Ευτυχώς, η καραντίνα ΔΕΝ τελείωσε, του Θανάση Καμπισιούλη

Ούτε το ξυπνητήρι δεν περίμενα! Πετάχτηκα με τη μια από το κρεββάτι μου! Ήταν η πρώτη ημέρα που ξυπνούσαμε χωρίς την γνωστή μας καραντίνα και ήμουν τρισευτυχισμένος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω… Ετοιμάστηκα γρήγορα – γρήγορα και ήμουν πανέτοιμος για τη δουλειά μου! Σαν να ήταν η πρώτη μου ημέρα διακοπών ή σαν την ημέρα που πηγαίναμε εκδρομή στο σχολείο! Η ημέρα χαρούμενη, ηλιόλουστη και δροσερή. Για τέλη Μαΐου μου έκανε ο καιρός.

Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο και διανύοντας το πρώτο χιλιόμετρο, ξανασυναντώ την γνωστή «κινησούλα», όπως τον παλιό καλό καιρό… Δεν πειράζει, τελείωσε η καραντίνα, σκέφτομαι. Μετά από λίγο, πριν βγω στην Κύμης, βλέπω έναν ταξιτζή να σταματάει απότομα και ο νεαρός που ήταν πίσω του πρόλαβε και του έδωσε το «παράσημο της μούντζας» λέγοντάς του και μερικά …γαλλικά! Δεν πειράζει, τελείωσε η καραντίνα, σκέφτομαι. Φθάνοντας στο γραφείο η βόλτα γύρω από το τετράγωνο μου θύμισε τον παλιό καλό καιρό που η θέση parking ήταν το πρωινό μας στοίχημα! Δεν πειράζει, τελείωσε η καραντίνα, σκέφτομαι.
Η μεγαλύτερη χαρά βέβαια ήταν όταν ξαναμπήκα στα γραφεία της εταιρείας που εργάζομαι. Σαν μωρά παιδιά όλοι οι συνάδελφοι να θέλουμε να αγκαλιαστούμε και να φιληθούμε. Αν και η καραντίνα τελείωσε, η απόσταση από τον διπλανό μας και οι χειραψίες δεν επιτρέπονταν ακόμη. Οι ειδικοί, μας είπαν, πως αυτό θα γίνει σε δεύτερο στάδιο. Εννοείται ότι πέρασε ένα δίωρο μέχρι να στρωθούμε στη δουλειά αλλά ποιος τα κοιτάζει τώρα αυτά; Δεν πειράζει, τελείωσε η καραντίνα, σκεφτόμαστε όλοι. Είμαστε όλοι στη δουλειά μας, καμία απώλεια ούτε για συνάδελφους, ούτε για συγγενικά μας πρόσωπα! Είμαστε πολύ τυχεροί, άξιζε η πιστή τήρηση των μέτρων, σκεφτόμαστε όλοι!
Πάω στο γραφείο μου, στην ωραία μου καρέκλα και ανοίγω το laptop. Όλα εκεί σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Λες και ήξεραν ότι όλα θα πάνε καλά και περίμεναν εκεί σαν τον Άργο, τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα, μέχρι να με ξαναδούν. Τα μάτια όλων των συναδέλφων έλαμπαν, πραγματικά μια ξεχωριστή ημέρα με πολύ περίεργα συναισθήματα για όλους μας. Κανένας δεν είχε σκεφθεί ότι θα μπορούσε η ζωή όλων να διαταραχθεί τόσο πολύ και για ένα τέτοιο λόγο. Κι όμως ποτέ μη λες ποτέ και πάντα να είσαι έτοιμος για όλα! Αυτό ήταν το μάθημα που πήραμε όλοι μας. Το πήραμε όλοι όμως;
Ξεκίνησα τη δουλειά μου αλλά στην επόμενη μισή ώρα έπιασα τον εαυτό μου να αλλάζει διάθεση και από την ατέλειωτη χαρά άρχισα να γίνομαι σκεπτικός έως και θλιμμένος. Για να είμαι ειλικρινής κάτι παρόμοιο πρέπει να αισθάνθηκαν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι στο γραφείο, αν ερμηνεύω σωστά μια ξαφνική ησυχία και ηρεμία που απλώθηκε στο χώρο.
