«Η ζωή χωρίς την τέχνη θα ήταν πεζή, ρηχή, γκρίζα κι ανούσια», Μαίρη Τριβιζά, δημοσιογράφος – εικαστικός

Γεννήθηκε και εργάζεται στην Αθήνα. Η δημιουργική έκφραση της Μαίρης Τριβιζά οριοθετείται στα ευαίσθητα χρόνια τς πρώιμης νιότης. Συνειδητοποιημένη εσωτερική ανάγκη έκφρασης στην εφηβεία και αργότερα. Αφού ολοκλήρωσε έναν κύκλο σπουδών στο Πολιτικό της Νομικής και την επαγγελματική δημοσιογραφία, όπου και εργάστηκε για μία διετία σε αγγλόφωνο οικονομοπολιτικό περιοδικό ως δημοσιογράφος, η αγάπη της και η έφεσή της στις ξένες γλώσσες, την ώθησε στις σπουδές ξένων γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και ρωσικά). Το 1995 παρακολουθεί για μία τριετία μαθήματα ελεύθερου σχεδίου στο πολιτιστικό εργαστήριο, τμήμα ζωγραφικής της Αγ. Παρασκευής. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα Ιστορίας Τέχνης κοντά στον καθηγητή Παντελή Τσάβαλο, ιστορικό και θεωρητικό της τέχνης, καθηγητή και κοσμήτορα Valalo.
Ακολουθεί μια πετυχημένη πολύχρονη επαγγελματική πορεία στον χρηματοοικονομικό τομέα μεγάλου πετρελαϊκού ομίλου αλλά η έλξη της της δημιουργίας μετουσιώνει σε παράλληλη πορεία τα έντονα συναισθήματά της και τους οραματισμούς της, σε εικονικές και αργότερα ανεικονικές καταγραφές στον καμβά. Το αφήγημά της αποτελείται από μια παλλόμενη έκρηξη εναλλσσόμενων χρωμάτων, σχημάτων και μορφών.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα (για 15 χρόνια) η έμφυτη αγάπη της και η φυσική ροπή προς την «εν συνόλω καλαισθησία», βρίσκει διέξοδο στην αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων με άξιους συνεργάτες, στο σχέδιο επίπλου και διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τον Οκτώβριο του 2018 κάνει την πρώτη μίνι ατομική της έκθεση στην Depot Art Gallery (project 4×4). Έργα της κοσμούν ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε; Και πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΜΑΙΡΗ ΤΡΙΒΙΖΑ: Χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί ξεκινάτε την κουβέντα μας, με μια ερώτηση σημαίνουσας βαρύτητας, ορόσημο στην ζωή οιουδήποτε. Πιστεύω βαθειά, ότι ο πρώτος και άμεσος πυρήνας, όπου ανήκουμε και απ’όπου προερχόμαστε, δηλ. η οικογένεια, συντελεί σε ένα τεράστιο βαθμό στη διάπλαση και διαμόρφωση του χαρακτήρα, αλλά και της ψυχοπνευματικης κατάστασης ενός ατόμου. Είχα την ευλογία, λοιπόν, να μεγαλώσω σε μια πολυμελή οικογένεια, εξαμελή για την ακρίβεια, με δύο θαυμάσιους πυλώνες στην κορυφή της. Δύο γονείς πρότυπα, που κύριο μέλημα τους, ήταν η έγνοια, η δοτικοτητα και μεγάλο περίσσευμα αγάπης.
Η δυναμική της πατρικής φιγούρας, μιας έντονης, πολυδιάστατης προσωπικότητας, με θετική επιστημονική κατάρτιση, με μοναδική ευφράδεια λόγου, κυρίως με επτανησιακή κουλτούρα (με καταγωγή από Κέρκυρα και σε βάθος χρόνου από το Treviso, της Β. Ιταλίας). Άξιος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, μας ενέπνευσε τις αξίες της συνεχούς δημιουργικής πάλης και του υγιούς ανταγωνισμού. Με ανοιχτούς ορίζοντες, υπήρξε ο φωτεινός φάρος μας, ιδιαίτερα εμένα, ως πρωτότοκης. Από την άλλη, η μητρική φιγούρα, μια ευαίσθητη, ευγενής και ιδιαίτερα καλλιτεχνική φύση (με καταγωγή από την Πόλη των Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη, με αρχοντιά και ήθος ξεχωριστό. Η αχλή της περιρέουσας ατμόσφαιρας της Πριγκήπου, του Φαναριού όπου και αναπτύχθηκε η οικογένειά της, ήταν ολοφάνερη στην αύρα της.
Παρέκαμψε με παρρησία τα θέλω της, προκειμένου να αναθρέψει τα τέσσερα παιδιά της. Θεωρώ ευλογία, τα γερά θεμέλια και τις ακλόνητες σταθερές, που μας δόθηκαν απλόχερα. Αναφέρομαι δε, σε παρελθοντα χρόνο, γιατί δυστυχώς δεν βρίσκονται πια κοντά μας.

