Οι απαντήσεις που πρέπει να δώσουν τα κόμματα

Aπ’ ό,τι φαίνεται θα το ζήσουμε κι αυτό. Ψηφοφόροι σε απόγνωση, εκβιαζόμενοι ανοιχτά από το εξωτερικό και το εσωτερικό για την απόλυτη καταστροφή,θα ζήσουμε μια αντιπαράθεση που θα έχει τη μορφή «εμφύλιου» με κεντρικό θέμα αντιπαράθεσης «ποιος φταίει για τις εκλογές»!

Παρακολουθώντας για ένα δεκαήμερο την αγωνιώδη προσπάθεια των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου να βάλουν με οποιοδήποτε τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα οικουμενικό σχήμα, αυτό που αποδεικνύεται είναι πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους δεν βρισκόταν η κυβέρνηση αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση. Με δεδομένες τις τάσεις του εκλογικού σώματος, αυτό που τρόμαζε την πλειοψηφία των εδρών που προέκυπταν από το άθροισμα ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ, δεν ήταν η αδυναμία επαναδιαπραγμάτευσης ή απαγκίστρωσης της χώρας από το Μνημόνιο, αλλά η μελλοντική ενίσχυση ενός αντιπολιτευόμενου Αλέξη Τσίπρα. 

Με τα εκλογικά ποσοστά τους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να αγγίζουν τα ιστορικά χαμηλά, οι δύο πολιτικοί αρχηγοί από την επομένη των εκλογών και μετά συσπείρωσαν τις δυνάμεις τους ώστε να απαλλαγούν από την ενοχλητική φωνή μιας αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης με την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, προτιμώντας να παραχωρήσουν τον ρόλο αυτό σε ένα «ακίνδυνο» ΚΚΕ.

Βαδίζοντας πλέον προς τις κάλπες και με ανοιχτό το ενδεχόμενο η αυτοδυναμία να αποδειχτεί και πάλι όνειρο θερινής νυκτός, ας προετοιμαζόμαστε να ξαναζήσουμε εκ νέου, μετά την ψηφοφορία της 17ης Ιουνίου, το σήριαλ των διερευνητικών επαφών και των εντολοδόχων πρωθυπουργών.  

Τα ίδια πρόσωπα αλλά με διαφορετική, ίσως, σειρά είναι πολύ πιθανόν να πρωταγωνιστήσουν και πάλι στο ίδιο έργο. Την ώρα, όμως, που στη θέση του υποζυγίου βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία μιας κοινωνίας και επειδή ένας λαός δεν μπορεί να κουβαλάει το βάρος ενός Μνημονίου γεμίζοντας το στομάχι του μόνο με καρότα, ας αναλάβουν τα κόμματα, αυτή τη φορά τον ρόλο και τις ευθύνες που θα τους δώσει ο ελληνικός λαός και ας αναζητήσουν τον σχηματισμό κυβέρνησης και όχι αντιπολίτευσης.  

Διαπιστώσεις τέλος! 

Στις εκλογές που έρχονται οι πολίτες θέλουν απαντήσεις απ’ όλους:

• Από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από τους κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο να πείσουν, γιατί ενώ πριν από τις 6 Μαΐου έλεγαν ότι ο δρόμος του μνημονίου έτσι όπως έχει υπογραφεί είναι μονόδρομος και μετά από το εκλογικό αποτέλεσμα κόλαφο ανακάλυψαν ότι μπορεί και να υπάρχουν και παράδρομοι! Και ποιοι είναι αυτοί.

• Από το ΣΥΡΙΖΑ, να εξηγήσει ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο εξόδου από τη κρίση. Σχέδιο συγκεκριμένο κι όχι συνθήματα και υποσχέσεις. Ο άλλος δρόμος που περιγράφει έχει «πόνο, δάκρυα και αίμα», αλλά οι ψηφοφόροι που είπαν όχι στο μνημόνιο δείχνουν έτοιμοι να ακούσουν την πραγματική διαδρομή. Για να μπορέσουν οριστικά να αποφασίσουν αν θα τραβήξουν αυτό το δρόμο ή αν θα παραμείνουν σ’ αυτόν που τον έβαλαν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα.

• Από τη ΔΗ.ΜΑΡ. του κ. Κουβέλη να αποσαφηνίσει τη δική της πρόταση και να επιλέξει προς τα που θα κινηθεί πολιτικά.

• Το ΚΚΕ να ξεφύγει από τις διαπιστώσεις και τη στάση αναμονής των εξελίξεων και να προτείνει μια ρεαλιστική λύση για την έξοδο από τη κρίση. Αν θέλει, βέβαια.

Και όλοι μαζί να ασχοληθούν, όχι με τα ποσοστά τους, αλλά με το πώς θα συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας συνολικής πρότασης εξόδου της χώρας από την κρίση που την απειλεί θανάσιμα. Μια λύση που, αν είναι δυνατόν, θα στηριχθεί απ’ όλους με τόλμη και αποφασιστικότητα. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να επιβάλουν αυτή τη λύση σ’ όσους προσπαθούν με τελεσίγραφα, απειλές και εκβιασμούς να μας δέσουν χειροπόδαρα για πολλές δεκαετίες.

Δεν είμαστε μόνοι μας, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν γι’ αυτό. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν μόνο η Μέρκελ, ο Ολάντ,ο Ραχόι και οι άλλοι ηγέτες που δείχνουν να είναι «ενσωματωμένοι» στις δυνάμεις της αγοράς. Υπάρχουν και εκατομμύρια πολιτών που και αυτοί πιέζουν για αλλαγή πορείας. Μόνο που εκεί δεν κάνουν εκλογές σε συνθήκες «εμφύλιου», όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.