Ταξίδι στο πέρσι των πανελληνίων

Προσωπικά, πραγματοποιώ τη διαδικασία αυτή αρκετά συχνά. Κοιτάω το χάρτινο ημερολόγιο που στολίζει τον πιο κεντρικό τοίχο του δωματίου μου, παρατηρώ προσεκτικά το μήνα, την ημέρα και την ημερομηνία, και, όταν νιώθω έτοιμη, επιβάλλω στη μνήμη μου να ξεσκεπάσει όσες στρώσεις κάλυψαν την ανάμνηση που με ενδιαφέρει, κατά τη διάρκεια των δώδεκα μηνών που με χωρίζουν από αυτή. Και γιατί πρέπει να είμαι έτοιμη, είναι μια προφανής ερώτηση. Λοιπόν, πιστεύω πως για όσους επιχειρούν κάτι παρόμοιο, είναι δεδομένο ότι τέτοιου είδους αναδρομές απαιτούν συγκεκριμένα επίπεδα συνειδητοποίησης και πνευματικής έντασης, με ελάχιστα περιθώρια χαμηλότερων ή υψηλότερων συχνοτήτων, σε κάθε ένα από τα δύο «πεδία», αντίστοιχα. Είναι στατιστικά εμφανές, πως αν ένας μέσος όρος ανθρώπου (με την έννοια ότι στο διάστημα του ενός έτους συναντά ένα μέσο όρο αρνητικών και θετικών καταστάσεων, ευχάριστων και δυσάρεστων συμβάντων), επιλέξει τυχαία μία ημέρα για να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι σαν και αυτά που περιγράφω, στην πορεία της περιπλάνησής του θα έρθει αντιμέτωπος με ένα μέσο όρο ξανά, χαρούμενων και λυπηρών θυμίσεων.

Φυσικά, η διαλογή των ξεχωριστών ημερών που χρειάζεται η διαδρομή μας, τις περισσότερες φορές δεν είναι τυχαία, αν και προσωπικά διασκεδάζω με το να ψάχνω σε χαμένες ατζέντες και ημερολόγια, προσπαθώντας να εξιχνιάσω το μυστήριο της δραστηριότητάς μου σε μία περασμένη, συνηθισμένη και καθόλου ιδιαίτερη ημέρα. Ωστόσο, κάποιος αριθμός, κάποια συνθήκη που ταίριαξε αμέσως στο παζλ των μνημών μας, είναι αιτίες ικανές για μια, ακόμα και ασυναίσθητη, εκκίνηση. Και προφανώς δε σας τα γράφω τυχαία όλα αυτά, περιμένοντας να συμβαδίσετε μαζί μου σε μια αφηρημένη τεχνική της ψυχολογίας μου. Η δική μου αφορμή, σήμερα, αλλά και τις τελευταίες γενικά ημέρες, είναι τα παιδιά που τώρα, τη στιγμή που εγώ με πλήρη άνεση χρόνου, ψυχραιμία και χαλαρότητα, ασχολούμαι με ό,τι ειλικρινά με ευχαριστεί, έχουν καταλάβει τη θέση στην οποία βρισκόμουν πέρυσι, ζουν τις ίδιες και απαράλλακτες αγωνίες, πιέσεις, και μετρούν με το γνωστό ρυθμό αντίστροφα το χρόνο.

Οι πανελλαδικές εξετάσεις καταφθάνουν, απειλητικές, αδίστακτες, ανταγωνιστικές. Θα μπορούσα άνετα (με παραξενεύει το πόσο άνετα), να δημιουργήσω ένα σωρό ακόμα επιβλητικά επίθετα που να σκιάζουν τη λέξη «πανελλήνιες». Είμαι σίγουρη όμως, εντελώς σίγουρη, ότι οποιοσδήποτε μαθητής, γονιός ή καθηγητής που  σχετίστηκε με το συγκεκριμένο σύστημα τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, θα ήταν σε αυτήν την περίπτωση πολύ αποτελεσματικότερος. Ευτυχώς, πέρασα από τις συμπληγάδες της εκπαίδευσης ανώδυνα, πράγμα για το οποίο έχω να ευγνωμονώ πολλούς, όμως δεν νομίζω πως ενδιαφέρει τα παιδιά που δίνουν τώρα το δικό τους αγώνα, ενώ εσείς διαβάζεται αμέριμνοι (ως προς τις εξετάσεις εννοώ, μην παρεξηγείστε, έχετε και εσείς έννοιες, καταλαβαίνω), τον «Παλμό». Δε θα παραθέσω από εδώ ούτε συμβουλές ούτε τελευταίας στιγμής γνωμικά, κυρίως γιατί πιστεύω πως πλέον δεν έχουν καμία σημασία και περισσότερο γιατί με εκνεύριζαν όσοι συμπεριφέρονταν έτσι στην περίπτωσή μου. Γράφω όμως, γιατί ο καιρός πέρασε γρήγορα, πραγματικά γρήγορα, και γιατί όταν φέρνω στο μυαλό μου τις δύο εβδομάδες που διήρκησαν οι πανελλαδικές εξετάσεις της περασμένης χρονιάς, χαμογελώ, βλέπω άγχη, σκυθρωπά πρόσωπα, απελπισμένα μάτια και βουβά χείλη, διακρίνω όμως πέρα από αυτά του συμμαθητές μου, εμένα, και χαμογελώ ξανά.

Κάποτε είπα πως το μόνο που έχω να προτείνω σε μαθητές που θα συμμετάσχουν σε αυτόν τον αγώνα, είναι να το απολαύσουν όσο μπορούν. Δε θεωρώ πως το δύσκολο είναι να πετύχεις, όσο προκλητικό και αν ακούγεται. Η επιτυχία έχει ανάγκη από προσπάθεια. Η απόλαυση μέσα από μια τέτοια προσπάθεια, όμως, είναι αυτό που θα απομείνει σε αυτόν που πέτυχε. Ο χρόνος θα τρέξει και πάντα οι ημερομηνίες θα γεννούν ταξίδια, αναμνήσεις, ταξίδια αναμνήσεων. Σε ένα χρόνο τέτοιες μέρες, δεν θα το πιστεύετε πως φτάσατε και πάλι ως εδώ, ειδικά εσείς που δεν θα είστε πια μαθητές, αλλά φοιτητές, (καλώς εχόντων των πραγμάτων), εσείς που δεν θα ζορίζεστε από καμία διοίκηση, βιολογία ή αρχαία, (τα πέτυχα ε;), εσείς που θα κανονίζετε διακοπές για τέλη Ιουλίου, και όχι μέσα Ιουνίου, μιας και η εξεταστική αποφάσισε να γίνει κολλητή με τον καύσωνα (αυτό δεν είναι καλό, αλλά, όλοι ένας μέσος όρος ανθρώπου δεν είμαστε;)

Ταξίδεψα πίσω μαζί σας, βρίσκομαι δίπλα σας. Ελπίζω ο καθένας να ανταμειφθεί σύμφωνα με τη δύναμη που θυσίασε, τις ώρες και την υπομονή του. Να σας πω, όμως, την αλήθεια; Πάντα έτσι γίνεται. Είτε το ευχηθώ, είτε όχι. Καλή επιτυχία, παιδιά!