Με το ψηφοδέλτιο στο χέρι

Ανασφαλείς οι ψηφοφόροι, με τα συντρίμμια των βεβαιοτήτων τους να τους συνθλίβουν και τον καταιγιστικό επικοινωνιακό βομβαρδισμό με τρομοκρατικούς οικονομικούς όρους και αριθμούς να στοχεύει το θυμικό τους, επόμενο είναι να δυσκολεύονται στη λογική επεξεργασία των αντικειμενικών δεδομένων και φυσικά την ορθολογική εκτίμηση και ψύχραιμη  αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Οι ψηφοφόροι είναι πελαγωμένο. Και το γεγονός αυτό απεικονίζεται στις δεκάδες κόμματα και κομματίδια, στους άλλους τόσους αρχηγούς και αρχηγίσκους που ανοίχτηκαν να ψαρέψουν στα θολά νερά που επί μήνες και μήνες τώρα σκόπιμα αναδεύονται για να μην κατακαθίσει η θολούρα και ξεκρίνουν οι ψηφοφόροι τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις αλληλοαντικρουόμενες συνταγές σωτηρίας τους.

Ωστόσο, στον ψηφοφόρο είναι πλέον ξεκάθαρο – το παραδέχονται, επιτέλους, και οι ηγεσίες των κομμάτων – ότι ανεξάρτητα από το αν την κρίση την εκκόλαψε το πολιτικό μας σύστημα ή ήρθε απ’ έξω και στη χώρα μας, βρήκε πρόσφορο έδαφος για την τερατώδη εξέλιξή της – ανεξάρτητα από τους υπαίτιους, ποιοί, πώς και πόση δημόσια περιουσία οικειοποιήθηκαν παράνομα και αν, πότε και πόσοι θα δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη – ανεξάρτητα από το αν μείνουμε στο Ευρώ ή πάμε πίσω στη Δραχμή – ανεξάρτητα από ιδεολογίες και οραματικές επιδιώξεις – ανεξάρτητα από το κούρεμα του χρέους με τη χοντρή, τη ψιλή ή και το κόντρα ξύρισμα με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας ή με την άρνησή μας να το αναγνωρίσουμε – ανεξάρτητα από το μέγεθος της δικαιολογημένης αγανάκτησής μας, η πραγματικότητα  δεν αλλάζει: οι εξοντωτικές συνέπειες της κρίσης είναι δεδομένες και θέλουμε δε θέλουμε πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Πρέπει δηλαδή να βγούμε μόνοι μας από τον γκρεμό που, με αφέλεια ή και ιδιοτέλεια, αφεθήκαμε να μας σπρώξουν και μάλιστα χωρίς τον απαιτούμενο αναρριχητικό εξοπλισμό, αφού ουδέποτε γνοιαστήκαμε να προμηθευτούμε τα στοιχειώδη για μια περίπτωση ανάγκης. Και βέβαια δεν υπάρχει τραγικότερη ψευδαίσθηση από το να πιστεύουμε ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις ή ότι ανιδιοτελή χέρια  θα απλωθούν να μας τραβήξουν…

Οπωσδήποτε, βέβαια, θα τα καταφέρουμε και κάποια μέρα θα βγούμε. Είναι πολύ σημαντικό, όμως, το πότε και σε τί κατάσταση θα βρισκόμαστε τότε ως λαός και ως χώρα. Γι’ αυτό πρέπει να βγούμε το συντομότερο δυνατό, με τις λιγότερες απώλειες ιδιαίτερα για τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και όσο γίνεται περιορισμένες τις βαριές επιπτώσεις για τις γενιές που έρχονται και δε φταίνε σε τίποτα. 

Για να τα καταφέρουμε όμως, χρειάζεται οργανωμένη συλλογική προσπάθεια. Κάτι που οι ηγεσίες των κομμάτων και η κοινωνική και οικονομική ελίτ έκαναν ό,τι μπορούσαν για την υπονόμευσή της. Και δυστυχώς εξακολουθούν να το πράττουν ακόμα και τώρα, ακόμα και προεκλογικά τη στιγμή που η οικονομική κρίση στη παγκόσμια οικονομία δεν λέει να υποχωρήσει και με ταχείς ρυθμούς προσβάλλει επικίνδυνα τη μια μετά την άλλη τις χώρες της Ευρώπης. 

Υπάρχουν δυνάμεις για το δύσκολο αλλά σωτήριο εγχείρημα μιας συντεταγμένης συλλογικής ανάτασης;  Και βέβαια υπάρχουν και καταγράφονται – αν και κομματικά διάσπαρτες – ως πλειοψηφικό ρεύμα που διαπερνά οριζόντια τα κοινωνικά στρώματα του δημοκρατικού και αριστερού χώρου. Αυτό το λανθάνον κοινωνικό ρεύμα, είναι αδήριτη ανάγκη να κάνει αισθητή την τεράστια πολιτική δύναμή του μέσα από την κάλπη. 

Με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, λοιπόν, μπορούμε να επιβάλουμε μετεκλογικά αυτό που τα κόμματα προεκλογικά δε θέλησαν ή δεν μπόρεσαν: να αναδείξουμε μέσα από την κάλπη με ισχυρή δύναμη ψήφων πολιτικούς φορείς, τάσεις και πρόσωπα με διάθεση συνεννόησης και απόφαση για δράση ώστε στις επτά Μαΐου να μπορούν να επιβάλλουν πολιτικές εξελίξεις, που θα επιτρέψουν στο λαό να βρει τη χαμένη αισιοδοξία του και θα τον συναγείρουν σε μια ιστορική συλλογική προσπάθεια για να βάλει τη χώρα σε μια νέα πορεία δημιουργικής προοπτικής προς όφελος του.