Διαπιστώνω ότι στην ανατομική καρέκλα δεν κάθομαι τόσο άνετα όσο καθόμουν στην απλή καρέκλα του σπιτιού μου, ενώ η φασαρία του σπιτιού μου ήταν πιο δημιουργική από την ησυχία του γραφείου. Θυμήθηκα βέβαια ότι στο σπίτι γκρίνιαζα για όλα αυτά που μου έλειπαν. Μελαγχόλησα όταν συνειδητοποίησα ότι παραμένω ένας γκρινιάρης και δεν χαίρομαι με αυτό που έχω και μόνο αν χάνω κάτι το εκτιμώ.
Ανοίγοντας το τετραδιάκι μου, που έχω πάντα μαζί μου για τις προσωπικές μου σημειώσεις, διαπιστώνω ότι δεν έχω σημειώσει τίποτα. Η περίοδος «Μένουμε σπίτι» δεν έχει καμία σημείωση. Έχουν μείνει οι επικεφαλίδες κάθε σελίδας και από κάτω το απόλυτο κενό! Η σελίδα με αυτά που ένιωθα ότι με ενοχλούν – εμένα ή τους γύρω μου – για να μην τα ξανακάνω κενή. Η επόμενη με τίτλο «τι να αλλάξω» και αυτή κενή ενώ θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα βρει αρκετά που ήθελαν αλλαγή. Σε άλλη σελίδα ήταν οι φίλοι και γνωστοί που ενώ είχα απομακρυνθεί, διαπίστωσα κατά την παραμονή μου στο σπίτι, ότι αξίζουν να είναι δίπλα μου και θα ήταν οι πρώτοι που θα έπινα ένα καφέ ή μια μπύρα.
Οι επόμενες δυο σελίδες αφορούσαν τα βιβλία: Η πρώτη για τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, προτάσεις φίλων κατά το διάστημα αυτό και η δεύτερη ό,τι σημαντικό είχα ξεχωρίσει εγώ η οι κοντινοί μου άνθρωποι από διαβασμένα βιβλία. Δυο λευκές σελίδες αντί αυτού του πλούτου που υπό κανονικές συνθήκες θα είχαν αυτές οι δυο σελίδες. Κάποτε μου είχε πει ένας καθηγητής μου πως αν όταν σου δωρίσουν ένα βιβλίο και δεν το ξεφυλλίσεις αμέσως, μάλλον δεν θα το διαβάσεις ποτέ! Η μεγαλύτερη μαχαιριά ήταν αυτές οι δυο λευκές σελίδες! Κι αυτό διότι πολύ καλά θυμάμαι αρκετούς φίλους που μου εξιστορούσαν – κατά τις επικοινωνίες που είχαμε για να μην χαθούμε τις μέρες της απομόνωσης στα σπίτια μας – πόσο ωραίο ήταν ένα βιβλίο που διάβασαν και πόσο πολύ ήθελα να το διαβάσω και εγώ.
Συνειδητοποίησα ότι το διάστημα της …απομόνωσης ήταν ημέρες που θα μπορούσα να κάνω πολλά και τελικά άφησα ένα τόσο μεγάλο διάστημα να περάσει χωρίς κάποιο όφελος για την προσωπική μου βελτίωση. Διαπίστωσα πως από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχα μια τόσο μεγάλη χρονική περίοδο για να μπορέσω να διαθέσω ποιοτικό χρόνο για εμένα και την ζωή μου. Χάρηκα που πέρασα τόσες πολλές στιγμές κοντά στην οικογένειά μου, αλλά σίγουρα μπορούσα να κάνω περισσότερα. Θυμήθηκα τα λόγια του Ν. Μαντέλα, πως θα προτιμούσε να ήταν ξανά στη φυλακή, αφού εκεί είχε χρόνο για να διαβάσει, να σκεφθεί και να διαλογιστεί, να ακολουθήσει τη ρουτίνα του.
Εκεί ακριβώς είναι που πραγματικά ξύπνησα και διαπίστωσα ότι είμαστε ακόμη σε «καραντίνα» και μάλλον θα είμαστε για αρκετές ημέρες ακόμη. «Ο τρώσας και ιάσεται» σκέφθηκα, αυτός που άνοιξε την πληγή, αυτός και θα τη θεραπεύσει. H καραντίνα μας περιορίζει αλλά δεν θα αφήσουμε να μας μικρύνει. Η αναμονή για την άρση των περιοριστικών μέτρων δεν θα γίνει ο χαμένος χρόνος της αναμονής σε ένα κομμωτήριο, ιατρείο ή αεροδρόμιο. Θα γίνει χρόνος δημιουργίας και βελτίωσης!
«Οι καιροί ου μενετοί», πήρα το τετραδιάκι μου και άρχισα να γράφω…

* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.