Ανάγκη πειστικής, δημιουργικής αντιπολίτευσης, του Νέστορα Χατζούδη

Η αβεβαιότητα για την πορεία της επιδημίας του κορωνοϊού και οι κίνδυνοι που συνεπάγεται για την εξέλιξη της οικονομίας της χώρας, σε μια συγκυρία μάλιστα παγκόσμιας και περιφερειακής ρευστής πολιτικής κατάστασης, επιτείνουν την ανασφάλεια του λαού μας για το μέλλον. Η περίοδος που διερχόμαστε χαρακτηρίζεται από ταχύτατες αλλαγές, επικίνδυνες μεταπτώσεις και ανατροπές που η ερμηνεία και η κατανόησή τους απαιτούν αναλυτική και συνθετική ικανότητα σε επιτελικό επίπεδο και βέβαια εγρήγορση για διαμόρφωση αποτελεσματικών προτάσεων και λήψη άμεσων, στοχευμένων πολιτικών αποφάσεων. Και αυτό δεν αφορά μόνο το κόμμα που ασκεί την εξουσία. Αφορά και τα άλλα κόμματα (ιδιαίτερα το εν δυνάμει κόμμα εξουσίας) που όμως μέχρι σήμερα, σ’ αυτή την ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, αδυνατούν να διαμορφώσουν παραγωγικές αντιπροτάσεις και να εκφέρουν πειστικό αντιπολιτευτικό λόγο ως εναλλακτική στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική.

