ΣΥΡΙΖΑ: Αριστερή Φαντασίωση που ούτε θέλει ούτε μπορεί

Βρισκόμαστε πλέον σε οριακή κατάσταση. Ή θα σφίξουμε καρδιές και δόντια για να αρχίσει να λειτουργεί το Μνημόνιο που μας φόρτωσε με τα «αριστερά» του καμώματα ο ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργούμε σιγά σιγά τις προϋποθέσεις για τη στρογκύλωση των αιχμηρών και άκρως επώδυνων όρων του ή θα χρεοκοπήσουμε ολοκληρωτικά: θα αποσυρθούμε με σκυμμένο το κεφάλι από το ευρώ και θα πάμε σε ένα, χωρίς αξία, περήφανο εθνικό νόμισμα. Δανειστές κορόιδα δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν.
Το χρέος φυσικά δεν θα διαγραφεί, απλά δεν θα μπορούμε να το εξυπηρετούμε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κύρος, το γόητρο και την αξιοπιστία της χώρας. Και τότε!
Τότε που η ανθρωπιστική κρίση θα είναι γεγονός και όχι επικοινωνιακό εφεύρημα, θα μπαίνουμε στη σειρά με το κατσαρολάκι στο χέρι για την ανθρωπιστική σούπα των ευρωπαίων «τοκογλύφων».
Υποθέτω ότι αυτή η εφιαλτική προοπτική πυροδότησε τη κολοτούμπα του κυρίου Τσίπρα, η οποία με τη σειρά της διχοτόμησε το ΣΥΡΙΖΑ και βγήκαν τα κομματικά άπλυτα του στη φόρα που μόνο σε αριστερό δημοκρατικό κόμμα δεν προσιδιάζουν.

