύγει απ’ την ταπείνωση και τον χλευασμό, κι έναν Ηγέτη με όραμα, να γίνει το παράδειγμα, να εργαστεί σκληρά, να μην απαιτήσει υλική εξαργύρωση, να μας πάρει απ’ το χέρι και να μας οδηγήσει πέρα από το ατομικό συμφέρον, να μας μυήσει στην ομαδικότητα, στην προσφορά, στην ανταπόδοση. Να φέρει τους νέους κοντά στην πολιτική που σήμερα την απαξιούν, να τους δώσει αφορμή, αξίες και βήμα να εκφραστούν. Αυτόν τον Ηγέτη τον χρειαζόμαστε σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σχολείο, σε κάθε πανεπιστήμιο, σε κάθε Δήμο και οργανισμό, σε κάθε ομάδα και παρέα. Αυτόν τον Ηγέτη έχει υποχρέωση κάθε οικογένεια, κάθε γονιός και κάθε μάνα να θρέψει με το γάλα της. Αυτόν τον Ηγέτη πρέπει να τον μεγαλώσουμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι και να τον παραδώσουμε χρήσιμο στην κοινωνία. Και επειδή μεγάλωσα δύο παιδιά, δύο χρήσιμους ανθρώπους και επιστήμονες, θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω με την εμπειρία μου, πώς «το παιδί δεν μαθαίνει απ’ την διδασκαλία, αλλά απ’ το προσωπικό μας παράδειγμα».
Τέλος, με αφορμή τη νέα σχολική χρονιά, καλώ τον Δήμαρχο Γαλατσίου και τους υπεύθυνους Αντιδημάρχους να εγκαταλείψουν τα έργα βιτρίνας τις υπερβολές, τα πυροτεχνήματα, τις τυμπανοκρουσίες, τα περιττά έξοδα για ψηφοθηρικές φιέστες δήθεν αθλητικού και πολιτιστικού περιεχομένου, τους ποδηλατόδρομους, τις εταιρείες security, και τις άνευ λόγου πολυέξοδες εκδόσεις δημοτικών εφημερίδων και να χρησιμοποιήσουν ακόμη και το τελευταίο ευρώ ώστε να αποφύγουμε τα περυσινά φαινόμενα, με το κλείσιμο των παιδικών σταθμών, τους απλήρωτους υπαλλήλους, τις επισχέσεις εργασίας, τις παγωμένες αίθουσες και τους απλήρωτους λογαριασμούς ρεύματος και φυσικού αερίου.
Εύχομαι καλή σχολική χρονιά στους «πρωταγωνιστές» του μέλλοντος, και τους υπενθυμίζω πως περιμένουμε πολλά απ’ αυτούς, γιατί και η δική μας πόλη, το Γαλάτσι, έχει ανάγκη απ’ το δικό της «Όραμα» και τον δικό της χαρισματικό «Ηγέτη».
+30 210 222 2004 
palmogal@otenet.gr | palmosnews@gmail.com