«Π»: Μιλάτε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ρωσικά. Είναι θεωρείτε ταλέντο η έφεση σας αυτή;
Μ.ΤΡ.: Σαφώς, η άνεση στην εκμάθηση μιας ξένης προς εμάς γλώσσας, προϋποθέτει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα. Το ταλέντο, εάν το ορίσουμε έτσι, δεν προκύπτει ως μάννα εξ ουρανού, απαιτείται πειθαρχία, μελέτη, εξάσκηση, άρα συνεχής προσπάθεια, όπως σε κάθε τι, που στοχεύουμε με συνέπεια να πραγματώσουμε. Προσωπικά, αισθάνομαι μεγάλη χαρά και ανακούφιση, όταν ταξιδεύω σε έναν τόπο, να έχω την άνεση της άμεσης επικοινωνίας με τους ντόπιους. Κι εκείνοι το ίδιο, εμβαθύνεις πιο εύκολα και στην εκάστοτε κουλτούρα. Τον ρόλο που έπαιξαν στη μέχρι σήμερα επαγγελματική μου πορεία, όχι όλες, κυρίως οι βασικές, ήταν όντως σημαντικός. Στη σύντομη δημοσιογραφική μου καριέρα, συνεργάστηκα με ένα αγγλόφωνο οικονομικό πολιτικό περιοδικό, παγκόσμιας κυκλοφορίας, οπότε τα κείμενα από μελέτες, συνεντεύξεις η οικονομικά άρθρα ήταν στην αγγλική. Ταυτόχρονα, επειδή οι θέσεις που υπηρέτησα σε μεγάλο πετρελαικο όμιλο, είχαν πάντα να κάνουν με επαφή με κόσμο, είχα την εμπειρία χρήσης, ακόμη και της ισπανικής. Όλα αυτά όμως, καλύπτουν μια εσωτερική προσωπική αναγκη και ικανοποίηση, όπως πρόσφατα άρχισα να εντρυφω και στην ιταλική, που αγαπώ πολύ.