Προσωπικά, από την αρχή της συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, είχα τη στερεή πεποίθηση ότι δεν πρόκειται για κόμμα με αριστερές δημοκρατικές προδιαγραφές. «Δεν αναγνωρίζω στο ΣΥΡΙΖΑ την Αριστερά» απαντούσα στην απορία φίλων και γνωστών για τη θέση μου αυτή. Η οργανωτική του δομή, η σύνθεση του στελεχικού του δυναμικού, ο πολιτικός  λόγος και οι πρακτικές του δεν έπειθαν ότι είχε δυνατότητες και θέληση να σχεδιάσει και να υλοποιήσει πολιτικές και μάλιστα με ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία (αριστερές), που να ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και στις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η χώρα. Ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης που, την αδυναμία του ή τη σκόπιμη αποφυγή διατύπωσης ορθολογικών θέσεων για τις αιτίες που την προκάλεσαν και τις αναγκαίες για την αντιμετώπισή της πολιτικές, αναπλήρωνε με ακραία αντιπολιτευτική επιθετικότητα και άκρατο λαϊκισμό.
Προφανώς η χαλαρή συγκολλητική συγκρότηση του Κόμματος αυτού από ασύμπτωτες αριστερές – κομμουνιστικές  αιρέσεις, με τις ποικίλες ιδεοληψίες και την απολυτότητα στόχων και επιδιώξεων δεν διευκόλυνε ή, το πιθανότερο, απέτρεπε τη διαμόρφωση ενιαίων θέσεων. Και βέβαια δεν αποτελεί στοιχείο αριστερής πολιτικής η πάγια άρνηση κάθε πρότασης και η υπονόμευση κάθε προσπάθειας για αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, χωρίς μάλιστα να συνοδεύεται από πειστικές αντιπροτάσεις που να κινούνται στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της χώρας και των δεδομένων της Ε.Ε. και διεθνώς; (βλέπε ξεκάρφωτο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης). Ούτε και η ανευθυνότητα της άκριτης αποδοχής και πολιτικής στήριξής όλων των αιτημάτων των διαφόρων κοινωνικών ομάδων που εκ προοιμίου θεωρούσε δίκαια. Όπως δεν του προσθέτουν αριστεροσίνη και προβεβλημένα μιντιομανή στελέχη που, πίσω από την προσποιητή και επιδειχτική λαϊκότητά τους, αφήνουν να προβάλλει προκλητική η αστική πολιτισμική τους έπαρση…
Έτσι, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση αντί να αντιμετωπιστεί ως εθνικό εσωτερικό μας πρόβλημα και να προκαλέσει γενικό συναγερμό για την αποκάλυψη των υπευθύνων και την άρση των πραγματικών αιτίων που την προκάλεσαν, παρουσιάστηκε ως προϊόν συνομωσίας και εισαγόμενη. Ακολούθησε ο παραλογισμός της στείρας μονοσήμαντης πολιτικής αντιπαράθεσης στη βάση Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, που επί πέντε χρόνια δοκίμαζε την κοινωνική συνοχή και έφερε κολοτουμπιδόν τους δυο βασικούς αντιμνημονιακούς παίχτες Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό κυβερνητικό Θώκο για να υλοποιήσουν προγράμματα των «τοκογλύφων».
Και εδώ αρχίζουν τα κρίσιμα ερωτηματικά για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ως Ηγεσία αριστερού κόμματος δεν μπορεί παρά να θεωρεί την κυβερνητική εξουσία μόνο ως μέσο για την επίτευξη της δημόσιας ευμάρειας και μόνο γι’ αυτό το λόγο να διεκδικεί τη διαχείρισή της. Όμως η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 προκαλεί βάσιμες υποψίες ότι για ένα τμήμα της ηγεσίας του η επιδίωξη της εξουσίας μεταλλάχτηκε σε αυτοσκοπό. (Ήταν τότε που η αντιμνημονιακή Ν.Δ. αξιοποίησε την επικοινωνιακά διαμορφωθείσα γενικευμένη δυσαρέσκεια και αντιμνημονική υστερία και μεθόδευσε την αναρρίχηση της στην κυβερνητική εξουσία για να μεταλλαχτεί αμέσως σε μνημονιακή. Τότε, κατά τη γνώμη μου, που και ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε ότι μπορούσε να την μιμηθεί…!).
Προείχε πλέον η ικανοποίηση προσωπικών εγωιστικών φιλοδοξιών στις  οποίες ασφαλώς προσθέτονταν και οι κάθε μορφής ανομολόγητες – άλλου είδους – ιδιοτέλειες. Ο αντιπολιτευτικός λόγος και οι πρακτικές του, που κινούνταν σε μια ατμόσφαιρα ολοκληρωτικής αγνόησης της πραγματικότητας, μόνο έτσι  μπορούν να εξηγηθούν. Με τα οικονομικά δεδομένα σε συνεχή επιδείνωση, την ανεργία σε δυναμική άνοδο, τις κρατικές δομές στο όριο της κατάρρευσης  κλπ. κλπ. και τις πόρτες των δανειστών, πλην Ε.Ε, κλειστές, ο ΣΥΡΙΖΑ αρμένιζε ανέμελα και ανεύθυνα για τη κατάκτησή της εξουσίας: με τον αντιευρωπαϊκό του λόγο σε παροξυσμό, τη διχαστική αντιπολιτευτική επιθετικότητα στα άκρα, τον αχαλίνωτο λαϊκισμό, και το βασικότερο χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, ούτε καν στοιχειώδη προετοιμασία για τις πρώτες μέρες. Η εικόνα αυτή δεν μπορεί να βρει εξήγηση στην επικαλούμενη άγνοια του κ. Τσίπρα. Μόνο η ανευθυνότητα και η σκοπιμότητα την εξηγούν.
Μόνο έτσι εξηγούνται: η παρά φύση σύμπραξη με τον ακροδεξιό ΑΝΕΛ, το ανεκδιήγητο κυβερνητικό σχήμα από γραφικούς, άσχετους και γι’ αυτό επικίνδυνος υπουργούς, η έλλειψη σχεδίου και διαπραγματευτικής προετοιμασίας με τους εταίρους και φυσικά τα όσα απερίγραπτα ακολούθησαν κατά την 7μηνη κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και οι απίθανες προεκλογικές δικαιολογίες του για την υπογραφή του εξοντωτικού 3ου μνημονίου.
Τι θα κάνει  τώρα ο «κυρίαρχος λαός» μέσα στη σύγχυση του, όταν ό,τι του ζητά προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ το ψηφίζει, ενώ ο κ. Τσίπρας ως προθυπουργός   κάνει το εντελώς  αντίθετο;
– Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έφερνε την Ελπίδα από τον αντιμνημονιακό δρόμο, την «κοπάνησε» και απέδειξε ότι δεν μπορεί. Αρνούμενος τώρα να την φέρει από τον  μνημονιακό, που ο ίδιος έστρωσε, δηλώνει ότι δεν θέλει*.  Γιατί να τον  ψηφίσουμε;
– Η Λαϊκή Συμμαχία του Λαφαζάνη βαρύνεται για το σύνολο της πολιτείας του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια και για το εξοντωτικό 3ο Μνημόνιο. Γιατί να την προτιμήσουμε;
– Το ΚΚΕ με τον καθαρό, αξιόπιστο και ειλικρινή πολιτικό λόγο του, και τη σιγουριά που εκπέμπει η πειθαρχημένη παρουσία του, παρά τις όποιες αντιρρήσεις που ασφαλώς και υπάρχουν, αποτελεί χρήσιμη επιλογή.
– Στον κεντροδεξιό και σοσιαλδημοκρατικό ή άλλως ακραιφνώς φιλοευρωπαϊκό χώρο υπάρχει σύμπτωση στο γενικό στόχο των κομμάτων που τον εκφράζουν, αλλά και διαφορές στις κοινωνικές αναφορές της πολιτικής τους, κριτήρια ασφαλώς σημαντικά για να κάνουν  την επιλογή τους οι πολίτες του πλειοψηφικού αυτού χώρου.  

*Ωστόσο, για τον εγκλωβισμό ψήφων η διγλωσσία του καλά κρατεί. 4/9/15: Γεροβασίλη: Τα μνημόνια είναι καταστροφικά. Δραγασάκης: μνημόνιο είναι ένας τύπος συμφωνίας. Μνημόνιο υπογράψαμε. Έχουμε ευθύνη για τη δαιμονοποίηση αυτής της λέξης.