Ένα ακόμα συμπέρασμα των εκλογών

Εγώ όμως ακόμα αισθάνομαι διαφορετική. Γιατί; Γιατί μας ένιωσα, μετά από πολύ καιρό, ξύπνιους, γιατί μου φανήκαμε έτοιμοι να ανεφοδιαστούμε με εγρήγορση, κινητικότητα, με αντανακλαστικά και δημιουργικότητα. Ίσως τα νούμερα που μας φανέρωσαν οι εκλογές της Κυριακής να μην είναι ιδανικά – βέβαια και δεν είναι ιδανικά – δεν μπορούν όμως σε καμία απολύτως περίπτωση να χαρακτηριστούν αναμενόμενα. Και το μη αναμενόμενο, το μεταβαλλόμενο, το δύσκολα προϋπολογίσιμο, όταν μιλάμε για κομματικά στρατόπεδα και ελληνικές εκλογές, προσωπικά με ικανοποιεί. 

Μπήκε, λοιπόν, η Χρυσή Αυγή στη Βουλή. Σίγουρα, το ποσοστό που κατάφερε να συγκεντρώσει είναι αξιοσημείωτο και σίγουρα αυτό είναι από μόνο του ένα γεγονός επαρκές για τη δυσαρέσκεια πολλών. Μαζί και εγώ. Δε μου αρέσει αυτό το κόμμα, δε μου ταιριάζει, δεν το κατανοώ και επιπλέον με τρομάζει. Πάντα το είχα αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν φοβόμουν με ταινίες, ιστορίες και σκηνικά τρόμου, φοβόμουν με τους ανθρώπους, τους ανθρώπους που δεν πίστευαν το «σωστό», το «καλό», το «ίσιο», τους ανθρώπους που δεν πίστευαν ό,τι πίστευα. Με τρόμαζε και με τρομάζει η συνύπαρξή τους με εμένα, η αναγκαστική μας συμβίωση σε μια κοινωνία, σε μια σχολική τάξη, σε μια παρέα. Η σημαντικότερη αιτία, είναι θεωρώ η δυνατότητα που αποκτούν να επηρεάζουν, να τραβούν το περιβάλλον μου προς το δικό τους πεδίο σκέψης. Αυτό που πλέον έχω μάθει όμως, και που φρόντισε να μου υπενθυμίσει ο καθηγητής της φυσικής μου, είναι ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα!

Για κάθε δράση, υπάρχει η αντίδραση. Μεγάλη η δράση, μεγάλη η αντίδραση. Μικρή η δράση; Μικρή και η αντίδραση. Όσο ασύμφορο και αν ακούγεται, δεν μπορείς να δώσεις ένα χαστούκι χωρίς να αισθανθείς μια, έστω και μικρή, ενόχληση στο χέρι σου. Έτσι καθησυχάζομαι κάθε φορά που ένα παρόμοιο κύμα τρόμου με διαπερνά. Έτσι καλύπτω την αγωνία μου, την άβολη θέση μου, τον κόμπο στο στομάχι. Θυμάμαι πως και για την όχθη του «λάθους», του «κακού», του «άνισου», το πλήγμα θα είναι το ίδιο. Θυμάμαι πως το δικό τους άγχος για τη δυνατότητα που μου δίνεται να τους γνωρίσω, να εισβάλλω στο μυαλό, στις φλέβες, στην ιδεολογία τους, να ανακαλύψω τους πραγματικούς στόχους και πιστεύω τους, να διαπιστώσω τα κενά και τις νεκρές γωνίες τους, η ανασφάλεια που προκαλεί ο προβολέας που επικεντρώνεται στα πρόσωπά τους, πιθανόν να είναι συναισθήματα ισχυρότερα από τα δικά μου. Θυμάμαι πως ακόμα και αν το γνωρίζουν και το υφίστανται, δεν μπορούν να αποδράσουν από την υποχρέωση να κριθούν, να συναναστραφούν με την κοινή λογική, να απομυθοποιηθούν, να φθαρούν. Στην περίπτωση δε που δεν το συνειδητοποιούν, ακόμα καλύτερα. Αν και συνήθως όσοι πετυχαίνουν να με τρομάξουν είναι αρκετά έξυπνοι. Τώρα που το σκέφτομαι… μπορεί και να μην είναι…

Λύση για να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου τη στιγμή του τρόμου δεν έχω βρει προς το παρόν. Μπορώ, όμως, να με προφυλάξω από την επιδημία των εφιαλτών που κάποτε με στοίχειωνε, εξαιτίας τέτοιου είδους «τρομακτικών» ανθρώπων. Δε νιώθω πια εύθραυστη, ευάλωτη, παγιδευμένη από τις αποφάσεις τρίτων. Μπορώ να εκμεταλλεύομαι κάθε περίσταση, να τη χρησιμοποιώ προς όφελός μου. Παραδέχομαι πως θα προτιμούσα να μην είχαν ψηφίσει τόσοι χιλιάδες άνθρωποι τη Χρυσή Αυγή. Θα προτιμούσα να μη με βομβάρδιζαν οι δηλώσεις τους μέσα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο, θα προτιμούσα όλοι να αντιλαμβάνονται το «καλό», το «κακό» και τα συναφή τους, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ. Δυστυχώς, όμως, τα μαγικά ραβδιά ξεπουλήθηκαν, και το μόνο που μου απομένει είναι να σταματήσω τη γκρίνια, να μετατρέψω το «εγώ» σε «εμείς», και να συνεχίσουμε απλά να υποστηρίζουμε τη γνώμη μας. Ποιος είναι άλλωστε αποτελεσματικότερος τρόπος να διώξεις το σκοτάδι, από το να διαδώσεις το φως;