Η Ευρώπη χρειάζεται τους μετανάστες και τους πρόσφυγες

Καθημερινά βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων κύματα προσφύγων να θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τους πολέμους που μαίνονται στις χώρες τους. Τους βλέπουμε να στοιβάζονται σε καταυλισμούς στα νησιά του Αιγαίου, να μεταφέρονται μαζικά στην Αθήνα ή να ρισκάρουν τη ζωή τους για να περάσουν τα βόρεια  σύνορά  μας με κατεύθυνση άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Εδώ και δύο δεκαετίες η Ευρώπη όμως κλείνει τα μάτια, ακολουθεί την τακτική της στρουθοκαμήλου και εφαρμόζει την κατάπτυστη συνθήκη με τον κωδικό «Δουβλίνο ΙΙ». Με αυτή αφ’ ενός έχουν θεσπιστεί αυστηρά μέτρα για την αποτροπή της προώθησης των προσφύγων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και αφετέρου επιδοτούνται οι νότιες χώρες, κυρίως η Ελλάδα, για να κρατήσουν εντός των συνόρων τους όλους τους κατατρεγμένους Αφρικής και Ασίας.
Τώρα που άρχισε να καίγεται και η γούνα της υπόλοιπης Ευρώπης – εμείς το βιώνουμε χρόνια τώρα – θυμήθηκαν το «μεταναστευτικό» πρόβλημα. Το οποίο στην ουσία του και κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι προσφυγικό! Ναι, προσφυγικό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους στα σαπιοκάϊκα του Αιγαίου, τα βάζουν με το στρατό των Σκοπίων στα σύνορά μας ή πηδάνε στα φορτηγά που φεύγουν από το λιμάνι της Πάτρας με προορισμό την Ιταλία δεν είναι άνεργοι που ψάχνουν για δουλειά, ούτε ήρθαν για να κάνουν λεφτά. Ας θυμηθούμε.
Η Λιβύη ισοπεδώθηκε από τις γνωστές δυτικές δυνάμεις, στην Αίγυπτο χρηματοδοτήθηκαν οι μουσουλμάνοι για να ανατρέψουν το καθεστώς και οδηγήθηκαν σε εμφύλιο πόλεμο. Στην Τυνησία οι γυναίκες που κυκλοφορούν μόνες τους βιάζονται ατιμώρητα, ακόμα και από αστυνομικούς. Στις αραβικές χώρες σιίτες, σουνίτες, κούρδοι και φανατικοί ισλαμιστές βρίσκονται σε μακροχρόνιους πολέμους. Οι βομβαρδισμοί είναι καθημερινοί. Οι περιοχές τους είναι επικίνδυνες ακόμα και για δημοσιογράφους. Η Συρία είναι πλέον η πιο επικίνδυνη χώρα για να ζεις. Οι άνθρωποι φεύγουν όχι μόνο γιατί πεινάνε αλλά κυρίως γιατί κινδυνεύει η ζωή τους.
Την απελπισία των προσφύγων την βιώνουν τώρα και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Τις μεγάλες αποφάσεις όμως στην Ευρώπη τις παίρνει πλέον μόνο η καγκελαρία. Η οποία αποφάσισε επιτέλους να δράσει. Ανακουφισμένοι οι ευρωπαίοι εταίροι της επικροτούν την πρόσφατη απόφαση της Γερμανικής κυβέρνησης, να αναστείλλει την εφαρμογή του «Δουβλίνο ΙΙ» στην αντιμετώπιση των προσφύγων από την Συρία και να πάψει να τους επαναπροωθεί στην πρώτη χώρα άφιξης τους στην Ευρώπη.
Αλλά πώς οι «ιησουΐτες» δυτικοευρωπαίοι αποφάσισαν να φερθούν τόσο «χριστιανικά»; Εδώ κρύβονται δύο μεγάλες αλήθειες που ποτέ δεν θα μας πουν. Η πρώτη είναι ότι οι πρόσφυγες, όπως και οι τζιχαντιστές του ISIS είναι κυρίως δημιούργημα των πολέμων που προκαλούν οι δυτικές δυνάμεις για να μπορούν να ελέγχουν τις περιοχές αυτές. Εφαρμόζουν και θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και οι πρόσφυγες είναι μέρος του κόστους που αναγκαστικά θα επωμιστούν. Άλλοστε από τη λεκάνη της Μεσογείου έως τα πετρέλαια της Μοσούλης, αμερικανικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες κάνουν ένα απίστευτο πλιάτσικο πολλαπλής απόδοσης.
Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη είναι μία γερασμένη ήπειρος. Ο μέσος όρος ηλικίας ανεβαίνει επικίνδυνα με κόστος για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό αλλά και την επάρκεια ειδικευμένων αλλά και χαμηλόμισθων εργαζόμενων. Δεν έπιασε ο πόνος τη γερμανική ή τη γαλλική κυβέρνηση. Πρέπει να μπουν νέοι ασφαλισμένοι που θα διατηρήσουν την ευρωστία των ταμείων αλλά πρέπει να βρεθεί και το κατάλληλο ειδικευμένο αλλά και το πολυπληθέστερο ανειδίκευτο προσωπικό για τις επιχειρήσεις.
Οι μετανάστες λοιπόν λύνουν προβλήματα και η Ευρώπη τους έχει ανάγκη. Έτσι, «κωλοτούμπες» ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ που μέχρι πρότινος έκαναν πως δεν έβλεπαν, τώρα «ευαισθητοποιήθηκαν». «Όταν μιλάμε για πρόσφυγες, μιλάμε για ανθρώπους σαν εμένα και εσάς» που όμως «προσπαθούν να διαφύγουν από τον πόλεμο στη Συρία, την τρομοκρατία της ISIS στη Λιβύη ή τη δικτατορία στην Ερυθραία». «Ανησυχώ όταν βλέπω τμήμα του πληθυσμού να απορρίπτει αυτούς τους ανθρώπους – δεν είναι αυτή η Ευρώπη» τονίζει. «Ευρώπη είναι οι συνταξιούχοι στο Καλαί που φέρνουν γεννήτριες για να μπορούν να φορτίσουν τα κινητά τους οι πρόσφυγες, οι φοιτητές στο Ζίγκεν που ανοίγουν την εστία τους σε αιτούντες άσυλο, ο φούρναρης στην Κω που μοιράζει ψωμί στους πεινασμένους» τονίζει. «Δεν γίνεται τα σύνορα ούτε να είναι εντελώς ανοικτά αλλά ούτε και εντελώς κλειστά» τονίζει, και υπογραμμίζει το κεντρικό του σημείο: «Δεν υπάρχουν λειτουργικές εθνικές λύσεις, κανένα κράτος μέλος δεν μπορεί να ρυθμίσει μόνο του τη μετανάστευση. Χρειαζόμαστε ισχυρή ευρωπαϊκή λύση, και άμεσα». Άργησαν, αλλά είπαν επιτέλους, αλήθειες !
Όσοι έβλεπαν όμως τόσα χρόνια τους πρόσφυγες ως ανθρώπους κι όχι ως απειλή, δεν έκαναν δηλώσεις, έπρατταν σεμνά και αθόρυβα. Ο παπα-Στρατής στην Καλλονή της Λέσβου, χρόνια τώρα φροντίζει πρόσφυγες και μετανάστες. Ακούραστα τους παρείχε ότι μπορούσε κι αν δεν είχε τους έδινε το χαμόγελο και την ευχή του με ένα καλό λόγο. Ο παπάς έχει καρκίνο – ξανά – και θ’ ανέβει πάλι τον δικό του Γολγοθά. Αλλά δεν το βάζει κάτω. Άφησε τούτο το μήνυμα. «Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούργιο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν. Παρακαλώ πολύ για μια προσευχή και πιστεύω ότι γρήγορα θα γυρίσω δυνατός κοντά σας. Σας ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα τους ενορίτες μου για την αγάπη και την συμπαράσταση που μου δείχνουν. Επίσης, θέλω να σας πω ότι οι άνθρωποι του κόσμου,οι άνθρωποι του πολέμου, τα παιδιά που αναζητούν την ελπίδα είναι αδέρφια μας και η Αγκαλιά θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους και να τους δίνει την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά, για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Αυτό ήταν το μήνυμά του.
Χιλιετίες τώρα οι άνθρωποι αλλά και ολόκληροι λαοί αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή πέφτουν θύματα προσφυγιάς. Αρκεί να μην μεταναστεύει και η ανθρωπιά από τις καρδιές μας. Την ευχή σου παπά Στρατή. Νά ‘χουμε την ευχή σου και να γυρίσεις δυνατός στο νησί σου.