«Π»: Σπουδάσατε ελεύθερο σχέδιο και Ιστορία της Τέχνης. Είναι η τέχνη αυτή που καθορίζει τη ζωή σας εν τέλει;
Μ.ΤΡ.: Πριν από 22 χρόνια, είχα την ευκαιρία, ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητές μου, να παρακολουθήσω μαθήματα ελεύθερου σχεδίου, στο σπουδαίο πλέον, καλλιτεχνικό εργαστήριο του Δήμου Αγ. Παρασκευής, από εσωτερική ανάγκη, καθώς και μαθήματα Ιστορίας της Τέχνης, με έναν εξαίρετο δάσκαλο, τον Παντελή Τσαβαλο, νυν καθηγ. και κοσμήτορα στη Βακαλό.
Το ταξίδι στην τέχνη, ορίζει και καθορίζει την ζωή μου, σηματοδοτώντας τα πρώτα ευαίσθητα παιδικά χρόνια, κάπου εκεί που ξεκινάνε οι πρώτες καταγραφές μνήμης. Οι πρώτες καρικατούρες έγιναν καλόσχημα σκιτσάκια, οι πρώτες σχολικές ζωγραφιές απόκτησαν τη δική τους δυναμική στα εφηβικά χρόνια. Μια σχεδόν γονιδιακή συνέχεια, οδήγησε τις ανησυχίες των χρόνων εκείνων σε καλλιτεχνική παρορμηση, που γέμιζε αβίαστα σελίδες προσαρμοσμενες στη νιότη. Έκτοτε, με αναγκαστικές παύσεις, αλλά με μεγάλα αποθέματα υπομονής και συνεχούς μελέτης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, προσπαθώ να αποδώσω, την αλήθεια μου, με μηνύματα που εισπράττω από τον κόσμο, μέρος της ευαισθησίας μου ή και το όλον. Άλλωστε ένα έργο, αποτελεί έναν αδιάψευστο μαρτυρα, της, αλήθειας του δημιουργού του. Το ψέμα δεν έχει θέση σ’αυτό, ούτε καν η ψευδαίσθηση.

«Π»: Η συνεργασία σας στο Studio Anaplasis, τι ορίζοντες άνοιξε στη μετέπειτα εικαστική σας διαδρομή;
Μ.ΤΡ.: Το Studio Anaplasis υπήρξε μια προσωπική επιχειρηματική συλλογική προσπάθεια, της υποφαινόμενης και δύο καθόλα άξιων συνεργατών μου, επαγγελματιών σχεδιαστών – διακοσμητών. Για 15 ολόκληρα χρόνια, δραστηριοποιηθήκαμε στο χώρο της αρχιτεκτονικής εσωτερικών χώρων, της διακόσμησης, αλλά και στο σχέδιο και ειδικές κατασκευές. Είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι, γιατί καταφέραμε με επιτυχία να αφήσουμε το στίγμα μας, σε άπειρες περιπτώσεις σε όλο το λεκανοπέδιο κι όχι μόνον. Η τέχνη είναι άμεσα συνυφασμένη, όπως αντιλαμβάνεστε, με την παραπάνω δραστηριότητα. Η καλαισθησία, με τις δημιουργικές παρεμβάσεις της, διαμορφώνουν ένα αισθητικό πλαίσιο, όταν αυτό, δε, επικροτείται, η ικανοποίηση είναι τεράστια. Μοιραίο λοιπόν, αυτό όλο να αποτελεί και σημαντική παρακαταθήκη και στη μετέπειτα εικαστική διαδρομή.

«Π»: Μιλήστε μας για την πρώτη σας ατομική έκθεση, το 2018, στην Depot Art Gallery. Τί σηματοδοτεί;
Μ.ΤΡ.: Για να είμαστε πιο σαφείς, επρόκειτο για ένα ομαδικό εικαστικό proect, ονομαζόταν 4×4, ένα ιδιαίτερα ευρηματικό concept, σε Οργάνωση από τον υπερδραστήριο επικοινωνιολόγο Δημήτρη Λάζαρου, την επιμέλεια έκθεσης είχε η αεικίνητη Γωγώ Κολυβήρα και τα κείμενα της έκθεσης ήταν της εξαίρετης ιστορικού τέχνης Όλγας Λατουσαάκη. Ήταν χωρισμένη σε 4 εβδομάδες, την κάθε μία συμμετείχαν 4 εικαστικοί, όπου είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν με άνεση το έργο τους, μια μίνι ατομική θα λέγαμε ορθοτερα. Μια μοναδική εμπειρία, που στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Πλαισιωμένη από καταξιωμένους στο χώρο της ζωγραφικής και γλυπτικής εικαστικούς.
Η θεματική της ήταν βασισμένη στην έναρξη της ζωής, τον κόσμο που η επιστήμη ονομάζει «Περίοδο του Άδη». Όλα τα έργα εμπνευσμένα από τα στοιχεία που πυροδότησαν τη ζωή και τη γέννησή της. Για να σας απαντήσω λοιπόν, όταν συνυπάρχεις με τόσο σπουδαίους καλλιτέχνες, μόνο θετικά στοιχεία, μπορεί να προκύπτουν για το μέλλον.

