Σπουδάζουν εδώ, δουλεύουν έξω. Γιατί;

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
Σπουδάζουν εδώ,  δουλεύουν έξω. Γιατί;

Εδώ και χρόνια πάρα πολλοί μαθητές και μαθήτριές μου κάνουν καριέρα στο εξωτερικό. Μην φανταστείτε ότι αυτό συμβαίνει μόνο επειδή ήταν αριστούχοι ως μαθητές ή ως φοιτητές  και συνεπώς διαπρέπουν ως καλά μυαλά. Πολλές και πολλοί από αυτούς είναι συνηθισμένα παιδιά, με όρεξη όμως για δουλειά.

Ούτε πρέπει να φανταστείτε ότι έφυγαν έξω γιατί δεν έβρισκαν εδώ δουλειά λόγω κρίσης. Γιατί αυτό συμβαίνει χρόνια πριν τα μνημόνια. Τώρα απλά διογκώνεται ως φαινόμενο. Οι σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια, παρά τα προβλήματα, είναι καλές και αποτελούν εφόδιο. Η συνέχεια όμως ;
Η Κατερίνα είναι 23 χρόνων και  εργάζεται στο Λονδίνο ως προσωπικό κυτταρολογικού εργαστηρίου σε νοσοκομείο του εθνικού συστήματος υγείας. Έδωσε το καλοκαίρι μία συνέντευξη, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και την Ιωάννα Σωτήρχου. Ας την ακούσουμε να μας τα εξηγεί απλά και καθαρά :
«Με ανάλογες σπουδές σε σχολή της Αθήνας, είχα εργαστεί σε διάφορα εργαστήρια εθελοντικά, με την ελπίδα πως κάποτε θα μου ανοιγόταν κάποια πόρτα, εφόσον είχα την κατάλληλη εμπειρία. Λάθος υπόθεση όμως… Θα ήταν φλύαρο να αρχίσω να απαριθμώ τα “κατά” του να εργάζεται κανείς σε ένα πλήρως “ελληνικό” περιβάλλον.
»Λίγο καιρό πριν ξεκινήσω να εργάζομαι στο Λονδίνο, σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει στις προηγούμενες δουλειές μου και δεν μπορώ να κρύψω πως η ανασφάλεια που μου είχε δημιουργηθεί από μερικούς “νταήδες” ανώτερούς μου, με είχε φοβίσει τόσο, που έτρεμα στην ιδέα πως θα ξανασυναντούσα κάτι τέτοιο. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα στη δουλειά. Ολοι ήταν τόσο φιλικοί και υπερβολικά ευγενικοί, ώστε μετά τον πρώτο μήνα τούς ευχαρίστησα δημόσια σε επαγγελματικό δείπνο, επειδή μου φέρθηκαν… ανθρώπινα. Ναι, ανθρώπινα και φυσιολογικά, όπως θα άξιζε και σε κάθε άλλο εργαζόμενο που φτύνει αίμα καθημερινά στην Ελλάδα».
Και μας απαριθμεί μια σειρά από διαφορές στο να εργάζεται κανείς στο εξωτερικό. Για παράδειγμα: «όταν ξεκινάς μια δουλειά, όσο πλούσιο και να είναι το βιογραφικό και οι σπουδές σου, όσες φορές και να έχεις μια απορία, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να δείξει αγανάκτηση».
Ή «ένα από τα βασικά στοιχεία που διαχωρίζουν μια οργανωμένη χώρα με αξιοκρατία από άλλες που τη στερούνται είναι ότι όλοι εργάζονται με κοινούς αυστηρούς κανονισμούς, που ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως. Και όλοι ελέγχονται κατά πόσο ακολουθούν τους κανόνες του συστήματος. Κανείς δεν κάθεται με σιγουριά στην καρέκλα του σαν Ελληνάρας, νομίζοντας πως αυτός είναι και κανένας άλλος».
Κι ακόμη: «Ποτέ δεν θα συναντήσεις συνάδελφο με ανώτερη θέση να σου μιλά σαν κατώτερο. Όλοι συνεργάζονται για τον κοινό στόχο, όταν έχεις διάλειμμα ή σχολάς, σημαίνει ότι έχεις διάλειμμα ή σχολάς. Κανείς δεν θα σε στραβοκοιτάξει, επειδή σταμάτησες τη δουλειά για να φας κάτι, ή επειδή σχόλασες την ώρα που έπρεπε. Κανείς δεν περιμένει από σένα να δουλέψεις παραπάνω ώρες στο τζάμπα ή άλλα τέτοια ντροπιαστικά. Ισα ίσα… Αυτονόητα δηλαδή, αλλά μόνο για τους μη Ελληνες…».
