Λερναία… Ύδρα η φοροδιαφυγή

 

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, απλά κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, λέει ψέματα στον εαυτό του και εξαπατά τους συμπολίτες του, ανάμεσά τους και τα παιδιά του αλλά και τους συνταξιούχους γονείς του. Οι πολίτες που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είναι αυτοί που πληρώνουν διπλά το τίμημα της φοροδιαφυγής. Από τη μια, βλέπουν τα δικά τους εισοδήματα να μειώνονται για να καλυφθεί η τρύπα που δημιουργούν κάποιοι άλλοι και, από την άλλη, υποχρεώνονται να πληρώνουν επιπλέον χρήματα από την τσέπη τους για καθημερινές υπηρεσίες, όπως για παράδειγμα η εκπαίδευση των παιδιών τους ή η νοσηλεία σε κάποιο νοσοκομείο.

Αν ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε μουστάκια, θα χαμογελούσε πίσω από αυτά, βλέποντας τον τραγέλαφο που διαδραματίστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στην Ύδρα. Γιατί τα όσα συνέβησαν στο κοσμοπολίτικο νησί επιβεβαιώνουν την άποψη ότι για το σημερινό χάλι που περνά η χώρα οι ευθύνες βαρύνουν και εμάς.

Στην Ύδρα τα πράγματα ήταν απλά. Ένας επαγγελματίας έκανε αυτό που στην Ελλάδα έχει γίνει καθημερινή συνήθεια πολλών επαγγελματιών. Δεν έκοψε αποδείξεις – όπως ορίζει ο νόμος – και δεν χτύπησε στην ταμειακή του μηχανή όλες τις παραγγελίες. Και όταν οι άνδρες της Οικονομικής Αστυνομίας πήγαν να εφαρμόσουν το νόμο, άρχισαν τα ευτράπελα που όλοι παρακολουθήσαμε στις τηλεοράσεις.

Το πιο φοβερό σε αυτήν την ιστορία είναι το πόσο πολύς κόσμος υπερασπίστηκε τον επαγγελματία. «Έλα μωρέ, όλοι το κάνουν αυτό. Δεν έγινε και τίποτα», ήταν η κλασική δικαιολογία που ακούστηκε. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους. 

Ο πρώτος έχει να κάνει με το ίδιον όφελος. Δικαιολογώντας την παρανομία του διπλανού μας, δίνουμε άφεση αμαρτιών και στα δικά μας αμαρτήματα, που – λίγα ή πολλά – όλοι έχουμε διαπράξει. Ταυτόχρονα, η συμπεριφορά της Ύδρας «κουμπώνει» πάνω και σε μια λάθος διαπαιδαγωγημένη κοινή γνώμη, που όπου βλέπει το κράτος τα βάζει μαζί του και υπερασπίζεται αυτούς που θεωρεί αδικημένους. Έτσι, οι άνδρες της Οικονομικής Αστυνομίας, η Αστυνομία και φυσικά τα ΜΑΤ είναι στη χώρα μας «κόκκινο πανί», ακόμη κι όταν επιχειρούν να συλλάβουν αυτόν που με σαφήνεια παρανομεί. Είναι δυνατόν, όμως, να επιβιώσει μια κοινωνία στην οποία ούτε καν αυτή η αρχή εφαρμόζεται;

Οι απλοί πολίτες είναι αυτοί που θα έπρεπε να ξεσηκωθούν και να περικυκλώσουν διαμαρτυρόμενοι, για παράδειγμα, ένα μαγαζί, μια ταβέρνα, ένα ιατρείο ή οποιοδήποτε άλλο κατάστημα οι ιδιοκτήτες του οποίου συστηματικά δεν κόβουν αποδείξεις. Θα είχε ενδιαφέρον εάν οι ενώσεις καταναλωτών αναλάμβαναν τέτοιου είδους δράση. Η φοροδιαφυγή είναι κλεψιά. Όποιος δεν κόβει απόδειξη, απλώς κλέβει τον πελάτη του. Ο τελευταίος του καταβάλλει το φόρο για να τον αποδώσει ο επαγγελματίας στο κράτος, αλλά αυτός τον βάζει στην τσέπη του.

Το πιο αστείο είναι πως και οι φοροφυγάδες απαιτούν από το κράτος καλύτερα σχολεία για τα παιδιά τους, καλύτερα νοσοκομεία, περισσότερη αστυνόμευση και μεγαλύτερες συντάξεις για τους γονείς τους… Από τη μια κλέβουν το κράτος και από την άλλη ζητούν απ’ αυτό περισσότερες παροχές. Ο ελληνικός παραλογισμός, δηλαδή, σε όλο του το μεγαλείο.

Η Πολιτεία πρέπει να πατάξει το φαινόμενο. Σ’ αυτήν τη μάχη οι πολίτες πρέπει να είναι σύμμαχοι της Πολιτείας. Η έκδοση απόδειξης για μια αγορά ή μια υπηρεσία είναι υποχρέωση του καταστηματάρχη. Οι καταναλωτές πρέπει να αναλάβουν δράση και να ζητούν – καλύτερα να απαιτούν – την απόδειξη. Πρέπει, επιτέλους, και στη συνείδηση της κοινωνίας οι φοροφυγάδες να πάρουν τη θέση που τους… αξίζει. Να γίνουν αυτό που είναι. Φοροκλέφτες δηλαδή.