Για τον Σάββα Μετοικίδη…

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, ο 45χρονος δάσκαλος έδωσε τέλος στη ζωή του όταν κρεμάστηκε στην αποθήκη του πατρικού του σπιτιού στην Σταυρούπολη, τη γενέτειρά του την οποία είχε επισκεφθεί για τις διακοπές του Πάσχα. Εκείνος υπηρετούσε στα δημοτικά σχολεία στη συμβολή των οδών Κόκκερελ και Αγίας Γλυκερίας. Ήταν επόμενο, λοιπόν, το νέο του χαμού του να συγκλονίσει και τη δική μας κοινωνία καθώς εδώ, στο Γαλάτσι αλλά και την Αθήνα, ο Σάββας Μετοικίδης είχε αναπτύξει ενεργό δράση στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.

Σε ένδειξη πένθους, ο πολυχώρος «παίρνω Αμπάριζα» ματαίωσε το αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο που είχε προγραμματίσει για το βραδάκι της περασμένης Κυριακής 22 Απριλίου.

Όπως ανέφερε το εκπαιδευτικό ενημερωτικό δίκτυο για την εκπαίδευση alfavita: «Ο Σάββας ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο. Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε “σπαθί”».

Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας.

Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.

Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη  σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις, μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής; 

Μακάρι, νά ’χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα νά’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη, διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις, όχι μόνο γνώσεις, αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Όλοι εμείς, οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας. 

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.  

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου 

στο 38ο και 120ο Δημοτικό 

Σχολείο Αθηνών

Έφυγε από κοντά μας – ανήμερα της «επετείου» της χούντας, 21 Απριλίου – ο Σάββας Μετοικίδης, ο υπέροχος δάσκαλος, ο ακούραστος αγωνιστής, η φιγούρα που βρισκόταν πάντα μπροστά στις μάχες για ένα άλλο δημόσιο σχολείο, για την υπεράσπιση της εκπαίδευσης όλων των παιδιών από τα Πομακοχώρια ως την Αθήνα, στους αγώνες υπέρ των μεταναστών, των άνεργων, των εργαζόμενων, του πολιτισμού.

Ο Σάββας εργαζόταν σε σχολείο της περιοχής μας, στην οδό Αγίας Γλυκερίας και ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους δασκάλους, ευαίσθητος, ανήσυχος, γελαστός, ακούραστος μαχητής. Δυστυχώς, επέλεξε να δώσει τέρμα στη ζωή του, στέλνοντας ένα συμβολικό μήνυμα καταγγελίας της βάρβαρης πολιτικής των μνημονίων που σαρώνουν τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, που βουλιάζουν τον ελληνικό λαό στην ανέχεια και την απελπισία. 

Σάββα, καλό σου ταξίδι και υποσχόμαστε ότι θα ακούσουμε αυτά που θέλεις να μας πεις, θα βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους όπου βρεθήκαμε, πιο αποφασιστικά αυτή τη φορά, για να ανοίξουμε νέα μονοπάτια για το σχολείο, για την κοινωνία, για την αριστερά που ονειρεύτηκες.

«…πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα… εγώ είμαι δάσκαλος… 

θα’ ρθω εγώ…»

Και πήγε…

Ο δάσκαλος Σάββας Μετοικίδης από την Σταυρούπολη Ξάνθης. Ευαίσθητος, συνειδητοποιημένος, αγωνιστής της ζωής. Πάντα να δώσει τα πάντα, στους μαθητές του, στη ζωή.

Δυστυχώς, αυτοί φεύγουν και επιβιώνουν τα παχύδερμα, οι αγοραίοι πολιτικάντηδες, οι ξεπουλητάδες, οι υπάλληλοι των τοκογλύφων, οι υπεύθυνοι της καταστροφής της χώρας και του λαού της.

Αλλά δεν πάει άλλο! Πρέπει να συναντηθούμε στους δρόμους μας, στις γειτονιές μας, εκεί που περπάτησε ο Σάββας Μετοικίδης, καπετάν Νέστος όπως τον έλεγαν κάποιοι φίλοι του, και να τους διαβούμε μέχρι τέλους.

Να μην τους κοιτάμε να μας δολοφονούν καθημερινά, να μας ρημάζουν τις ζωές. Να μην συνηθίσουμε στον θάνατο. Ας τους διώξουμε!

Τους ανθρώπους μας πίσω δεν μπορούμε να φέρουμε. Αλλά τις ζωές μας πίσω θα τις πάρουμε.

Όπως και νά’χει!