«Π»: Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την τέχνη;
Μ.ΤΡ.: Δεν μπορώ να διανοηθώ πραγματικά, πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τέχνη. Με συντομία θα σας απαντούσα, πεζή, ρηχή, γκρίζα κι ανούσια.

«Π»: Ποιά τα ερεθίσματά σας;
Μ.ΤΡ.: Τα ερεθίσματα στην καθημερινότητά μας άπειρα, οπότε αποτελούν και εφαλτήριο έμπνευσης για κάθε καλλιτεχνική, κυρίως ευαίσθητη ψυχή. Ένα βλέμμα, μια θεατρική λήψη, η φύση, ένα γεγονός, όπως πρόσφατα, η πρωτόγνωρη εμπειρία από την «πανδημία», κλειδώνουν μέσα μου τις συντεταγμένες τους, αποτελώντας τη βάση, όπου θα ξετυλιχτεί δημιουργικά το κουβάρι της φαντασίας. Επειδή είμαι λάτρης του χρώματος και της ελεύθερης έκφρασης στον καμβά, αγαπώ ιδιαίτερα την αφαιρετική τεχνική.

«Π»: Πώς ξεκινά ένας πίνακας;
Μ.ΤΡ.: Βασική και αδιαμφισβήτητη προϋπόθεση στην οποιαδήποτε απόπειρα απόδοσης και αποτύπωσης ενός έργου, είναι οι βασικές γνώσεις και τεχνικές, που ακολουθεί ένας καλλιτέχνης. Η σπουδή, συνεχής μελέτη και άοκνη καθημερινή εξάσκηση, αποτελούν θεμέλιους λίθους για την περαιτέρω εξέλιξη και καταξιωση του στον απαιτητικό αυτο χώρο.
Από την άλλη, προσωπικά θεωρω, ότι κάποιες συγκεκριμμενες νορμες, καταλυονται, όταν ξεκινά η άμεση επαφή και συνομιλία με το λευκό του καμβά απέναντι σου και το ανήσυχο πολύχρωμο του μέσα σου. Μια σχεδόν μεταφυσική προσέγγιση. Εκεί που προσπαθείς να αποτυπώσεις με τη μεγαλύτερη δυνατή συνέπεια, την αλήθεια σου, δημιουργώντας όσο λιγότερο άψυχα έργα. Εδώ θα θυμηθώ τα λόγια του Picasso: «Δεν κάνω ό,τι θέλω, αλλά ό,τι μπορώ».
Σχεδον πάντα μελετώ καλά και σχεδιάζω το προς επεξεργασία θέμα. Ιδιαίτερα τις θεματικές ενότητες, όπου καλείσαι να ανταποκριθείς, σε αντίστοιχες ομαδικές εικαστικές εκθέσεις. Όμως, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα αφαιρετικά έργα, που αγαπώ πολυ. Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου αβίαστα, μια πινελιά, μια πάστα, μια δυναμική κι αυθόρμητη κίνηση, αποτελούν αυτόματα το έναυσμα, για να σε οδηγήσουν σε σαγηνευτικους ατραπους κι ομολογώ, ότι το απολαμβάνω στο έπακρο, μια σχεδόν μυσταγωγική διαδικασία, αυτό το ξεδιπλωμα του αγνωστου. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε, η τέχνη είναι ένα μυστήριο!