Η χώρα μας, ως πλήρες μέλος της Ε.Ε., έχει αποδεχτεί τις βασικές κοινωνικοϊδεολογικές και καταστατικές Αρχές της και στη βάση αυτών τα κόμματα, όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση, οφείλουν να ασκούν την πολιτική τους. Η άρνηση ή η αδυναμία τήρησής τους συνεπάγονται την έξοδο ή τη διακοπή της συμμετοχής της στην Ε. Ένωση. (Θυμίζω τη κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015).
Να σημειώσουμε ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που δεν εγκρίνει την ευρωπαϊκή ένταξη και διαφοροποιείται με απόλυτα σαφή ιδεολογικό και ταξικό προγραμματικό λόγο. Το «5 Κόμματα 2 πολιτικές» αυτό ακριβώς υποδηλώνει. Και βέβαια δεν λαϊκίζει υποσχόμενο την υλοποίηση των προγραμματικών του στοχεύσεων στο πλαίσιο της ΕΕ. Με τη γνωστή πολιτική αξιοπιστία του δεν ψηφοθηρεί εξαπατώντας.
Ας έρθουμε όμως στα κόμματα που αποδέχονται τις αρχές που ορίζονται από το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο της ΕΕ. Με δεδομένο ότι το πλαίσιο αυτό οριοθετείται ιδεολογικά από τον ακραίο φιλελευθερισμό και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, είναι σαφές ότι στο χώρο ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πολιτικά κράσπεδα υπάρχουν δυνατότητες άσκησης πολιτικής με χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στο δεξιό αυταρχισμό π.χ. Ούρμπαν, το δημοκρατικό φιλελευθερισμό και στη σοσιαλδημοκρατία που όμως έχει καταντήσει ζητούμενο. Ζητούμενο γιατί το προβάδισμα της οικονομίας έναντι της πολιτικής, του κέρδους δηλαδή έναντι του συλλογικού συμφέροντος, αποψίλωσε σιγά σιγά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από τα αριστερά χαρακτηριστικά τους. Με άλλα λόγια, από τα στοιχεία με πολιτική βαρύτητα στην προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και του ενισχυμένου κοινωνικού Κράτους, που ανέπτυξαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις χώρες όπου άσκησαν διακυβέρνηση.
Στη χώρα μας, το σοσιαλδημοκρατικό πείραμα με τις όποιες θετικές σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα παρεμβάσεις του, που φιλόδοξα ξεκίνησε το 1981 το ΠΑΣΟΚ, γρήγορα εκφυλίστηκε στις γνωστές σπάταλες, αντιπαραγωγικές διαχειριστικές πρακτικές των τεράστιων ποσών, που εισέρρεαν στο κρατικό ταμείο από προγράμματα της ΕΕ και δανεισμό. Και βέβαια ανάλογες πρακτικές με την ίδια ανευθυνότητα και ένταση συνεχίστηκαν και από τις κυβερνήσεις της φιλελεύθερης ΝΔ. Η κατάληξη γνωστή. Οικονομική κρίση, αδυναμία των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία να ελέγξουν έγκαιρα και να περιορίσουν τις καταστρεπτικές της συνέπειες, πρωτόγνωρο σε μαζικότητα και ένταση ξέσπασμα κοινωνικής αγανάκτησης.
Στη συγκυρία αυτή έκανε δυναμικά την εμφάνισή του ο «αντιευρωπαϊστής» ΣΥΡΙΖΑ με αριστερή φρασεολογία και ποικίλες, νεφελώδεις ιδεολογικές αναφορές. Ο αρχηγός του, σε ρόλο αριστερού ακτιβιστή σωτήρα, με τις γνωστές ιδεοληψίες και αυταπάτες, καβάλα στο κύμα της αγανάκτησης, συμπεριφερόταν με τόση και τέτοια ελαφρότητα, που, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο η άγνοια της πολιτικής πραγματικότητας και των κινδύνων που συνεπάγονταν ο πολιτικά ανερμάτιστος λόγος και οι πράξεις του, μπορούν να εξηγήσουν. Αποσιωπούνταν οι πραγματικοί λόγοι που προκάλεσαν την κρίση και προβάλλονταν κατά κόρον τα γνωστά συνομωσιολογικά σενάρια. Επικοινωνιακά κυριαρχούσε ο άκρατος λαϊκισμός και ο διχαστικός λόγος. Για όλα έφταιγαν οι ξένοι και οι εξωνημένοι ντόπιοι συνεργάτες τους. Και η αντιμετώπιση της κρίσης απλούστατη και του χεριού του: «θα βαρούσε τα νταούλια» και θα χόρευε τους «τοκογλύφους δανειστές» μέχρις εξαντλήσεως οπότε, για να γλυτώσουν το χορευτικό μαρτύριο, θα επέστρεφαν στη χώρα μας τα «κλεμμένα»…
Η ιστορία γνωστή. Αντιπολιτευτική αντιμνημονιακή και στη συνέχεια κυβερνητική μνημονιακή σύμπραξη του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. και μοναδικό συνεκτικό υλικό την εξουσία – τυφλό και αλαζονικό εξουσιαστικό ταξίδι χωρίς σαφές κυβερνητικό πρόγραμμα-μπούσουλα – μπατάρισμα στα ευρωπαϊκά νερά και αποκόλληση, του ημιβυθισμένου στο πέλαγος του χρέους σκάφος «ΕΛΛΑΣ», με το γνωστό πανάκριβο ευρωπαϊκό μνημονιακό «ρυμουλκό». Όμως τέλος καλό όλα καλά…! Μόνο που οι «ανάλγητοι εταίροι» για να μας κρατήσουν στην «Οικογένεια τους», μας χρέωσαν την αποκόλληση και ρυμούλκηση τόσο ακριβά που θα πληρώνουν και τα τρισέγγονά μας…
Έτσι η μνημονιακή διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (κεντροαριστεράς και φιλελεύθερης κεντροδεξιάς) συνεχίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ («αριστεράς»-ακροδεξιάς) και μάλιστα με τη φαντασίωση της ιδεολογικής ανωτερότητας, του ηθικού πλεονεκτήματος και της ριζοσπαστικής κυβερνησιμότητας. Όμως αυτό το ιδεολογικά ερμαφρόδιτο κυβερνητικό σχήμα στερούνταν, όπως ήταν φυσικό, στοιχειώδους κυβερνητικού στρατηγικού σχεδιασμού και ικανών κομματικών στελεχών. Αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και με την έλλειψη εμπιστοσύνης και τα κόμπλεξ προς κάθε ειδικό με ικανότητες και γνώσεις, το γνωστό τραγικό έλλειμμα κυβερνησιμότητας που, εκτός των πολύ σοβαρών περί τα θεσμικά και πολλών άλλων: αποτυπώθηκε στο μπάχαλο των διαπραγματεύσεων με τους Εταίρους, επιδείνωσε το οικονομικό κλίμα, σημάδεψε τραγικά τη «Μάνδρα» και το «Μάτι», κατάφερε βαρύτατο τραύμα στην αξιοπιστία και το κύρος της Αριστεράς που λεκτικά αποτυπώθηκε στο απαξιωτικό «πρώτη φορά αριστερά!» και φυσικά τροφοδότησε κατά κόρον τη γέλοιο και λοιδορογραφική δημοσιογραφία.
Έτσι στη σημερινή συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ με το παραπάνω απογοητευτικό κυβερνητικό ιστορικό που του στερεί και ίχνη ακόμη πολιτικής αξιοπιστίας, με στελέχη στην πρώτη γραμμή που προσέβαλλαν και πλήγωσαν με τις συμπεριφορές τους, την κάλυψη και αποδοχή απαράδεκτων για τον αξιακό κώδικα της Αριστεράς πράξεων από στελέχη του, την αγωνιώδη αναζήτηση ιδεολογικής ταυτότητας και σοσιαλδημοκρατικού κομματικού σχήματος με συμπληρώματα, από την αγορά περιφερομένων, μακροχρόνια άνεργων, στελεχών του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, το σύνδρομο καταδίωξης, το λαϊκισμό της πλειοδοσίας, την καταστροφολογία, κλπ.,κλπ, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο θεσμικό αντιπολιτευτικό του ρόλο που απαιτεί η κρισιμότητα της συγκυρίας. Με δεδομένο μάλιστα ότι η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να εμπνεύσει και να συγκινήσει το κόσμο της κεντροαριστεράς, η Ν.Δ. αφέθηκε να παίζει πολιτικό μονότερμα στο χώρο που ορίζεται από τα ιδεολογικοπολιτικά κράσπεδα της ΕΕ.
Χωρίς πειστική δημιουργική αντιπολίτευση όμως δεν υπάρχουν και οι προϋποθέσεις για την αναγκαία συναινετική προσέγγιση, από το πολιτικό σύστημα, των ιδιαίτερα κρίσιμων προβλημάτων που ανέδειξε η συγκυρία. Κι αυτό βέβαια ενέχει το κίνδυνο, σε περίπτωση υποτροπής της επιδημίας, να βρεθούμε σε απείρως χειρότερο οικονομικό αδιέξοδο από αυτό που βιώσαμε τη περασμένη δεκαετία.

22 Ιουνίου 2020
Εν πλω για τη Μουτσούνα Νάξου

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Πήγαινε στην κορυφή