ΠΟΤΑΜΙ:Το σύμφωνο συμβίωσης δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα στο σεξ.Έχει να κάνει με το δικαίωμα στην αγάπη

Στη σωστή πλευρά της ιστορίας

“Μετά από πολύ καιρό, τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το
νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης το οποίο πλέον συμπεριλαμβάνει και τα
ομόφυλα ζευγάρια, και επίσης, παρά τις ουσιαστικές αδυναμίες του, είναι
βελτιωμένο ως προς την κάλυψη ασφαλιστικών, κληρονομικών και άλλων ζητημάτων
που προκύπτουν σε ανθρώπους που συμβιώνουν. Αντικειμενικά, αποτελεί ένα καλό
πρώτο βήμα προς την ισονομία των Ελλήνων ΛΟΑΤ και των οικογενειών τους.

Το διαχρονικό επιχείρημα της πολιτικής ηγεσίας για την
παραμονή του νομοσχεδίου στα συρτάρια του Υπουργείου Δικαιοσύνης τόσα χρόνια
ήταν ότι η «κοινωνία δεν είναι έτοιμη» και ότι «τα πράγματα αυτά παίρνουν χρόνο
για να οργανωθούν νομικά». Όπως εξάλλου είχε δηλώσει και ο πρώην υπουργός
Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, «είναι λίγο επικίνδυνο να το λέμε έτσι, με
μια μονοκοντυλιά, με μια γραφή να λέμε σύμφωνο συμβίωσης».

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Η ενεργητική ή παθητική
αντίσταση μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού κόσμου στο σύμφωνο συμβίωσης
ομόφυλων ζευγαριών (πολλώ δε μάλλον στον γάμο) έχει να κάνει με ιδεοληψίες,
αγκυλώσεις και προκαταλήψεις ετών. Αν το σκεφτεί κανείς εντελώς πρακτικά, δεν
υπάρχει κανείς λόγος η παραχώρηση ενός δικαιώματος σε μία μειοψηφία να ενοχλεί
τόσο πολύ, ειδικά δε καθώς η πλειοψηφία απολαμβάνει ήδη αυτό το δικαίωμα και
δεν απαιτείται να στερηθεί τίποτα προκειμένου το δικαίωμα να επεκταθεί και σε
άλλους. Τα επιχειρήματα εναντίον του συμφώνου δεν είναι ορθολογικά, αλλά
στηρίζονται στο θυμικό, τον φόβο και την άγνοια, όπως εξάλλου σε όλες τις
περιπτώσεις ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.

Το σύμφωνο συμβίωσης δεν έχει να κάνει με το δικαίωμα στο
σεξ (αυτό έχει ευτυχώς αποποινικοποιηθεί χρόνια τώρα), ούτε με την
δημοσιοποίηση του «τι κάνεις στο κρεβάτι σου», όπως πολλοί συγκαλυμμένοι
ομοφοβικοί αρέσκονται να λένε. Έχει να κάνει με το δικαίωμα στην αγάπη, και με
το δικαίωμα, όταν είσαι στο κρεβάτι μεν, αλλά επειδή είσαι άρρωστος ή
πεθαίνεις, να έχεις τις ίδιες επιλογές που θα είχες αν ήσουν ετερόφυλος. Να
έχεις ασφαλιστική κάλυψη. Να μπορείς να επιλέξεις ποιος θα πάρει σημαντικές
αποφάσεις για λογαριασμό σου, ποιος θα σε κληρονομήσει. Να μην τινάζονται ζωές
ανθρώπων στον αέρα. Να ζεις μια φυσιολογική ζωή χωρίς να ντρέπεσαι για αυτό που
είσαι και χωρίς να θεωρείς ότι ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός δικαιολογεί το
κράτος να σου στερήσει δικαιώματα που απολαμβάνουν οι συνάνθρωποί σου, ενώ
έχεις τις ίδιες υποχρεώσεις με αυτούς. Να μην χρειάζεται να λες ψέματα στους
γιατρούς, στους εφοριακούς, στους σπιτονοικοκύρηδες για το με ποιον ζεις μαζί
και ποιος είναι ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου. Απλά πράγματα. Καθημερινά. Που
όμως εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες (ναι, τόσοι είμαστε) τα στερούνται.

Υπάρχει μία διαρκής συζήτηση για τον ρόλο των πολιτικών:
Πρέπει να περιμένουν την έγκριση του συνόλου των εκλεκτόρων τους για να
τοποθετηθούν επί ενός θέματος ή να ανοίγουν νέους δρόμους, και να προσπαθούν με
επιχειρήματα και πράξεις να πείσουν τους ψηφοφόρους ακόμα και για ζητήματα στα
οποία διαφωνούν; Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί πρέπει να είναι με τους τελευταίους
ή με τους πρώτους μέσα σε μια κοινωνία; Να υπερασπίζονται μόνο τα δικαιώματα
της πλειοψηφίας ή να νοιάζονται και για μειοψηφίες; Να συμβαδίζουν με τις
εξελίξεις, να είναι πίσω από αυτές ή μπροστά;

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντισταθούν στον ρου της
ιστορίας. Υπήρξαν φορείς, πολιτικοί και δημοσιογράφοι που το 1952 αντιστάθηκαν
σθεναρά στην επέκταση του δικαιώματος του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις
Ελληνίδες, λέγοντας ότι πρόκειται για «πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον»
(να πάλι το «επικίνδυνο» του κ. Αθανασίου). Υπήρξαν φορείς, πολιτικοί και
δημοσιογράφοι που αντιστάθηκαν στην αποποινικοποίηση της μοιχείας το 1982: Για
παράδειγμα, η εκκλησία διαφώνησε σθεναρά τότε λέγοντας ότι θα κλονιστούν τα
θεμέλια της οικογένειας και του γάμου. Παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν για τις
εκτρώσεις, τη θανατική ποινή, τον πολιτικό γάμο, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις
με επιχειρήματα μεταφυσικού χαρακτήρα.

Σήμερα, κανείς δεν θυμάται ή μνημονεύει αυτούς τους
πολιτικούς. Γιατί ευτυχώς, η ζωή και η ιστορία προχωρούν. Τώρα λοιπόν οι
Έλληνες βουλευτές βρίσκονται ενώπιον μιας ακόμα σημαντικής στιγμής: Έχουν τη
δυνατότητα να επιλέξουν με ποια πλευρά της ιστορίας θα είναι. Γιατί η ζωή και
πάλι θα προχωρήσει, με ή χωρίς αυτούς.

* Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης είναι υπεύθυνος του τομέα
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”