«Π»: Ποιά έργα θαυμάζετε και ποιούς ζωγράφους;
Μ.ΤΡ.: Θα ήταν παράλειψή μου, να μην αναφέρω σε περίοπτη θέση, τον σπουδαίο ζωγράφο που αγάπησα και επηρέασε και την γραφή της νιότης μου, τον Γιώργο Γουναρόπουλο, με αυτή την συγκλονιστική μυστηριακή άχλη στα διάφανα έργα του. Τώρα, πέρα από τους κλασικούς αξεπέραστους Έλληνες και ξένους ζωγράφους, που άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στο παγκόσμιο εικαστικό τοπίο, υπάρχει μια πληθώρα σύγχρονων ζωγράφων, ων ουκ έστι αριθμός, όπως ο Δημοσθένης Κοκκινίδης, ο Στέφανος Δασκαλάκης… των οποίων το έργο θαυμάζω πολύ.
Φυσικά, είχα από πολύ νωρίς, την τύχη να επισκεφθώ τα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης, να θαυμάσω τα μεγάλα αριστουργήματα των ιερών τεράτων της τέχνης, μέγιστη πνευματική τροφή. Δεν μπορείς να παραβλέψεις εύκολα τον αυθεντικό Matisse, στο εκθαμβωτικό Ερμιτάζ, ούτε να μείνεις ασυγκίνητος στα αφιερώματα στον Rene Magritte η στον Paul Klee, στο Πομπιντού. Ή να μην αισθανθείς υπερηφάνεια, με τον Ελ Γκρέκο στο μουσείο του Prado, δέος μπροστά στο Las Meninas του Βελάσκεθ. Η τέχνη είναι μια παγκόσμια ανυπέρβλητη γλώσσα, ανυψωτική και ενωτική.

«Π»: Ποιά υλικά είναι τα αγαπημένα σας;
Μ.ΤΡ.: Η πρώτη αναπόφευκτη επαφή ενός μαθητευόμενου καλλιτέχνη, είναι με το κάρβουνο. Στα χιλιόμετρα που διανύει, όσο υπηρετεί την τέχνη, πειραματιζεται με πολλά υλικά, gouache, λάδια, τέμπερες. Το υλικό που χρησιμοποιώ κατά κόρον τα τελευταία χρόνια και αγαπώ, είναι τα ακρυλικά. Χωρίς βέβαια να αποκλείσω στο μέλλον, την χρήση κι άλλων.

«Π»: Τί μηνύματα περνάει η τέχνη σας;
Μ.ΤΡ.: Σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, είτε αυτό αποκαλείται στίχος, παρτιτούρα, γλυπτική, ζωγραφική, τα μηνύματα που εκπέμπονται, είναι πολλαπλά, με έντονα προσωπικά στοιχεία. Η επιτυχία, δε, συνιστάται κάθε φορά, στο κατά πόσο δυνατό είναι αυτό το μήνυμα, ώστε να καταφέρει να κοινωνηθεί έστω και στο ελάχιστο, στο κοινό που το παρατηρεί.

«Π»: Ποιό είναι το όραμά σας;
Μ.ΤΡ.: Βαθύτερη εσωτερική μου επιθυμία, είναι να είμαι υγιής, να εξελίσσομαι μέσα από τη μελέτη, σαν καλλιτεχνική υπόσταση, κυρίως όμως σαν οντότητα.

«Π»: Αν σας ζητούσα να βάλετε χρώματα στην πανδημία του κορωνοϊού;
Μ.ΤΡ.: Η πρόκληση ήταν τεράστια, ομολογώ. Η πρόσφατη και πρωτοφανής εμπειρία όλων μας, στην άψογα και αριστοτεχνικά σερβιρισμένη «πανδημία του covid-19» ήταν αναπόφευκτο να εμπνεύσει κι εμένα. Έτσι λοιπόν, σε ένα από τα έργα, αυτό με βασική αναφορά στον κορωνοϊό, αποτυπώθηκε με εναλλαγές του πορτοκαλί, κίτρινου, όπου αποτυπώθηκε σχηματικά ο ιός, έντονο μπλε του κοβάλτιου για την γονιδιακή αλυσίδα, έντονο κόκκινο για τις τραγικές συνέπειες απώλειας ανθρωπίνων ζωων κι ένα διφορούμενο λάδι, για το υποτιθέμενο σωτήριο εμβόλιο, που ερευνάται.

«Π»: Τί κάνει ένα έργο ξεχωριστό;
Μ.ΤΡ.: Ενα δημιούργημα, διακρίνεται από την προσωπική σφραγίδα του εμπνευστή του. Κυρίως όμως, αυτό που καθορίζει την τελική του αξία, είναι η δυνατότητα που έχει η δυναμική του, να ξεγλιστρήσει από το άψυχο καμβά και να ακουμπήσει, τις πιο λεπτές κι ευαίσθητες χορδές, όσων το παρατηρούν καλοπροαιρετα, όχι πάντα, για να του μεταδώσουν έστω και μέρος της φόρτισης του δημιουργού.

«Π»: Υπάρχει κάποιο δικό σας έργο που ξεχωρίζετε;
Μ.ΤΡ.: Όλα τα προσωπικά μας δημιούργηματα, ακόμη και τα πρωτόλεια, είναι παιδιά μας. Αγαπώ τα έργα μου, όσο ταπεινά κι αν είναι, γιατί φυσικά, δεν διατεινομαι ότι ανήκω στην κατηγορία των καταξιωμένων και φτασμενων δημιουργών, ούτε κατ’ελαχιστον. Έχω βέβαια μια αδυναμία σε κάποια πορτραίτα, ιδιαίτερα σε ένα pop art γυναικείο, που υπήρξε ουσιαστικά και το εναρκτήριο λάκτισμα, στο μαγικό ταξίδι της τέχνης.

«Π»: Τί είναι τέχνη για εσάς;
Μ.ΤΡ.: Θα σας απαντήσω λακωνικά με το μότο μου: «Τέχνη είναι η ευχαρίστηση των ματιών, είναι η μαγεία του επέκεινα».

«Π»: Η οικονομική κρίση που περάσαμε και ακόμα περνάμε και η σημερινή ύφεση, πώς επηρεάζει την τέχνη;
Μ.ΤΡ.: Δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητος κι ο χώρος της τέχνης, από την μακρά οικονομική κρίση. Το αγοραστικό κοινό είναι σαφως αποδυναμωμενο, ακόμη και αγορές από συλλέκτες, όταν επιτυγχάνονται, η συμφωνία κλείνεται σε χαμηλότερα επίπεδα, σε όφελος εννοείται του συλλέκτη. Θα έλεγα και από προσωπική εμπειρία, ότι στο εξωτερικό, εκτιμάται διαφορετικά και σε καλά επίπεδα η τέχνη. Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα.

«Π»: Μελλοντικά σχέδια;
Μ.ΤΡ.: Η πρόσφατη περιπέτεια της πανδημίας, δημιούργησε νέα δεδομένα στο εικαστικό τοπίο. Δημιουργήθηκαν αρκετές διαδυκτιακες πλατφόρμες, που φιλοξένησαν ομαδικές εικαστικές εκθέσεις, με διεθνή απήχηση, όπου σε δύο από αυτές συμμετείχα κι εγώ. Ας ελπίσουμε, να επανέλθουμε σταδιακά, στα δεδομένα που γνωρίζαμε. Μια έντονη επιθυμία μου, εφόσον καταφέρω να συγκεντρώσω έργα, με μια νέα πρόταση, ειναι μια καθαρά ατομική μου έκθεση.