Και μετά επανέρχεται αυτή η λέξη που έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στον λόγο των ξενιτεμένων νέων:
«Σεβασμός. Κανένας διαχωρισμός και πουθενά. Ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκευτικών πεποιθήσεων, σεξουαλικών προτιμήσεων κ.λπ. Για τους ξένους είσαι άνθρωπος. Δίχως κλίκες και σαμποταρίσματα, όλοι σέβονται ο ένας τον άλλον…».
Μα καλά, αναφωνείς, όλα ρόδινα είναι στο εξωτερικό;
«Οχι φυσικά. Πουθενά δεν είναι παράδεισος, αλλά τουλάχιστον η Αγγλία είναι μια χώρα πολύ πιο οργανωμένη από την Ελλάδα και προφανώς με πολύ περισσότερη αξιοκρατία, δίχως ψευτόμαγκες και τσαμπουκάδες που έρχονται από το πουθενά, για να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη».
Όσο για τη συμπεριφορά τους απέναντι στους Ελληνες ;
«Πολλοί συνάδελφοι απορούν πώς εμείς οι Ελληνες, ο τόσο έξυπνος και ευρηματικός λαός -όπως λένε χαρακτηριστικά- έφτασε σε αυτό το σημείο. Αλλά όσο περήφανη και αν είμαι για την καταγωγή μου, τόσο μου αρέσει να λέω την αλήθεια γι’ αυτήν και τους μιλώ για τον ανόητο τρόπο σκέψης που μας έφερε ώς εδώ».
Και αν σκέφτεται να γυρίσει;
«Υπάρχουν στιγμές που όλοι οι Ελληνες του εξωτερικού μελαγχολούν σκεπτόμενοι την Ελλάδα και αναρωτιούνται αν αξίζει να γυρίσουν. Όμως κάπου εκεί το ροζ συννεφάκι σβήνει και τη θέση του παίρνει η εικόνα μιας τεράστιας ζυγαριάς. Από τη μία της πλευρά μια Ελλάδα με οικογένεια, φίλους, παρέες και από την άλλη μια ξένη χώρα με επαγγελματική κατάρτιση, αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής, αλλά χωρίς ίσως κανένα απ’ τα καλά της Ελλάδας. Τι διαλέγεις λοιπόν; Αν είσαι λογικός άνθρωπος σαφώς το δεύτερο, για να επιβιώσεις. Θυσιάζεις για να βγεις κερδισμένος, για ένα καλύτερο και βέβαιο μέλλον…».
Σύμφωνα με έρευνα, ο πρώτος λόγος, για τον οποίο αποφάσισαν να φύγουν ώστε να εργαστούν στο εξωτερικό αυτοί οι νέοι άνθρωποι, είναι «η μειωμένη αξιοκρατία και η διαφθορά στην Ελλάδα» με 37%, για να ακολουθήσουν οι «οικονομική κρίση και αβεβαιότητα», με 33% και μόλις στην πέμπτη θέση είναι η «αδυναμία εύρεσης εργασίας στον τομέα μου».
»Κοιτάξτε γύρω σας την καθημερινότητα… Και αναλογιστείτε πόσα σας ενοχλούν κάθε μέρα: Οι υπηρεσίες που υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν, η εικόνα των σχολείων, των νοσοκομείων […] το χέρι που πετάει από το παράθυρο του αυτοκινήτου ένα σκουπίδι… Το άδικο που δεν τιμωρείται. Απειρα παραδείγματα. Και τι κάνουμε; Τις περισσότερες φορές τίποτα. Τα περιμένουμε όλα από το κράτος που οι ίδιοι έχουμε… διαφθείρει, με το ρουσφέτι, το λάδωμα, την παρανομία… Γιατί μάθαμε έτσι; Γιατί γίναμε έτσι; Γιατί, όπως λένε μερικοί, δεν έχουμε κανόνες και, αν έχουμε, δεν τους τηρούμε!
»Η κρίση έφερε στην επιφάνεια αδυναμίες… Αυτήν τη χώρα όμως θέλουμε; Της λαμογιάς; Της υποκρισίας; Του δηθενισμού; Της μαγκιάς; Του ρουσφετιού; Της ατιμωρησίας; Της αναλγησίας; Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει… Πόσο δίκιο είχε ο Μ. Χατζιδάκις…
Μαζί με τα λεφτά μας τελείωσαν και οι αξίες, τα ιδανικά; Πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε τη χώρα μας καλύτερη;

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή